Στην εκλογή του υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Κυριάκου Πιερρακάκη στη θέση του προέδρου του συμβουλίου των ΥΠΟΙΚ των 20 χωρών-μελών της ευρωζώνης (Eurogroup) προχώρησαν οι ομόλογοί του, στη συνεδρίασή τους στις Βρυξέλλες.
“Αντίπαλος” του κ. Πιερρακάκη ήταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Προϋπολογισμού και Διοικητικού Εκσυγχρονισμού του Βελγίου Βίνσεντ βαν Πετέγκεμ, ο οποίος όμως τελικώς, σύμφωνα με όσα μεταδίδει ανταποκριτής της ΕΡΤ από τη βελγική πρωτεύουσα, απέσυρε την υποψηφιότητά του.
Λίγο πριν την ψηφοφορία, τη στήριξή της στον κ. Πιερρακάκη εξέφρασε η Γερμανία δια στόματος του υπουργού Οικονομικών της, Λαρς Κλίνγκμπαϊλ από τις Βρυξέλλες.
Ο κ. Πιερρακάκης θα αναλάβει καθήκοντα αύριο Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου.
Η πιθανή εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη στη θέση του επικεφαλής του Eurogroup είχε χαρακτηριστεί από το διεθνή Τύπο ως πορεία της προς τη “συμβολική αποκατάσταση” της θέσης της Ελλάδας εντός της ευρωζώνης, δέκα χρόνια μετά την κορύφωση της κρίσης χρέους της χώρας, που την οδήγησε ένα βήμα πριν την έξοδο από το κοινό νόμισμα.
Η θέση χήρευσε μετά την αιφνίδια παραίτηση του Ιρλανδού Πασκάλ Ντόναχιου, που μετακινήθηκε στην Παγκόσμια Τράπεζα.
“Όλη η σκληρή δουλειά και οι μεταρρυθμίσεις απέδωσαν. Η Ελλάδα είναι ένα παράδειγμα για πολλά άλλα κράτη-μέλη”, είχε δηλώσει τη Δευτέρα ο πρώην πρόεδρος του Eurogroup και πρώην υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας, Γερούν Ντάισελμπλουμ.
Τα πολιτικά οφέλη
Η εκλογή του Έλληνα υπουργού σημαίνει ότι η περιορισμένη ατζέντα του οργάνου θα διευρυνθεί.
Το άνοιγμα της συζήτησης για ειδικά θέματα όπως είναι η νησιωτικότητα της ΕΕ, η λαθρομετανάστευση, ο εξ ανατολών κίνδυνος για τα σύνορα της ΕΕ, ο οποίος για τη χώρα μας μα και την Κύπρο, αφορά και την Τουρκία. Τα ίδια θέματα θα μπορούν να συζητηθούν σε επίπεδο G20 και G7, όπου πλέον αποκτά πρόσβαση και η Ελλάδα.
Η αλλαγή ηγεσίας στο Eurogroup έρχεται σε μια περίοδο με νέες προκλήσεις: σε αυτές περιλαμβάνονται η μάχη για την ανταγωνιστικότητα της ΕΕ, η αυξανόμενη οικονομική επιρροή της Κίνας, οι πιο σκληρές εμπορικές πολιτικές των ΗΠΑ και οι υποχρεώσεις των κρατών-μελών για δαπάνες άμυνας στο 5% του ΑΕΠ στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Παρά τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στην κρίση χρέους, το Eurogroup πασχίζει τα τελευταία χρόνια να βρει νέο σημείο αναφοράς.
Μεταξύ των μελλοντικών προτεραιοτήτων που εξετάζονται είναι η ενίσχυση της διεθνούς θέσης του ευρώ, η άρση εμποδίων στην ευρωπαϊκή αγορά κεφαλαίων και η πιθανή έκδοση ψηφιακής μορφής του κοινού νομίσματος.
Η αυξανόμενη σημασία των κρυπτονομισμάτων ίσως επίσης αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης – τομέα στον οποίο ο Κ. Πιερρακάκης θεωρείται ότι έχει σχετικό πλεονέκτημα λόγω της θητείας του ως υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης.
