Anorexia Nervosa – Πραγματική Μαρτυρία

Όταν για πρώτη φορά εκδήλωσα συμπτώματα anorexia nernosa που αφορά μια διαταραχή πρόσληψης τροφής ήμουν μόλις 15 ετών. Το πρώτο- πρώτο σύμπτωμα ήταν ότι τα είχα βάλει με το κορμί μου. Δεν μου άρεσε η εικόνα που έβλεπα στον καθρέπτη και δεν είχε να κάνει με το αν είμαι όμορφη ή όχι. Κάτι δεν κολλούσε, κάτι ήταν κοφτερό μέσα μου εκτός από τη ματιά μου όταν με αντίκριζα….

Πάντα με ενδιέφερε να είμαι καλός άνθρωπος, και άριστη σε ό,τι κάνω. Με απασχολούσε πάντα το μυαλό μου. Πώς θα το «ομορφύνω» καλλιεργώντας το με όμορφες σκέψεις και πνευματική τροφή. Αυτός ο λόγος με οδήγησε από τη στιγμή που έμαθα τις πρώτες μου συλλαβές, στο διάβασμα που με τα χρόνια έγινε μελέτη και ολοένα και επεκτεινόταν σε περισσότερα πράγματα. Επίσης, έβρισκα και βρίσκω ακόμα διέξοδο στο γράψιμο και τη ζωγραφική. Από πολύ μικρή, όμως, ήθελα να γίνω ηθοποιός. Μεγαλώνοντας, διεκδίκησα άλλα πράγματα μέσα από τη πορεία μου στο πανεπιστήμιο και την έρευνα, που πια λατρεύω! Για μένα πια η πρόζα μου είναι η οποιασδήποτε μορφής έκρηξη έχω μέσα μου: θυμός, χαρά, λύπη, οργή, άγχος, έρωτας, απώλεια, ζωή, θάνατος.

Οι επαφές μου με τα αγόρια ήταν πάντα σε καλό επίπεδο. Δεν ένιωθα άσχημη-τέρας, ήξερα ότι έχω «αέρα», δεν είμαι δηλαδή όμορφη αντικειμενικά όμως δεν περνάω απαρατήρητη. Μπορεί να είχα κάποιες απογοητεύσεις αλλά ήταν σε φυσιολογικά πλαίσια, όπως έχουν όλοι. Έδωσα κυρίως βαρύτητα στο πνεύμα μου, κάτι που πάντα μου βγαίνει αυθόρμητα. Προσπάθησα και να αποκτήσω και λίγο humor, το οποίο και πιστεύω είναι καλό! Έχω πολλή πλάκα όταν είμαι στις καλές μου. Τουλάχιστον με τους φίλους μου και τους εκάστοτε συντρόφους μου γελάμε απίστευτα…!Ακόμα και στο πανεπιστήμιο και στο χώρο εργασίας μου κάνω humor όταν τα πράγματα γίνονται απειλητικά καμιά φορά.

Επομένως, η νευρογενής ανορεξία με την οποία επί δώδεκα χρόνια παλεύω –διότι ουσιαστικά εκδηλώθηκε στα 18 μου χρόνια με πλήρη αποχή από την τροφή και απώλεια βάρους της τάξεως των 25 κιλών- δεν προήλθε από ναρκισσιστική τάση να γίνω όμορφη αδυνατίζοντας. ΗΜΟΥΝ ΛΕΠΤΗ, 57-60 κιλά! Με ύψος 1.70 cm. Και ούτε μοντέλο είχα όνειρο ποτέ να γίνω, ούτε ξεφύλλιζα περιοδικά μόδας ώστε «να επηρεαστώ», όπως πολύς κόσμος παρεξηγημένα πιστεύει. Το μυαλό μου το γέμιζα με άλλα πράγματα. Σημαντικά ή ασήμαντα. Τα 35 κιλά στα οποία έφτασα δε νομίζω ότι συντελούν στην αντικειμενική ομορφιά (εξωτερικά)… Και δεν είμαι τόσο αφοσιωμένη στην αιώνια ασιτία ώστε να μην το βλέπω. Ξέρω πώς μοιάζει ένα υγιές γυναικείο πρότυπο, το υποστηρίζω όταν το βλέπω το θαυμάζω και το επικροτώ. Πάντα όμως το μάτι μου θα πέσει στην πιο αδύνατη… Κι αυτό που λέω είναι κάπως συμβολικό.

Πια, πιστεύω ότι μπορώ να περιγράψω με λόγια και πάντα μερικώς το ΓΙΑΤΙ. Και πάλι δεν είναι αρκετό, όμως μπορώ να πω κάτι. Κάτι που δεν έχει να κάνει με ιατρική ορολογία, ούτε με άλλη επιστημονική προσέγγιση. Νομίζω ότι πάντα μπορούσα απλά δεν μιλούσα. Πίστευα ότι δεν έχω κάτι σημαντικό να πω. Ότι δεν αξίζει τον κόπο να απασχολήσω κανέναν με τον προσωπικό μου παιδεμό.

