ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΕΝΟΣ MANIOΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΥ – Πραγματικές εμπειρίες ενός ανώνυμου αναγνώστη

Ξερνάω συνέχεια. Δεν έχω ιδέα τι μου συμβαίνει. Mια σιχαμένη αίσθηση έχει κυριεύσει όλο μου το κορμί. Έχω ξεράσει τόσο πολύ, που πλέον βγαίνουν μόνο κίτρινα στομαχικά υγρά. Δεν έχω τίποτε άλλο να βγάλω. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Έχω μπλοκάρει. Παράλληλα όμως μέσα σε δευτερόλεπτα, περνάνε χίλιες σκέψεις από το μυαλό μου και δεν μπορώ να τις κοντρολάρω…

Το μόνο που κάνω είναι να κοιτάω το άπειρο με απάθεια. Σκυμμένος. Χωρίς καμία αντίδραση…

…ο πρώτος γιατρός μού είπε να κλειστώ σε ψυχιατρική κλινική. Οι γονείς μου όμως δεν διαθέτουν τόσα λεφτά. «έχεις ψύχωση» μου λέει… και συνεχίζει με ένα σωρό άλλα πράματα που δεν μπορώ να τ’ ακούσω και να τα καταλάβω γιατί δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Μου χορηγεί φάρμακα. Τρία zyprexa και τρία xanax την ημέρα. Εξασφάλισε κι αυτός τα ποσοστά του από τις φαρμακευτικές. Η μάνα μου κλαίει με λυγμούς στην έξοδο του ιατρείου. Την καταλαβαίνω. Όμως με κάνει να νιώθω χειρότερα. Με κάνει να θέλω να πεθάνω…

…ξυπνάω από τον υπερβολικό πανικό που νιώθω μέχρι και το μεδούλι της ραχοκοκαλιάς μου. Τα άκρα μου είναι μουδιασμένα και νιώθω μυρμήγκιασμα στα δάχτυλα. Το στόμα μου παπούτσι. Νιώθω τρόμο! Τρέμω ολόκληρος και νιώθω λες κι είναι κάποιος με ένα γάντζο και προσπαθεί να μου ξεριζώσει το μυαλό. Ανοίγω την τηλεόραση. Η ένταση κι ο τρόμος αρχίζουν να αυξάνονται λεπτό στο λεπτό. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Κρίση πανικού. Θέλω να πάρω ένα μαχαίρι και να κόψω τα δάχτυλά μου. Θέλω να τρυπήσω την κοιλιά μου και να τραβήξω τα έντερα μου απ’ έξω. “Γιατί γαμώτο τα σκέφτομαι όλα αυτά;!! Είμαι ανώμαλος, είμαι τρελός! Πάει το παλικάρι. Τό ‘χασε εντελώς…”  Παίρνω αμέσως ένα ηρεμιστικό για να ξεραθώ στον ύπνο, να μην σκέφτομαι, να μην υπάρχω…

…ξυπνάω από τις φωνές τους. Οι λέξεις και οι φράσεις που βγαίνουν από τα στόματα των άλλων, είναι θόρυβος για μένα, που μου τρυπάει τ’ αυτιά. Υψώνουν τον τόνο της φωνής. Τσακώνονται πάλι. Δεν αντέχω. «Σκάστε γαμώτο!!!!» Θα μπορούσα να αυτοκτονήσω μόνο και μόνο για να σταματήσω να τους ακούω. «Μην το ξαναπείς αυτό στον εαυτό σου … μην το χάνεις ! δεν θέλεις να σκοτώσεις τον εαυτό σου. Είναι σκέψεις αρνητικές της ψυχασθένειας. Κοιμήσου. Κοιμήσου να ηρεμήσεις…» λέω στον εαυτό μου. Καταπίνω 2 χάπια που κανονικά έπρεπε να πάρω σε 3 ώρες, αλλά δεν μπορώ να περιμένω. Υποφέρω. Η ώρα είναι 5 μμ κι έχω ήφη πάρει τέσσερα απο έξι. Το χάπι, μετά από μισή ώρα μου φέρνει υπνηλία και μια γλυκιά ευφορία. Νιώθω λες και μου ρίξανε με υπνωτικό για ελέφαντα. Δεν μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά….

…ξυπνάω ξανά με πανικό και αγωνία και μια αβάσταχτη θλίψη με κάνει να κλαίω χωρίς λόγο. Η μάνα μου με καλεί για φαγητό. Βάζω μια μπουκιά στο στόμα μου και θέλω να την ξεράσω. Δεν έχω όρεξη να φάω. Κι αν φάω το ξερνάω. Έχω χάσει πάνω από 12 κιλά.

