Υπάρχουν στιγμές στην τοπική αυτοδιοίκηση που αποκαλύπτουν με οδυνηρό τρόπο πόσο εύθραυστη μπορεί να γίνει η θεσμική αξιοπρέπεια, όταν υποχωρεί η ψυχραιμία και υπερισχύει ίσως η μικροπολιτική σκοπιμότητα.
Η συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Σικυωνίων, όπου εισήχθη προς ψήφιση θέμα «καταδίκης ανάρμοστης συμπεριφοράς δημοτικής συμβούλου», είναι μία από αυτές.
Χωρίς σαφή αναφορά σε γεγονότα, χωρίς τεκμήρια, χωρίς επίσημη έρευνα και κυρίως χωρίς σεβασμό στο τεκμήριο της αθωότητας, το συμβούλιο βρέθηκε να συζητά και να καταδικάζει μια υπόθεση που έμεινε περισσότερο στο επίπεδο της φήμης παρά της πραγματικότητας. Το κοινό παρακολούθησε ζωντανά μια διαδικασία που, αντί να τιμήσει τη διαφάνεια, υποτίμησε τη σοβαρότητα του θεσμού.
Η στάση του δημάρχου και, ακόμη περισσότερο, του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου, που επέλεξε να πάρει θέση αντί να κρατήσει τις αναγκαίες ισορροπίες, δημιούργησε εύλογα ερωτήματα. Όταν ο πρόεδρος,οφείλει να είναι ο θεματοφύλακας της δημοκρατικής διαδικασίας γίνεται πρωταγωνιστής σε μια πολιτική επίθεση, τότε ο θεσμός παύει να προστατεύει και αρχίζει να τραυματίζει.
Η ένταση κορυφώθηκε όταν παρενέβη ο πρόεδρος του Συμβουλίου Νέων, εμμίσθος συνεργάτης του δημάρχου, φωνάζοντας και καταδικάζοντας δημόσια τη σύμβουλο, επικαλούμενος «καταγγελία» στον Συνήγορο του Παιδιού. Όμως, το ηθικό βάρος μιας τέτοιας πράξης δεν προκύπτει από τη φωνή, αλλά από τα αποδεικτικά στοιχεία. Και τέτοια, απ’ όσο έγινε γνωστό, δεν ακούστηκαν.
Η τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι θέατρο λαϊκής κατακραυγής. Είναι θεσμός. Και οι θεσμοί λειτουργούν με κανόνες, όχι με εντυπώσεις. Όταν μια γυναίκα, μητέρα, εργαζόμενη και εκλεγμένη εκπρόσωπος τίθεται στο στόχαστρο χωρίς σαφές κατηγορητήριο, αυτό δεν είναι πια πολιτική διαφωνία, είναι δημόσιος διασυρμός.
Αν όντως υπήρξε περιστατικό, υπάρχουν θεσμοί που ερευνούν, αποφαίνονται και επιβάλλουν κυρώσεις. Αν όχι, τότε οφείλει να υπάρξει αποκατάσταση και συγγνώμη. Όλα τα υπόλοιπα είναι επικίνδυνα παιχνίδια με την αξιοπιστία της δημοκρατίας.
Η πολιτική, όταν χάνει το μέτρο, παύει να είναι πολιτική, γίνεται τιμωρία. Και σε αυτή την περίπτωση, τιμωρήθηκαν πριν από όλους οι ίδιοι οι θεσμοί.