Ο Νίκος Παπαδογιάννης κάνει το ταμείο της Εθνικής ομάδας στο Ευρωμπάσκετ, υποκλίνεται στους “3+1 σωματοφύλακες” και ομολογεί ότι ψάχνει από τώρα τις πτήσεις για το Πουέρτο Ρίκο…
Θυμάμαι ένα διάλογο που διαδραματίστηκε στο σπίτι μου, μία μέρα πριν φύγω για τη Λιθουανία, με παρτενέρ στο κουβεντολόι και στη μπυροποσία το συνάδελφο Γιάννη Ψαράκη.
“Απίστευτο μου φαίνεται, αλλά έχουμε καλή ομάδα”, του είπα. “Λέγαμε να μη πάθουμε καμιά Ντιζόν, αλλά να δεις που στο τέλος θα χάσουμε σε κανέναν προημιτελικό και θα κλαίμε κι από πάνω”.
Έπρεπε να τρέξω ν’αγοράσω κι ένα Λόττο…
Δήλωσα, από αυτό εδώ το βήμα, “αισιόδοξος”, πολύ πριν φτάσουμε στο τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ. Η αισιοδοξία μου ήταν ένα μέγεθος σχετικό. Ήλπιζα ότι θα βλέπαμε στη Λιθουανία μία ομάδα σύγχρονη και ελκυστική, αισιόδοξη παρά τις τρανταχτές απουσίες της, υπερήφανη για την παρουσία της στο Ευρωμπάσκετ, ικανή να προκαλέσει σκιρτήματα στον κοσμάκη που ψάχνει απεγνωσμένα, οπουδήποτε, ένα χαμόγελο.
Την Εθνική όχι της επόμενης ημέρας, αλλά της μεθεπόμενης. Οχι του σήμερα, αλλά του αύριο.
Αγωνιστικά θαύματα δεν περίμενα. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, πίστευα ότι η ομάδα θα τερμάτιζε πιο πίσω από την 6η θέση και θα έχανε το τρένο που οδηγεί στο σταθμό του Πάντινγκτον και την ελληνική συνοικία του Μπέισγουοτερ στο Λονδίνο.
Πόσο αφελής μπορεί να είμαι;
Το ίδιο λάθος έκανα και το 2009, στην Πολωνία. Υποτίμησα το ειδικό βάρος της -ελλιπέστατης και τότε- Εθνικής μας και κατάπια τα λόγια μου μαζί με μια γουλιά σαμπάνιας μόλις την είδα στο βάθρο.
Το ίδιο λάθος και το 2008.
Το ίδιο λάθος και το 2006.
Το ίδιο λάθος και το 2005.
Ακόμα και το 2007, φοβόμουν συντριβή από τους οικοδεσπότες Ισπανούς στον ημιτελικό της Μαδρίτης. Χρειάστηκε να μας χειρουργήσουν με χίλιους τρόπους για να μας κερδίσουν.
“Gut-wrenching” χαρακτηρίζει ο επίσημος Οδηγός της διοργάνωσης τις απουσίες των Σπανούλη, Σχορτσανίτη, Διαμαντίδη. Μαντάτο που ξεσκίζει τα σωθικά. Αλλά τα σωθικά αυτής της ομάδας αποδείχθηκαν σιδερένια.
Άντεξαν την ταπείνωση της συντριβής από τη FYROM και τα ατιμωτικά σχόλια που ακούστηκαν από χείλη ελληναράδων.
Άντεξαν το “πρέπει” των αγώνων που απειλούσαν να τη στείλουν πρόωρα στο αεροδρόμιο.
Άντεξαν και την απογοήτευση του χαμένου πάνω στο νήμα προημιτελικού με τη Γαλλία, την ίδια απογοήτευση που έκανε κομμάτια τους Σέρβους.
Η γεμάτη πρωτόπειρους και νεοσύλλεκτους Εθνική Ανδρών του 2011 έδειξε χαρακτήρα κωλοπετσωμένης συντροφιάς βετεράνων. Και επιβραβεύτηκε με το γλύκισμα της παρηγοριάς, το οποίο είναι πεντανόστιμο.