…έχουν περάσει 2 μήνες. Τώρα πια μού ‘χει ανοίξει η όρεξη, απ’ τα πολλά χάπια. Τρώω σαν να μην υπάρχει αύριο. Τα κιλά που έχασα τα πήρα πίσω, συν άλλα 10. Όλοι με κοιτάνε και το πρώτο πράμα που λένε είναι: «πώς πάχυνες έτσι; γιατί παράτησες τον εαυτό σου;» Όταν τους εξηγώ, αμέσως με λυπούνται και δείχνουν πώς με συμπονούν. Κατα βάθος χαίρονται που δεν είναι στη θέση μου…

…σχεδόν κανείς δεν καταλαβαίνει το μαρτύριο που περνάω. Όλοι μου λένε το μακρύ και το κοντό τους. Απόψεις που δεν στέκουν. Ξαφνικά όλοι όσοι γνωρίζω απέκτησαν πτυχίο ψυχολογίας με διδακτορικό πάνω στο πρόβλημα της κατάθλιψης. Ένας γνωστός μου λέει: «μ@λάκα αυτά τα φάρμακα που παίρνεις, τα έψαξα στο ίντερνετ και είδα ότι είναι πολύ βαριά, τα δίνουν σε πολύ τρελούς.» Ευχαριστώ @ρχίδι που ρίχνεις αλάτι στης πληγές μου. Φίλος να σου πετύχει… Τι να τους κάνεις τους εχθρούς. Λες και δε μου φτάνανε οι σκέψεις μου και ο πανικός που νιώθω συνέχεια, έχω και σένα τον μ@λάκα να μου μπήχνεις το μαχαίρι ακόμα πιο βαθιά.

…αν δεν έχεις περάσει ψυχασθένεια, κανονικά δεν θα έπρεπε να εκφράζεις άποψη, τουλάχιστον όχι μπροστά σ’ αυτόν που έχει το πρόβλημα, γιατί έτσι τον επηρεάζεις και τον μπερδεύεις περισσότερο.


Μάλλον θα έπρεπε να το βουλώσεις. Όλοι μου λένε θα περάσει. Ό,τι παπαριά σκέφτεται ο καθένας την πετάει. Εμ, βέβαια… δεν είναι μέσα στο πρόβλημα, πώς να το κατανοήσουν και γιατί να νοιαστούν πραγματικά; όλοι έξω απ’ το χορό… «Δεν έχεις τίποτα προσπάθησε να κάνεις χαρούμενες σκέψεις. Φταίει η μουσική που ακούς. Μην παίρνεις χάπια, δεν κάνουν καλό. Μήπως να δοκιμάσεις άλλα χάπια; Πήγαινε μια ωραία βόλτα στον εθνικό κήπο, θα σου κάνει καλό. Γιόγκα έχεις δοκιμάσει; Μάλλον το πολύ computer φταίει. Έλα μωρέ τώρα κατάθλιψη και μαλακίες έκανες την τρίχα τριχιά ρε μαλάκα…»  Ελάτε στη θέση μου γαμημένοι και θα σας πω εγώ. Ελάτε στη θέση μου… Προσεύχομαι να σας δω όλους δεμένους με ζουρλομανδύες, να δούμε πόσο έξυπνοι θα είστε τότε. Κάποιοι βέβαια, μου λένε πράματα με καλές και αγνές προθέσεις, φαίνεται στο βλέμμα τους. Θέλουν να βοηθήσουν… όμως εγώ τους μισώ όλους, χωρίς διακρίσεις… μα πάνω απ’ όλα μισώ και σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Νιώθω άχρηστος.  Ανίκανος.

…φοβάμαι. Φοβάμαι τόσο πολύ θεέ μου. Φοβάμαι πως είμαι τρελός. Φοβάμαι πως θα καταλήξω ένας εγκεφαλικά νεκρός ασθενής, σε μια ψυχρή ψυχιατρική κλινική στη μέση του πουθενά. Να ‘ρχονται οι γονείς μου μια φορά το μήνα, να με παίρνουν αγκαλιά και να κλαίνε που το παιδί τους είναι ένας ζωντανός νεκρός. Θέλω να κλάψω. Βλέπω την κοπέλα μου που με κοιτάει. Με λυπάται. Όσο και να μη θέλει να το δείξει, όσο και να θέλει να με φροντίσει, όσο και να προσπαθεί να μου δείξει ότι όλα θα πάνε καλά, υπάρχουν στιγμες που τα μάτια της την προδίδουν. Θέλει κι αυτή να κλάψει. Είμαι μαζεμένος σε μια γωνιά στο κρεβάτι, τρέμω από φόβο και πανικό, δεν νιώθω τίποτα. Με λυπάται και κλαίει για μένα τα βράδυα, που κατάντησα τρελός, παγωμένος, ένας ξένος, ένα αναίσθητο νευρόσπαστο. Έγινα ζόμπι.

