Το Πάσχα – Του Αμπλαούμπλα

Με ψυχοπλακώνει όπως όλες οι γιορτές που επινόησαν οι άνθρωποι για να κάνουν ένα διάλειμμα στο δικό τους Γολγοθά, που ανεβαίνουν με τζιπ ή Φιατάκια, το ίδιο κάνει…

Αρχίζουν από νωρίς τα τηλεφωνήματα προκειμένου να κλειστούν θέσεις και να πέσουν ιδέες, για το πώς θα περάσουμε αυτή την ξεχωριστή ημέρα.
«Έλα…Τι έχεις κανονίσει για το Πάσχα;»
«Τίποτα».
«Ωραία, θα έρθεις σε μας».
Το ίδιο λένε οι περισσότεροι που σε καλούν σπίτι ή στο εξοχικό τους, όπου κι αν είναι αυτό, από Διακοφτό μέχρι Μύκονο.

Και το λένε σαν να πρόκειται να ζήσεις μια μοναδική εμπειρία περνώντας το Πάσχα μαζί τους, ενώ στην πραγματικότητα όλοι την ίδια μιζέρια σου εξασφαλίζουν.
Ένα πτώμα ζώου που αργογυρνάει στη σούβλα, κάτι έντερα στη διπλανή σούβλα, κόκκινα αυγά που τα τσουγκρίζεις σαν νήπιο και όταν τα ξεφλουδίζεις βρωμάει σκατίλα το σύμπαν, ενώ τα χέρια σου γίνονται κόκκινα σαν να έβαζες κωλοδ@χτυλο στο διευθυντή της Vernilac.

Στα ποτήρια μπύρα ή κρασί, μουσική ανάλογη της κουλτούρας των Πασχοοικοδεσποτών -από σκυλάδικα και κλαρίνα, μέχρι Tom Waits- και γύρω σου ζευγάρια ή μπακούρια, που παραμυθιάζονται ότι «σήμερα γιορτάζουμε και περνάμε πολύ ωραία».
Το σπαστικότερο όλων είναι τα πιτσιρίκια που τρέχουν, ουρλιάζουν και φαπακώνονται μεταξύ τους ή σε ρωτάνε μαλακίες του τύπου «γιατί γυρίζει η σούβλα;» και είσαι υποχρεωμένος να απαντήσεις όσο πιο κόσμια μπορείς μπροστά στους άλλους, αντί να τα γράψεις στα αρχ..δια σου όπως οι γονείς τους, που τα αφήνουν ελεύθερα να σου γ@μούν την ησυχία, αντί να τα δέσουν φιμωμένα στο πόδι της καρέκλας.

Αν παίζουν στην παράσταση και τίποτα γέροι που τους πήρανε μαζί «μια τέτοια μέρα», έχεις να μιλάς και μ΄αυτούς για το κλύσμα που έκαναν αλλά απέτυχε γιατί έχει στουμπώσει τ΄άντερο απ΄τη νηστεία και μην τους παρεξηγείς που κλάνουν δίπλα σου, μέχρι τα καλοκαιρινά τους μπάνια στους εξωτικούς Αγίους Αποστόλους, που μαζεύουν πολύ καλό κόσμο από το Δημόσιο και έχουν ωραιότατη ρηχή θάλασσα.

Ο φιλότιμος οικοδεσπότης εν τω μεταξύ, έχει γίνει κουρούμπελο κατεβάζοντας κρασιά από τις επτά το πρωί που έβαλε τις σούβλες και μιλάει για την κρίση με άλλα δυο κουρούμπελα, των οποίων οι γυναίκες παραδίπλα σκέφτονται πόσο ωραία θα ήταν να βρίσκονταν τώρα με κάνα γκόμενο στη Γκόα.
Η δε οικοδέσποινα, φέρνει αναψοκοκκινισμένη ποτά, κόβει σαλάτες, αδειάζει τασάκια, μαζεύει ποτήρια και τηγανίζει πατάτες, διαολοστέλνοντας από μέσα της που άκουσε τον άχρηστο και κάλεσαν είκοσι κατατονικούς να βρωμίσουν το σπίτι.

