ΛΟΥΤΡΑΚΙ
Τα δέντρα της Αιγαίου, χάνονται σιωπηλά και μαζί τους, κάτι απ’ την ψυχή της πόλης…
Υπάρχουν στιγμές στην καθημερινή λειτουργία μιας πόλης που αποκαλύπτουν, χωρίς θόρυβο, ποιο είναι το πραγματικό της πρόσωπο. Μια από αυτές τις στιγμές συμβαίνει ή μάλλον προετοιμάζεται στην οδό Αιγαίου, στο Λουτράκι. Εκεί όπου τα φανάρια, τα ποτάμια και τα περάσματα συνυπάρχουν χρόνια με κάτι σπάνιο: μια συστάδα πανύψηλων, υπεραιωνόβιων δέντρων που προσφέρουν σκιά, δροσιά, ομορφιά. Κάτι πολύ περισσότερο από πρασινάδα: ιστορικό τοπίο.
Αυτά τα δέντρα που δεσπόζουν επιβλητικά στην άνοδο της Μερκούρη θα κοπούν. Και μάλιστα σύντομα.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες για τα επικείμενα αντιπλημμυρικά έργα, η κοίτη του ποταμού που διατρέχει το σημείο θα διευρυνθεί. Και για να γίνει αυτό, θα σκαφτεί βαθιά η περιοχή στην άνοδο της οδού Μερκούρη, στο πρανές όπου βρίσκονται τα δέντρα. Δεν πρόκειται για φυτά ή θάμνους. Μιλάμε για γίγαντες της φύσης, δέντρα δεκαετιών, ίσως και πάνω από αιώνα.
Η κοπή τους δεν θα είναι παρενέργεια. Είναι προϋπόθεση του έργου.
Και όμως: πουθενά δεν υπάρχει δημόσια ανακοίνωση. Ούτε λόγος για τη βαρύτητα της απώλειας. Ούτε μια λέξη για την καταστροφή ενός φυσικού ορίου της πόλης. Ούτε μία εναλλακτική μελέτη. Ούτε μια απόπειρα διάσωσης, μερικής έστω. Επτασφράγιστο μυστικό η κοπή τους, ώσπου θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα δούμε τα συνεργεία να τα ξεριζώνουν, μετά το πέρας του καλοκαιριού μάλλον.
Κανείς δεν διαφωνεί ότι τα αντιπλημμυρικά έργα είναι αναγκαία. Το έχουμε πληρώσει με πλημμυρισμένα σπίτια και δρόμους. Όμως η διαχείριση ενός έργου δεν σταματά στη μελέτη. Οφείλει να ενσωματώνει τον τόπο στον οποίο παρεμβαίνει και ειδικά το πράσινο απόθεμά του, που δεν φτιάχνεται από τη μια μέρα στην άλλη.
Δέντρα τέτοιου ύψους και ηλικίας δεν μπορούν να μεταφυτευτούν. Και αν κοπούν, δεν αντικαθίστανται με 10 μικρούς θάμνους. Απαιτείται:
Δημόσια αποδοχή της πράξης
Αντισταθμιστική φύτευση σοβαρού επιπέδου
Εναλλακτικός σχεδιασμός όπου είναι εφικτό
Κυρίως: αλλαγή νοοτροπίας
Γιατί αυτό που συμβαίνει τώρα στην Αιγαίου δεν είναι απλώς τεχνικό. Είναι πολιτιστικό. Είναι ένα παράδειγμα για το πώς μια πόλη επιλέγει να “προοδεύει”: θυσιάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς συναίσθηση, χωρίς διάλογο, χωρίς εναλλακτική.
Χ@ρα
Κάντε ένα ρεπορτάζ για το τί συμβαίνει με τίς συνδικαλιστικές άδειες, όπου υπάρχουν σωματεία σέ μεγάλες επιχειρήσεις τού νομού μας,να δούμε πόσες επιχειρήσεις τίς πληρώνουν καί πόσες ημέρες δίνουν. Πιστεύω ότι πολύ κοντινή μας επιχείρηση θά έχει σπάσει τά κοντέρ.
Αν κατι δε γίνεται σωστα με τους εργαζόμενους, ας μιλήσουν οι ίδιοι και τα εργατικά κέντρα