Γεννήθηκα στο Αγρίνιο κι έζησα εκεί μέχρι τα 18. Μετά έφυγα για σπουδές στην Ιταλία για 8 χρόνια, ήταν ήδη εκεί ο αδελφός μου. Πηγαινοερχόμασταν από μικροί, επειδή οι γονείς μου έχουν γραφείο μεταφορών Ελλάδα – Ιταλία. Έμενα στο Μπάρι. Όποιος πηγαίνει λέει ότι είναι πολύ άσχημο, εγώ στο μυαλό μου το έχω σαν τη Βενετία του Νότου…
Σπούδασα στατιστική. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να σπουδάσω πληροφορική, αλλά είχα συγχρόνως γραφτεί στο Ωδείο του Νικολό Πιτσίνι και ήταν πολύς κόπος, ήταν μεγάλο ζόρι η παρακολούθηση κι έπρεπε να παρατήσω το ένα από τα δύο. Επέλεξα έτσι να ακολουθήσω τη στατιστική, ελπίζοντας να είναι πιο εύκολη. Δεν ήταν. Με τη στατιστική ασχολήθηκα δυο χρόνια. Μπήκα σε μια ερευνητική ομάδα στο Πολυτεχνείο που παρακολουθούσε κοινοτικά προγράμματα και πολύ τακτικά πηγαίναμε Βρυξέλλες, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου. Τα παράτησα.
Με τη μουσική ασχολήθηκα από την πρώτη στιγμή «επαγγελματικά». Ήμουν επαγγελματίας παίκτης μελόντικας – μου την είχε φέρει δώρο η θεία Νίτσα, αδελφή της γιαγιάς. Η πρώτη μου συναυλία ήταν στην πολυκατοικία και στους συγγενείς παίζοντας τα κάλαντα. Και πληρώθηκα καλά! Ήμουν πολύ περήφανος γιατί ήμουν τόσος δα, δεν διάβαζα νότες, απλά έπιανα τις μελωδίες με το αυτί. Μετά γράφηκα στο Ωδείο για κιθάρα, πιάνο και ντραμς. Οι γονείς μου ήθελαν να ασχοληθώ με τη μουσική. Πολύ. Με πίεζαν. Αυτοί ήταν που με παρότρυναν να παραιτηθώ απ’ το Πολυτεχνείο.
Μόλις ήρθα Ελλάδα ο Σαββόπουλος έψαχνε τραγουδιστές για να κάνει τους Αχαρνείς, πήγα στην οντισιόν -και ξανά σε οντισιόν και ξανά- με επέλεξε και τελικά συμμετείχα. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Μετά έμαθα ότι ο Καλαντζόπουλος ψάχνει ακορντεόν και παρουσιάστηκα. Του είπα «το μόνο που θέλω σαν αντάλλαγμα είναι να πω στο πρόγραμμα δυο τραγούδια δικά μου». Το δοκιμάσαμε στο Ζυγό κι είχε μεγάλη επιτυχία. Την επόμενη είπα πέντε. Και μετά έφυγα.
Μου αρέσει η Αθήνα. Μου αρέσει γενικώς να περιφέρομαι με το ποδήλατο στο κέντρο της, που για μένα είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο: Πλάκα, Γκάζι, Ψυρρή, Μοναστηράκι. Αισθάνομαι ότι υπάρχει μια πολύ ωραία ενέργεια, κάτι γίνεται, κάτι μαγειρεύουν συνέχεια. Μου αρέσει η Μιαούλη που είναι όλοι αυτοί οι έμποροι με τα δέρματα, με τα μπαχαρικά τους, έχεις την αίσθηση ότι υπάρχει κόσμος που έχει κάτι μπροστά και το κυνηγάει και θέλει κάτι να κάνει.
Μου αρέσει που είναι λίγο άναρχη πόλη. Μέσα στην ασχήμια της έχει ενδιαφέρον αυτό, που δεν είναι ας πούμε στυλιζαρισμένη όπως οι δυτικοευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που τα έχουν όλα σε κουτάκια. Τα ‘χουν όλα τακτοποιημένα υπερβολικά και αυτό με τρελαίνει. Δεν την μπορώ την τακτοποίηση.
