Η πρόσφατη δήλωση του Περιφερειάρχη Πελοποννήσου για «ενιαίο, δίκαιο και σύγχρονο σύστημα άρδευσης» δεν είναι απλώς τεχνική πρόταση. Είναι ανακοίνωση στρατηγικής ισχύος. Και όποιος νομίζει ότι μιλάμε για φροντίδα των αγροτών, μάλλον κοιτάζει την επιφάνεια και αγνοεί την ουσία.
O έλεγχος του νερού σημαίνει έλεγχο της γεωργίας, της αγροτικής οικονομίας, των χρηματοδοτήσεων και, τελικά, των πολιτικών ισορροπιών σε ολόκληρη την Πελοπόννησο.
Η Περιφέρεια βλέπει το κενό που έχει δημιουργηθεί από τους διάσπαρτους ΤΟΕΒ, τις άνισες χρεώσεις και τα παρωχημένα δίκτυα, και επιδιώκει να το καλύψει. Ο Δημήτρης Πτωχός εμφανίζεται ως ο άνθρωπος που θα βάλει τάξη, όμως στην ουσία διαμορφώνεται ένα νέο κέντρο λήψης αποφάσεων γύρω από τον πιο κρίσιμο πόρο της υπαίθρου.
O Δημήτρης Πτωχός θα έχει ενισχυμένη επιρροή. Έργα εκατομμυρίων, χρηματοδοτήσεις ΕΣΠΑ, ανακαινίσεις δικτύων, νέα υδρομετρημένα συστήματα όλα συγκλίνουν στο ίδιο σημείο: σε έναν κεντρικό φορέα που αποκτά ρόλο καταλυτικό. Όποιος διαχειρίζεται αυτά τα εργαλεία, γίνεται ο βασικός ρυθμιστής της υδατικής πολιτικής και, κατ’ επέκταση, της αγροτικής κατεύθυνσης της περιοχής.
Ο Περιφερειάρχης μιλά για δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες, αλλά στην πράξη η μεταρρύθμιση λειτουργεί ως μοχλός ενίσχυσης του θεσμικού ρόλου της Περιφέρειας. Στην πραγματικότητα δεν αφορά το ποιος θα πληρώσει λιγότερο νερό, αφορά το ποιος θα κρατάει τα κλειδιά ολόκληρου του συστήματος. Και όσοι δεν αντιλαμβάνονται το βάθος αυτής της αλλαγής, θα βρεθούν απλοί παρατηρητές σε μια αναδιάταξη ισχύος που ήδη προχωρά.
Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια: στην Πελοπόννησο, το νερό δεν είναι απλώς αγαθό. Είναι εργαλείο επιρροής. Και όποιος το ελέγχει, ελέγχει το μέλλον της Περιφέρειας, των αγροτών και της πολιτικής σκηνής.
Δεν πρόκειται για μια απλώς τεχνική μεταρρύθμιση. Το νερό δεν διεκδικείται… ανακατανέμεται.