Στη χώρα μας επαιρόμαστε ότι είμαστε απόγονοι αυτών που γέννησαν, εκτός των πολλών άλλων, και τη Δημοκρατία.
Μια Δημοκρατία που την έχουμε κάνει κουρελού, έρμαιο στις ορέξεις του κάθε ηγετίσκου.
Μια Δημοκρατία που μάθαμε να την προσαρμόζουμε στις προθέσεις του κάθε κόμματος, ενώ σε μια πραγματική Δημοκρατία οι προθέσεις κάθε κόμματος προσαρμόζονται σε αυτήν.
Το κείμενο που ακολουθεί ας μην το προσπερνάμε αδιάφορα, επειδή τυγχάνει να αναφέρεται στα όσα έγιναν και γίνονται σε άλλη χώρα.
Διότι τα όσα έγιναν και γίνονται εκεί αφορούν άμεσα αυτά τα οποία λαμβάνουν χώρα εδώ.
Είναι ο δρόμος που πρέπει/μπορούμε να ακολουθήσουμε.
Είναι ο φάρος που μας δείχνει ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε και τη σκιά μας ως λαός και ως χώρα.
Την μικρή Ισλανδία δεν τη βουλιάξανε οι Μεγάλες Δυνάμεις, δεν την απομόνωσαν, δεν της έκαναν εμπάργκο, δεν την ισοπέδωσαν.
Γιατί;
Γιατί τη φοβήθηκαν!
Γιατί φοβούνται κάθε λαό που δεν έιναι χέστης.
Κάθε λαό που δείχνει αποφασισμένος να παλέψει για τα αυτονόητα.
Κάθε λαό που, με όχημα έναν πανάξιο πολιτικό άνδρα, βαδίζει αγέρωχα προς τη Λύση της Κρίσης, φτύνοντας όλους εμάς που βιώνουμε την Κρίση της Λύσης.
Φοβούνται κάθε Λαό που διοικείται Δημοκρατικά.
Γιατί η Δημοκρατία δίνει πάντα τις Λύσεις.
Η κοινοβουλευτική Ολιγαρχία δίνει μόνο Κρίσεις.
Σημείωση Captain Morgan: