Όταν μιλά ο σύζυγος ποιανού είναι η φωνή;
Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζεται. Ακόμα και με οργή, με υπερβολή ή με θυμό. Όμως όταν ο λόγος αυτός δεν είναι τυχαίος, αλλά προέρχεται από τον σύζυγο αιρετής, τότε παύει να είναι απλώς προσωπική άποψη. Γίνεται πολιτικό μήνυμα με έμμεσο αποδέκτη την τοπική κοινωνία.
Το πρόσφατο διαδικτυακό ξέσπασμα για τη σημαία, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για δρώμενα και ανθρώπους, δεν αφορά μόνο ένα “πανί” όπως λένε. Αφορά τον σεβασμό στον δημόσιο λόγο, στην τέχνη και, τελικά, στη Δημοκρατία.
Όταν κάποιος μιλά με τόση οξύτητα και μάλιστα φωτογραφίζει γεγονότα και πρόσωπα που σχετίζονται με δράσεις της πόλης, δεν μπορεί η κ. Στριμενοπούλου να σιωπά.
Όχι γιατί ευθύνεται για τα λόγια του,αλλά γιατί ο κόσμος δικαιούται να ξέρει αν την εκφράζουν.
Η δημόσια θέση δεν είναι διακοσμητική. Φέρει ευθύνη. Και η σιωπή, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν είναι ουδετερότητα, είναι παραδοχή.
Η Γεωργία Στριμενοπούλου οφείλει να μιλήσει δημόσια: Συμφωνεί ή διαχωρίζει τη θέση της;
Αν συμφωνεί με το ύφος και τις απόψεις του συζύγου της, ας το πει δημόσια και να αναλάβει την ευθύνη που αυτό συνεπάγεται απέναντι στους πολίτες και στους συναδέλφους της. Δεν μπορεί να “κρύβεται” πίσω από οικογενειακούς ρόλους.
Αν διαφωνεί, τότε οφείλει να το δηλώσει ρητά και ξεκάθαρα, να διαχωρίσει τη θέση της και να υπερασπιστεί την πολυφωνία, και τον σεβασμό στον διάλογο. Το χρωστάει στη θεσμική της ιδιότητα, στην κοινωνία και στον εαυτό της.
Η κοινωνία δεν χρειάζεται ούτε ρητορικούς στρατηγούς ούτε πολιτισμικούς ιεροεξεταστές. Χρειάζεται καθαρές φωνές και ξεκάθαρες τοποθετήσεις.
Ακολουθεί η άποψη του συζύγου της Γεωργίας Στριμενοπούλου