Θέλω να μιλήσω. Έχω ανάγκη να εξηγήσω, γιατί πια είμαι έμπειρη στο θέμα και βλέπω με λύπη ότι ο κόσμος δεν αξιολογεί και πολύ σωστά ένα ζήτημα που «καίει», που ουσιαστικά θανατώνει. Γιατί πρώτα θανατώνεται η ΨΥΧΗ και έπειτα το σώμα. Ο κόσμος λοιπόν, είτε δεν δίνει σημασία, είτε κολλάει ταμπέλες είτε κάνει το συμβουλάτορα. «Λαϊκά» θα πω ότι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε… όχι μόνο γι’ αυτήν την περίπτωση αλλά και για άλλες. Όλα είναι μέχρι να σου χτυπήσει την πόρτα το πρόβλημα… ΑΥΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΩ να αποτρέψω με αυτό το κείμενο. ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΣΗΜΕΡΑ, ΤΩΡΑ ΚΙΟΛΑΣ να ΕΞΑΦΑΝΙΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Επίσης ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΜΟΝΗ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΨΥΧΕΣ ΟΠΩΣ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ. Μπορεί αργότερα να είναι κάποιο από τα παιδιά μας… Όσοι κάνουμε…ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΗ ΣΥΜΒΕΙ ΠΟΤΕ. Όσο μπορώ θα παλεύω για να γίνω καλά και μαζί με μένα κι άλλοι. Δεν έχω και τα πιο ισχυρά όπλα, με ό,τι έχω.

Θέλω πρώτα να εξηγήσω κάποια πράγματα, κάτι σαν πρόλογο στο πώς μπορεί να αναπτυχθεί η anorexia nervosa:

Όταν ένας άνθρωπος στην προβλεπόμενη ηλικία δεν αναπτύξει την προσωπικότητά του με φυσιολογικό τρόπο ή κάτω από φυσιολογικές συνθήκες (*αυτό συμβαίνει στην παιδική, προεφηβική και κυρίως εφηβική ηλικία, άρα από 3-15 ετών χοντρικά) δεν μπορεί να αποκτήσει δική του ταυτότητα ως προσωπικότητα, ως «συνειδητό εγώ». Για να μη χρησιμοποιώ ειδική ορολογία, απλά θα πω για να καταλαβαίνουμε όλοι, ότι στην ερώτηση «ποιος είμαι;», «τι μου αρέσει;», «τι επιθυμώ ΕΓΩ για μένα πραγματικά;», όχι απλά δεν ξέρει να απαντήσει(αυτό είναι φυσιολογικό), αλλά και ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ και ΤΡΕΜΕΙ. Το μόνο που του απομένει για να δώσει στον εαυτό του μια «ταυτότητα» είναι τα επιτεύγματα κάθε μορφής. Γι’ αυτό συνήθως όσοι έχουν ανορεξία είναι και τελειομανείς. Μας διακρίνει μια τελειοθηρία σε όλα, στο σχολείο, στις σχέσεις προσπαθούμε να φτιάξουμε τη σχέση των γονέων, αν υπάρχει πρόβλημα, να αποκαταστήσουμε μια ερωτική σχέση που μπορεί να είναι αδιέξοδη, να είμαστε καλοί φίλοι κλπ, κλπ). ΠΡΟΣΟΧΉ! ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΟΤΙ ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΕΧΕΙ Η΄ ΘΑ ΠΑΘΕΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ANOREXIA NERVOSA. Είναι απλά κάποια δείγματα. Διότι η anorexia δεν αφορά μόνο την τροφή και τον αυστηρό περιορισμό της, αυτό όσο κι αν φαντάζει απίστευτο, είναι μόνο ένα σύμπτωμα. Anorexia είναι ένας από τους πολλούς τρόπους έκφρασης συναισθημάτων, άγχους, πόνου, θυμού, συμπλεγμάτων κατωτερότητας, φόβου λήψης πρωτοβουλιών, ανάγκης για αποδοχή, απόλυτης στρατιωτικής πειθαρχίας εν γένει στη ζωή του αυτού του ατόμου. Το άτομο μπορεί να δείχνει αυθόρμητο, γελαστό, χαρά της ζωής, με τον καιρό όμως βαραίνει μέσα του και γι’ αυτό καμιά φορά οι οικείοι λένε «πώς άλλαξε;». η κατάθλιψη που προϋπάρχει και αναπτύσσεται ακόμα περισσότερο με την σωματική αδυναμία που επέρχεται από την ασιτία, δεν βοηθά το άτομο να ξεφύγει και να προχωρήσει. Παρόλαυτά ζει.

