«Έξω από το σχολείο και έξω από τη λογική» – Εκρηκτικό το ζήτημα με τις μετακινήσεις μαθητών προς το Λύκειο Λουτρακίου. Η διευθύντρια αρνείται συνεργασία – γονείς και μαθητές στα κάγκελα
Μέγα θέμα έχει προκύψει το τελευταίο διάστημα με τη μετακίνηση των μαθητών προς το Λύκειο Λουτρακίου. Ένα πρόβλημα παλιό, γνωστό και χρονίζον, που όμως έχει φτάσει πια σε οριακό σημείο, καθώς όπως καταγγέλλουν δεκάδες γονείς στο Loutrakiblog— η διευθύντρια του σχολείου αρνείται οποιαδήποτε συνεργασία για την εξεύρεση λύσης.
Η ίδια φέρεται να διατηρεί τεταμένες σχέσεις με το σύνολο σχεδόν των εκπαιδευτικών, γεγονός που —όπως αναφέρουν πηγές— επηρεάζει σοβαρά την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου. Όμως αυτό είναι «θέμα άλλου άρθρου» και θέμα των ίδιων των εκπαιδευτικών που μπορούν να απευθυνθούν στη Δευτεροβαθμια Εκπαίδευση.
Το σχολείο εκτός πόλης – οι μαθητές στην αναμονή
Το νέο Λύκειο Λουτρακίου, όπως όλοι γνωρίζουν, βρίσκεται εκτός πόλης. Το θέμα της μετακίνησης βαραίνει πρώτα το δήμο. Μετά το σχολείο. Μετά τους μαθητές.
Η μετακίνηση των μαθητών γίνεται με μισθωμένα λεωφορεία του ΚΤΕΛ, βάσει σύμβασης της Περιφέρειας με τον Δήμο. Τα δρομολόγια και οι εντολές δίνονται —όπως σε όλα τα σχολεία— από τη διεύθυνση του σχολείου.
Κι όμως, δεκάδες παιδιά μένουν καθημερινά στις στάσεις, χωρίς μέσο να φτάσουν στο μάθημα.
Είτε γιατί τα λεωφορεία περνούν σχεδόν όλα μαζί, είτε γιατί —αν κάποιο παιδί αργήσει λίγα λεπτά— δεν μπορεί να επιβιβαστεί ούτε στο λεωφορείο του Σχίνου, που περνάει άδειο, αλλά δεν σταματά.
“Ποιος έδωσε την εντολή να μην σταματούν; Η διευθύντρια!
Και γιατί; Επειδή είναι άλλη γραμμή!”
Οι απαντήσεις που εξοργίζουν
Σύμφωνα με όσα δήλωσε ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων, “αν επιτραπεί στο λεωφορείο του Σχίνου να παραλαμβάνει μαθητές από άλλες στάσεις, τότε όλα τα παιδιά θα μαζεύονται σε αυτό το δρομολόγιο”.
Μια εξήγηση που περισσότερο προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, παρά να δώσει λύση.
Οι μαθητές οφείλουν να είναι στις στάσεις, στην ώρα τους! Είναι υποχρέωσή τους! Ανθρώπινο όμως είναι να αργήσει κάποιος για οποιοδήποτε λόγο, ακόμα και αν αποκοιμήθηκε, ή αν έχει κακοκαιρία. Οι μαθητές πρέπει να μετακινηθούν με το λεωφορείο του Σχίνου, χωρίς να γίνει θέσφατο! Το λεωφορείο του Σχίνου πρέπει να εξυπηρετεί έκτακτες περιπτώσεις μικρού αριθμου μαθητών. Ολοι πρέπει να βρίσκονται στο σχολείο τους στις 8.10 επειδή το κουδούνι χτυπά στις 8.15. Είναι απαράδεκτο όμως και απάνθρωπο, να βρέχει, να υπάρχουν μαθητές στη στάση και το λεωφορείο να μην σταματά!