Χωρίς τη συμμετοχή στο Προολυμπιακό τουρνουά του 2012, η ομάδα θα γύριζε σελίδα πριν την ώρα της. Αμφιβάλλω αν θα ξαναβλέπαμε ντυμένους με το εθνόσημο παίκτες όπως ο Φώτσης, ο Σπανούλης, ο Μπουρούσης, ο Ζήσης, ο Τσαρτσαρής, ο Σχορτσανίτης.
Μετά τη σημερινή νίκη επί των -αχ και πώς τους λυπάμαι…- Σέρβων, το νήμα παραμένει άθικτο και ο δρόμος για το Λονδίνο είναι διάπλατα ανοιχτός. Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τους οποίους οι Σέρβοι, οι Τούρκοι, οι Γερμανοί, οι Ιταλοί, οι Σλοβένοι και οι Κροάτες θα παρακολουθήσουν από τον καναπέ.
Η Εθνική μας ομάδα υποχρεώθηκε να πορευθεί φέτος μέσα από χειμάρρους αμφισβήτησης, τους οποίους τροφοδοτούσε με θολό νερό η αθεράπευτη τάση του Έλληνα να “τα ξέρει όλα” και να αποκαθηλώνει τους πάντες και τα πάντα. Δεν αντέχω να μη το γράψω: αυτή η ομάδα δικαιούται καλύτερους φιλάθλους. Και δεν εννοώ βέβαια αυτούς που ξεπαραδιάζονται για να την ακολουθούν στις Λιθουανίες, στις Ιαπωνίες και στις Κίνες. Αυτοί μια χαρά είναι, τόσο που με κάνουν ν’απορώ αν είναι στ’αλήθεια από το ίδιο καλούπι με τους υπόλοιπους νεοέλληνες.
Τους άλλους λέω, τους παντογνώστες του καναπέ.
Ο φουκαράς ο Ηλίας Ζούρος δεν άρεσε σε κανέναν εκεί έξω. Έβαζε τον Μπουρούση; “Ξέχασε τον Κουφό”. Έβαζε τον Κουφό; “Ξέχασε τον Μπουρούση”. Έριχνε στο παιχνίδι το Βασιλειάδη; “Δεν είναι σουτέρ αυτός, που ένα βάζει και τρία δεν βάζει”. Τον απέσυρε στον πάγκο; “Άφησε έξω τον καλύτερο σουτέρ της ομάδας”.
Και ούτω καθ’εξής. Είναι, λέει, κοιμήσης, μυρωδιάς, ανύπαρκτος, δημοσιοσχετίστας. Αλλος ήθελε στην ομάδα το Βουγιούκα, άλλος τον Ταπούτο, άλλος τον Μπατή, άλλος τον Μπόγρη. Ο,τι του φανεί, του λωλοστεφανή. Στον αστερισμό του Αλέφαντου.
Εγώ είδα στη Λιθουανία μία ομάδα που είχε σε όλους τους αγώνες συγκεκριμένο πλάνο, σαφείς ρόλους, μαχητική διάθεση, ακμαίο ηθικό και υψηλότατο βαθμό ετοιμότητας. Μία ομάδα με τη σφραγίδα ικανότατου προπονητή.
Η εικόνα που παρουσίασε η Εθνική στους αγώνες με Μαυροβούνιο, Κροατία, Γαλλία και κυρίως Σερβία αποτελεί τετραπλό εύσημο στο επισκεπτήριο του Ζούρου, ο οποίος ήταν -είναι- από τους καλύτερους προπονητές του Ευρωμπάσκετ. Μήπως έκανε καλύτερη δουλειά ο Ντούσαν Ίβκοβιτς; Ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς; Ο Σιμόνε Πιανιτζάνι; Ο …Μάικ Φρατέλο; Μιλάμε για είδωλα της προπονητικής, όχι τίποτε παιδαρέλια.
