Γράφει ο Χρήστος Ντούσικος
Η πόλη που ενώνει κόσμους
Σήμερα η Κόρινθος είναι ένας βάλτος. Όχι από λάσπη, αλλά από σιωπή. Βιομηχανικές αποθήκες, άδεια οικόπεδα, καταστήματα, σπίτια, δρόμοι που δεν οδηγούν πουθενά, σταματάνε απότομα σε σημεία που κοιτάνε και βλέπουν την Αρχαία Κόρινθο σαν να είναι σε άλλο πλανήτη. Είναι μια πόλη που κοιμάται βαριά ενώ έχει μέσα της όλη την Ελλάδα!
Ο βάλτος δεν είναι κακός. Είναι απλώς στάσιμος. Η Κόρινθος δεν χρειάζεται να στραγγίξει. Χρειάζεται να μεταμορφωθεί σε λίμνη. Μια βαθιά, καθαρή λίμνη όπου θα καθρεφτίζεται ο Ναός του Απόλλωνα, ο Ακροκόρινθος, το Λέχαιο, οι Κεχριές, ο Ισθμός και, επιτέλους, οι άνθρωποί της.
Η αλλαγή ταυτότητας ξεκινάει από μία και μόνο φράση που πρέπει να γίνει σύνθημα σε κάθε πινακίδα, σε κάθε σπίτι, σε κάθε καρδιά: «Κόρινθος – Η πόλη που ενώνει κόσμους». Αυτή η φράση χωράει τα πάντα: τις δύο θάλασσες που κόβει ο Ισθμός και ενώνει η Διώρυγα, τις δύο εποχές που συναντιούνται στον Ακροκόρινθο, τις δύο πίστες, την αρχαία του Περίανδρου και τη χριστιανική που περπάτησε ο Απόστολος Παύλος. Χωράει τον Δίολκο, το μεγαλύτερο τεχνολογικό θαύμα της αρχαιότητας, και τη Διώρυγα, το θαύμα του 19ου αιώνα. Χωράει το Λέχαιο, το μεγαλύτερο λιμάνι του αρχαίου κόσμου, που ακόμα περιμένει να ξαναγίνει λιμάνι ιδεών.
Αυτή είναι η αλήθεια στην Κόρινθο του 21ου αιώνα, μια πόλη (ένας Δήμος) που έχει τα πάντα και δεν έχει τίποτα. Τον 21ο αιώνα η Κόρινθος μπορεί να μεταμορφωθεί να αναβαθμιστεί να ξυπνήσει! Όχι να ξυπνήσει απλώς, να σηκωθεί από τον βάλτο, να κουνηθεί, και να γίνει η πιο βαθιά, η πιο καθαρή λίμνη της Ελλάδας. Και τότε ο καθένας μας θα μπορεί να δει τον εαυτό του να καθρεφτίζεται μέσα της. Η νέα Κόρινθος δεν θα είναι μουσείο. Θα είναι ζωντανή συνέχεια.
Η μεταμόρφωση αυτή μπορεί να πάρει σάρκα και οστά μέσα από την αναβίωση του σημαντικότερου γεγονότος της αρχαιότητας: του 1ου συμποσίου των επτά Σοφών! Το συμπόσιο των σύγχρονων στοχαστών, με καλεσμένους απ΄ όλον τον κόσμο που θα στηθεί κάτω από τους επτά κίονες του Απόλλωνα. Να ξαναφέρουμε τον διάλογο εκεί όπου γεννήθηκε, να κάνουμε την αρχαία αγορά ξανά αγορά ιδεών. Να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι που κάθισε ο Θαλής, ο Σόλων, ο Περίανδρος. Να μιλήσουν για το σήμερα με τη γλώσσα του χθές. Να κάτσει ο Yuval Harari δίπλα στον ναό που περπάτησε ο Παύλος, να μιλήσει μια φιλόσοφος από την Τεχεράνη κάτω από τον ίδιο ουρανό που κοίταζε ο Περίανδρος. Να μιλήσουν σε κοινό που θα εισρεύσει από παντού. Νέους με ανησυχίες και δίψα για γνώση, αναζήτηση για λύσεις, απαντήσεις και ερωτήματα ζωής! Επαφή με τους καλύτερους επιστήμονες του πλανήτη. Ανταλλαγή απόψεων προβληματισμών, ανακοινώσεις καινούριων θεμάτων, ανακαλύψεων και διάλογο μεταξύ των!
