Παρά τις έντονες αντιδράσεις και τις δεσμεύσεις για αποκατάσταση, ο χώρος χρησιμοποιείται σήμερα κανονικά χωρίς καμία λογοδοσία.
Ένα από τα πιο ευαίσθητα ζητήματα που απασχόλησαν το Λουτράκι τελευταία, φαίνεται πως ξεχάστηκε στην πράξη. Πρόκειται για την τσιμεντόστρωση στον υδροφόρο ορίζοντα, ώστε να στεγαστούν μηχανήματα εταιρείας που εκτελούσε έργα στην περιοχή, χωρίς προηγούμενη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου.
Το θέμα προκάλεσε τότε θύελλα αντιδράσεων, με τις δύο παρατάξεις της αντιπολίτευσης να καταγγέλλουν ανοιχτά την παρέμβαση και να ζητούν την άμεση αποκατάσταση του σημείου, τονίζοντας πως η προστασία του υδροφόρου και του πόσιμου νερού αποτελεί αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα. Το επεισοδιακό δημοτικό συμβούλιο που ακολούθησε, μάλιστα, κατέληξε στην απόφαση να μην επιτραπεί η χρήση του χώρου από την εταιρεία.
Ωστόσο, με το πέρασμα του χρόνου, η υπόθεση έδειξε να χάνει την ένταση της. Σήμερα, ο χώρος χρησιμοποιείται κανονικά, σαν να μην υπήρξε ποτέ διαμαρτυρία ή απαγόρευση. Ούτε «γάτα ούτε ζημιά», όπως λέει χαρακτηριστικά ο λαός.
Γιατί παρακάμφθηκαν οι θεσμικές διαδικασίες, χωρίς απόφαση δημοτικού συμβουλίου; Γιατί παρά τις αρχικές δεσμεύσεις, κανείς δεν λογοδότησε για την τσιμεντόστρωση ούτε προχώρησε σε αποκατάσταση του χώρου;
Η υπόθεση του υδροφόρου στο Λουτράκι δεν είναι απλώς ένα περιβαλλοντικό «ολίσθημα». Είναι δείγμα του πώς σοβαρά ζητήματα δημόσιου συμφέροντος θάβονται με το χρόνο, όταν η πίεση της κοινωνίας και της αντιπολίτευσης δεν παραμένει σταθερή. Κι αν το νερό είναι «πηγή ζωής», τότε η διαχείρισή του δεν μπορεί να αφεθεί στη λήθη ή στη λογική του «έλα μωρέ, ποιος θυμάται;».