Κρίνοντας από μένα, θα πω ότι όποτε υποτροπιάζω δεν κοιμάμαι, δεν τρώω, καπνίζω τρεις φορές περισσότερο από όταν είμαι καλύτερα, πίνω περισσότερο από το κανονικό καμιά φορά, απομονώνομαι και δε βλέπω κανέναν, κοιτάζω μόνο το διάβασμά μου (αν είμαι στο Πανεπιστήμιο) και πώς θα γράψω την καλύτερη εργασία, ώστε να αριστεύσω. Να έχω ένα ακόμα επίτευγμα. Αν πάλι εργάζομαι, αφοσιώνομαι στη δουλειά μου και μόνο σε αυτήν, σαν μην υπάρχει υπόλοιπη ζωή γύρω μου. Γενικά, δεν έχω ζωή, τουλάχιστον όπως κάνει ο «φυσιολογικός κόσμος». Παρόλαυτά, με τον τρόπο μου ζω. Κάνω κάτι ξεσπάσματα και βγαίνω και δεν γυρνάω σπίτι, είμαι συνέχεια με κόσμο, γελάω σπασμωδικά, κάνω ότι όλα είναι φυσιολογικά. Όλα γίνονται ακόμα πιο καλά όποτε ερωτεύομαι, αλλά όταν πάρει χώρο το πρόβλημά μου και διαισθανθώ ότι μπαίνει στη σχέση μου, ΦΕΥΓΩ. Μέσες άκρες έτσι γίνεται. Αυτόν τον καιρό δεν είμαι και στις καλύτερές μου. Υπάρχουν μέρες που γράφω ακατάπαυστα και άλλες που δεν την παλεύω. Όπως όλος ο κόσμος. Η διαφορά με μένα είναι ότι τρώω τις σάρκες μου μόνη μου βομβαρδίζοντας τον εαυτό μου με ένα «είσαι ένα τίποτα!». Υπάρχει κι άλλος κόσμος εκεί έξω που νιώθει ένα τίποτα ή που είναι ένα τίποτα, όμως δεν ρίχνει τον εαυτό του στον πάτο του πηγαδιού. Όπως υπάρχει και μια άλλη μερίδα που νιώθει όπως εγώ, όμως δεν έχει ανορεξία, παίρνει όμως ναρκωτικά. Και δεν μιλάω για τα «ναρκωτικούλια», μιλάω για την αρρώστια που συνδέεται με αυτά. Κι αυτοί πονεμένες ψυχές είναι, που δεν έχουν το κουράγιο να σταθούν στα πόδια τους όπως όλος ο κόσμος, που τα βάζουν με το εαυτό τους και τον καταστρέφουν. Που νόμιζαν ότι μπορούν να σώσουν τον κόσμο κι όταν άγγιξαν την πραγματικότητα, απογοητεύτηκαν και κλείστηκαν στον δικό τους κόσμο. Έτσι νιώθω κι εγώ. Έτσι είμαι κι εγώ. Τουλάχιστον ως τώρα, τουλάχιστον μέχρι να γίνω κάτι άλλο. Ελπίζω ότι μια μέρα η Ρεβέκκα θα είναι πολλά άλλα πράγματα, όχι μόνο αυτό.

Όμως, μέχρι να γίνω ΚΑΙ κάτι άλλο, (γιατί δεν νομίζω ότι θα θελήσω ποτέ να αποχωριστώ έστω κι ένα μικρό κόκκο από την ανορεξική μου πλευρά γιατί είναι κάτι που έφτιαξα ολομόναχη- ΤΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΡΑΓΜΑ), με αυτό πορεύομαι. Με αυτό επικοινωνώ, με αυτό συνδέομαι όσο μπορώ με τους άλλους, μέσω αυτού βρίσκω ησυχία, όταν όλα βουίζουν νοερά μέσα μου. Όταν μπορώ να ελέγξω τις σωματικές μου λειτουργίες τόσο καλά, νομίζω ότι έχω υπερδυνάμεις και αυτονόητο είναι ότι έχω επιτεύγματα στις σπουδές μου π.χ.

Έχω πει πολλές φορές ότι τη ζωή την κυνηγάω, μου φαίνεται άπιαστο όνειρο, όμως δεν με νοιάζει αν πεθάνω ΤΩΡΑ. Αυτή τη στιγμή που γράφω. Και δεν είναι απίθανο να γίνει. Υπάρχουν φορές που χάνω τόσο βάρος και υγρά, (με φυσικό επόμενο να παρουσιάζω υποκαλιαιμία εξαιτίας αυτού, που δεν θα φύγει αν δεν φάω και δεν πιω νερά- αν χάσω κι άλλα θα πρέπει να μπω νοσοκομείο για ορρούς και γλυκόζη) και ένα έμφραγμα δεν είναι απίθανο να μου συμβεί. Ειδικά όταν έχει πολύ κρύο ή όποτε έχει πολλή ζέστη. Γι’ αυτό απογοήτευσα και την κολλητή μου σήμερα που μου είπε να πάμε για μπάνιο και αρνήθηκα. Προτίμησα να της πω μια μαλακία που θα της ακουστεί νορμάλ (όπως ότι έχω δουλειές) παρά να της πω αν βγω στον ήλιο θα μείνω κόκαλο, νιώθω αδύναμη. Νιώθω ότι τους έχω τόσο κουράσει που κρύβομαι και απομακρύνομαι. Δεν ξέρω αν όντως είναι έτσι, μόνο εκείνοι μπορούν να πουν. Σε μένα πάντως κατά καιρούς το λένε. Τους ζητάω να μου λένε την αλήθεια για να ξέρω τι κάνω.

