Το Loutrakiblog δια του Γιώργου Μπάκου παρευρέθει αποκλειστικά στην ομιλία του διάσημου ομιλητή και ιδρυτή του Fairvote & του New America Foundation Steven Hill με θέμα «Ο ρόλος της Ευρώπης στη διαμόρφωση κοινωνικά υπεύθυνα θεσμών και πρακτικών πράσινης ανάπτυξης» που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Περιφερειακού Διαλόγου και Στρατηγικής και σας συνοψίζει τα συμπεράσματα της.
Ο κ. HILL θύμισε ότι Ευρώπη είναι η μεγαλύτερη οικονομία στο κόσμο και ότι όσο παράδοξο και εάν ακούγεται η παλιά Ευρώπη είναι στη πραγματικότητα μία «νέα» Ευρώπη , ένα νέο πείραμα και ως τέτοιο είναι δεδομένο ότι θα περάσει πολλά στάδια μέχρι να γίνει όπως την
έχουν οραματιστεί οι αρχιτέκτονες της Ένωσης αλλά και τελικά όπως την θέλουν οι πολίτες της.
Ένα από τα μειονεκτήματα του κοινωνικού καπιταλισμού – του καπιταλιστικού συστήματος που επικρατεί στην Ευρώπη – είναι η δυσκαμψία που παρουσιάζει στον εργασιακό τομέα. . Η αγορά εργασίας κινείται σε δύο ταχύτητες, μία για την παλιότερη γενιά εργαζομένων , όπου παρέχονται περισσότερα οφέλη και μία για τις νεότερες γενιές, οι οποίες αντιμετωπίζουν προβλήματα να εισέλθουν.
Εξίσου σημαντικά μειονεκτήματα παρουσιάζονται στο εκπαιδευτικό σύστημα πολλών χωρών το οποίο μολονότι προσφέρει υψηλού επιπέδου ακαδημαϊκές γνώσεις στερεί τη δυνατότητα ευελιξίας αναφορικά με την επαγγελματική κατάρτιση και την επιλογή της όποιας κατεύθυνσης. Ειδικότερα σε χώρες όπως η Γαλλία, η Αυστρία και η Γερμανία αλλά και η Ελλάδα, η δυσκαμψία παρουσιάζεται στην πίεση που ασκείται στους νεαρούς μαθητές να αποφασίσουν πολύ νωρίς εάν θα ακολουθήσουν τεχνικά επαγγέλματα ή θα πάρουν μία ακαδημαϊκή κατεύθυνση.
Την ίδια στιγμή όμως στο Ευρωπαϊκό σύστημα του κοινωνικού καπιταλισμού δημιουργείται ένα σημαντικό πεδίο προοπτικών αναφορικά με την επαγγελματική δραστηριοποίηση των γυναικών.
Ο Steven Hill αναφέρθηκε στην συχνή αστοχία των οικονομολόγων στις προβλέψεις τους, κυρίως λόγω των λάθος εργαλείων που χρησιμοποιούνται για τις οικονομικές μελέτες: η επιτυχία μιας οικονομίας δε μπορεί να καθορίζεται από το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν.
«Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ακούγαμε συχνά από διεθνώς αναγνωρισμένους οικονομολόγους όπως ο Πολ Κρούγκμαν, ότι η Ιαπωνία θα πρωταγωνιστήσει στην παγκόσμια οικονομική σκακιέρα και οι ΗΠΑ θα αντιμετωπίσουν σοβαρά ελλείμματα. Τελικά μία δεκαετία αργότερα, οι ΗΠΑ είχαν πλεόνασμα αντιθέτως με την οικονομία της Ιαπωνίας που κατρακύλησε. Στην υποτιθέμενη αυτή οικονομική καταστροφή όμως, η ανεργία στην Ιαπωνία έφτανε μόλις το 3% – το μισό από τις ΗΠΑ και υπήρχε πλήρης υγειονομική περίθαλψη. Αυτή και αν δεν είναι «χαμένη» δεκαετία! Όλοι αυτοί οι οικονομολόγοι θα πρέπει να αρχίσουν να αναγνωρίζουν την σπουδαιότητα του Ευρωπαϊκού και Ιαπωνικού μοντέλου κοινωνικού καπιταλισμού που τιθασεύει τον παραγόμενο πλούτο στην υπηρεσία μιας ευρύτερης ευημερίας.»
