Γιορτή χωρίς συμμετοχή, φιέστα με αυτοαναγνώριση!
Το 2021 η Μάχη της Περαχώρας είχε συγκεντρώσει πάνω από 1.500 πολίτες, (αντιδήμαρχος Πολιτισμού ήταν ο Σάκης Παπαθανασίου, για να λέμε και τα καλά), θυμίζοντας σε όλους πόσο ζωντανό ήταν το χωριό όταν γιορτάζει την ιστορία του.
Γράφει η Χαρά Βαραβέρη
Φέτος; Η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική. Λίγος κόσμος χειροκρότησε τα παιδιά στην παρέλαση ενώ η δεύτερη μέρα στο Πνευματικό Κέντρο θύμιζε περισσότερο… «οικογενειακή συνεστίαση» παρά γιορτή. Φυσικά τα άτομα της δημοτικής αρχής φιγουράρισαν παντού! Ολοι αυτοί όμως έλειπαν από την κρίσιμη συνάντηση στο χωριό για το νερό, θυμίζοντας πως οι φιέστες δεν μπορούν να υπερκαλύψουν τα προβλήματα. Ισως γι΄αυτό ο κόσμος να γύρισε τις πλάτες του φέτος….
Η δημοτική αρχή κάθισε στα πρώτα καθίσματα του Πνευματικού Κέντρου, οι υπόλοιποι θεσμικοί στα πίσω, και οι πρώην δήμαρχοι δεν προσκλήθηκαν για μια ακόμα φορά! Αυτός που πάλεψε να θεσπιστεί ο Δήμος Λουτρακίου–Περαχώρας–Αγίων Θεοδώρων αγνοήθηκε επιδεικτικά. Ο Κώστας Λογοθέτης, που με κόπο και παρακάλια έβαλε το όνομα της Περαχώρας αναγνωρίζοντάς την ως την ιστορική έδρα του δήμου, έμεινε εκτός. Ο Κώστας Λογοθέτης, που θέσπισε τον εορτασμό δεν ήταν εκεί, να πεί δυο λόγια στους συγχωριανούς του. Απλά ντροπή!
Η αποθέωση της αυτοαναγνώρισης κορυφώθηκε με τις αλληλοευχαριστίες και τους αλληλοεπαίνους αλλά και τους πίνακες που δόθηκαν στους ίδιους τους… τιμώμενους (της δημοτικής αρχής: δήμαρχο, αντιδημάρχους) οι οποίοι θα κοσμούν τα γραφεία τους !!. Σαν να λένε: «Μπράβο μας που τα κάναμε όλα τέλεια, είμαστε οι καλύτεροι», χωρίς ίχνος μετριοπάθειας και συστολής.Η γιορτή, που κάποτε ήταν έμπνευση, υπερηφάνεια και μαζική συμμετοχή για το χωριό, μετατράπηκε σε μια ανταλλαγή χειροκροτημάτων και αυτοεπαινετικών δώρων.
Η φετινή Μάχη της Περαχώρας στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: χωρίς τον κόσμο, χωρίς σεβασμό στους πρωτεργάτες και χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον για την ιστορία, οι γιορτές κινδυνεύουν να γίνουν απλά… θεατρικά σκηνικά αυτοαναγνώρισης. Αν δεν αλλάξει κάτι, η ιστορία θα μείνει πίσω και το χωριό θα παρακολουθεί, θεατής σε δικά του γεγονότα. Με τις αληθινές ανάγκες του χωριού στο περιθώριο, όπως το νερό, η ιστορία κινδυνεύει να μείνει… απλώς σκηνικό μιας φιέστας.
Κρίμα…
Kαλά κρασιά Περαχωρίτες!!
Το “παρούσα” θα προβλημάτιζε περισσότερο.