Κι εγώ κρύβομαι λοιπόν. Καμιά φορά και αυτοί. Κρύβομαι επειδή φοβάμαι ότι στους άλλους θα ακουστεί τρελό αυτό που ζω και το παίζω καμιά φορά «δεν τρέχει τίποτα» για να μην απασχολήσω και να μη με απασχολούν. Όμως όταν το σύμπτωμα προχωρήσει, πια δεν μπορώ να κρυφτώ. Όλοι το βλέπουν… «αδυνάτισες πάλι Ρεβέκκα». ΝΑΙ, ΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ…Βασικά, υπάρχουν διαστήματα και διαστήματα που δέχομαι ή ζητάω βοήθεια και αυτόν τον καιρό ζητάω ελάχιστη. Άρα παίρνω ελάχιστη.

Θεωρώ ότι ήρθε ο καιρός ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ, ΟΧΙ όπως όλες τις άλλες φορές που λέω «μόνη μου». Είμαι σε θεραπεία με ειδικό εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν είναι πάντα εύκολο. Μπορεί να χάσεις τη μπάλα και όντας σε ψυχοθεραπεία. Γιατί την ψυχή σου ΕΣΥ μόνο μπορείς να την ψηλαφήσεις. Σκέφτομαι, λοιπόν, να συγκεντρωθώ λίγο περισσότερο σε ό,τι κάνω με αυτή την γυναίκα και να πάρω όλα τα καλά που μπορώ. Θα προσπαθήσω ΠΑΛΙ. Γιατί είχα επανέλθει και υποτροπίασα. Ξανά από την αρχή. Και δεν είναι η πρώτη φορά, γίνεται συνέχεια από τα 18 μου χρόνια. ΣΥΝΕΧΕΙΑ! ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ;;;; Έχω απλά εξαϋλωθεί. Έτσι μπορώ να το περιγράψω. Όμως θα το βρω το σθένος πάλι. Αργώ γιατί το σθένος αυτό (και όποιος πάσχει, θα το ξέρει), πρέπει να το αντλήσω από μένα, από πουθενά αλλού. Δεν νιώθω τελείως άδεια όπως άλλες φορές όμως και είναι πολύ θετικό. Γενικά. σε αυτήν την υποτροπή κράτησα έναν σχετικό έλεγχο να μην πάει πολύ κάτω…

Η ανορεξία δεν γίνεται ενσυνείδητα. Είναι μια κατάσταση, κάτι σα ναρκωτικό. Μια πλάνη του μυαλού, μια δίνη που σε τραβάει μέσα της. Όμως είναι και κάπως «βολικά»… Κάτι σαν «μήτρα» μέσα στην οποία ο ανορεξικός βρίσκει ανακούφιση. Μακριά από ό,τι τον πονάει, μακριά από ό,τι τον δυσκολεύει. Πια, μιλάει το σώμα αντί για την ψυχή. Και το σώμα όταν υποτροπιάζει, ουρλιάζει! Δε λέει προσέξτε με μόνο, λέει «πονάω», λέει «θέλω να πεθάνω», λέει «με μισώ», λέει «δεν ξέρω» και λέει «ΦΟΒΑΜΑΙ». Όλοι καμιά φορά νιώθουν έτσι… όμως εδώ το άτομο δεν βρίσκει το κουράγιο, το σθένος, την ΕΠΙΘΥΜΙΑ να παλέψει. Γιατί έμαθε έτσι. Έμαθε κάθε μέρα να συνομιλεί με το θάνατο μέσα από τη ζωή. Και θαυμάζει όσους αγωνίζονται και τα βγάζουν πέρα! Γιατί πέφτει την νύχτα και πριν κοιμηθεί σκέφτεται πόσο λίγο αξίζει. Δεν πεισμώνει όμως! Δεν λέει «κι εγώ μπορώ!», γιατί η ανορεξία θολώνει τα νερά και δεν το επιθυμεί. Μουδιάζουν οι επιθυμίες και σταθερά χάνονται από το συνειδητό του μυαλού (της ψυχής, αν θέλετε). Το άτομο αφήνεται σε αυτό που μερικοί λένε «εύκολο δρόμο της αυτοκαταστροφής».

Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρω ότι το άτομο αυτό δεν έχει πνευματική ανικανότητα, αλλά συναισθηματική! Και να τρώει και να δουλεύει ξέρει, και να διαπρέπει σε σπουδές και να εκφράζεται καλλιτεχνικά και να ζει κανονικά. Η ανικανότητά του είναι ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ. Δεν πατάει ΓΕΡΑ στα πόδια του για να αποκτήσει «όγκο» ύπαρξης. Και το σώμα μιλάει… Η απίσχναση αυτής της μορφής δεν είναι για να μπει το άτομο αυτό σε κάποιο εξώφυλλο περιοδικού, ούτε γιατί κάνει επανάσταση ξαφνικά στο σπίτι του ή στην σχέση του, ούτε γιατί θέλει να είναι το επίκεντρο. Ακριβώς το αντίθετο… Η απίσχναση αφορά την ψυχική εξασθένιση και εκμηδένιση. Αφορά την κατάθλιψη που συνοδεύει την ανορεξία. Την έλλειψη επιθυμίας. Εδώ, υπάρχουν μόνο ένστικτα. Κυριαρχεί το ένστικτο για μια υποτυπώδη επιβίωση. Από ένστικτο τρώει, από ένστικτο κάνει έρωτα, από ένστικτο συναναστρέφεται, από ένστικτο «ζει όσο μπορεί φυσιολογικά» μέσα από το «παρά φύσιν», μέσα από μια παραλογία. Από ένστικτο επιβιώνει με όποιο τρόπο αντέχει να μπορεί σε ένα περιβάλλον που το κοιτάζει ενοχικά καθώς το ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙ ΒΑΘΥΤΑΤΑ εν γνώσει του αλλά όχι επίτηδες.

