Την εμπειρία της για τα χρόνια που έκανε ψυχανάλυση μίλησε η Ελεονώρα Μελέτη σε πρόσφατη συνέντευξή της…
“Όταν ξεκίνησα να κάνω ψυχανάλυση, έπιασα πάτο. Πάγωσαν οι σχέσεις μου με τους γονείς μου, τους φίλους μου, τον σύντροφό μου. Πάγωσαν τα συναισθήματά μου, θύμωσα με πολύ κόσμο, ήθελα να εξαφανιστώ. Ένιωθα σαν να ήθελα να ξαναγεννηθώ, αλλά, αυτή τη φορά, όπως επιθυμούσα εγώ να είμαι.
Αυτό μου συνέβη στο οκτάμηνο. Γιατί στην αρχή ακούς πράγματα που δεν τα δέχεσαι, δεν τα βλέπεις. Μετά όμως τους δίνεις προσοχή και, όταν είσαι λίγο πιο έτοιμος, το εξετάζεις. Το επαναπροσδιορίζεις, το ξανακοιτάς. Όταν αρχίζει λοιπόν και σου φαίνεται πιο οικείο, αρχίζεις και έχεις ξεσπάσματα. περνάς από θυμό, από απογοήτευση, από αμφισβήτηση. Και σιγά σιγά το αφομοιώνεις, συγχωρείς πλέον, αποδέχεσαι και ξεπερνάς”, σημείωσε.
Επιπλέον, το ίδιο διάστημα ένιωσε έντονο θυμό απέναντι στους γονείς της γεγονός που την προβλημάτισε και την έκανε να πιστέψει ότι είναι αχάριστη και άπληστη.
“Θύμωσα πραγματικά με τους γονείς μου. Θύμωσα πολύ. Ήμουν σε μια πολύ αντιφατική, επαναστατική και αρνητική φάση. Σαν να πέρναγα την εφηβεία που δεν είχα περάσει ποτέ. Ένιωσα ενοχές γι’ αυτό το συναίσθημά μου… Και με είπα και αχάριστη και άπληστη και κακό παιδί. Και ότι ο Θεός πρέπει να με τιμωρήσει για όλα αυτά που σκέπτομαι”, είπε και κατέληξε “Επέμεινα όμως. Ήθελα να αγαπάω τους γονείς μου-συνειδητά όμως πλέον. Με τα λάθη τους. Nα τα δέχομαι”.