Δεν είναι απλώς πολιτική φθορά, είναι κοινωνική κόπωση που έχει γίνει πια βουητό στον δρόμο. Κι αυτό το βουητό, όσο κι αν κάποιοι στα γραφεία τους κάνουν ότι δεν το ακούν, μεγαλώνει.
Ο νυν δήμαρχος μπορεί να πιστεύει πως ο δρόμος προς το 2028 είναι στρωμένος με… βεβαιότητες. Η κοινωνία όμως δείχνει άλλα αντανακλαστικά: μια διάθεση «φτάνει πια», όχι απαραίτητα κομματική ή προσωπική, αλλά βαθιά απογοήτευση για έναν κύκλο που μοιάζει να ανακυκλώνει τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες πρακτικές, τις ίδιες μικρές παθογένειες.
Για τις ιστορίες που ακούγονται γύρω από υποσχέσεις, υπερασπίσεις, δικαστήρια και εγκαταλείψεις… η ουσία δεν είναι αν ισχύουν κατά γράμμα. Η ουσία είναι ότι στο συλλογικό αίσθημα έχουν καταγραφεί ως παράδειγμα ενός πολιτικού τρόπου που έχει τελειώσει. Κι αυτό μετράει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Δυο εργαζόμενοι του δήμου, σύρθηκαν στα δικαστήρια, χάλασαν χρήματα, πήραν υποσχέσεις για στήριξη και τελικά;Τους άδειασαν… καμμία στήριξη, καμμία ενημερωση, καμμία ενσυναίσθηση… Είπαμε ο Μουζάκης άλλαξε πολύ….
Ο νέος συνδυασμός; Τρεις ομιλητές, μια διακήρυξη, και όλοι περιμένουν να δουν αν είναι κάτι αληθινό ή άλλη μια ανακύκλωση προσώπων. Η τοπική κοινωνία έχει πλέον τρομερά ανεπτυγμένο ραντάρ: ξεχωρίζει το περιτύλιγμα από την ουσία. Αν βγει κάτι πραγματικά νέο, θα φανεί κι αν είναι φούσκα, θα σκάσει πριν καν φουσκώσει.
Όσο για την περίφημη «ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής», η αλήθεια είναι ότι στο Λουτράκι δεν έχουμε ούτε ντέρμπι ούτε στρατηγικές. Έχουμε μια πόλη που διψά για σοβαρότητα, όχι για φανέλες ομάδων. Η συζήτηση δεν είναι ουσιαστική, είναι καθαρά σημειολογική,λες και μαλώνουμε για χρώματα, όχι για ζωή.
Οι νεοεκλεγμένοι του Γκιώνη; Ναι, η απογοήτευση ακούγεται δυνατά. Η κοινωνία περίμενε φρέσκο αέρα, αλλά αντί για αυτό βλέπει μια αυστηρά πειθαρχημένη ομάδα που μοιάζει με συνέχεια του ίδιου συστήματος. Η «ανανέωση» έχει γίνει σύνθημα, όχι πράξη. Τι λένε στην πόλη; Οτι ο δήμαρχος θα ορίσει από Γενάρη νέα πρόσωπα σε αντιδημαρχίες. Είναι αργά, η κατάρρευση μια δημοτικής αρχής που κουράστηκε η ίδια είναι γεγονός. Το πολύ πολύ να τους κάψει εντελώς με μια θέση. Δεν πρόκειται να αλλάξουν τίποτα, όχι γιατί δεν θα θέλουν, απλά γιατί απορροφήθηκαν από τη νοοτροπία….
Για το καζίνο και τις φημολογίες για επενδυτές… (από το Κατάρ εμφνίστηκε μια ομάδα και φούντωσαν οι φήμες)η πόλη έχει κουραστεί από το «έρχονται–δεν έρχονται–μπορεί να έρχονται». Το πρόβλημα δεν είναι οι επενδύσεις, το πρόβλημα είναι ότι η πόλη αλλάζει χωρίς σχέδιο. Μεσιτείες, αγοραπωλησίες, ξένοι, ανοικοδόμηση που τρέχει χωρίς να ρωτά κανέναν αν χωρά την πραγματική ζωή των κατοίκων.
Και μέσα σε όλα, οι περίφημοι πεζόδρομοι-αυτοκινητόδρομοι. Ναι, είναι σχεδόν παγκόσμια πρωτοτυπία. Η απόλυτη έκφραση μιας πόλης που δεν αποφασίζει τι θέλει να γίνει: τουριστικός προορισμός, αστικό κέντρο, διάδρομος κίνησης; Όταν τα έργα δεν έχουν ταυτότητα, το αποτέλεσμα μοιάζει πάντα… λάθος.