Έτσι κι εγώ έχω ταλαιπωρήσει τους δικούς μου ανθρώπους. Τους γονείς μου, την αδελφή μου, τους φίλους μου, τους ερωτικούς μου συντρόφους (ειδικά αυτούς που αληθινά με ερωτεύτηκαν… και ειδικά έναν που με αγάπησε πολύ). Πώς έχω νιώσει για όλα αυτά λίγη σημασία έχει γιατί το κακό που τους έχω κάνει και ο πόνος που τους έχω «χαρίσει» το καλύπτουν… Θυμάμαι δύο περιστατικά. Και θέλω να τα πω για να εξηγήσω (όχι να νομιμοποιήσω μέσα από επιχείρημα) πόσο ΙΣΧΥΡΗ είναι η ανορεξία στο μυαλό και στην καρδιά. Πόσο τα μουδιάζει και εν συνεχεία τα ακρωτηριάζει.

Ο πατέρας μου λίγο καιρό πριν αποβιώσει στην εντατική, με είχε παρακαλέσει με όση δύναμη του είχε απομείνει, να φάω μια φορά μπροστά του, να με δει… ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΠΟΤΕ! ΠΟΤΕ! Δεν εκπλήρωσα ποτέ αυτή του την τελευταία επιθυμία… έβγαινα από την εντατική κλαίγοντας που είμαι τόσο σκληρή… Αμετακίνητη! Ας έτρωγα μόνο μια μπουκιά… μόνο… Πριν μας πει αντίο είχε πει στη μαμά μου «να προσέχεις το αστεράκι μου». Ο πατέρας μου υπήρξε ένας δυναμικός άνθρωπος και λαμπρός επιστήμονας. Δεν είχε προβλήματα κι αν είχε, τα έλυνε. Η κατάστασή μου ήταν το ένα και μοναδικό πράγμα που δεν πέρασε από τα χέρια του για να το λύσει… Όσο κι αν ήθελε.

Και το δεύτερο, αφορά τον έρωτα της ζωής μου ως τώρα… είχαμε πάει Σαββατοκύριακο για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μου. Όλο εκείνο το Σαββατοκύριακο ως συνήθως δεν έφαγα τίποτα, μόνο έπινα ποτά και καφέ. Όμως ήμουν ήδη εξαντλημένη σωματικά από ασιτία πολύ καιρό. Γυρίσαμε εσπευσμένα. Δε θα ξεχάσω όταν οδηγούσε που δε μου άφηνε το χέρι στιγμή και προσπαθούσε να με κάνει να γελάσω. Τα δικά μου χέρια ήταν παγωμένα μες το καλοκαίρι (όπως πάντα, λόγω ασιτίας). Εγώ ντρεπόμουν να τον κοιτάξω σε όλη τη διαδρομή. Λίγες μέρες μετά, αφού συνήλθα κάπως, αφού τον απέφευγα παρόλη την επιμονή του να είναι κοντά μου, τον είδα. Μου είπε ότι κατατρόμαξε για πρώτη φορά μαζί μου, υπήρξαν κι άλλες στιγμές, όμως μου ομολόγησε ότι τρόμαξε γιατί κατάλαβε… Ότι πια με αγαπούσε ακόμα περισσότερο και ότι θέλει να είναι κοντά μου. Ότι δεν θέλει να πεθάνω. Του ζήτησα να χωρίσουμε. Του είπα ότι δεν είχα δικαίωμα να τον τραβήξω κάτω μαζί μου και το μόνο που μου είπε ήταν ότι είμαι εγωίστρια που σκέφτομαι έτσι και ακόμα περισσότερο που του κλείνω την πόρτα. Εκείνη τη στιγμή είμαι σίγουρη ότι εκείνο το «κράκ» ήταν η καρδιά μου που έσπασε. ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΑ ΚΑΙ ΕΝΙΩΘΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΩ. ΝΑ ΒΡΕΙ ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ΕΤΣΙ! Έτσι σε κάνει να κρύβεσαι η ανορεξία..

Δεν χωρίσαμε εκείνο το βράδυ, αλλά αρκετό καιρό αργότερα. Γιατί τελικά τον έκανα να λυγίσει. Τον ανάγκασα να το κάνει. Τον τρόμαξα πιο πολύ για να φύγει μακριά. ΝΑ ΣΩΘΕΙ! Σήμερα εύχομαι να είναι ευτυχισμένος με κάποια που θα τον αγαπάει λιγότερο οδυνηρά από όσο εγώ. Δεν μου λείπει γιατί μόνο εγώ κι εκείνος ξέρουμε τι και πώς. Για πρώτη φορά δεν ήμουν μόνη όταν χωρίσαμε. Μόνη ήμουν όταν ήμασταν μαζί. Είναι από κείνα τα βιβλία όμως που κλείνουν και δεν μένουν ανοιχτά γιατί οι άνθρωποι που έγραψαν σε αυτό, μίλησαν αληθινά. Αγαπήθηκαν αληθινά και χώρισαν χωρίς να κρύβονται. Ο έρωτας είχε περάσει και πια στη σχέση είχε μπει ο φόβος κι από τους δύο για διαφορετικούς λόγους. Και απλά το ομολογήσαμε ο ένας στον άλλον. Χωρίς να χάνουμε καιρό και να τραβιόμαστε γιατί σεβόμασταν ο ένας τον άλλον. Εγώ προχώρησα, βρήκα κάποιον άλλον, μετά κάποιον επόμενο… Κι εκείνος είμαι σίγουρη ότι θα πρόσεξε τον εαυτό του.

