Το Δικαστήριο τάχθηκε κατά των αποφάσεων ιταλικών δικαστηρίων σχετικά με τη διεκδίκηση αποζημιώσεων για το Δίστομο, με ψήφους 12-3, 14-1, 14-1 και 14-1 τάχθηκε κατά των αποφάσεων των ιταλικών δικαστηρίων.
Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης τα ιταλικά δικαστήρια παραβίασαν το δικαίωμα ετεροδικίας της Γερμανίας, εγκρίνοντας κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου για να αποζημιώσουν τις οικογένειες των θυμάτων του ναζισμού στην Ιταλία, αλλά και του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, που επικυρώθηκε από τον Άρειο Πάγο και επιδίκασε 28 εκατομμύρια ευρώ στα θύματα του Διστόμου.
“Το Δικαστήριο θεωρεί ότι η άρνηση των ιταλικών δικαστηρίων να αναγνωρίσουν την ασυλία συνιστά παράβαση των υποχρεώσεών τους απέναντι στο γερμανικό κράτος”, ανακοίνωσε ο δικαστής Χισάσι Οουάντα, κατά την ανάγνωση της απόφασης σε δημόσια συνεδρίαση στο Μέγαρο της Ειρήνης στη Χάγη.
To Δικαστήριο επισημαίνει μάλιστα ότι η Ελληνική Νομολογία είναι αντίθετη τελικά στα επιχειρήματα της Ιταλίας.
Παρών κατά την ανακοίνωση της απόφασης του Δικαστηρίου, ήταν και ο εκπρόσωπος της Ελλάδας, καθηγητής Στέλιος Περράκης, καθώς η Ελλάδα έχει παρέμβει υπέρ της Ιταλίας στην υπόθεση.
Πώς φτάσαμε στην απόφαση
Αντιμέτωπη εδώ και πολλά χρόνια με αυξανόμενο αριθμό προσφυγών στα ιταλικά δικαστήρια από οικογένειες θυμάτων των ναζιστικών εγκλημάτων, η Γερμανία προσέφυγε στις 23 Δεκεμβρίου 2008 στο ανώτατο δικαστικό όργανο των Ηνωμένων Εθνών.
Τις αγωγές ενώπιον των ιταλικών δικαστηρίων είχαν καταθέσει οι οικογένειες θυμάτων των σφαγών αμάχων και οι κληρονόμοι Ιταλών που είχαν μεταφερθεί στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανάμεσα στον Σεπτέμβριο 1943 και τον Μάιο 1945, όταν η Ιταλία τελούσε υπό γερμανική κατοχή και πριν από την προσχώρησή της στις συμμαχικές δυνάμεις.
Τα ιταλικά δικαστήρια ενέκριναν κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου για την αποζημίωση των οικογενειών των θυμάτων του ναζισμού.
Το 2008, το εφετείο της Φλωρεντίας επικύρωσε απόφαση ελληνικού δικαστηρίου του 1997, η οποία καταδικάζει το γερμανικό κράτος να αποζημιώσει τις οικογένειες 218 θυμάτων της σφαγής του Διστόμου, στις 10 Ιουνίου 1944.
Σύμφωνα με το Βερολίνο, η Ιταλία, παραβίασε την αρχή της ετεροδικίας που τής αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο.
Η Ιταλία από την πλευρά της προέβαλε το επιχείρημα ότι η “άρνηση ασυλίας” μπορεί να δικαιολογηθεί σε ορισμένες εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως της κατάφωρης παραβίασης του ανθρωπιστικού δικαίου.
πηγή : http://news247.gr
s-spinos:
Το ελληνικό κράτος ποτέ μα ποτέ δε θα διεκδικήσει επί της οσίας αυτές τις λεγόμενες αποζημειώσεις γιατί ποτέ δε θα δώσει τις λεπτομέρειες των μυστικών συμφωνιών του ελληνικού κράτους με τους συμμάχους και τη γερμανία. Δε θα κρίνω αν οι συμφωνίες αυτές ήταν εν τέλει επωφελείς για τη πατρίδα ή όχι, αυτό που θα πω μόνο είναι οτι κανένα δικαστήριο ούτε ο θεός ο ίδιος δε θα σε πάρει σοβαρά όταν θυμάσαι να ζητήσεις αποζημειώσεις στη πράξη όταν όλη η υφήλιος σε χλευάζει και είσαι με τη πλάτη στο τοίχο. ο κλασικός ο μακάκας ο Έλληνας. Όσο υπήρχε χρήμα δλδ, στα αυτά μας τα θύματα της κατοχής…
Τι να πω, μακάρι να μπορέσουμε να αποζημειωθούμε εκ των υστέρων αλλά νομικά αμφιβάλλω αν ποτέ θα έρθει αποτέλεσμα μετά από 70 χρόνια απραξίας…
ΠΩΣ ΤΗ ΒΓΑΖΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΚΑΘΑΡΉ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΝΑ ΦΑΜΕ
s-spinos:
Και για να μην ξεχνιόμαστε…
Την περίοδο της σφαγής του Διστόμου, κατοχικός πρωθυπουργός ήταν ο Ι. Ράλλης ο οποίος με την απελευθέρωση, συνελήφθη και δικάστηκε για εθνική αναξιότητα (προδοσία) . Στην δίκη του, (Φεβρουάριος 1945) συνήγοροί του ήταν ο γιος του και μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γεώργιος Ράλλης, και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, πατέρας του μετέπειτα πολιτικού Ιωάννη Βαρβιτσιώτη. Κατά τη διάρκεια της δίκης, οι συνήγοροι ισχυρίσθηκαν ότι «ο Ιωάννης Ράλλης προσέφερε τεράστιες εθνικές υπηρεσίες κατά την κατοχή ενόσω ήταν πρωθυπουργός με το να αποσοβήσει τον λιμό των Ελλήνων, δίδοντας καθημερινά ένα μισθό, ενώ έσωσε επίσης πολλούς πατριώτες από το εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών και ακόμη διευκολύνοντας τη διαφυγή πολλών πολιτικών και σημαινόντων πολιτών στη Μέση Ανατολή». Ωστόσο, το προεδρείο δεν πείστηκε και τελικά, ο Ιωάννης Ράλλης καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά. Πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα, στη φυλακή, στις 26 Οκτωβρίου του 1946.