Διαχρονική η πολιτική σημασία της γνωστής φράσεως του Τρικούπη, δηλωτική της εκλογής αντιπροσώπων εκ του πανθέου της μετριότητας ή αναξιότητας, έναντι -και σε βάρος τελικά του λαού-του παραμερισμού ή αποστρατείας, ακαίρως συνήθως, των όντως δυναμένων να προσφέρουν στα κοινά.
Των ικανών και αξίων και κατά τεκμήριο εντίμων. Των υπηρετών της πολιτικής ηθικής και του ειλικρινούς δημοσίου λόγου, συγκαταλεγομένων εις τους προηγούμενους και αυτών των αποστερούμενων της δυνατότητας ή επαρκούς ευκαιρίας (εντός δηλαδή ευλόγου χρόνου) αποδείξεως των εν γένει χειρισμών και αποτελεσμάτων τους στη διαχείριση των δημοσίων ζητημάτων.
«Τις πταίει;» Για να θυμηθούμε και μία άλλη φράση ή μάλλον τον τίτλο ενός ιστορικού άρθρου του αυτού δημοσίου ανδρός, ηττηθέντος στις εκλογές του 1895 υπό του ασήμου αντιπάλου του Γουλιμή.
Επί του ερωτήματος τώρα:
Εάν μεν τα εν αρχή αναφερόμενα, συνιστούν αποτέλεσμα ελευθέρας και πάντως διαστροφικής πολιτικής κρίσεως του εκλογικού σώματος, η σιωπή συνοδευόμενη ωστόσο από έντονο προβληματισμό, είναι κατά την άποψή μου, η ενδεδειγμένη πρώτη απάντηση δεκτική αναμφιβόλως πολλών ερμηνειών μετέπειτα.
Εάν όμως τα προηγούμενα οφείλονται σε μία αγελαία και τιποτόφρονη συγκρότηση ενός «μειοψηφικού εκλεκτορικού σώματος»τότε το ζήτημα εκφεύγει της ψυχοδιαγνωστικής και πρέπει να αναζητηθεί είτε στα ορνιθοτροφεία της αορίστου «πουπολογίας» προκειμένης της αιτιολόγησης των αναιτιολογήτων, είτε στο πλαίσιο ενός υποσυνόλου αγομένων και φερομένων εκάστοτε ψηφοφόρων, πλην των γνωστών και «αμετανοήτων» πολιτικών φίλων, ικανής συμπάσης εκείνης της τετραμερούς συνομοταξίας να διαμορφώσει εκλογικό αποτέλεσμα συλλήβδην απαράδεκτο.
Θλιβερό συνεπώς δι΄άρχοντας και αρχομένους το φαινόμενο
μιας κατά τα προηγούμενα εναλλαγής, περισσότερο δε, εάν εκείνη επιστηρίχθηκε σε επίπλαστα στοιχεία, μεταξύ των οποίων και τα δημαγωγικά, αρκούντως ενισχυόμενα υπό διαφόρων ΜΜΕ σε πεδίο ελεύθερο, ένεκα εμφανούς απουσίας επικοινωνιακής πολιτικής αντιθέτων πλευρών.
Εφιαλτικότερα όμως καταντούν τα ζητήματα εάν εφαλτήριο εκείνης της εναλλαγής αποτελούν ειδεχθείς συναλλαγές, βρώμικες μεθοδεύσεις, ευτελείς επιδιώξεις και σκοποί παντός είδους εκπροσώπων και πολιτικών, στο βωμό της ματαιοδοξίας τους ή ενός παλιμπαιδικού πείσματος (συνήθους εκδηλώσεως νεανιζόντων γεροντιδίων).