Ο Γιόνας Καζλάουσκας τα θαλάσσωσε πέρυσι με ομάδα που περιείχε Διαμαντίδη, Σπανούλη, Σχορτσανίτη, Τσαρτσαρή, Περπέρογλου. Ο Ζούρος πέτυχε το στόχο και πλησίασε στο μετάλλιο με τέταρτο βιολί τον Καλάθη, πέμπτο τον Μπράμο, όγδοο τον Ξανθόπουλο, ενδέκατο το Μαυροειδή και δωδέκατο το Σλούκα.
Και, ναι, με ενορχηστρωτή της ομάδας το Νίκο Ζήση. Τον …άχρηστο, που παίζει στην Εθνική “με μέσο”, λες και είχαμε κάποιον καλύτερο να επιστρατεύσουμε.
Στο Νίκο Ζήση, τον Αντώνη Φώτση και το Γιάννη Μπουρούση το ελληνικό μπάσκετ οφείλει ένα θερμό χειροκρότημα και ένα ολόψυχο “ευχαριστώ”.
Μπορούσαν να αποδράσουν και αυτοί από το παράθυρο που άλλοι άνοιξαν, αλλά το απέφυγαν. Πέρασαν το καλοκαίρι τους στα γήπεδα και ήρθαν στη Λιθουανία για να κρατήσουν όρθιο το ελληνικό μπάσκετ σε μία εποχή δύσκολη, όπου τα πάντα γύρω μας καταρρέουν.
Μήπως δεν είχαν αυτοί δικαιολογίες για να ζητήσουν εξαίρεση; Είχαν και μάλιστα διόλου φτηνές. Ο Ζήσης και ο Φώτσης άφησαν στο σπίτι μωρό παιδί. Ο Μπουρούσης κουβάλησε στο Καρπενήσι τραυματισμό και ψυχική αναταραχή.
Ηξεραν όμως ότι οφείλουν πολλά στην Εθνική ομάδα και στη βιτρίνα των διεθνών διοργανώσεων. Ο ένας από τους τρεις (Ζήσης) φεύγει από τη Λιθουανία λαβωμένος, οι άλλοι δύο κατάκοποι. Ξέρουν ότι έχουν μπροστά τους δύσκολο χειμώνα.
Αλλά τα εύσημα που κέρδισαν στο Ευρωμπάσκετ θα γίνουν στολίδια στο βιογραφικό τους. Η καλή τους απόδοση δικαιολογεί τους επαίνους τους οποίους επιδαψίλευσαν Τύπος και κοινό.
Εδωσαν στην ομάδα το 48,8% των πόντων της στα πρώτα 10 παιχνίδια, το 39,1% των ριμπάουντ, τα 28 από τα 57 της τρίποντα, τις 16 από τις 34 τάπες, ενώ είχαν οι τρεις μαζί 48% ευστοχία εντός παιδιάς (έναντι 41% των υπολοίπων) και 82/95 βολές. Ο Νικ Καλάθης ήταν ο παίκτης που συμπλήρωσε το κουαρτέτο των ηγετών, κορυφαίος της Εθνικής σε ασίστ και κλεψίματα, υπέροχος μαέστρος αν και προερχόταν από σοβαρότατο τραυματισμό. Οι γιατροί που βοήθησαν ώστε να κολλήσει έγκαιρα το ραγισμένο του πόδι αξίζουν και αυτοί μία υπόκλιση.
Τα υπόλοιπα παιδιά γαλουχήθηκαν από το στήθος των τεσσάρων έμπειρων και του προπονητή. Ο Μπράμος βοήθησε πολύ στο ξεκίνημα, ο Βασιλειάδης πήρε τη σκυτάλη στους τελευταίους αγώνες της α’ φάσης, ο Παπανικολάου και ο Καϊμακόγλου ανέβασαν την απόδοσή τους στο Βίλνιους και στο Κάουνας, ο Κουφός υπήρξε επαρκέστατη ρεζέρβα του Μπουρούση, ο Ξανθόπουλος και ο Μαυροειδής υπήρξαν πιστοί στρατιώτες, ο Σλούκας πήρε το βάπτισμα του πυρός.
