Όταν σταματά η έκδοση μιας εφημερίδας, για τους περισσότερους δημοσιογράφους που εργάζονται σ΄αυτήν , μοιάζει με το θάνατο ενός πολύ οικείου προσώπου. Όταν η εφημερίδα που κλείνει είναι η “Ελευθεροτυπία”, την αίσθηση του θανάτου, την έχουν κι άλλοι , έξω από τους εργαζόμενους σε αυτήν…
Έκανα αυτόν τον πρόλογο για να περιγράψω τα συναισθήματα, όχι μόνο τα δικά μου, αλλά-θέλω να πιστεύω- της πλειονότητας των ανθρώπων που πέρασαν απ΄αυτόν τον “ιστορικό” πλέον, χώρο δουλειάς.
Πολλοί πιστεύουμε ότι ήταν καλή τύχη, προνόμιο και τιμή να δουλεύουμε στην “Ελευθεροτυπία”, και ίσως δεν υπάρχει δημοσιογράφος που δεν θα ήθελε κάποια στιγμή στην επαγγελματική του ζωή να ζήσει αυτό το “πείραμα” ελευθερίας έκφρασης άποψης και γνώμης.
Το αίσθημα της απώλειας μεγαλώνει, καθώς τον τελευταίο καιρό παρακολουθήσαμε όλοι εμείς οι εργαζόμενοι την πτωτική πορεία της εφημερίδας. Παραμείναμε σ΄αυτήν ελπίζοντας ότι οι οιωνοί -έστω για μία φορά- δεν θα επαληθεύονταν και οι “Κασσάνδρες” ματαίως θα τραβούσαν τα μαλλιά τους, αφού θα έπεφταν έξω σε όλες τις προβλέψεις τους.
Και όμως…. Παρ΄όλο που νιώθαμε να βιώνουμε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, στο βάθος δεν πιστεύαμε πως θα συμβεί.
Παρακολουθούσαμε το ψυχορράγημα ενός δικού μας «προσώπου». Ζούσαμε την αγωνία των τελευταίων του στιγμών, αλλά ελπίζαμε σ΄ένα θαύμα.
Αργά , πολύ αργά , μας κατέκλυσε η αίσθηση ότι έκλεισε ένας ολόκληρος, πολύ συγκεκριμένος, κύκλος της ζωής μας.
Ο κύκλος της δημοσιογραφίας, όπως την ξέραμε όλοι εμείς οι παλαιότεροι. Όπως την αγαπήσαμε και όπως νομίζαμε (μέχρι πρόσφατα) ότι μπορούσαμε να τη συνεχίσουμε μέχρι να ενταχθούμε στους… απόμαχους της ζωής.
Τα τελευταία χρόνια μαζί με όλα τα κακά που μας βρήκαν και όλες τις “σταθερές” που κατέρρεαν γύρω μας, σ΄αυτό τον τόπο , φοβόμασταν ότι θάρθει κι η στιγμή που θα σταματήσει η έκδοση της εφημερίδας . Τα σημάδια είχαν αρχίσει να φαίνονται έντονα στο χώρο μας. Ήταν πια φανερό πως και μεις δεν θα αποφεύγαμε να δούμε τους τίτλους τέλους.
Όταν σταμάτησε η μισθοδοσία τον περασμένο Αύγουστο, θαρρώ πως συνεχίζαμε να εργαζόμαστε μόνο και μόνο γιατί ελπίζαμε ότι το τέλος δεν γράφτηκε ακόμη, εξ αιτίας της “ψυχής” που κουβαλούσε αυτή η εφημερίδα.
Η δύναμη που εξέπεμπε , μου αποκαλύφθηκε για άλλη μια φορά, όταν κάποιος γνωστός τις πρώτες ημέρες που δεν έβγαινε η εφημερίδα μου είπε : “ Πήγα στο περίπτερο κι έβλεπα κρεμασμένες όλες τις εφημερίδες . Κι ,όμως, μου φαινόταν ότι κάτι έλλειπε. Δεν συνειδητοποιούσα τι. Στην αρχή νόμιζα ότι έλλειπαν πολλές εφημερίδες μαζί κι ότι μάλλον ήταν αργία. Μετά σκέφθηκα ότι κάποιες εφημερίδες απεργούν. Πέρασε αρκετή ώρα για να θυμηθώ πως ήταν η “Ελευθεροτυπία” που έλλειπε. Η εφημερίδα που συνήθισα από τα παιδικά μου χρόνια. Και μου φαινόταν ότι η έλλειψή της αντιπροσώπευε περισσότερες από μία εφημερίδες..”
