Έλειψα από το Λουτράκι αρκετά χρόνια χωρίς όμως ποτέ να χάσω την επαφή με την εδώ πραγματικότητα αν και, εκ των πραγμάτων, δε ζούσα την καθημερινότητά του. Το τελευταίο συμβαίνει εδώ και κάποιους μήνες.

Είμαι πραγματικά χαρούμενος όταν συναντώ παλιούς φίλους, συμμαθητές, γείτονες. Αισθάνομαι μια περιέργη ικανοποιήση όταν μπορώ και συνδέω πρόσωπα με ιστορίες από τα παλιά.
Απο την άλλη ωστόσο συνειδητοποιώ ότι κάποια πράγματα με θυμώνουν.

Πάρα πολύ!

Θυμώνω όταν βλέπω οι συμπολίτες μου να αδιαφορούν για τους συνανθρώπους τους, Λουτρακιώτες ή μη.

Δύο οικοδομικά τετράγωνα επί της Ελ. Βενιζέλου να τα περπατήσεις από το δρόμο, με το παιδί σου στο καροτσάκι, επειδή αυτοκίνητα με πινακίδες ΚΡΜ, ΚΡΝ κλπ όχι μόνο κλείνουν τις διαβάσεις αλλά και παρκάρουν εξ ολοκλήρου στο πεζοδρόμιο θα εξόργιζε τον καθένα.

Έχω σίγουρα μεγαλώσει και πιθανότατα παραξενέψει. Επίσης κάποιοι μπορεί να μιλήσουν για τις υποδομές, την αυξημένη λόγω καλοκαιριού κίνηση κ.α.

Η αλήθεια είναι ότι είμαστε υπεύθυνοι για τον τόπο μας και οι μόνοι που πρέπει να τον κάνουμε να προοδεύει. Αυτό δεν σημαίνει ότι μας ανήκει.
Ειδικά σε βάρος των συνανθρώπων μας.
Λουτρακιωτών και μη.

Σωτήρης Μήτρου