Το υπέρογκο πρόστιμο του Δήμου Λουτρακίου που κανείς δεν ήξερε

Ένα περιστατικό που προκαλεί σοβαρά ερωτήματα για τη διαχείριση του Δήμου Λουτρακίου ήρθε στο φως πρόσφατα: σύμφωνα με έγγραφο που δημοσιεύθηκε στη ΔΙΑΥΓΕΙΑ ο δήμος κατέβαλε ένα υπέρογκο πρόστιμο, χωρίς όμως οι δημότες να έχουν ενημερωθεί για την αιτία ή τη διαδικασία. Το πρόστιμο, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από το ρεπορτάζ , αφορούσε κατάσχεση της ΔΟΥ σε τραπεζικό λογαριασμό του δήμου.

Το ρεπορταζ συνεχιστηκε και αποκαλύφθηκε ότι το υπέρογκο πρόστιμο των 163.000 ευρώ αφορούσε 60 (!!!!) διοικητικές ποινές προστίμων σχετιζόμενες με ελλείψεις ναυαγοσωστικών μέσων στις δημοτικές παραλίες (Κοκούν και Πευκάκια) το καλοκαίρι του 2021, συνολικου ποσού 135.000 ευρώ!!!!

Ο δήμος προσέφυγε στην Αποκεντρωμένη διοίκηση αλλά το αίτημα (προσφυγή) απορρίφθηκε. Μετά από 4 χρόνια (Μάρτιο 2025!!!!) ο δήμος έκανε αίτημα ρύθμισης στη ΔΟΥ για 36 δόσεις και πλήρωσε την πρώτη δόση. Η ΔΟΥ όμως προχώρησε σε κατάσχεση του τραπεζικού λογαριασμού του δήμου.Επίσης ο δήμος κατέβαλλε το Μάιο του 2025 περίπου 8.000 ευρώ για τη ολοσχερή εξόφληση που έφθασε με τις προσαυξήσεις στις 176.000 περίπου!

Το γεγονός προκαλεί μια σειρά από ερωτήματα:

1. Πώς είναι δυνατόν ένας δήμος να φτάσει στο σημείο να χρεωθεί με τόσο μεγάλο πρόστιμο χωρίς να ενημερωθούν οι δημότες;
2. Ποιος είναι υπεύθυνος για τις βασικές υπηρεσίες ασφαλείας στις παραλίες;
3. Υπήρξε έλεγχος ή διαδικασία πρόληψης πριν επιβληθoυν το πρόστιμο; Τι έγινε και βεβαιώθηκαν 60 !!!! ποινές; Ποιος αδιαφόρησε;
4. Πώς διασφαλίζεται η διαφάνεια στις δημοτικές δαπάνες όταν τέτοια γεγονότα μένουν κρυφά;

Η σιωπή της δημοτικής αρχής μέχρι σήμερα αφήνει υπόνοιες για αδιαφάνεια και έλλειψη υπευθυνότητας. Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη; Ποιες συνέπειες θα υπάρξουν; Και, κυρίως, πώς θα αποφευχθεί η επανάληψη τέτοιων σοβαρών παραλείψεων;

Ποιος πληρώνει τελικά το μάρμαρο;

Και το πιο καίριο ερώτημα: γιατί τα 60 πρόστιμα βεβαιώθηκαν στον δήμο και όχι στην εταιρεία που είχε την ευθύνη για τη ναυαγοσωστική κάλυψη; Η μήπως δεν υπήρχε καν σύμβαση με ναυαγοσωστική εταιρεία εκείνη την περιόδο; Αν δεν υπήρχε, γεννώνται άλλα ερωτήματα. Αν υπήρχε, η εταιρεία είχε τη δουλειά της, όμως ο φορέας που χρεώθηκε ήταν οι δημότες μέσω των δημοτικών ταμείων. Πώς είναι δυνατόν οι πολίτες να πληρώνουν για παραλείψεις τρίτων; Υπάρχει έλεγχος για τις συμβάσεις που υπογράφει η δημοτική αρχή ή μήπως η «ευθύνη» των ιδιωτικών εταιρειών παραμένει μόνο στα χαρτιά;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν αφορά μόνο οικονομικά θέματα, αλλά και την ασφάλεια και τη διαφάνεια στις δημόσιες υπηρεσίες που αφορούν την καθημερινότητα και τη ζωή των πολιτών.

Η δημοσιογραφία δεν είναι απλώς καταγραφή γεγονότων, είναι η φωνή των πολιτών που απαιτούν διαφάνεια και λογοδοσία. Και σε αυτήν την περίπτωση, η φωνή αυτή οφείλει να ακουστεί δυνατά.