Τα δύο αυτά περιστατικά είναι «σημεία τομές» που αποδεικνύουν πόσο ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΑ. Εκείνο το κομμάτι μου που αρνήθηκε να φάει και εκείνο που φοβήθηκε την κοντινότητα με έναν μεγάλο έρωτα είναι μέρος μου αλλά ΟΧΙ ολόκληρη ΕΓΩ. Εμένα με ψάχνω ακόμα. Δεν παύει όμως να είναι η ταυτότητα μου για την ώρα είτε μου φαίνεται στο κορμί μου είτε όχι. Γιατί πολύ συχνά δε μου φαίνεται στο σώμα. Όμως το πρόβλημα υπάρχει. Η μία και μοναδική ταυτότητα που έφτιαξα ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ είναι η ανορεξία μου. Ένα «σακάκι» με δικό μου πατρόν, ύφασμα, κουμπιά. Ένα «σακάκι» που το φοράω μόνο εγώ παρόλο που με ΣΤΕΝΕΥΕΙ! Πώς να απαλλαγείς από κάτι τόσο δικό σου τόσο εύκολα; Όταν ό,τι έχεις κάνει σε επίπεδο εσωτερικό είναι μόνο αυτό; Όταν έχεις μάθει στον αυτοπεριορισμό; Στο «μακριά»;

Αν πόνεσα για όλα όσα δεν έχω γράψει; Αν η καρδιά μου έχει σπάσει τόσες φορές είναι μάλλον ήσσονος σημασίας. Σου λέει ο τρίτος, αυτός που απλά σε βλέπει… όποιος και να είναι είτε σε ξέρει είτε όχι, είτε σε αγαπάει είτε όχι : «και τι με νοιάζει εμένα αν πονάς; Στη Σομαλία δεν έχουν νερό κι εσύ αρνείσαι την τροφή! Κακομαθημένη Ευρωπαία! Άπληστη και αχάριστη που τα έχεις όλα! ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ; Για ένα πιάτο φαγητό κάνεις έτσι; Κι εγώ πονάω! Όμως δεν κάνω όπως εσύ! Τραβάω το κουπί μου κι αγωνίζομαι στην ζωή μου».

Σ’ αυτόν τον τρίτο όποιος και να είναι θα σκύψω το κεφάλι από ενοχές, αποδεχόμενη την προσωπική του αλήθεια (που μπορεί να είναι και αντικειμενική αλήθεια) και θα του απαντήσω ως εξής: δεν είναι η μπουκιά, δεν είναι το κιλό. Αυτά ξέρω πολύ καλά να τα μετράω. Είναι ΦΟΒΟΣ, έλλειψη αυτό-εκτίμησης, τρόπου επικοινωνίας με ό,τι είναι «απέξω». Αυτόν έμαθα. Αυτόν ξέρω! Δεν με πήρε από πίσω ούτε εγώ τον κυνήγησα. Είναι ό,τι δεν είσαι ΕΣΥ που είσαι φυσιολογικός. Είναι ένας προσωπικός παιδεμός που δεν ξέρω γιατί υπάρχει. Όμως είναι εδώ! Είναι γιατί δεν έχω το κουράγιο να είμαι όπως ΕΣΥ! Είναι ο σκληρός πυρήνας που με περιβάλλει. Το ΟΧΙ που ζει μέσα μου και με τρώει. Δεν είναι μόνο ότι έχω ανασφάλειες, φόβους, θυμό και λύπη, είναι που με ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ. Είναι που όταν εσύ είπες κάποτε «θέλω αυτό!» εγώ είπα «πείτε μου τι θέλω». Είναι που με κάνεις να νιώθω ακόμα πιο παράσιτο όταν ασχολείσαι μαζί μου κατά τέτοιο τρόπο, επικαλούμενος ότι πονάς κι ότι θυμώνεις για την αυτοκαταστροφή μου και θέλεις να με βοηθήσεις.

Σε θαυμάζω, δε σε φθονώ, αν και θα μπορούσα. Δεν θεωρώ την ανικανότητά μου ικανή να με κάνει να σε φθονήσω. Αντίθετα είπα σε θαυμάζω και στο δείχνω με κάθε τρόπο όποιος κι αν είσαι. Μη με λυπάσαι, ούτε να με μισείς. Μη νιώθεις τίποτα, είναι καλύτερα έτσι. Αν πάλι θέλεις να νιώσεις δε θα σου υποδείξω ούτε το συναίσθημα ούτε τον τρόπο να το εκφράσεις. Όμως αντί να σχολιάζεις, να επιδεικνύεις την αγωνιστικότητά σου και ό,τι άλλο, μήπως έχεις μια οποιαδήποτε λύση να προτείνεις; Μια σκέψη έστω να καταθέσεις; Αν έχεις πες την! Πού ξέρεις; Μπορεί να εμπνεύσεις κουράγιο!Αν πάλι δεν θέλεις να καταβάλεις καμιά προσπάθεια αλλά νιώθεις ότι θέλεις κάτι να κάνεις… απλά άκουσε με… Εγώ ό,τι είναι να κάνω το κάνω. Καλό ή κακό. Και μιλάω για μένα την ίδια, τη Ρεβέκκα.