Το Eurogroup έχει αλλάξει ηγεσία μόλις τέσσερις φορές αφότου ο ρόλος έγινε μόνιμος πριν από δύο δεκαετίες: επικεφαλής του οργάνου έχουν υπάρξει ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ (2005–2013), ο Γερούν Ντάισελμπλουμ (2013–2018), ο Μάριο Σεντένο (2018–2020) και ο Πασκάλ Ντόναχιου (2020–2025).
capital.gr
H εκλογή του κυρίου Κυριάκου Πιερρακάκη, λοιπόν, εις την ηγεσία του κορυφαίου ευρωπαϊκού οργάνου, (ή αλλιώς, και προεδρία του “Eurogroup”), συνιστά αναμφίβολα (και πρώτιστα και κύρια, και για τον ίδιο, προσωπικά, βέβαια), μίαν αρκετά μεγάλη επιτυχία. Το θέμα μας βέβαια, αλλά και μαζί, και το αυτονόητο ζητούμενο πάνω απ’ όλα, όχι απλώς να είναι, αλλά και ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ, ΔΕ, ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, το τι ακριβώς, αλλά και κύρια δε, και ΠΡΑΚΤΙΚΩΣ, ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ αυτή μας, η πατρίδα, και πολύ περισσότερο και τι έχει και να περιμένει και αυτός μας, λαός, ο ελληνικός (απ’ όλο, αυτό)? Διότι καλές είναι οι ζητοκραυγές, τα πανηγύρια, το πρεστίζ, οι θριαμβολογίες, οι διθύραμβοι, τα συγχαρητήρια, οι αποθεώσεις, οι επαίνοι, οι επευφημίες, τα χτυπήματα στον σβέρκο και στην ωμοπλάτη και τα σταυροφιληματα, τα ευχολόγια, οι φανφάρες & τυμπανοκρουσίες και οι πομφολυγες και τα φληναφηματα (που όλα αυτά, βεβαίως, είναι απλώς, έπεα πτερόεντα, λόγια της καραβάνας, και που τα παίρνει μονομιάς και μαζί του ολότελα, και ο δροσερός & φρέσκος, ο αέρας, ο κοπανιστός…), αλλά όταν έχεις μια χώρα εβρισκόμενη & καταταγμένη ως (πανευρωπαϊκώς) ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ, ΕΣΧΑΤΗ και ΟΥΡΑΓΟΣ, εκεί στον πάτο του βαρελιού και στον βαθύ πυθμένα των θαλασσών, αναφορικά με την αγοραστική δύναμη των υπηκόων της και πολιτών, όταν ακόμη, τούτη η Ελλαδίτσα μας, είναι σε πανευρωπαϊκή βάση (πολύ πιθανά, δε, και σε παγκόσμια!), η ΜΟΝΑΔΙΚΗ, επαναλαμβάνω και ξαναλέω λοιπόν, η ΜΟΝΑΔΙΚΗ μνημονιακή χώρα, εις την οποία ΔΕΝ επεστράφησαν ποτέ (για να είμαι ακριβής, τουλάχιστον έως τα τώρα…), σε συνταξιούχους & περήφανα γηρατειά, αλλά και στους -στην συντριπτική πλειονότητά τους- φτωχούς Δημόσιους Υπαλλήλους, ο (εντελώς παράνομα και αυθαίρετα,… κατηργημένος και κομμένος) 13ος και ο 14ος μισθός, μαζί δε, και με τα διάφορα επιδόματα και τα δώρα, και όταν ακόμη δε, υφίστατο και αυτή η (ιστορικά) πρωτοφανής & πρωτόγνωρη δημογραφική κατάρρευση, συρρίκνωση, απίσχνανση, καθώς, επίσης, δε, και ο ολοκληρωτικός αφανισμός, των αυτοχθόνων, ιθαγενών και γηγενών, Ελληνίδων και Ελλήνων, όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς, να ‘χαμε να λέγαμε, καθώς και μιά τρυπούλα στο νερό… Κύριε Πιερρακάκη, -και δυστυχώς ή ευτυχώς, καθώς και ως τοις πάσι, δε, γνωστόν- το καθετί και τα πάντα όλα σε αυτή τη ζωή, κρίνονται ΜΕ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ και ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ αφενός, αλλά και ΕΚ ΤΟΥ (απτού & χειροπιαστού) ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ, και πάντως όχι με το τσάι και τη συμπάθεια, μα και, με τα (χωρίς κανένα απολύτως αντίκρισμα), κούφια, τα λογάκια μας και τις παπάτζες (της καθεμιάς και του καθενός) μας, λοιπόν…