Εκπροσώπων συνεπικουρούμενων από μέλη ιδιοτελούς κάστας αυτοχριζόμενων και αυτοπροβαλλόμενων ως σωτήρων και ειδικών, υπερφίαλων και λάγνων εραστών της εξουσίας, κριτών και δυναστών ωστόσο της δημόσιας ζωής. Πραγματικών τυραννίσκων με όπλο –όπως σημειώνει ο Στασινόπουλος για α νάλογη περίπτωση- « την ακαταμάχητη εκείνη επιτηδειότητα, την ακούραστη, την ανεξάντλητη, την εφευρετική και υποκριτική πρακτική, που ξέρει να εξαπατά και τους πλέον έμπειρους, σπρώχνοντας, μεριάζοντας, κολακεύοντας και ποδοπατώντας, για να φτάσουν στην κορυφή».
Με άλλα λόγια για να καταστούν οι ίδιοι μέλη μιας εντελώς και απροσχημάτιστης προνομιούχου νομενκλατούρας, υποτάσσοντας στην εξουσία του μολυσματικού ΕΓΩ τους αρχές, αρχομένους και άρχοντες, περί των οποίων δήθεν εκόπτοντο, προηγουμένως, εκβιάζοντας ή απειλώντας αργότερα σε τυχόν άρνηση προσκλήσεως για εκτέλεση της «εθνοσωτηρίου» αποστολής τους.
Τα αμέσως προηγούμενα συνιστούν κατά τη γνώμη μου, το πλέον επικίνδυνο φαινόμενο. Διότι πάντα ταύτα λειτουργούν ως κερκόπορτα διαφθοράς της κοινωνικοπολιτικής μας ζωής από τυχάρπαστους περιπλανώμενους τύπους, αντιστοίχων των βρωμερών κοσκινάδων χρυσοθηρών. Τυχοδιωκτικούς τύπους, σημειώνοντας την καταγέλαστη, κατά τα λοιπά, παρουσία και δράση τους υπό τη σκέπη και τις ευλογίες εκπροσώπων της πολιτικής ζωής, οι οποίοι προφανώς ανακαλύπτοντας τους εκφραστές της εμπαθείας τους, τους θεώρησαν παραλλήλως στρατηγούς της επιδιωκόμενης παλινόρθωσής τους.
Καταντά αδιάφορο ασφαλώς το γεγονός, ότι χάριν εκείνων των τύπων οι προηγούμενοι, μπορεί μετέπειτα να απολαμβάνουν τον πολιτικό εξευτελισμό και την καταισχύνη σε όλο τους το μεγαλείο, μπορεί να γεύονται την πλήρη απαξίωση, αλλά ουδείς τους φταίει. Οι παντός είδους συμμαχίες, συνεργασίες και επιλογές συνεργατών, αποτελούν αποκλειστική ευθύνη και προσωπική υπόθεση των επικεφαλής. Ουδείς τους φταίει. Σκληρή αλλά δίκαιη τιμωρία των ναρκισσευόμενων προηγουμένως, περί των άθλων αθλιοτήτων και για όσα δεινά επεσώρευσαν κατ΄αρχήν στον εαυτό τους και στην πολιτική τους διαδρομή, αναμφιβόλως δε και στο λαό.
Μία διαδρομή, που θα καταγραφεί στις μαύρες σελίδες της πολιτικής μας ιστορίας, εάν η εξέλιξη των πραγμάτων αποκαλύψει συναλλαγές και συμφωνίες πολιτικής αντιπαροχής οποιασδήποτε μορφής.
Σε μία ανάλογη περίπτωση είναι βέβαιο, ότι οι εκλεγμένοι από τα εργαστήρια της παραπληροφόρησης, της λοιδορίας, της κατασυκοφάντησης και της πολιτικής ανανδρείας, θα περιβληθούν και τον χιτώνα του αχυράνθρωπου. Εκτός εάν υπάρξει ο γνωστός παρονομαστής «αρχή άνδρα δείκνυσι». ‘ ΄Ιδωμεν!
του Αντώνη Κουκουλά
*Από την εφημερίδα ”Σήμερα”