…έχουμε να κάνουμε σεξ 3 μήνες. Δεν μου σηκώνεται πια. Επίσης έχουμε σταματήσει να βγαίνουμε έξω απ’ το σπίτι. Θέλω να της ουρλιάξω συγγνώμη, για όλες τις φορές που την πίκρανα… να της δώσω ένα μαχαίρι να με αποτελειώσει… να απαλλαχθεί από το κουφάρι που έχει να νταντεύει… να ηρεμήσω κι εγώ. «Μην το χάνεις γαμώτο! Πρέπει να φανείς δυνατός. Ηρέμησε…»

Φοβάμαι πως θα κάνω κακό στον εαυτό μου άμα μείνω μόνος. «Μην φύγεις ποτέ. Μείνε δίπλα μου. Να σε νιώθω κοντά μου θέλω…» 

…δεν πάει άλλο. Έχουνε περάσει μήνες από το περιστατικό και κάθε μέρα γίνομαι και χειρότερα. Με πείθει η αδερφή μου (ίσως η μόνη που μπορεί να με νιώσει) να πάρω μια δεύτερη γνώμη.. Κι έτσι γίνεται.  Λάθος διάγνωση, μου λέει ο δεύτερος ψυχίατρος. “Δεν έχεις ψύχωση. Μανιοκατάθλιψη έχεις. Με ένα ισχυρό αντικαταθλιπτικό θα επανέλθεις μέσα σε 2 μήνες στα φυσιολογικά επίπεδα. Πρώτα όμως πρέπει να κόψουμε σιγά σιγά τα αρχικά φάρμακα, γιατί δεν στοχεύουν στη ρίζα του προβλήματος. Επίσης θέλω να ξεκινήσεις άσκηση. Θέλω να με εμπιστευτείς.” μου λέει. “Και να μου πεις όλα αυτά που περνάς, οτιδήποτε σκέφτεσαι. Σου απαγορεύω μου λεει να συζητάς την κατάσταση σου με τους άλλο πέρα από εμένα. Ξέρεις οι άνθρωποι έχουν τη τάση να το παίζουν ξερόλες με την παραμικρή ευκαιρία και θα σε μπερδέψουν.” Μια ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί μου. Με νιώθει. Αυτός ο τύπος πραγματικά με νιώθει και κατάφερε να μ’ αγγίξει. Αρχικά βέβαια, ένιωσα απογοήτευση. Τόσο καιρό χαπακωνόμουνα με ποιος ξέρει τι σκατά διαολεμένες χημείες… και δεν μου έκαναν τίποτα. Ξαφνικά όμως, συνειδητοποιώ ότι υπάρχει ελπίδα και νιώθω ασφάλεια. Και μόνο το γεγονός ότι θα κόψω όλα αυτά τα φάρμακα και θα μείνω σε ένα χαπάκι με ανακουφίζει. Ο γιατρός μου εξηγεί ένα – ένα τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Μου δικαιολογεί κάθε ανώμαλη σκέψη και συμπεριφορά. Μου τα αναλύει όλα, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Κυριολεκτικά με λυτρώνει. Νιώθω οικειότητα μαζί του. Νιώθω πως θα γλιτώσω. Παίρνω για λίγο ξανά τα «πάνω» μου. Μου χαμογέλασε και λίγο η ζωή μετά από 5 εξαντλητικούς μήνες.

…έχει περάσει 1,5 μήνας από τότε που άλλαξα γιατρό. Είμαι πολύ καλύτερα κι έχω επανέλθει κατά ένα μεγάλο ποσοστό. Σταμάτησα να ξυπνάω με τρόμο κι αγωνία. Ο κρίσεις πανικού τελείωσαν. Όπως επίσης και οι αρρωστημένες σκέψεις. Παίρνω πολλά χάπια ακόμα, αλλά έχω κόψει κι αρκετά. Νιώθω ωραία. Νιώθω ξαναγεννημένος. Θέλω να βγω στο δρόμο και να μαζέψω όλους όσους βίωσαν παρόμοια προβλήματα και να τους φωνάξω: “Μην τα παρατάτε! Πολεμήστε όσο μπορείτε. Δε θα μας φάει η αρρώστια, εμείς θα τη φάμε… σιγά – σιγά και με υπομονή… θα ‘ρθει κι η απελευθέρωσή σας τυρρανισμένοι μου άνθρωποι…” 

Η ΜΑΝΙΟΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΜΠΟΡΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ. ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΤΕ ΚΑΤΩ. ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕ. ΘΑ ΞΑΝΑΖΗΣΕΤΕ ΟΠΩΣ ΗΣΑΣΤΑΝ.

Πραγματικές εμπειρίες ενός αναγνώστη, ο οποίος θέλει να παραμείνει ανώνυμος.