Μου αρέσει η Αθήνα το Δεκαπενταύγουστο, στις απεργίες, το χιόνι που έπεσε, ο αποκλεισμός. Μου αρέσουν οι ανατροπές στην καθημερινότητα. Αυτές οι διακοπές ρεύματος που ζήσαμε πρόσφατα ήταν κάτι μοναδικό, είχα να το ζήσω από πιτσιρικάς. Ξαφνικά, ενώ όλα κυλούν κανονικά, έχεις το internet, έχεις τα πάντα, ανακαλύπτεις ξανά ότι μένεις με έναν άνθρωπο. Κατάφερε η ΔΕΗ και ένα κεράκι να μας κάνει να αντιληφθούμε ότι η πραγματική επικοινωνία είναι όταν δεν υπάρχουν τα γύρω γύρω. Μείναμε στο σκοτάδι με τη φίλη μου και ψάχναμε να βρούμε τι να συζητήσουμε μεταξύ μας, το φαντάζεσαι; Είμαστε κι οι δυο όλη μέρα στο Facebook και στο MySpace, μπροστά στο laptop και προσπαθούμε να κάνουμε πιο πολλούς φίλους ο ένας απ’ τον άλλο! Αυτό είναι προνόμιο του wireless. Τα λέμε μέσω skype!
Το κινητό είναι η διακοπή της συνέχειας. Την ίδια στιγμή διακόπτεται οτιδήποτε. Απ’ το να κάνεις έρωτα μέχρι η συζήτηση, η ταινία στο σινεμά. Το να είσαι στη διάθεση του καθένα οποιαδήποτε στιγμή είναι σχεδόν βιασμός.
Με ενοχλούν πολύ τα κορναρίσματα, τρελαίνομαι. Με ενοχλεί αυτή η ρουτίνα του τύπου φραπές, τσιγάρο, σκουπίδια, κόρνα στο τσακ. Πιστεύω ότι ο δήμος θα ‘πρεπε να κάνει μια καμπάνια, να διαθέσει ένα ποσό για να πείσει τον Αθηναίο να σταματήσει να πατάει την κόρνα, να μην πετάει κάτω τα σκουπίδια, να μην κατεβαίνει στο κέντρο με τα τριαξονικά τζιπ. Στο Παρίσι είναι μια ομάδα που σπάει όσα τζιπ μπαίνουν στο κέντρο, πιστεύω όμως ότι με την εκπαίδευση κάτι κάνεις. Τα αυτοκόλλητα «είμαι γάιδαρος» επίσης είναι μια πράξη εξευτελισμού που πιάνει τόπο.
Δεν βλέπω καθόλου τηλεόραση. Μου αρέσει να είμαι στο ίντερνετ, να βλέπω βιντεάκια στο Youtube. Βγαίνει καμιά περσόνα στη δημοσιότητα και αναρωτιόμαστε όλοι μας ποιος είναι αυτός; Σκασίλα μας. Γι’ αυτό χάνουν κι οι δημοσιογράφοι την παντοδυναμία που είχαν παλιότερα. Όλοι σου φαίνονται πια μια καρικατούρα. Απ’ την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που αν δεν σε δουν στην τηλεόραση θεωρούν ότι δεν υπάρχεις. Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό που κάποτε ήταν σημαντικό σήμερα είναι κάτι ευτελές. Βλέπεις, ποιοι κάνουν αμάν να πάνε, πολιτικοί και σκυλοπόπ «αστέρες».