Όπως όταν ζήτησα βοήθεια από ειδικούς. Από κάποιο σημείο και πέρα δε μπορούσα να το βγάλω πέρα μόνη μου αυτό το βάρος, κουράστηκα, φοβόμουν πιο πολύ και απελπίστηκα. Ζήτησα βοήθεια από μόνη μου. Από ένστικτο επιβίωσης; Ήθελα να ζήσω; Δεν ξέρω. Είμαι σε θεραπεία έκτοτε και πότε είμαι σταθερή πότε όχι, ανάλογα τις συνθήκες της ζωής μου και το μέσα μου. Άμα το μέσα μου, που μοιάζει με σβησμένο ηφαίστειο, εκραγεί…ακόμα και μέσα από μια σιωπή ή έναν λυγμό, όχι απαραίτητα με κάτι που να είναι φανερό… υποτροπιάζω. Όταν έχω να αντιμετωπίσω ΕΜΕΝΑ, υποτροπιάζω. Όχι όταν νιώθω ότι δε μου δίνουν σημασία. Είμαι πιο εγωκεντρική από αυτό. Αν θέλω να κερδίσω την σημασία του κόσμου είμαι ικανή να κάνω το πιο ακραίο πράγμα, το πιο τρελό ή πιο καλό πράγμα! Αλλά όχι αυτό.

Αν πάλι θελήσω να συνέλθω θα το κάνω. Αν έχω το κουράγιο γιατί ο δρόμος είναι μακρύς και μοναχικός και δεν έχω πάντα τη δύναμη. Και εδώ θα απευθυνθώ με τα σκληρότερα λόγια (συγγνώμη για τους υπόλοιπους) σε όσους με «σταυρώνουν» καθημερινά (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΟΜΩΣ!) γιατί «δεν γίνομαι καλά» (ΟΠΟΙΟΣ ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΤΟ ΕΧΕΙ ΠΕΙ ΜΕ ΑΣΧΗΜΟ ΤΡΟΠΟ)- λυπάμαι αλλά με πληγώνει και θα απαντήσω ως εξής: δεν σε ενοχλώ, δε σου στερώ τίποτα για να υπάρχω εγώ. Ίσα-ίσα «σε αφήνω» να υπάρχεις και να φαίνεσαι καλύτερος εσύ. Γιατί αν αποφασίσω να βγω μπροστά ξέρουμε και οι δύο ότι έχεις πολλές πιθανότητες να μείνεις πίσω… Βολεύομαι στον κόσμο μου κι εσύ στον δικό σου, λοιπόν. Φυσικά εσύ με τους πολλούς, σα φυσιολογικός άνθρωπος που είσαι, κι εγώ πιο κει για να βρω το δικό μου χώρο. Σκέψου όμως «τέλειε» άνθρωπε, εσύ που «δεν καταλαβαίνεις τι έχω» (εγώ και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι) ότι μπορεί μια μέρα να βρεθείς μπλεγμένος σ’ αυτή τη δίνη χωρίς να το θέλεις. Μπορεί να είναι το παιδί σου, ο αδελφός ή η αδελφή σου, εσύ ο ίδιος. Προφανώς τώρα δε σε απασχολεί, και δεν σου ζητάει κανείς να σε απασχολήσει. Έτσι πιστεύεις γιατί αρνείσαι να δεις (ΔΕΝ ΖΗΤΑΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΤΕΙΣ) το πρόβλημα.

Η νευρογενής ανορεξία δεν είναι κοινωνικό πρόβλημα; Δεν αφορά το άτομο, την οικογένεια, το σύνολο; Τότε γιατί υπάρχει; Γιατί απασχολεί την επιστημονική κοινότητα; Γιατί πεθαίνει κόσμος; Όποιος θέλει να πεθάνει πέφτει από τον έκτο! Δεν περιμένει αργά και βασανιστικά το θάνατό του! Ορισμένοι κατηγορούν… Ποιόν; Έναν άνθρωπο που μπορεί να έχει το πρόβλημά του όμως με τον τρόπο του ζει και προσφέρει; Με όποιο τρόπο μπορεί… Εγώ και χιλιάδες άλλοι «εγώ» προσφέρουμε, είτε πνευματικά, είτε με εργασία, είτε με όποιον άλλο τρόπο. Όπως όλοι.

