Από το Άλμπουμ του Θανάση Παπακωνσταντίνου “Βραχνός Προφήτης”…
Πολίτες βουτηγμένοι μες στην ανία της επανάληψης του βιασμού τους. Αφού βιάστηκαν, ξαναβλέπουν τα “κατορθώματά” τους στο γυαλί.
Πολίτες τρομαγμένοι από τη φαινομενική παντοδυναμία του συστήματος. “Τι μπορώ να κάνω εγώ; Δε μπορώ να τα αλλάξω. Είναι αναπόφευκτα”
Πολίτες ξεζουμισμένοι από την -έως και- δωδεκάωρη δουλειά-σκλαβιά τους, πυο αναζητούν λίγο ελεύθερο χρόνο όχι για να……
σκεφτούν ελεύθερα, αλλά για να καθαρίσει το μυαλό τους, καταναλώνονας βρωμιά. Μπας και φύγει αυτός ο άθλιος πονοκέφαλος του στρες, που δεν περνά με χάπι.
Πολίτες εθισμένοι στην κατασκευή ενόχων, όπως τους παρουσιάζουν οι ειδήσεις των κυρίαρχων ΜΜΕ. Τους δείχνει με το δάχτυλο τα φταίχτη κι αυτοί τον “στολίζουν” από πολυθρόνας. Διότι δεν είναι ικανοί ούτε τότε να δράσουν.
Πολίτες ακινητοποιημένοι από τη ραστώνη που τους επιβάλλεται καθημερινά από πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα, σαπουνόπερες, τοκ σόου και ριάλιτι. Πολίτες σε συλλογική ύπνωση.
Πολίτες αραγμένοι στον καναπέ τους βουλιάζοντας όλο και περισσότερο στα μαλακά μαξιλάρια του, όλο και περισσότερο στην ανία, όλο και περισσότερο στη απραξία.
Πολίτες εθισμένοι στη μαστούρα της ατομικότητας. Δεν τους νοιάζει τίποτα πια. Δεν τους εξοργίζει τίποτα. Δεν τους ανατριχιάζει τίποτα. Όλα είναι φυσιολογικά.
Πολίτες που αντιμετωπίζουν ως φυσιολογική την πείνα, την εξαθλίωση, τη δολοφονία, τη ληστεία, το βιασμό, το κρατικό ξύλο, την απώλεια δικαιωμάτων εις το όνομα της τρομοκρατίας. Τίποτα δεν είναι εξοργιστικό. Όλα είναι σόου της τηλεόρασης που τα βλέπουν με τη συνοδεία chips, πίτσας ή μπύρας.
Πολίτες που περιφέρονται ως υπνοβάτες και φοβάται κανείς ότι αν τους ξυπνήσει απότομα θα πάθουν καρδιακή προσβολή από το ξαφνικό σοκ, διότι “τελικά δεν ήταν έτσι όπως τα νομίζαμε, δεν μας τα είπανε αυτά, κι εμείς τι κάναμε τόσα χρόνια;”
Πολίτες που πλέον έχουν απωλέσει την ιδιότητα αυτή του πολίτη, η οποία είναι η ενεργή συμμετοχή στα δρώμενα τη πολιτείας του, η ενεργή συμμετοχή στη ζωή του.
Πολίτες που δεν είναι απλώς καταναλωτές, αλλά είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι!
Ώσπου… θα φυσήξει ένας αέρας, Πεχλιβάνη θαρρώ τον λένε, που θα τα πάρει και θα τα σηκώσει όλα στο διάβα του, κι η ψυχή μας θα κοιτάει από ψηλά του κόσμου τη ραστώνη, του κόσμου που αποχαυνωμένος και μισουπνωτισμένος κάθεται και χαζεύει τα μελισσάκια που γυρνούν γύρω απ την πολυθρόνα του και το νερό το κρύσταλλο που ρέει απ’ τις οθόνες. Αυτός ο Πεχλιβάνης που μες στο στόμα θα γυρνά ρητορικά χαλίκια, ως άλλος Δημοσθένης που προσπαθεί να “διορθώσει” τη φωνή του για να φωνάξει στους συμπολίτες του την αλήθεια. Αυτός ο αγέρας-τιμωρός που θα είναι αμείλικτος με τους αδρανούντες και τους παραιτημένους. Και οι πολίτες σαν έτοιμοι από καιρό θα τρέξουν να κρυφτούν από αυτόν τον περίεργο επισκέπτη, τον Πεχλιβάνη, που ήρθε και τους ξύπνησε, ενώ “δεν ήταν η ώρα να ξυπνήσουν” ακόμα…
“Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα”!
Γιατί Πεχλιβάνης σημαίνει άνθρωπος δυνατός και γενναίος.