Σε μια σκηνή που σπαράζει καρδιές, η οικογένεια του κτηνοτρόφου Κωνσταντίνου Θεολόγου από το Μικρό Μοναστήρι Θεσσαλονίκης αποχαιρετά με λυγμούς τα 450 πρόβατα της ντόπιας ιστορικής φυλής Ρουμλουκίου που εκτρέφει εδώ και δεκαετίες.
Λόγω ευλογιάς στο κοπάδι, οι κτηνιατρικές αρχές διέταξαν την άμεση θανάτωση όλων των ζώων – τα τελευταία καθαρόαιμα Ρουμλουκίου που απέμειναν στην περιοχή.
«Είναι σαν να μας σκοτώνουν τα παιδιά μας ένα-ένα μπροστά μας», λέει με σπασμένη φωνή ο Κωνσταντίνος Θεολόγου, ενώ η σύζυγός του πνίγεται από το κλάμα αγκαλιάζοντας τα παιδιά της. Τα παιδιά της οικογένειας, που μεγάλωσαν ανάμεσα στα αρνιά, χαϊδεύουν για τελευταία φορά τα ζώα που ταΐζαν με το μπιμπερό από μωρά.
Το συγκλονιστικό βίντεο δείχνει τα πρόβατα να βγαίνουν την τελευταία τους βόλτα, ενώ η οικογένεια τα αποχαιρετά. «Αυτή η φυλή υπήρχε εδώ πριν από εμάς. Τώρα εξαφανίζεται μαζί με το βιός μας», ψιθυρίζει ο κτηνοτρόφος.
Δεν σπαραξαν ομως, πολλες καρδιες, και για την -και ευτυχως- παρατριχα θανατωση, μιας αθωας γατουλας! Τι θελει να μας πει εδω, ο ποιητης φανφαρας, λοιπον (αλλα και αναφερομενος και σε ενα περα για περα πραγματικο και αληθινο, συμβαν, γεγονος & περιστατικο): Πριν απο λιγες ημερες, ενα μικρο γατακι επεσε εντος μιας καμιναδος, που ευρισκετο, αυτη, στην ταρατσα, της 6οροφης πολυκατοικιας μας. Τοσο εγω, οσο και η αξιοτιμη συζυγος μου, αυτοματως (και ανθρωπινως & ενσυνειδητως) κινητοποιηθηκαμε, απευθυνομενοι καταρχας σε (εναν προς εναν) ολους τους ενοικους και διαμενοντες (δεν τους λες και λιγους -περι τις 35 οικογενειες), στην πολυκατοικια (μεχρις που καλεσαμε εκεινη και εγω… εις ματην, αλλα και αδικα των αδικων, την πυροσβεστικη υπηρεσια -και ακουτε, καμαρωστε, απολαυστε & θαυμαστε εδω περα,… κορυφαια δικαιολογια: προκειμενου, λεει, να… μην καταστρεψουν(!), ΔΕΝ επραξαν το απολυτως τιποτα, και ως εκ τουτου, απεδειχθησαν, και πληρως, δηλαδη, ψοφοδεεις & ευθυνοφοβοι, οι πυροσβεστάρες μας, αυτοι…), αλλα ανταποκριση τελικα, ΔΕΝ ελαβαμε λοιπον, απο ΚΑΝΕΝΑΝ μα ΚΑΝΕΝΑΝ, ει μη μονον πληρης απαξιωση, αναισθησια, απαθεια, μακαριοτητα, μιθριδατισμος, ζαμανφουτισμος, ωχαδελφισμος, “δεν βαριεσαι αδελφε” και αδιαφορια (για την τυχη και τη ζωη, του ατυχου, αυτου, ζωου…). Τελικα, αφου εγω με τη γυναικα μου, ειδαμε και αποειδαμε, αλλα και διαπιστωσαμε πως δεν επροκειτο, ετσι και με αυτο τον τροπο, να γινει τιποτα -ο ΧΡΟΝΟΣ, εξαλλου, οπως καταλαβαινετε ΠΙΕΖΑΙ ΑΣΦΥΚΤΙΚΟΤΑΤΑ- φωναξαμε εναν κλειδαρα (με ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ δικα μας τα εξοδα, εννοω και θελω και να πω…), ο οποιος και ΤΕΛΙΚΑ, εσπασε την κλειδαρια του καυτηρα, αντικαθιστωντας την, και με μια καινουργια εν συνεχεια (η εν λογω, καπνοδοχος & καμιναδα, εβγαζε και κατεληγε σε αυτον), και ετσι λοιπον, προκαναμε & προλαβαμε, και απελευθερωσαμε εγκαιρως, και πανω απ’ ολα και ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟ, ΣΩΟ & ΑΒΛΑΒΕΣ ευτυχως (πλην ομως και καταμαυρο -αν και απο τη φυση του ολοασπρο- απο τη σκονη βεβαια, αλλα και απο την πισσα…), το δυστυχο, ανυπερασπιστο & αμοιρο, αυτο, ζωντανό! Ειλικρινα σας λεγω -και τελεινω με αυτο- πως ο,τι δεν θα μου προκαλουσε & προξενουσε λοιπον, ουδεμιαν απολυτως εκπληξη τελικως (στοιχηματιζω, κιολας, πανω σε αυτο), το εαν δηλαδη, αυτος μας ο υπερηφανος λαος, ο ελληνικος (στο συνολο του), βλεποντας & αντικριζοντας καποια στιγμη στο διαβα του, ακομη και πεθαμενο ανθρωπο (χάμου, πεταμένο, στο δρόμο), απτοητος να συνεχιζε (ως σαν να μην τρεχει και να συμβαινει τιποτις, απολυτως), τουτη την απαθη, αδιαφορη, αναισθητη & ανεμελη πορεια του και βηματισμο του, προς ενα… ελπιδοφορο, αισιοδοξο και… καλυτερο… αυριο & μελλον, κοινως (αλλά και πααάρα μα πααάρα, πολύ πολύ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ)…