Η ίδια η διευθύντρια, επέμεινε ότι η μετακίνηση είναι ευθύνη των παιδιών, θέση αδιανόητη, όταν πρόκειται για σχολείο εκτός πόλης, όπου η ασφαλής πρόσβαση είναι ευθύνη τόσο της διεύθυνσης, όσο και του Δήμου που αποφάσισε να χτίσει ένα σχολείο τόσο μακριά από την πόλη.
Το ΚΤΕΛ, πάντως, δήλωσε στο Loutrakiblog ότι υπάρχει διάθεση συνεργασίας και πως μπορούν τα λεωφορεία να περνούν ανά 5 λεπτά, ώστε να μην μένει κανένα παιδί πίσω.
Παράδειγμα: το πρωί της Τετάρτης, στη στάση των 8:05, πάνω από 20 παιδιά έμειναν στο δρόμο. Κάποια ειδοποίησαν γονείς, άλλα έμειναν μόνα.
Η απάντηση της διευθύντριας;
«Να πάρουν το τακτικό δρομολόγιο των 8:30».
Και αν δεν έχουν χρήματα για το εισιτήριο; Καμία απάντηση.
Πρόκειται για συμπεριφορά αλαζονείας και έλλειψης αυτοκριτικής, σε ένα ζήτημα που αγγίζει την ασφάλεια των παιδιών.
Κλειδωμένες πόρτες, ανοιχτά ερωτήματα, αντιπαιδαγωγικά συστήματα
Το πιο εξοργιστικό και αντίθετο σε κάθε παιδαγωγική αρχή είναι η απόφαση της διευθύντριας να κλειδώνει την πόρτα του σχολείου μετά το χτύπημα του κουδουνιού.
Έτσι, οι μαθητές που καθυστερούν λίγα λεπτά μένουν εκτός σχολείου, ενώ οι γονείς νομίζουν πως τα παιδιά τους βρίσκονται μέσα.
Παιδαγωγικά, αυτό είναι απαράδεκτο.
Η καθυστέρηση μπορεί να επιφέρει απουσία, όχι αποκλεισμό.
Η αποστολή του σχολείου είναι να προστατεύει και να μορφώνει, όχι να τιμωρεί με εξευτελιστικό τρόπο.
Παρότι υπάρχει φύλακας, η εντολή είναι ξεκάθαρη: κανείς δεν μπαίνει.
Τι μήνυμα δίνουμε στα παιδιά; Ότι ο εκπαιδευτικός χώρος δεν είναι χώρος κατανόησης, αλλά αυταρχισμού;
Ο Σύλλογος Γονέων στη μέση – και στη… σιωπή
Ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων προσπάθησε να “χαμηλώσει τους τόνους”, λέγοντας ότι “η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση” και ότι η πόρτα κλείνει στις 8.30 πμ, μετά απο παρέμβασή του! Γιατί να απαγορεύεται η είσοδος ενός μαθητή στον προαύλιο χώρο μετά τις 8.30;;;
οι μαθητές μένουν εκτός σχολείου και αν ένας μαθητής φύγει στην Κεντρική Λεωφόρο και συμβεί κάτι; O γονιός είναι ήσυχος ότι το παιδί του είναι στο σχολείο. Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη; Η διευθύντρια ή ο Πρόεδρος του Συλλόγου;
Τι αναμένεται
Ήδη για το ζήτημα έχει ενημερωθεί το ΚΤΕΛ η Αντιδήμαρχος Παιδείας, κ. Θεώνη Μαυροματίδου και ο Διευθυντής της Δευτεροβάθμιας
Το ΚΤΕΛ δείχνει διάθεση συνεργασίας και θα προσπαθήσει να επιλύσει το θέμα.
Γιατί όλα ξεκινούν από το αυτονόητο
Η εκπαίδευση δεν είναι ζήτημα εξουσίας, αλλά ευθύνης.
Και όταν τα παιδιά μένουν στο δρόμο, όταν γονείς αντιμετωπίζονται από τη Διεύθυνση με ειρωνία, όταν η πόρτα του σχολείου μετατρέπεται σε φράγμα, τότε το πρόβλημα δεν είναι πια «λειτουργικό» είναι ηθικό και παιδαγωγικό.
