Μελέτη του ΙΣΤΑΜΕ: Φαγώθηκαν και τ’ ασημικά

Η ξαφνική επίκληση της χαμένης αξιοπρέπειάς μας απέναντι στους δα­νειστές μας δεν είναι τυχαία…
Διότι η τραγωδία του ελληνικού κράτους είναι ότι, ακόμα και να θέλει να πουλήσει τη δημόσια περιουσία του, είναι ταπί! Ακόμα και να θέλει να πουλήσει, «ασημικά» δεν υπάρχουν, αφού, με ευθύνη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, που από το 1974 έχουν την ευ­θύνη διακυβέρνησης της χώρας, η προίκα έχει φαγωθεί.
Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση στα βαρύγδουπα προγράμματά τους για την ανάκαμψη της οικονομίας προβάλλουν ως «όπλο» την αξιοποίηση της δημόσιας περιου­σίας, την οποία μάλιστα την έχουν αποτιμή­σει με το εξωγήινο ποσό των 272 δισ. ευρώ, «όπλο» άσφαιρο που επιδεικνύεται για το θε­αθήναι, αφού τα «φιλέτα» του Δημοσίου, οι εκτάσεις που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν χωρίς προβλήματα, βρίσκονται στα χέρια κα­ταπατητών.
Για του λόγου το αληθές το «Π» παρουσιάζει τα βασικά σημεία της μελέτης που έκανε ο Βα­σίλης Μαγκλάρας, αναπληρωτής επιστημονικός διευθυντής στο ΙΣΤΑΜΕ (Ινστιτούτο Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών – Ανδρέας Παπαν­δρέου) και προϊστάμενος Επιχειρηματικής Ανά­πτυξης στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου, μελέτη που αναρτήθηκε στον διαδικτυακό τόπο του ΙΣΤΑΜΕ τον Νοέμβριο του 2010. Η μελέτη αυτή αποκαλύπτει ότι:

♦ Το 40,04% της δημόσιας περιουσίας είναι καταπατημένο, βρίσκεται στα χέρια καταπατη­τών τρίτης και τέταρτης γενιάς και φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψει στο Δημόσιο.
♦ Το 22,75% της καταγεγραμμένης ακίνητης περιουσίας είναι άγνωστο, αφού δεν τεκμηριώ­νεται η ακριβής θέση και το μέγεθος του ακινή­του.
♦ Το 12,41% είναι, ήδη, παραχωρημένο.
♦ Για ένα ποσοστό της τάξης του 2,39% δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία που να το καθιστούν δημόσιο ακίνητο.
♦ Η αποτίμηση της αξίας της δημόσιας περι­ουσίας είναι αναξιόπιστη.
♦ Μέρος της περιουσίας είναι εκτός πεδίου δια­χείρισης, λόγω νομικών ή άλλων προβλημάτων.

Από την καταγραφή που έχει γίνει από το υπουργείο Οικονομικών προκύπτει ότι μόνον ένα πολύ μικρό μέρος της συνολικής δημόσιας περιουσίας, και συγκεκριμένα το 13,47%, είναι πραγματικά ελεύθερο προς αξιοποίηση (Πίνα­κας 1). Και αυτό με πολλούς αστερίσκους, αφού ελεύθερο είναι μόνον όσον αφορά το ιδιοκτησι­ακό καθεστώς και όχι την επιτρεπόμενη χρήση γης. Διότι είναι άλλο πράγμα το Δημόσιο να δια­θέτει ελεύθερη δασική έκταση που δεν μπορεί να αξιοποιηθεί και άλλο ελεύθερη γη που μπο­ρεί να οικοδομηθεί.

Η φαγωμένη προίκα
Για το αξιολύπητο ποσοστό ελεύθερης δη­μόσιας περιουσίας ακέραιη την ευθύνη φέρουν όλες οι κυβερνήσεις, που άφησαν βορά στα χέ­ρια των καταπατητών όλα τα «φιλέτα» του Δη­μοσίου. Όπως υπογραμμίζεται στη μελέτη, βα­σικός λόγος είναι η έλλειψη κεντρικού ελέγχου της δημόσιας ακίνητης περιουσίας «με αποτέλε­σμα να καταπατώνται χιλιάδες στρέμματα γης κάθε χρόνο».

Όπως σημειώνει ο μελετητής, «είναι χαρακτη­ριστικό των διαστάσεων του προβλήματος πως από μια ‘‘δεξαμενή’’ 71.000 ακινήτων η ανάδει­ξη εκατό αξιοποιήσιμων αποτελεί ιδιαίτερα φι­λόδοξο στόχο».

Ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που τεχνηέντως απο­κρύπτεται είναι η φανφαρόνικη αποτίμηση της αξίας της δημόσιας περιουσίας, βασισμένη σε αυθαίρετες παραμέτρους που δεν λαμβάνουν υπόψη την πραγματική αξία της γης ανάλογα με τη χρήση της. Διότι και πάλι είναι άλλη η αξία μιας γεωργικής γης, άλλη μιας αστικής και άλ­λη μιας δασικής που δεν έχει κανένα οικονομικό όφελος.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ΚΕΔ και του υπουργείου Οικονομικών, η αξία της συνολικής δημόσιας περιουσίας – της «μαϊμού», δηλαδή, αφού η πλειονότητα είναι χαμένες εκτάσεις -αποτιμάται στα 272 δισ. ευρώ (Πίνακας 3), εκ των οποίων το ποσοστό της πραγματικά ελεύθε­ρης προς αξιοποίηση έκτασης (13,47%) αποτι­μάται στα 50 δισ. ευρώ.

Η αποτίμηση της αξίας της ελεύθερης γης στα 50 δισ. ευρώ είναι, όμως, εξωπραγματική, αφού επί της ουσίας ό,τι έχει μείνει στην ιδιοκτησία του Δημοσίου, με κάποιες εξαιρέσεις, είναι χα­μηλού επιχειρηματικού ενδιαφέροντος.

«Μαϊμού» αποτίμηση
Όπως επισημαίνεται στη μελέτη, «η αποτί­μηση απέχει σημαντικά από την πραγματικότη­τα εάν λάβουμε υπόψη τις παραμέτρους από τις οποίες προέκυψε». Και απέχει από την πραγμα­τικότητα επειδή, όπως και ο ίδιος ο συντάκτης της ΚΕΔ σημειώνει, η αποτίμηση της «προίκας» έγινε με έναν απλό πολλαπλασιασμό των ποσο­τήτων επί μιας τιμής. Η μέθοδος αυτή είναι μπακαλίστικη και αναξιόπιστη, αφού:

♦ Η τιμή είναι ενδεικτική και όχι η πραγματική αγοραία τιμή την τρέχουσα στιγμή.
♦ Η ποσότητα είναι τυχαία και μπορεί να εμπε­ριέχει τμήματα δημόσιας περιουσίας, όπως δά­ση ή κοινόχρηστους χώρους, χωρίς καμία οικο­νομική αξία.

Άκρως χαρακτηριστική είναι η επισήμανση του μελετητή ότι για το 13,47% των καταγεγραμμέ­νων ακινήτων που είναι ελεύθερο προς αξιοποί­ηση «δεν μας παρέχει καμία πληροφορία για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των εν λόγω ακινήτων. Εάν για παράδειγμα τα ακίνητα βρίσκονται σε μια άγονη ορεινή περιοχή, χωρίς τη δυνατότητα εμπορικής, τουριστικής ή άλλης αξιοποίησης, ή εάν είναι παραθαλάσσια ή εμπορικά ακίνητα με μεγάλες προοπτικές αξιοποίησης».

Και συνεχίζει αποκαλύπτοντας το μέγεθος της εξαπάτησης που κρύβεται πίσω από τα «ασημι­κά» που θα σώσουν την τιμή της χώρας:

«Συνήθως τα καταπατημένα ή παραχωρημέ­να ή ήδη μισθωμένα ακίνητα είναι αυτά με την υψηλότερη αξία χρήσης και τα ελεύθερα είναι ακίνητα χαμηλού ενδιαφέροντος, χωρίς η πα­ραπάνω παρατήρηση να μας οδηγήσει στο λαν­θασμένο συμπέρασμα πως σήμερα δεν υφί­στανται πραγματικές δυνατότητες αποδοτικής αξιοποίησης της δημόσιας ακίνητης περιουσί­ας ή πως δεν υπάρχουν πλέον στο χαρτοφυλά­κιο του Δημοσίου ακίνητα υψηλής αξίας».
Ο μελετητής εν κατακλείδι επισημαίνει ότι τόσο στον τομέα της καταγραφής όσο και της προστασίας της δημόσιας ακίνητης περιουσίας «διαχρονικά η πολιτεία και οι αρμόδιοι εποπτι­κοί φορείς δεν έχουν καταβάλει τη δέουσα προ­σπάθεια για την προάσπιση των συμφερόντων του Δημοσίου» και υπογραμμίζει ότι η εγκα­τάλειψη του προβλήματος των καταπατήσεων τείνει να το μετατρέψει σε κοινωνικό πρόβλη­μα, όπως για παράδειγμα με τα αυθαίρετα κτί­σματα, καθώς πολλές καταπατημένες εκτάσεις βρίσκονται ήδη στην τρίτη ή και τέταρτη γενιά κατόχων.
πηγή :