Οι νεροκουβαλητάδες του χειμώνα δικαιώθηκαν στα παρκέ της Λιθουανίας.
Η ομάδα τράκαρε στο ταβάνι της στον προημιτελικό με τη Γαλλία, αλλά μπορούσε να τον κερδίσει ακόμα και έτσι, σκυμμένη. Δύο ρημαδοτρίποντα χρειαζόταν, όχι παραπάνω. Έναν μπροστάρη, όταν το αμάξι κόλλησε στη λάσπη.
Ανασκουμπώθηκε όμως και άρπαξε από τα μαλλιά την ευκαιρία του αγώνα με την απογοητευμένη και κουρασμένη Σερβία. Για κάποιον που έχει ζήσει στο πετσί του χουνέρια και χουνέρια σε σέρβικα χέρια, το απόγευμα της Παρασκευής ήταν ασύλληπτα απολαυστικό.
Ασχετα με την ταυτότητα του τελευταίου της θύματος, η Εθνική αποχωρεί αύριο από το Ευρωμπάσκετ με το χαμόγελο της ομάδας που πέτυχε το στόχο της και έκανε το καθήκον της. Δεν είναι και μικρό κατόρθωμα αυτό το 7-3, για μία ομάδα που στα σώψυχά της φοβόταν πατατράκ τύπου Ντιζόν ή Αττάλειας.
Θα την ξαναδούμε όχι σε δύο χρόνια, αλλά αρχές Ιουλίου του 2012, στο Προολυμπιακό τουρνουά, πιθανότατα στο εξωτικό Πουέρτο Ρίκο, όπου μάλιστα θα ξεκινήσει με τον τίτλο του φαβορί για ένα από τα τρία εισιτήρια. Είναι άραγες φτηνές οι πτήσεις από την Αθήνα για το Σαν Χουάν;
(Αφήστε, βρήκα: 1049 ευρώ για εισιτήριο 1-9 Ιουλίου 2012. Ο κουμπαράς των “Πελαργών” θα δουλέψει υπερωρίες το χειμώνα.)
* Περισσότερα για την Εθνική και το Ευρωμπάσκετ θα πούμε στο αυριανό live chat, το οποίο θα ξεκινήσει γύρω στις 5μμ το απόγευμα του Σαββάτου.
“Απίστευτο μου φαίνεται, αλλά έχουμε καλή ομάδα”, του είπα. “Λέγαμε να μη πάθουμε καμιά Ντιζόν, αλλά να δεις που στο τέλος θα χάσουμε σε κανέναν προημιτελικό και θα κλαίμε κι από πάνω”.
Έπρεπε να τρέξω ν’αγοράσω κι ένα Λόττο…
Δήλωσα, από αυτό εδώ το βήμα, “αισιόδοξος”, πολύ πριν φτάσουμε στο τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ. Η αισιοδοξία μου ήταν ένα μέγεθος σχετικό. Ήλπιζα ότι θα βλέπαμε στη Λιθουανία μία ομάδα σύγχρονη και ελκυστική, αισιόδοξη παρά τις τρανταχτές απουσίες της, υπερήφανη για την παρουσία της στο Ευρωμπάσκετ, ικανή να προκαλέσει σκιρτήματα στον κοσμάκη που ψάχνει απεγνωσμένα, οπουδήποτε, ένα χαμόγελο.
Την Εθνική όχι της επόμενης ημέρας, αλλά της μεθεπόμενης. Οχι του σήμερα, αλλά του αύριο.
Αγωνιστικά θαύματα δεν περίμενα. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, πίστευα ότι η ομάδα θα τερμάτιζε πιο πίσω από την 6η θέση και θα έχανε το τρένο που οδηγεί στο σταθμό του Πάντινγκτον και την ελληνική συνοικία του Μπέισγουοτερ στο Λονδίνο.
