Παρατηρούμε ότι, τις τελευταίες ημέρες
,
εκφράζεται προβληματισμός από την πλευρά των πιστωτών της χώρας για το
εάν τελικά είναι ρεαλιστικός ο στόχος να μειωθεί το ελληνικό δημόσιο
χρέος στο 120% του ΑΕΠ έως το 2020, αλλά και για το πόσον το ποσοστό αυτό εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του.
Ενδεικτικό του κλίματος είναι ότι η έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους από το ΔΝΤ φέρεται να ανεβάζει το ποσοστό του δημόσιου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 128% το 2020, με τάσεις αναθεώρησης του προς το χειρότερο, σύμφωνα με εκτιμήσεις που εδράζονται στη βαθειά ύφεση και την περαιτέρω συρρίκνωση του ετήσιου ΑΕΠ της χώρας μας.
Με άλλα λόγια , επειδή δεν θα επιτυγχάνεται ο συγκεκριμένος αριθμητικός στόχος που έχει καθοριστεί, μας λένε ότι θα απαιτούνται συνεχώς νέα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα, προκειμένου να διορθώνονται οι αστοχίες του Προϋπολογισμού.
Είναι προφανές ότι, από την πλευρά της Τρόικας,παίζεται ένα θέατρο του παραλόγου με τους αριθμούς, αλλά με θύματα την ελληνική οικονομία και την κοινωνία .
Θα αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Για τον Ιανουάριο είχε προβλεφθεί αύξηση εσόδων κατά 8% και , αντιθέτως, σημειώθηκε … μείωση κατά 7%, γεγονός το οποίο μεταφράζεται σε υστέρηση εσόδων κατά 500 εκατομμύρια ευρώ, μόνο για τον συγκεκριμένο μήνα.
Και αυτό , την ώρα που αναζητείτο πιεστικά τρόπος για να περικοπεί κονδύλι ύψους 325 εκατ. ευρώ από τις συντάξεις.
Εύλογα τίθεται το ερώτημα ότι ,
αφού δεν μπορούν να πέσουν μέσα στον Προϋπολογισμό, όχι ενός έτους ,
αλλά ενός μηνός, πως είναι δυνατόν να πετύχουν ένα στόχο για την επόμενη
δεκαετία;
αφού δεν μπορούν να πέσουν μέσα στον Προϋπολογισμό, όχι ενός έτους ,
αλλά ενός μηνός, πως είναι δυνατόν να πετύχουν ένα στόχο για την επόμενη
δεκαετία;
Το πρόβλημα είναι ότι οι πιστωτές της χώρας (κάνουν πως) δεν βλέπουν ότι αυτό το μίγμα δημοσιονομικής ακραίας λιτότητας που έχουν επιβάλει οδήγησε σε αδιέξοδο, με καταστροφικές συνέπειες για την Ελλάδα, την οικονομία της και τους πολίτες της.
ET