Η αχίλλειος πτέρνα της ευρωπαϊκής οικονομίας, αλλά και της αμερικάνικης , είναι τo τραπεζικό σύστημα: αν και οι τράπεζες ανέκτησαν τα χαμένα τους κέρδη, δεν δανείζουν τα κεφάλαια τους. Ο κ. Hill αναφέρεται σε ένα φαινόμενο που αντιμετωπίζεται και στις δυο μεριές του Ατλαντικού που πρέπει να ρυθμιστεί, αυτό των “too big to fail” τραπεζικών οίκων – εκείνων δηλαδή που θεωρούνται τόσο σημαντικοί για μία οικονομία που δεν γίνεται να αφεθόυν να χρεοκοπήσουν. Η τράπεζα που είναι”too big to fail” είναι απλώς “too big”, είναι δηλαδή υπερβολικά μεγάλη για να υπάρχει και θα έπρεπε να κατατμηθεί με βάση μια νομοθεσία ανάλογη εκείνης κατά των τραστ.
Κατά τον Steven Hill o Αμερικανικός καπιταλισμός – Wall street capitalism – κατέληξε σε ένα αμερικανικό φιάσκο αφού επέτρεψε τη συγκέντρωση απόλυτα υπερβολικά πλούτο σε υπερβολικά λίγους, ενώ στερείται οποιασδήποτε αίσθησης κοινωνικής ευαισθησίας.
Ο Steven Hill είναι αισιόδοξος για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας. Ορίζει ως παραφροσύνη την επανάληψη των ίδιων τακτικών που έχουν επιφέρει στην τρέχουσα δυσμενή κατάσταση αλλά και τη μέχρι πρότινος αδυναμία σωστής καταμέτρησης των όποιων στοιχείων (πχ. δημόσιοι υπάλληλοι, κρατικές δαπάνες, κλπ) – και πιστεύει πως η τωρινή κυβέρνηση απέχει από τα λάθη των προηγούμενων, επιχειρώντας να ελέγξει αντί να κρύψει τα ελλείμματα, να εξαλείψει την φοροδιαφυγή αλλά και την κατασπατάληση των προϋπολογισμών.
Τονίζει το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν στέκεται μόνη της στην αντιμετώπιση της πρόκλησης αυτής, αφού το ίδιο ισχύει για πολλές άλλες δυτικές κυβερνήσεις. Παρόλα αυτά, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να εισέλθει πρώτη σε ένα πρωτόγνωρο περιβάλλον– σαν καναρίνι σε ορυχείο – όπου μόνο ο χρόνος , η υπομονή του ελληνικού λαού και η επιμονή της κυβέρνησης θα δείξουν αν θα καταφέρει να μειώσει τα ελλείμματα της και να μπει σε πορεία ανάπτυξης και κοινωνικής προόδου.
Τονίζει την σημασία του ότι τελικά τα ευρωπαϊκά κράτη λειτούργησαν με αλληλεγγύη και πέτυχαν τελικά να θεσπίσουν ένα μηχανισμό στήριξης των εθνικών οικονομιών. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην άλλη όχθη του Ατλαντικού όταν η Καλιφόρνια ζήτησε βοήθεια από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση αναφορικά με τα αντίστοιχα της Ελλάδας προβλήματα που αντιμετωπίζει, βρήκε κλειστή τη πόρτα της αρωγής. Αντίθετα και μολονότι σε πολλές χώρες υπάρχει έντονος σκεπτικισμός, η Ευρώπη έδειξε ότι μπορεί να συνθέσει λύσεις μέσα από τη κρίση.
Τελικά σύμφωνα με τον κ. Hill η Ελλάδα επέτρεψε στην Ευρώπη να γίνει καλύτερη, να έρθει πιο κοντά και σφυρηλατήσει ακόμα περισσότερο τους δεσμούς που ενώνουν τα κράτη της Ευρώπης.