Πόσο αφελής μπορεί να είμαι;
Το ίδιο λάθος έκανα και το 2009, στην Πολωνία. Υποτίμησα το ειδικό βάρος της -ελλιπέστατης και τότε- Εθνικής μας και κατάπια τα λόγια μου μαζί με μια γουλιά σαμπάνιας μόλις την είδα στο βάθρο.
Το ίδιο λάθος και το 2008.
Το ίδιο λάθος και το 2006.
Το ίδιο λάθος και το 2005.
Ακόμα και το 2007, φοβόμουν συντριβή από τους οικοδεσπότες Ισπανούς στον ημιτελικό της Μαδρίτης. Χρειάστηκε να μας χειρουργήσουν με χίλιους τρόπους για να μας κερδίσουν.
“Gut-wrenching” χαρακτηρίζει ο επίσημος Οδηγός της διοργάνωσης τις απουσίες των Σπανούλη, Σχορτσανίτη, Διαμαντίδη. Μαντάτο που ξεσκίζει τα σωθικά. Αλλά τα σωθικά αυτής της ομάδας αποδείχθηκαν σιδερένια.
Άντεξαν την ταπείνωση της συντριβής από τη FYROM και τα ατιμωτικά σχόλια που ακούστηκαν από χείλη ελληναράδων.
Άντεξαν το “πρέπει” των αγώνων που απειλούσαν να τη στείλουν πρόωρα στο αεροδρόμιο.
Άντεξαν και την απογοήτευση του χαμένου πάνω στο νήμα προημιτελικού με τη Γαλλία, την ίδια απογοήτευση που έκανε κομμάτια τους Σέρβους.
Η γεμάτη πρωτόπειρους και νεοσύλλεκτους Εθνική Ανδρών του 2011 έδειξε χαρακτήρα κωλοπετσωμένης συντροφιάς βετεράνων. Και επιβραβεύτηκε με το γλύκισμα της παρηγοριάς, το οποίο είναι πεντανόστιμο.
Χωρίς τη συμμετοχή στο Προολυμπιακό τουρνουά του 2012, η ομάδα θα γύριζε σελίδα πριν την ώρα της. Αμφιβάλλω αν θα ξαναβλέπαμε ντυμένους με το εθνόσημο παίκτες όπως ο Φώτσης, ο Σπανούλης, ο Μπουρούσης, ο Ζήσης, ο Τσαρτσαρής, ο Σχορτσανίτης.
Μετά τη σημερινή νίκη επί των -αχ και πώς τους λυπάμαι…- Σέρβων, το νήμα παραμένει άθικτο και ο δρόμος για το Λονδίνο είναι διάπλατα ανοιχτός. Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τους οποίους οι Σέρβοι, οι Τούρκοι, οι Γερμανοί, οι Ιταλοί, οι Σλοβένοι και οι Κροάτες θα παρακολουθήσουν από τον καναπέ.
Η Εθνική μας ομάδα υποχρεώθηκε να πορευθεί φέτος μέσα από χειμάρρους αμφισβήτησης, τους οποίους τροφοδοτούσε με θολό νερό η αθεράπευτη τάση του Έλληνα να “τα ξέρει όλα” και να αποκαθηλώνει τους πάντες και τα πάντα. Δεν αντέχω να μη το γράψω: αυτή η ομάδα δικαιούται καλύτερους φιλάθλους. Και δεν εννοώ βέβαια αυτούς που ξεπαραδιάζονται για να την ακολουθούν στις Λιθουανίες, στις Ιαπωνίες και στις Κίνες. Αυτοί μια χαρά είναι, τόσο που με κάνουν ν’απορώ αν είναι στ’αλήθεια από το ίδιο καλούπι με τους υπόλοιπους νεοέλληνες.
Τους άλλους λέω, τους παντογνώστες του καναπέ.
Ο φουκαράς ο Ηλίας Ζούρος δεν άρεσε σε κανέναν εκεί έξω. Έβαζε τον Μπουρούση; “Ξέχασε τον Κουφό”. Έβαζε τον Κουφό; “Ξέχασε τον Μπουρούση”. Έριχνε στο παιχνίδι το Βασιλειάδη; “Δεν είναι σουτέρ αυτός, που ένα βάζει και τρία δεν βάζει”. Τον απέσυρε στον πάγκο; “Άφησε έξω τον καλύτερο σουτέρ της ομάδας”.
