Οσο περνούν οι μέρες γίνεται ολοένα και πιο φανερό πως η απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο δεν θα έχει μόνο πολύ σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις αλλά συνιστά την απαρχή μεγάλων γεωπολιτικών ανακατατάξεων…
Αυτό που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια ως μια κρίση του χρηματοπιστωτικού τομέα, εξελίχθηκε πολύ γρήγορα, λόγω και των επιλογών των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σε δημοσιονομική κρίση και τώρα πλέον τείνει να λάβει εκρηκτικές διαστάσεις που απειλούν με κατάρρευση το μεγαλύτερο εγχείρημα υπερεθνικής ολοκλήρωσης της σύγχρονης εποχής: αυτό που σήμερα αποκαλούμε Ευρωπαϊκή Ενωση…..
Βέβαια, πολλές φορές μέχρι τώρα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα αναπτύχθηκε μέσα από κρίσεις που στην αρχή έμοιαζαν να το κλονίζουν συθέμελα. Αλλά μέχρι τώρα, κάθε κρίση που απειλούσε να θέσει σε κίνηση φυγόκεντρες δυνάμεις που θα προκαλούσαν την κατάρρευση τελικά ενεργοποιούσε αντανακλαστικά που συνέτειναν σε υψηλότερο βαθμό ενοποίησης. Και αυτό γιατί ανάμεσα σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς ήταν κυρίαρχη η αίσθηση ενός κοινού μέλλοντος μετά τη φρίκη δύο Παγκοσμίων Πολέμων.
Θα υπάρξει και αυτή τη φορά μια λύση που όχι μόνο θα καταστρέφει ό,τι προϋπήρξε αλλά θα δημιουργεί κάτι νέο και ελπιδοφόρο στα ερείπια του παλιού; Κανείς δεν θέλει να πιστεύει πως όχι. Ακόμη και όσοι διακηρύττουν πως το σημερινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα καταρρέει και πως τουλάχιστον οι χώρες του Νότου όπως η Ελλάδα και η Κύπρος πρέπει να αποχωρήσουν το γρηγορότερο από αυτό για να μην ισοπεδωθούν εντελώς, μια άλλη Ευρώπη οραματίζονται.
Ετσι ή αλλιώς το όραμα της Ευρώπης παραμένει το ζητούμενο.