Μετά από καταγγελία δημότη, βρεθήκαμε επιτόπου στην περιοχή δίπλα στην εθνική οδό. Εκεί, ανάμεσα στα πεύκα, διαπιστώσαμε κάτι που δεν χωρά αμφισβήτηση: έχει δημιουργηθεί μια άτυπη χωματερή, ένας κίνδυνος για πυρκαγιά και μια εικόνα εγκατάλειψης που ντροπιάζει την τοπική κοινωνία.
Στο δημοτικό συμβούλιο, η δημοτική αρχή έσπευσε να κατηγορήσει τους πολίτες. Τους πολίτες που «βανδαλίζουν», που «πετούν σκουπίδια», που «πλήττουν την εικόνα» του δήμου. Μιας δημοτικής αρχής που, ας μην ξεχνάμε, διανύει την τέταρτη θητεία του.
Κι όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Οι παιδικές χαρές δεν έχουν καταστραφεί από «βανδάλους», αλλά από τη φθορά του χρόνου, την έλλειψη πρόληψης και συντήρησης. Οι χωματερές δεν φυτρώνουν από το πουθενά, είναι το αποτέλεσμα της απουσίας κάδων, της μηδενικής οργάνωσης στην αποκομιδή ογκωδών, της αδιαφορίας.
Ναι, υπάρχουν οι ασυνείδητοι που χαλούν ή πετούν όπου βρουν. Όμως ο διαχειριστής της κατάστασης είναι ένας: η δημοτική αρχή. Αυτή οφείλει να βρει λύσεις, όπως κάνουν τόσοι άλλοι δήμοι. Αυτή λογοδοτεί.
Και εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα. Μήπως η ανεξέλεγκτη ρίψη ογκωδών σε όλο τον δήμο προετοιμάζει το έδαφος για την ιδιωτικοποίηση της καθαριότητας; Μήπως οι παρατημένες παιδικές χαρές γίνονται ευκαιρία για νέες… χορηγίες; Εξάλλου, ο ίδιος ο δήμαρχος, στις 22 Ιουλίου στο ΔΣ, αναφέρθηκε σε έργα που σχεδιάζονται μέσω της εταιρικής «στήριξης» της Μότορ Οιλ: νέες παιδικές χαρές, αντικατάσταση λαμπτήρων με LED, αφαλατώσεις κ.ά.
Αναμφίβολα, τέτοια έργα είναι απαραίτητα. Το ερώτημα, όμως, είναι θεμελιώδες: Θέλουμε έναν δήμο που λειτουργεί με βάση τις ανάγκες των πολιτών ή έναν δήμο που εξαρτάται από την «καλή θέληση» μιας εταιρείας; Η οποία στέκεται βεβαίως αρωγός στην περιοχή όποτε της ζητηθεί. Αν δεν υπήρχε όμως η Μότορ Οιλ;
Διότι όταν οι παιδικές χαρές, οι κάδοι, ο φωτισμός και η καθαριότητα παύουν να αποτελούν ευθύνη της αυτοδιοίκησης και μετατρέπονται σε πεδίο ιδιωτικών χρηματοδοτήσεων, τότε παύει να μιλάμε για πολιτική. Και μιλάμε για εξάρτηση.
Ο δήμος δεν είναι εταιρεία. Ο δήμος είναι η καθημερινότητα των πολιτών. Και αυτή η καθημερινότητα χρειάζεται ευθύνη, όχι φθηνές δικαιολογίες.