Το μόνο που λειτουργεί πράγματι παγκόσμια; Το ράλλυ. Αυτό τουλάχιστον κάνει τη δουλειά του. Αλλά κι αυτό, δεν είναι άλλοθι για πολιτικές φωτογραφίες και λεζάντες. Οι πόλεις δεν αναπνέουν από στιγμιότυπα, αναπνέουν από σταθερή στρατηγική, καθαρές επιλογές και ανθρώπους που μπαίνουν μπροστά για κάτι ουσιαστικό.
Και κάπου εδώ έρχεται η φράση-κλειδί:
Το πραγματικό διακύβευμα του 2028.
Δεν το λες τώρα, αλλά όλοι καταλαβαίνουν ότι όντως θα μετρηθούμε.
Μια πόλη κουρασμένη, μια κοινωνία που βράζει χαμηλά, πρόσωπα που σέρνουν παλιές συνήθειες και νέοι που δεν έχουν φανεί ακόμη, που λειτουργούν σαν στρατιωτάκια, ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα. Ενίοτε τολμούν να διαφωνήσουν αλλά δεν τολμούν να μην ψηφίσουν. Αλλοι πάλι, φέρονται σαν βαλσαμωμένα πουλιά. Δεν έχουμε ακούσει τη λαλιά τους.Το 2028 δεν θα είναι απλώς άλλη μια εκλογική αναμέτρηση. Θα είναι το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το παρελθόν.
Και τότε, ναι, θα φανεί ποιος έχει πραγματικό λόγο στην πόλη…. και ποιος είχε μόνο λεζάντα.
Και θα κλείσω σήμερα με τα «Χριστούγεννα της δημοτικής αρχής». Χωρίς κόσμο, χωρίς σχέδιο, χωρίς πρωτοτυπία, αναμοχλεύοντας ιδέες του παρελθόντος και μουσικές δωματίου για λίγους και εκλεκτούς. Και του χρόνου με υγεία
Και δεν φταίει ο κόσμος που δεν εμφανίστηκε, φταίει ότι δεν του δόθηκε λόγος να εμφανιστεί.
Καμία έμπνευση, καμία φρεσκάδα, καμία διάθεση να ειπωθεί: «τολμάμε, αλλάζουμε, δίνουμε χαρά».
Αντί γι’ αυτό, είδαμε μια ανακύκλωση παλιών ιδεών, χαμηλής ενέργειας δράσεις που έμοιαζαν περισσότερο με υποχρέωση παρά με επιλογή, και μια αισθητική που θύμιζε περισσότερο «εσωτερικό event» παρά γιορτινή πόλη. Με μεγάλο κόστος, να τα λέμε και αυτά..
Και το χειρότερο;
Όταν μια δημοτική αρχή δεν έχει παλμό, το νιώθει ο κόσμος πριν το παραδεχτεί η ίδια.
Δεν θέλει πολλά ο πολίτης: λίγο φως, λίγο χρώμα, λίγη πρωτοτυπία, και μια αίσθηση ότι κάποιος σκέφτηκε,όχι απλώς εκτέλεσε.
Ας είμαστε ειλικρινείς:
Όταν μια πόλη δεν «ανάβει» τα Χριστούγεννα, δεν φταίνε τα λαμπάκια. Φταίει η απουσία οράματος.
Και ναι, «και του χρόνου με υγεία», αλλά μακάρι του χρόνου να έχουμε και κάτι ακόμη:
μια δημοτική αρχή που καταλαβαίνει ότι οι γιορτές δεν είναι διεκπεραίωση,είναι ευκαιρία να δείξεις τι πόλη θέλεις να είσαι.
Να χαμογελάτε όμως, είναι μεταδοτικό. Μπορεί γύρω μας να γίνεται χαμός(πολιτικός, κοινωνικός, τοπικός) αλλά το χαμόγελο παραμένει πράξη αντίστασης. Όχι από αυτές τις αφελείς, τις δήθεν, αλλά την άλλη: τη συνειδητή. Σε πόλεις που ζορίζονται, σε ανθρώπους που κουράστηκαν, σε εποχές όπου το αρνητικό γίνεται default, το χαμόγελο είναι το τελευταίο καθαρό «όχι»:
Όχι στην παραίτηση, όχι στη μιζέρια, όχι στην κακοδιαχείριση που μας θέλει σκυφτούς.
Οπότε ναι! να χαμογελάτε.
Γιατί, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, είναι το πιο πολιτικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε μέχρι το 2028.
Xara ( Η Αργυρούλα έχει άδεια)