Δεν σπαραξαν ομως, πολλες καρδιες, και για την -και ευτυχως- παρατριχα θανατωση, μιας αθωας γατουλας! Τι θελει να μας πει εδω, ο ποιητης φανφαρας, λοιπον (αλλα και αναφερομενος και σε ενα περα για περα πραγματικο και αληθινο, συμβαν, γεγονος & περιστατικο): Πριν απο λιγες ημερες, ενα μικρο γατακι επεσε εντος μιας καμιναδος, που ευρισκετο, αυτη, στην ταρατσα, της 6οροφης πολυκατοικιας μας. Τοσο εγω, οσο και η αξιοτιμη συζυγος μου, αυτοματως (και ανθρωπινως & ενσυνειδητως) κινητοποιηθηκαμε, απευθυνομενοι καταρχας σε (εναν προς εναν) ολους τους ενοικους και διαμενοντες (δεν τους λες και λιγους -περι τις 35 οικογενειες), στην πολυκατοικια (μεχρις που καλεσαμε εκεινη και εγω… εις ματην, αλλα και αδικα των αδικων, την πυροσβεστικη υπηρεσια -και ακουτε, καμαρωστε, απολαυστε και θαυμαστε εδω περα,… κορυφαια δικαιολογια: προκειμενου, λεει, να… μην καταστρεψουν(!), ΔΕΝ επραξαν το απολυτως τιποτα, και ως εκ τουτου, απεδειχθησαν, και πληρως, δηλαδη, ψοφοδεεις και ευθυνοφοβοι, οι πυροσβεστάρες μας, αυτοι…), αλλα ανταποκριση τελικα, ΔΕΝ ελαβαμε λοιπον, απο ΚΑΝΕΝΑΝ μα ΚΑΝΕΝΑΝ, ει μη μονον πληρης απαξιωση, αναισθησια, απαθεια, μακαριοτητα, μιθριδατισμος, ζαμανφουτισμος, ωχαδελφισμος, “δεν βαριεσαι αδελφε” και αδιαφορια (για την τυχη και τη ζωη, του ατυχου, αυτου, ζωου…). Τελικα, αφου εγω με τη γυναικα μου, ειδαμε και αποειδαμε, αλλα και διαπιστωσαμε πως δεν επροκειτο, ετσι και με αυτο τον τροπο, να γινει τιποτα -ο ΧΡΟΝΟΣ, εξαλλου, οπως καταλαβαινετε ΠΙΕΖΑΙ ΑΣΦΥΚΤΙΚΟΤΑΤΑ- φωναξαμε εναν κλειδαρα (με ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ δικα μας τα εξοδα, εννοω και θελω και να πω…), ο οποιος και ΤΕΛΙΚΑ, εσπασε την κλειδαρια του καυτηρα, αντικαθιστωντας την, και με μια καινουργια εν συνεχεια (η εν λογω, καπνοδοχος & καμιναδα, εβγαζε και κατεληγε σε αυτον), και ετσι λοιπον, προκαναμε & προλαβαμε, και απελευθερωσαμε εγκαιρως, και πανω απ’ ολα και ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟ, ΣΩΟ & ΑΒΛΑΒΕΣ ευτυχως (πλην ομως και καταμαυρο -αν και απο τη φυση του ολοασπρο- απο τη σκονη βεβαια, αλλα και απο την πισσα…), το δυστυχο, ανυπερασπιστο & αμοιρο, αυτο, ζωντανό! Ειλικρινα σας λεγω -και τελεινω με αυτο- πως ο,τι δεν θα μου προκαλουσε & προξενουσε λοιπον, ουδεμιαν απολυτως εκπληξη τελικως (στοιχηματιζω, κιολας, πανω σε αυτο), το εαν δηλαδη, αυτος μας ο υπερηφανος λαος, ο ελληνικος (στο συνολο του), βλεποντας & αντικριζοντας καποια στιγμη στο διαβα του, ακομη και πεθαμενο ανθρωπο (χάμου, πεταμένο, στο δρόμο), απτοητος να συνεχιζε (ως σαν να μην τρεχει και να συμβαινει τιποτις, απολυτως), τουτη την απαθη, αδιαφορη, αναισθητη & ανεμελη πορεια του και βηματισμο του, προς ενα… ελπιδοφορο, αισιοδοξο και… καλυτερο… αυριο & μελλον, κοινως (αλλά και πααάρα μα πααάρα, πολύ πολύ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ)…