Και ούτω καθ’εξής. Είναι, λέει, κοιμήσης, μυρωδιάς, ανύπαρκτος, δημοσιοσχετίστας. Αλλος ήθελε στην ομάδα το Βουγιούκα, άλλος τον Ταπούτο, άλλος τον Μπατή, άλλος τον Μπόγρη. Ο,τι του φανεί, του λωλοστεφανή. Στον αστερισμό του Αλέφαντου.
Εγώ είδα στη Λιθουανία μία ομάδα που είχε σε όλους τους αγώνες συγκεκριμένο πλάνο, σαφείς ρόλους, μαχητική διάθεση, ακμαίο ηθικό και υψηλότατο βαθμό ετοιμότητας. Μία ομάδα με τη σφραγίδα ικανότατου προπονητή.
Η εικόνα που παρουσίασε η Εθνική στους αγώνες με Μαυροβούνιο, Κροατία, Γαλλία και κυρίως Σερβία αποτελεί τετραπλό εύσημο στο επισκεπτήριο του Ζούρου, ο οποίος ήταν -είναι- από τους καλύτερους προπονητές του Ευρωμπάσκετ. Μήπως έκανε καλύτερη δουλειά ο Ντούσαν Ίβκοβιτς; Ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς; Ο Σιμόνε Πιανιτζάνι; Ο …Μάικ Φρατέλο; Μιλάμε για είδωλα της προπονητικής, όχι τίποτε παιδαρέλια.
Ο Γιόνας Καζλάουσκας τα θαλάσσωσε πέρυσι με ομάδα που περιείχε Διαμαντίδη, Σπανούλη, Σχορτσανίτη, Τσαρτσαρή, Περπέρογλου. Ο Ζούρος πέτυχε το στόχο και πλησίασε στο μετάλλιο με τέταρτο βιολί τον Καλάθη, πέμπτο τον Μπράμο, όγδοο τον Ξανθόπουλο, ενδέκατο το Μαυροειδή και δωδέκατο το Σλούκα.
Και, ναι, με ενορχηστρωτή της ομάδας το Νίκο Ζήση. Τον …άχρηστο, που παίζει στην Εθνική “με μέσο”, λες και είχαμε κάποιον καλύτερο να επιστρατεύσουμε.
Στο Νίκο Ζήση, τον Αντώνη Φώτση και το Γιάννη Μπουρούση το ελληνικό μπάσκετ οφείλει ένα θερμό χειροκρότημα και ένα ολόψυχο “ευχαριστώ”.
Μπορούσαν να αποδράσουν και αυτοί από το παράθυρο που άλλοι άνοιξαν, αλλά το απέφυγαν. Πέρασαν το καλοκαίρι τους στα γήπεδα και ήρθαν στη Λιθουανία για να κρατήσουν όρθιο το ελληνικό μπάσκετ σε μία εποχή δύσκολη, όπου τα πάντα γύρω μας καταρρέουν.
Μήπως δεν είχαν αυτοί δικαιολογίες για να ζητήσουν εξαίρεση; Είχαν και μάλιστα διόλου φτηνές. Ο Ζήσης και ο Φώτσης άφησαν στο σπίτι μωρό παιδί. Ο Μπουρούσης κουβάλησε στο Καρπενήσι τραυματισμό και ψυχική αναταραχή.
Ηξεραν όμως ότι οφείλουν πολλά στην Εθνική ομάδα και στη βιτρίνα των διεθνών διοργανώσεων. Ο ένας από τους τρεις (Ζήσης) φεύγει από τη Λιθουανία λαβωμένος, οι άλλοι δύο κατάκοποι. Ξέρουν ότι έχουν μπροστά τους δύσκολο χειμώνα.
Αλλά τα εύσημα που κέρδισαν στο Ευρωμπάσκετ θα γίνουν στολίδια στο βιογραφικό τους. Η καλή τους απόδοση δικαιολογεί τους επαίνους τους οποίους επιδαψίλευσαν Τύπος και κοινό.
