Η ορεινή Κορινθία και οι διαδρομές της έκρυβαν εκπλήξεις. Οι λόφοι, οι κορυφές της και τα γραφικά χωριά αποτελούν στοιχεία που εξασφαλίζουν ηρεμία και σχετική απομόνωση για όσους την αναζητούν, πέρα φυσικά από τα μέρη τα οποία γνώρισαν οικιστική και τουριστική ανάπτυξη. Όλα αυτά, σε ελάχιστη απόσταση από την παραλία του Ξυλοκάστρου και λιγότερο από δύο ώρες μακριά από την πρωτεύουσα. Θα ξεχωρίσει η διαδρομή προς το Γελλήνι.
Ένα όμορφο ορεινό χωριό με πολύ πράσινο και ένα από τα πιο ιστορικά σχολεία της ευρύτερης περιοχής, Γνωστό και για τα θρησκευτικά του ορόσημα, το Γελήννι βρίσκεται στις πλαγιές του Μαύρου Όρους, ενός από τα γνωστότερα ορεινά συγκροτήματα της Πελοποννήσου. Καθώς το υψόμετρο αυξάνεται, ο επισκέπτης έρχεται αντιμέτωπος με μια εικόνα που σίγουρα τον ξαφνιάζει. Μια Βουδιστική Στούπα δίνει την αίσθηση πως δεν βρίσκεσαι στην Ελλάδα, αλλά ίσως στο Θιβέτ. Πρόκειται σίγουρα για μια ξεχωριστή αρχιτεκτονική δομή που εξάπτει την περιέργεια.
Ένα θέαμα ασυνήθιστο για τον ελληνικό χώρο, «ψαρωτικό» όπως θα λέγαμε στην καθομιλουμένη. Μαθαίνουμε πως η Στούπα συμβολίζει τη φωτισμένη φύση του πνεύματος, διαχρονικές και άφθαρτες ιδιότητες όπως η χαρά, η αφοβία και το ενεργό έλεος. Στη βουδιστική παράδοση του Θιβέτ, διαμορφώθηκαν οκτώ είδη Στούπα, τα οποία συμβολίζουν αντίστοιχα κομβικά γεγονότα στη ζωή του Βούδα. Στον χώρο γύρω και κάτω από τη Στούπα, ο βουδιστής μπορεί να διαλογιστεί, να απαγγείλει «μάντρα», η απλά να βαδίζει γύρω της δεξιόστροφα, κάνοντας προσωπικές ή μη ευχές. Είναι ουσιαστικά το κέντρο του ενεργειακού πεδίου, κατά κάποιον τρόπο το «ιερό», με τον όρο να χρησιμοποιείται καταχρηστικά αφού ο Θιβετιανός Βουδισμός δεν περιλαμβάνει την πίστη σε έναν θεό-δημιουργό. Το περιβάλλον αποτελεί πόλο έλξης όχι μόνο για αυτούς που ασπάζονται τη φιλοσοφία του Βούδα, αλλά και για απλούς επισκέπτες που επιθυμούν να δουν την ξεχωριστή αυτή εικόνα.
Προσπαθώντας να μάθουμε περισσότερες πληροφορίες, συναντήσαμε την Ιωάννα. Επαγγελματία της επικοινωνίας και της διαφήμισης και ενεργή βουδίστρια στη σχολή του «Διαμαντένιου Δρόμου». Η συζήτηση μαζί της αποσαφηνίζει τα όσα είδαμε, καθώς μαθαίνουμε για την ιστορικότητα του χώρου, μέσα φυσικά από το πρίσμα της θιβετιανής βουδιστικής παράδοσης, διδασκαλίας και πρακτικής.
«Στον Βουδισμό υπάρχουν τέσσερις βασικές σχολές, ενώ οι διδασκαλίες του Βούδα είναι περίπου 84.000. Η σχολή του “Διαμαντένιου Δρόμου”, η οποία κλείνει φέτος τα 50 χρόνια παρουσίας στην Ελλάδα, ανήκει στη γενεαλογία ή οικογένεια “Κάρμα Κάγκιου”. Οι διδασκαλίες του Διαμαντένιου Δρόμου είναι οι υψηλότερες καθώς βασίζονται στην πεποίθηση ότι μπορείς να φτάσεις στη “φώτιση”, ακόμα και σ’ αυτή τη ζωή. Βασικό χαρακτηριστικό είναι η μετάδοση μέσω δασκάλου (guru yoga). Δεν μπορεί κάποιος απλά να πάει σπίτι του, να πάρει κάποια βιβλία και να αρχίσει να μελετάει. Ο Διαμαντένιος Δρόμος “δουλεύει” μέσα από τον δάσκαλο, στη μετάδοση μέσα από την ταύτιση με αυτόν, στον οποίον βλέπεις τις φωτισμένες ιδιότητες του πνεύματος που προσπαθείς να αναγνωρίσεις μέσα σου», θα πει χαρακτηριστικά.
Ιδρυτής του κέντρου είναι ο Δανός Όλε Νύνταλ, γνωστός και ως Λάμα Όλε, ένας από τους λίγους Δυτικούς που κατέχει τα πλήρη προσόντα για να θεωρηθεί δάσκαλος διαλογισμού της Θιβετανικής Βουδιστικής παράδοσης. Μαζί με τη σύζυγό του Χάνα σύστησε τον Διαμαντένιο Δρόμο στον Δυτικό κόσμο, αποτελώντας την κινητήρια δύναμη για τη διάδοσή του. Μέχρι σήμερα, έχει ιδρύσει περισσότερα από 670 κέντρα του Διαμαντένιου Δρόμου, σε 59 χώρες σε όλο τον κόσμο.