Το σχολείο οφείλει να είναι χώρος προστασίας, διαλόγου και ανθρωπιάς.
Και κάθε παιδί έχει δικαίωμα να φτάνει ασφαλές, αποδεκτό και αξιοπρεπές στη μάθησή του.
Το σχολείο δεν είναι δημόσια υπηρεσία, είναι λειτούργημα
θέλουμε τα παιδιά μας να φοιτούν σε ένα σχολείο που τα σέβεται, λένε οι γονείς.
Ένα σχολείο που να τα υποδέχεται, να τα προστατεύει, να τα εμπνέει όχι να τα αποκλείει.
Αν η διεύθυνση δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτόν τον ρόλο, ας αναλογιστεί αν πρέπει να παραμείνει στη θέση της.
Το σχολείο δεν είναι γραφείο του Δημοσίου είναι λειτούργημα.
Και ο λειτουργός της εκπαίδευσης οφείλει να υπηρετεί με ανθρωπιά, ευθύνη και ευαισθησία.
Γονείς καταγγέλλουν ότι αν τα παιδιά τους ξαναμείνουν εκτός σχολείου με κλειστές πόρτες, θα προσφύγουν θεσμικά στις αρμόδιες αρχές και θα ζητήσουν την αντικατάσταση της διευθύντριας, καθώς θεωρούν ότι έχει ξεπεράσει τα όρια της παιδαγωγικής δεοντολογίας.
Γιατί, στο τέλος της ημέρας, η Παιδεία δεν μετριέται με κανονισμούς, αλλά με σεβασμό στον άνθρωπο.
Και όταν ένα σχολείο πάψει να σέβεται τα παιδιά του, τότε έχει πάψει να είναι σχολείο.
Δυο λόγια για το Σύλλογο Γονέων
Ο Σύλλογος Γονέων δεν είναι διακοσμητικό όργανο. Είναι ο θεσμικός εκπρόσωπος των οικογενειών και ο θεματοφύλακας της ασφάλειας και της αξιοπρέπειας των μαθητών.
Στην περίπτωση του Λυκείου Λουτρακίου, όμως, φαίνεται πως ο Σύλλογος έχει επιλέξει τον ρόλο του «μεσολαβητή», όχι του υπερασπιστή.
Ο πρόεδρος του Συλλόγου δήλωσε ότι “η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση”.
Όμως, όπως εύστοχα σχολίασαν οι ίδιοι οι γονείς, η αλήθεια δεν βρίσκεται ποτέ στη μέση όταν ένα παιδί μένει στο δρόμο.
Όταν μαθητές περιμένουν στις στάσεις μέσα στο κρύο ή τη βροχή, όταν μένουν αποκλεισμένοι έξω από το σχολείο, δεν υπάρχουν δύο πλευρές, υπάρχει μόνο η ευθύνη.
Ο ρόλος του Συλλόγου δεν είναι να καθησυχάζει ή να ισορροπεί, αλλά να πιέζει για λύσεις και να διεκδικεί το αυτονόητο:
ασφαλή μετακίνηση, παιδαγωγική συμπεριφορά, ανοιχτές πόρτες.
Η εποχή των «ίσων αποστάσεων» έχει περάσει.
Ειδικά όταν τίθεται θέμα ασφάλειας ανηλίκων, ο Σύλλογος έχει θεσμική υποχρέωση να παρέμβει άμεσα, να ζητήσει εξηγήσεις από τη Διευθύντρια, να ενημερώσει τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, την Αντιδήμαρχο Παιδείας και, αν χρειαστεί, ακόμη και τον Συνήγορο του Παιδιού.
Η σιωπή ή η «μέση λύση» είναι συνένοχη στάση.
Οι γονείς δεν εκλέγουν συμβούλια για να μιλούν όταν πρέπει.
Χ@ρα
Mπάχαλο η κατάσταση. Και τα παιδιά χρειάζονται υποστήριξη, διότι η αγραμματοσύνη είναι πόνος και οδύνη.