Εδωσαν στην ομάδα το 48,8% των πόντων της στα πρώτα 10 παιχνίδια, το 39,1% των ριμπάουντ, τα 28 από τα 57 της τρίποντα, τις 16 από τις 34 τάπες, ενώ είχαν οι τρεις μαζί 48% ευστοχία εντός παιδιάς (έναντι 41% των υπολοίπων) και 82/95 βολές. Ο Νικ Καλάθης ήταν ο παίκτης που συμπλήρωσε το κουαρτέτο των ηγετών, κορυφαίος της Εθνικής σε ασίστ και κλεψίματα, υπέροχος μαέστρος αν και προερχόταν από σοβαρότατο τραυματισμό. Οι γιατροί που βοήθησαν ώστε να κολλήσει έγκαιρα το ραγισμένο του πόδι αξίζουν και αυτοί μία υπόκλιση.
Τα υπόλοιπα παιδιά γαλουχήθηκαν από το στήθος των τεσσάρων έμπειρων και του προπονητή. Ο Μπράμος βοήθησε πολύ στο ξεκίνημα, ο Βασιλειάδης πήρε τη σκυτάλη στους τελευταίους αγώνες της α’ φάσης, ο Παπανικολάου και ο Καϊμακόγλου ανέβασαν την απόδοσή τους στο Βίλνιους και στο Κάουνας, ο Κουφός υπήρξε επαρκέστατη ρεζέρβα του Μπουρούση, ο Ξανθόπουλος και ο Μαυροειδής υπήρξαν πιστοί στρατιώτες, ο Σλούκας πήρε το βάπτισμα του πυρός.
Οι νεροκουβαλητάδες του χειμώνα δικαιώθηκαν στα παρκέ της Λιθουανίας.
Η ομάδα τράκαρε στο ταβάνι της στον προημιτελικό με τη Γαλλία, αλλά μπορούσε να τον κερδίσει ακόμα και έτσι, σκυμμένη. Δύο ρημαδοτρίποντα χρειαζόταν, όχι παραπάνω. Έναν μπροστάρη, όταν το αμάξι κόλλησε στη λάσπη.
Ανασκουμπώθηκε όμως και άρπαξε από τα μαλλιά την ευκαιρία του αγώνα με την απογοητευμένη και κουρασμένη Σερβία. Για κάποιον που έχει ζήσει στο πετσί του χουνέρια και χουνέρια σε σέρβικα χέρια, το απόγευμα της Παρασκευής ήταν ασύλληπτα απολαυστικό.
Ασχετα με την ταυτότητα του τελευταίου της θύματος, η Εθνική αποχωρεί αύριο από το Ευρωμπάσκετ με το χαμόγελο της ομάδας που πέτυχε το στόχο της και έκανε το καθήκον της. Δεν είναι και μικρό κατόρθωμα αυτό το 7-3, για μία ομάδα που στα σώψυχά της φοβόταν πατατράκ τύπου Ντιζόν ή Αττάλειας.
Θα την ξαναδούμε όχι σε δύο χρόνια, αλλά αρχές Ιουλίου του 2012, στο Προολυμπιακό τουρνουά, πιθανότατα στο εξωτικό Πουέρτο Ρίκο, όπου μάλιστα θα ξεκινήσει με τον τίτλο του φαβορί για ένα από τα τρία εισιτήρια. Είναι άραγες φτηνές οι πτήσεις από την Αθήνα για το Σαν Χουάν;
(Αφήστε, βρήκα: 1049 ευρώ για εισιτήριο 1-9 Ιουλίου 2012. Ο κουμπαράς των “Πελαργών” θα δουλέψει υπερωρίες το χειμώνα.)
* Περισσότερα για την Εθνική και το Ευρωμπάσκετ θα πούμε στο αυριανό live chat, το οποίο θα ξεκινήσει γύρω στις 5μμ το απόγευμα του Σαββάτου.