Κανένα βιβλίο δε μπορεί να διδάξει τόσο σωστά, τόσο άμεσα, τόσο γρήγορα, τόσο εύκολα, τόσο αποτελεσματικά, όσο ένα θεατρικό έργο με μια σωστή θεατρική παράσταση.
Πριν από χρόνια, ένας φωτισμένος δάσκαλος, έκανε ένα πείραμα με καταπληκτική επιτυχία. Θέλοντας να διδάξει Γεωγραφία, έβλεπε ότι τα παιδιά δεν πρόσεχαν ή δεν καταλάβαιναν. Λίγα μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν τη Γη, τις χώρες, τα προϊόντα τους, τα χαρακτηριστικά τους. Έκανε κάτι παράλογο, τολμηρό. Έδωσε στο κάθε παιδί το όνομα μιας χώρας, τους είπε να μάθουν όσα μπορούσαν γι’ αυτή τη χώρα και την άλλη μέρα τα έβαλε και…έπαιξαν το παιχνίδι της Γης, τοποθετώντας τα σφαιρικά, μέσα στην τάξη με ανάλογες θέσεις, με καρτελάκια που έγραφαν το στίγμα και το σχήμα της κάθε χώρας. Κι άφησε τα παιδιά ελεύθερα να αυτοσχεδιάζουν, να ρωτάνε το ένα το άλλο, να…κοροϊδεύουν οι…μεγάλες χώρες τις μικρές, ν’ ανταλλάσουν προϊόντα, να κάνουν πόλεμο και να υπογράφουν σύμφωνα ειρήνης, να διηγείται το κάθε παιδί – χώρα τα βάσανα και την ιστορία του στο άλλο παιδί – χώρα. Η επιτυχία ήταν συγκλονιστική. Η Γεωγραφία έγινε το αγαπημένο μάθημα για τα παιδιά και οι γνώσεις τους τέλειες…
Μια οικογενειακή εκπομπή της ΕΡΤ, (τότε ΕΙΡ) πριν από 20 περίπου χρόνια, είχε για καθημερινό θέμα της, τα προβλήματα, τις χαρές και τις λύπες, τα όνειρα και τις απογοητεύσεις μιας ελληνικής μεσοαστικής οικογένειας. Ο συγγραφέας αυτής της ραδιοφωνικής εκπομπής και οι παιδαγωγοί – συνεργάτες του, προσπαθούσαν, μέσα από τα πρόσωπα της οικογένειας, αυτής της ραδιοφωνικής οικογένειας (πατέρας, μητέρα, παιδιά, γαμπρός, συμπέθεροι, συγγενείς…), να δίνουν τα βήματα των μελών της οικογένειας, με σύνεση αλλά και ρεαλισμό, με χιούμορ και μέτρο, προβάλλοντας τα καλά και καταδικάζοντας τα στραβά του άμεσου περιβάλλοντος. Κι όλα αυτά με απλό, καθημερινό διάλογο, όπως θα μιλούσε, όπως θα φερόταν μια απλή, μεσοαστική ελληνική οικογένεια. Αυτή λοιπόν η εκπομπή, είχε τόσο επηρεάσει την καθημερινή ζωή πολλών μεσοαστικών σπιτιών, που πολλοί γονείς και πολλά παιδιά ενεργούσαν, σκεφτόντουσαν, ζούσαν, όπως και οι ήρωες αυτής της ραδιοφωνικής οικογένειας. Αμέτρητα γράμματα ρωτούσαν, ήθελαν περισσότερα στοιχεία, έδειχναν την αφομοίωση της εκπομπής και την δίψα των ακροατών. Με μια γενική παρατήρηση, απ’ όλους σχεδόν :
«Δε σας ακούμε…σας βλέπουμε…Όμως δεν θέλουμε να σας δούμε πραγματικά γιατί σας έχουμε πλάσει όπως εμείς θέλουμε…»
Και ραδιοφωνικά ακόμη, ο θεατρικός λόγος και η σωστή ερμηνεία, έχουν τεράστια παιδαγωγική δύναμη. Όσα βιβλία κι αν τυπωθούν, όσες διαλέξεις κι αν γίνουν, τίποτα δεν έχει τη μεγάλη δύναμη να διαπαιδαγωγήσει και να κατευθύνει σε τόσην έκταση, με τόση αμεσότητα και τόση αποτελεσματικότητα, όσο η θεατρική μορφή οποιουδήποτε θέματος.
«Ο αληθινός καλλιτέχνης,
πρέπει να προσπαθεί να κάνει την ανθρωπότητα,
πιο πλούσια σε ιδέες, σε αισθήματα, σε ανθρωπιά…
Να ανοίγει συνεχώς πλατιές λεωφόρους
για μια πλατιά κατανόηση ανάμεσα στους ανθρώπους…»
ΛΕΣΣΙΝΓΚ
Ακριβώς. Αυτό κάνει το θέατρο,ημερεύει τους
ανθρώπους.Γιατί μέσα από τα πάθη των άλλων,βλέπει
ο κάθε ένας μας το δικό του ελλάτωμα ή προτέρημα
και ανάλογα πλάθει το χαρακτήρα του.
Μακάρι στην πόλη μας να βοηθούσαμε όλοι μας τις προσπάθειες που κάνουν οι
θεατρικές ομάδες, είτε του πνευματικού κέντρου, είτε του πολιτιστικού συλλόγου.
…κάτσε,γιατί θα φάμε πάλι κανένα πέσιμο,για το αν έχει άδεια το Συνεδριακό,για να κάνει ποαραστάσεις η Παιδική Σκηνή,από τους ανώνυμους "αγανακτισμένους" "πολίτες"…(επίτηδες έβαλα χωριστά το αγανακτισμένους και το πολίτες)…αλλά,ξέχασα,τώρα πέρασαν οι εκλογές …
Ασφαλώς αυτού του είδους η δρστηριότητα θέλει
δική της στέγη.
Αλιώς το πέσιμο δεν το γλιτώνετε!!!!!!!!
Ηλίας