Ένας γκόμενος από πάνω της επίσης δε θα τη χάλαγε καθόλου, γ@μώ την ώρα και τη στιγμή που τα ‘φτιαξε με τον Δημοσθένη και αποφάσισε να συζήσει μαζί του, για να κάνει τώρα Πάσχα σερβίροντας χαμένα κορμιά που αποκαλούνται φίλοι, αντί για εχθροί, όπως θα έπρεπε.
Και έρχεται η κορύφωση της ημέρας.
Το πτώμα βγαίνει από τη σούβλα, κόβεται κομμάτια, σερβίρεται ο καθένας το σαρκίο της αρεσκείας του και πέφτει η άκρα του τάφου σιωπή της Μεγάλης Παρασκευής που είχαν ημιαργία, αλλά δεν πρόλαβαν να την πενθήσουν, γιατί ψώνιζαν.
Τώρα επιτέλους, βιώνουν τη συγκίνηση του Πάσχα.
Μέχρι και το cd σταματάει να παίζει.
Παρατηρώντας τους να τρώνε με τα χέρια, καθώς οι λίγδες στάζουν στις άκρες χειλιών και σαγονιών, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πόσο πιο ήρεμα και πολιτισμένα είναι τα θηρία, που αν και δεν έμαθαν να ψήνουν την τροφή τους και να φοράνε επώνυμα τζιν, δεν οργανώνουν ποτέ μαζικές δολοφονίες ζώων με πρόσχημα την αγάπη.
Σε μισή ώρα το πτώμα έχει εξαφανιστεί και τα κόκαλα του σχηματίζουν πυραμίδα στο τραπέζι, υπομένοντας τον τελευταίο εξευτελισμό του ζώου που αποτελούσαν, ήτοι τα κρυφορεψίματα των Χριστιανών που μόλις ξέσκισαν δεκατέσσερα κιλά αμαρτίας του ανθρώπου και τριάντα μέτρα συκωταριά αιώνιας ζωής.
Την επόμενη ώρα οι γέροι τον ψιλοπαίρνουν στην καρέκλα, τα παιδιά βγάζουν τον σκασμό μια και το αρνί τους έπεσε βαρύ και προσπαθούν να πισωγυρίσουν την εμετίλα, ενώ οι υπόλοιποι καταναλώνουν σόδες συζητώντας χαμηλόφωνα και εξασθενημένα για τα δάνειά τους.

Το απογευματάκι πίνουν καφέ και μετά αρχίζουν ένας-ένας να χέζουν, κάνοντας την οικοδέσποινα να τραβάει χαρακίρι από απελπισία, καθώς τα γεράνια στις γλάστρες μαραίνονται από τη μπόχα της χωνεμένης τοξίνης, που εξαπλώνεται ολούθε και βάφει μέχρι και τους τοίχους της λιλά κρεβατοκάμαρας, αφήνοντας σημάδι γύρω από τα καδράκια.
Τα παιδιά θέλουν να φύγουν και οι γέροι ζαλίζονται λόγω της χοληστερίνης που πετάει με πτήση της Aegean για Μόναχο.

Αργά το βράδυ, τσιμπολογώντας μόνο φρούτα, με ζακετάκια και μπουφανάκια ριγμένα στην πλάτη, φιλοσοφούν “πως φάγανε σαν κτήνη, γιατί κτήνος είναι ο άνθρωπος, τι νομίζεις, όλα για το σκατό γίνονται” και πως του χρόνου θα κάτσουν σπίτι τους.
«Συγνώμη, αλλά δεν θα σας έρθω το Πάσχα».
«Γιατί;».
«Γιατί δεν είμαι αρνί».