Να συνεχιστεί το βράδυ με δείπνο στον Ακροκόρινθο, κάτω από τα αστέρια που είδαν οι πρόγονοί μας όταν δίδασκαν στην αρχαία αγορά, να συνεχιστεί η κουβέντα με κρασί από τα αμπέλια του Νεμέας, όπως ακριβώς γινόταν πριν 2.600 χρόνια. Και το πρωί, το πρωί δεν θα φεύγει κανείς. Για πρώτη φορά, οι επισκέπτες θα μπορούν να μένουν, να έχουν κάπου να διανυκτερεύσουν δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο, αλλού, σε ελαιώνες κοντά στο Λέχαιο, στη Διώρυγα, να σπαταλήσουν χρόνο με την ιστορία μια πολυτέλεια που δεν έχουν ούτε πεντάστερα ξενοδοχεία. Να μπορείς να κοιμηθείς στο ίδιο τετράγωνο που μίλησε και περπάτησε το 51μ.χ. ο Απόστολος Παύλος, να ξυπνήσεις και να περπατήσεις μέχρι τον Ναό πριν ανοίξει για το κοινό. Να επισκεφθείς με «μάτια» που κοιτάνε αιώνες τις βυζαντινές εκκλησίες που κρύβονται στα χωριά και στον Ακροκόρινθο, τους ναούς του Αρχαίου λιμανιού του Λεχαίου που μυρίζουν θυμίαμα και θάλασσα.
Ο βάλτος γίνεται λίμνη; γίνεται όταν αρχίζει να ρέει ξανά το νερό. Το νερό της νέας Κορίνθου είναι οι άνθρωποι που θα έρθουν και θα μείνουν. Η Κόρινθος χρειάζεται να θυμηθεί τι ήταν: η πόλη που ένωνε ανατολή και δύση, θάλασσες και ηπείρους, θεούς και ανθρώπους, μύθους και λογική. Τα 120 χιλιόμετρα ακτών του Δήμου, τα αρχαία λιμάνια, τα βουνά, τα χωριά, τα οινοποιεία, τις ελιές και κυρίως τους ανθρώπους που μένουν εδώ και δεν ξέρουν ακόμα πόσο τυχεροί είναι.
Ο Δήμος Κορινθίων είναι ο μεγαλύτερος της Πελοποννήσου, αλλά η ταυτότητά του παραμένει ακόμα μία φράση, μια φράση που λέγεται ψιθυριστά: «εκεί που περνάς για να πας αλλού». Η Κόρινθος έχει ένα παράδοξο δώρο: είναι τόσο σημαντική που την προσπερνάμε. Είναι ο διάδρομος, αλλά ακριβώς επειδή είναι διάδρομος, μπορεί να γίνει πύλη για να σταματάς και να μένεις. Ο βάλτος δεν χρειάζεται στράγγιση. Χρειάζεται κίνηση. Και η κίνηση θα έρθει όταν οι άνθρωποι αρχίσουν να βλέπουν την Κόρινθο όχι σαν ενδιάμεσο σταθμό, αλλά σαν προορισμό συνάντησης. Όταν αντί να λένε «θα περάσω από Κόρινθο», να αρχίσουν να λένε «θα συναντηθούμε στην Κόρινθο».
Όχι πια!!! από εκεί που περνάς για να πας αλλού!
Από εδώ και πέρα: «Εδώ μένουμε. Εδώ συναντιόμαστε. Εδώ ενώνουμε κόσμους».