Το ilegal δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα, μου άρεσε ως λέξη. Maraveyas Ilegal. Παράνομα θαύματα. Η παρανομία μου βγάζει μια αλήθεια, κάτι ωραίο, φλερτάρω με την παρανομία. Όλοι έχουμε παρανομήσει κάποια στιγμή στη ζωή μας, το μόνο σίγουρο, απ’ το κατέβασμα ενός mp3 μέχρι πιο σοβαρά αδικήματα∙ πιστεύω ότι η ζωή μας χρειάζεται μια δόση παρανομίας. Οι υπερβολικοί νόμοι αποδυναμώνουν πάρα πολύ την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Αυτό που μου δίνει δύναμη είναι ο ήλιος. Η μέρα γενικά. Το να ξυπνάω το πρωί και να αισθάνομαι ότι κάνω αυτά που θέλω. Να βγαίνω απ’ το σπίτι και να νιώθω αυτή την απόλυτη ελευθερία να πάρω το ποδηλατάκι μου και να πάω σε φίλους. Η επικοινωνία. Η νύχτα δεν μου αρέσει πάρα πολύ. Θα ‘θελα κάποια στιγμή να πάμε μια τουρνέ απογευματινή σε παραλίες και μπαρ με μαγιό. Έχω μια τάση να πέφτω και να κλείνομαι στον εαυτό μου το χειμώνα, σαν αρκούδα. Και με το που ξεκινάνε οι πρώτες ζέστες και οι πρώτες καλές μέρες της άνοιξης να θέλω να τα κάνω όλα. Τα πάντα. Να ερωτευτώ, να βγω έξω με φίλους, να γλεντήσω, να πάω εκδρομές.
Παραείμαι ευθύς και άμεσος. Με ενοχλεί αυτό. Το ότι έχω διαλύσει δηλαδή τη δεύτερη σκέψη, αυτή δηλαδή που σου δίνει μέτρο. Έχω μια υπερβολή σε όλα. Στο πώς θα εκδηλώσω την αγάπη μου, στο πώς θα χοροπηδήσω στη σκηνή, στο πώς θα νευριάσω. Κι αυτό δεν λήγει ποτέ.
Ζω μόνο από τη μουσική. Λεφτά δεν βγάζω, «λεφτά» με την έννοια της σύγχρονης κοινωνίας. Ζω με τα απολύτως απαραίτητα, όπως και όλοι οι άνθρωποι γύρω μου. Αυτό πιστεύω ότι είναι το κλειδί για να είσαι ευτυχισμένος. Τις ανάγκες τις δημιουργείς μόνος σου. Το μυστικό της σύγχρονης ζωής πιστεύω ότι είναι να αφαιρείς ανάγκες, να καταλάβεις ότι μπορείς να ζήσεις και με λίγα. Δεν χρειάζεται να θυσιάσεις τον ελεύθερο χρόνο σου πασχίζοντας να κάνει μεγάλες αγορές, είτε αυτό είναι ένα αυτοκίνητο είτε ένα σπίτι. Είμαι κατά της ιδιοκτησίας. Θα ήμουν ακόμα πιο ευτυχισμένος αν δεν είχα τίποτα. Μη σου φανεί αστείο, πιστεύω ότι πατρίδα μου είναι ο δρόμος.
Ο έρωτας έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Οτιδήποτε κάνουμε πρέπει να έχει μια δόση έρωτα, απ’ τη μουσική μέχρι το πώς θα μαγειρέψεις το αγαπημένο σου φαγητό. Θέλω να είμαι ερωτευμένος συνεχώς γιατί ο έρωτας είναι πηγής ζωή, σου δίνει χαρά, τα βλέπεις όλα πιο ωραία. Αυτήν τη στιγμή είμαι ερωτευμένος με την καινούργια μου κάμερα.
Ξέρεις τι με έχει εντυπωσιάσει πιο πολύ; Το καθαρά ελληνικό φαινόμενο που βλέπω στο δρόμο ταξιδεύοντας στην Ελλάδα. Παντού. Αυτό το «έχω βάλει τα θεμέλια του πρώτου ορόφου κι από πάνω αφήνω σίδερα με την προοπτική του δεύτερου ή του τρίτου». Για τα παιδιά και τα εγγόνια. Κανείς δεν ζει για το σήμερα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μιζέρια.
Το μόνο που με έμαθε η ζωή είναι να μη βαριέμαι. Με τίποτα.
*από συνέντευξη στο lifo