Με αυτό το πολύ μικρό (* για το μέγεθος του προβλήματος) σημείωμα δεν προσπαθώ να κάνω κανέναν να λυπηθεί. Το να λυπάσαι κάποιον για μένα είναι το πιο απαίσιο συναίσθημα. Προσπαθώ να καταθέσω μέσα από τη δική μου εμπειρία την αντίρρησή μου στην συνέχιση αυτού του προβλήματος. Και για να πάψει ένα πρόβλημα να συνιστά πρόβλημα το πρώτο που χρειάζεται είναι η ενημέρωση. Ύστερα έρχονται τα υπόλοιπα, και ίσως αργότερα και η λύση. Η ανορεξία είναι ένα δωρεάν ναρκωτικό. Μια ντόπα που δεν την περνάς στο αίμα σου, όπως την πρέζα, υπάρχει μέσα σ’ αυτό και στο πίνει. ΔΕΝ ΔΙΑΛΕΓΕΙ ΠΟΥ, ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΕΙ. ΑΠΛΑ ΧΤΥΠΑΕΙ ΚΑΙ ΧΤΥΠΑΕΙ ΑΛΥΠΗΤΑ.

Ξέρω πολύ καλά ότι πιο συνηθισμένο είναι ένα σπίτι να έχει έναν χρήστη ουσιών, ή αλκοόλ και όχι μια ή έναν ανορεξικό/ή. Που και γι’ αυτά τα άτομα καμιά φορά αμφιβάλλω αν τα αντιμετωπίζουν ορισμένοι με στοιχειώδη ανθρωπιά. Πόσο μάλλον την ανορεξία. Γι’ αυτό και είναι κάπως δύσκολο να γίνει κατανοητό το πρόβλημα και οι ρίζες του, γι’ αυτό και υπάρχει σύγχυση και λάθος πληροφόρηση, εξ ου και τα βιαστικά συμπεράσματα του κόσμου για τα οποία δεν τους αδικώ. Απλά ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ – ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ… όμως το πρόβλημα είναι πιο συχνό από όσο φαίνεται. Υπάρχουν σπίτια που τραβούν το δικό τους μαρτύριο και το αποσιωπούν. Το κάνουν να φαίνεται μικρό σα να μην υπάρχει. Κλείνουν τα μάτια. Και το άτομο που πονάει (για να μην πω «πάσχει») νομιμοποιεί την περίπτωσή του μέσα από τη σιωπή.

Στην αρχή του δικού μου προβλήματος, η μητέρα μου αμέσως κατάλαβε, ο πατέρας μου στην αρχή αρνήθηκε και μετά ΕΝΙΩΣΕ ΣΤΟ ΠΕΤΣΙ ΤΟΥ ΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, η αδελφή μου μα τω Θεώ (*σε όποιον Θεό πιστεύω ή πιστεύουν οι άλλοι για να μη θέσω θρησκευτικό ζήτημα εδώ…είναι απλά μια έκφραση το «μα τω Θεώ») ακόμα δεν ξέρω… Σίγουρα πονάει. Το μόνο ΣΙΓΟΥΡΟ είναι ότι ΥΠΟΦΕΡΕΙ κι εκείνη.

Ο μπαμπάς μου πια δεν ζει και παίρνω κουράγιο ακόμα κι από εκείνον, αρκεί να το ζητήσω. Έτσι παίρνω δύναμη και από την μητέρα μου και από την αδελφή μου. Αρκεί να το ΖΗΤΗΣΩ. Και δεν το ζητάω πάντα. Αυτή είναι η κυριότερη εξωτερική μου αδυναμία για να μη γίνω ποτέ καλά. Όσο για το ποια είναι η εσωτερική, ακόμα την ψάχνω. Και θα ψάχνω. Μέχρι να πεθάνω, ακόμα κι αν πεθάνω 90 ετών τελικά από γήρας και όχι από anorexia! Αυτό θα σημαίνει ότι θα την έχω βρει…!

Κλείνω επιτέλους αυτό το σημείωμα με τα εξής:

Καιρός να μιλήσει κάποιος κι ας πει κάτι λάθος. Κι ας μην ξέρει τι να κάνει. Δεν είναι απαραίτητο να βρει τη λύση. Μπορεί όμως να δώσει κουράγιο σε κάποιον που περνά ένα σιωπηλό μαρτύριο, σε κάποιον που δεν ανοίγεται γιατί αρνείται και πρώτο αυτό το άτομο είναι που κλείνει τα μάτια. Αυτό όμως πρέπει να το θέλει κανείς. Με τη βία δεν γίνεται.

Για τη δική μου περίπτωση έχω πει: «Ή θα με νικήσει ή θα το νικήσω». Μένει να αποδειχθεί.


Μια τέτοια εξομολόγηση είναι αρκετά κουραστική και επώδυνη. Δε θέλω να γράψω άλλο… Θα ακολουθήσει και επόμενο κείμενο πολύ σύντομα! Ακόμα κι αν δεν βρει απήχηση αυτό, το πρώτο.


ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΣΟΥΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ και όσους δε θα ασχοληθούν. Και συγγνώμη αν σε ορισμένα σημεία υπήρξα αιχμηρή.


Με εκτίμηση,

Ρεβέκκα-Ανδριανή.

Αθήνα, 10/6/2011

H Ρεβέκκα Ανδριανή τελικά δεν τα κατάφερε να νικήσει την αρρώστια της. Πέθανε 40 περίπου μέρες αφού έγραψε το κείμενο, στις 18/07/11 σε ηλικία 30 χρόνων