Αλλά η “Ελευθεροτυπία” , με την απόλυτη ελευθερία της, ήταν μία από τις λίγες εφημερίδες που θα μπορούσε να βασισθεί μόνο στο αναγνωστικό της κοινό.
Ήταν η εφημερίδα που με το που έγραφε : “Θέλουν να μας κλείσουν”, στην Ελλάδα της μεγάλης οικονομικής κρίσης, κάποιες χιλιάδες πολίτες που δεν αγόραζαν καμία εφημερίδα, έσπευδαν να την αγοράσουν, πιστεύοντας ότι συμβάλουν στην επιβίωσή της. Να μην αναφερθώ στα γράμματα, στα τηλεφωνήματα και στα αιτήματα χιλιάδων σταθερών αναγνωστών της για συνέχιση των προσπαθειών για παράταση της ζωής της.
Όλα αυτά τροφοδοτούσαν τις ελπίδες μας, δίδοντας κάθε μέρα, επί μήνες, φιλί ζωής σ΄αυτό το φύλλο που κάποτε είχε θρέψει προσδοκίες …
Τώρα, δεν θέλω να μπω στη “λογική” των “πώς” των “γιατί” και των “διότι” .
Τώρα πια, μ΄ενδιαφέρει περισσότερο η “ψυχή” αυτού του φύλλου, έτσι όπως την ένιωσα, τη βίωσα και θα την κουβαλώ μέσα μου. Όπως κουβαλώ και μια άλλη εξίσου σημαντική προσπάθεια, που μάλλον οι νεώτεροι δεν θα θυμούνται καν: Την εφημερίδα “ Πρώτη”.
Η “Ελευθεροτυπία”, ίσως είναι το τελευταίο παράδειγμα εφημερίδας που αντιπροσώπευε μια ολόκληρη εποχή, φορτωμένη με οράματα, ελπίδες και προσδοκίες.
Η εποχή αυτή γνωρίζουμε όλοι -και περισσότεροι εμείς οι δημοσιογράφοι- ότι τελείωσε.
Η “Άνοιξη” που έφερε η συγκεκριμένη εφημερίδα, πέρασε. Τη ζήσαμε, τη χαρήκαμε, την απολαύσαμε, όσοι από εμάς είχαν αυτή την τύχη. Από δω και πέρα θαρρώ πως -αν δεν συμβεί κάτι θεαματικά ανατρεπτικό της σημερινής κατάστασης- ανοίγει η πύλη για τον πιο βαρύ χειμώνα της δημοσιογραφίας. Κι είμαστε, μάλλον απροετοίμαστοι.
Καληνύχτα κύριε Βλάση Γαβριηλίδη…
aixmi.gr
Είναι πράγματι ολέθριο να κλείνει οποιαδήποτε επιχείρηση, διότι χάνονται θέσεις εργασίας. Όταν όμως δεν είναι παραγωγική μια επιχείρηση, αλλά ζούσε χάρις στα χαριστικά δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων που λάμβανε από τις αμαρτωλές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που τάχατες πολεμούσε (ή μήπως εκβ…) καλά κάνει και κλείνει. Κρίμα μόνο για τους εργαζόμενους παρότι ανήκουν στους 'μαζί τα φάγαμε'.
s-spinos:
Η "Ελευθεροτυπία" πήρε την κατηφόρα από τότε που έβγαλε από
την προμετωπίδα της τα: "στηρίζουμε την αλλαγή" και "ελέγχουμε
την εξουσία", και στη συνέχεια ηθελημένα ή αθέλητα (αδιάφορο),
έγινε στυλοβάτης των πολιτικών που η εκάστοτε εξουσία εφάρμοζε.
Κρίμα βέβαια που κάποιοι άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους,όμως
επειδή είναι έξυπνοι και μέσα στα πράγματα, ας πρόσεχαν να
ασφαλίσουν το όνειρό τους έτσι όπως είχε ξεκινήσει…
Ευτυχώς που μαζί με την ελευθεροτυπία έκλεισε και αυτό το βγφέλυμα ο ΄΄ιος της Κυριακής''