«Ο Λάμα Όλε, ο σημερινός μας δάσκαλος, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου. Ξεχωριστός και φωτισμένος, με σοφία και έλεος. Ένας Δανός με χίπικη νοοτροπία, βρέθηκε με τη γυναίκα του στο Νεπάλ στο γαμήλιο ταξίδι τους και έμειναν εκεί, διαλογίστηκαν, διδάχτηκαν από τον Γκιάλουα Κάρμαπα και μετέφρασαν κείμενα από τις διδασκαλίες. Καθώς αγαπούσε και αγαπάει πολύ την Ελλάδα, έψαξε, βρήκε και ανέπτυξε τον χώρο όπου βρίσκεται η Στούπα στην ορεινή Κορινθία, με τη βοήθεια βουδιστών από την Αθήνα. Με δωρεές από Έλληνες και ξένους, το Κάρμα Μπέρτσεν Λινγκ (kbl), Κέντρο Διαλογισμού και Απομόνωσης της Γενεαλογίας Κάρμα Κάγκιου, έγινε πραγματικότητα», θα πει η Ιωάννα για τον Λάμα Όλε.
Οι άνθρωποι, τα αντικείμενα, οι ιδέες και οι εμπειρίες, οι απόψεις ψευδείς ή μη, όλα έχουν μια παροδική έννοια, συμπεριλαμβανομένης αυτής του ξεχωριστού ή μόνιμου εαυτού. Μια έννοια προβληματική η οποία κατά το δυνατον πρέπει να εγκαταλειφθεί. Η Ιωάννα θα πει χαρακτηριστικά:
«Όλα είναι παροδικά. Δεν υπάρχει κάτι το οποίο μένει. Αυτό που μας δυσκολεύει στη ζωή είναι πως δημιουργούμε προσκολλήσεις. Στον Μπάμπη, στη δουλειά, στον έρωτα, στον σκύλο μας, ακόμα και στον καφέ. Δημιουργώντας προσκολλήσεις δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε την παροδικότητα των πραγμάτων. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του διαλογισμού έχει να κάνει με το πώς θα ξεπεράσεις την άγνοια, την αιτία του ανικανοποίητου, τις προσκολλήσεις και τα αρνητικά συναισθήματα. Τον θυμό, την περηφάνεια, τη ζήλεια, τον φθόνο κλπ. Υπάρχει σχετική διδασκαλία. Ουσιαστικά έχεις μπροστά σου έναν καθρέφτη που σου λέει ότι ο θυμός σου κρατάει ένα δευτερόλεπτο. Είναι ένα συναίσθημα από το οποίο πρέπει να προχωρήσεις. Το θέμα της μη προσκόλλησης είναι κομβικό. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι τους “γράφω όλους στα παλιά μου τα παπούτσια”. Αλλά προσπαθώ να διαχειριστώ το κάθε τι με ψυχραιμία, σοφία, έλεος και καλοσύνη. Ακόμα και το λάθος να διαχειρίζομαι έτσι».
– Και ο θάνατος;
«Είναι ένα πέρασμα σε μια άλλη κατάσταση. Υπάρχει και η έννοια της επαναγέννησης, με πολλή διδασκαλία από πίσω της. Ουσιαστικά έχουμε υπάρξει και σε άλλες ζωές και επανερχόμαστε κάθε φορά που μας δίνεται το δώρο του σώματος. Είναι άλλη μια ευκαιρία να προσπαθήσουμε να φτάσουμε στη “φώτιση”».
Η επίσκεψη στο βουδιστικό κέντρο στην ορεινή Κορινθία αφήνει την επίγευση μιας διαφορετικής, ξεχωριστής εμπειρίας. Συναντήσαμε ανθρώπους συνειδητοποιημένους, αυτόνομους και αυτάρκεις, οι οποίοι είχαν τη διάθεση να περιγράψουν τον χώρο, την αισθητική και την αύρα του, σε καμία περίπτωση όμως την πρόθεση να παροτρύνουν τη συμμετοχή μας με κάποιου είδους «προσηλυτισμό». Παρά το γεγονός ότι ενθαρρύνεται η δημιουργία και γενικότερα η έννοια του “community”, οι άνθρωποι του κέντρου δεν λειτουργούν με κάποια συγκεκρικμένη, εξωστρεφή επικοινωνιακή στρατηγική. Το βασικό σημείο παραμένει ο διαλογισμός, καθώς και η εφαρμογή της διδασκαλίας στην καθημερινότητα. Κάτι το οποίο τονίζει και η Ιωάννα ως εξασκούσα.
«Στη Στούπα γίνεσαι μέρος του ενεργειακού πεδίου, είναι κάτι πολύ προσωπικό για τον καθένα. Μας δίνει χαρά το να έρχεται κόσμος, να δει τον χώρο και να μας γνωρίσει, ωστόσο δεν λειτουργούμε επικοινωνιακά. Είναι διδασκαλία, “εμπειρική θρησκεία” και χρειάζεσαι τον δάσκαλο».
Αύρα απο Θιβέτ? Φλδ θα αρχίσουμε να μαγειρεύουμε κι εδω τους νεκρούς; Τι; δεν το ξέρατε αυτό; Οτι σταμάτησε μονο οταν η Κίνα μπηκε μέσα κι εβαλε μια ταξη στα πράγματα;