Στα δεδομένα των δεκαετιών του ΄60 και του ΄70 ξαναγυρνά η Κορινθία μας. Το περίφημο πλέον Μνημόνιο και οι κοινωνικές του συνέπειες, επαναφέρουν, ξανασπρώχνουν τους νέους μας στα σταροχώραφα. Στους αμπελώνες. Στα πευκοδάση. Στους ελαιώνες. Στα λεμονοπορτόκαλα. Στα ζωντανά.
Στρατιές αμέτρητες οι άνεργοι νέοι μας στην Κορινθία. Ξαναχαμογελούν μετά από χρόνια τα..
..κορινθιακά χωράφια. Κάθε μέρα που περνάει όλο και γιγαντώνεται, ξαναζωντανεύει ο αγροτικός τομέας. Με εκατοντάδες συμπολίτες μας άνεργους ή υποαπασχολούμενους με αμοιβές αίσχους και ντροπής, και με μέχρι πρότινος ισχυρούς εργοστασιακούς κλάδους της τοπικής μας οικονομίας να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι νέοι μας επανέρχονται στα παλιά. Επιστρέφουν στις οικιακές, πρωτογενείς, αγροτικές εργασίες, για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Για να βγάλουν το μεροκάματο. Για να συνδέσουν τα ασύνδετα. Για να γεφυρώσουν περισσότερο πολιτισμό με λιγότερη αδικία. Ψυχές που παρακολουθούνται μια ζωή ολόκληρη από βαθειές, δυνατές αναμνήσεις του φτωχού αγροτόσπιτου, ψάχνουν σήμερα αγωνιωδώς την ακατανίκητη στοργή του θεού.
Το Μνημόνιο βέβαια, έχει εξαιρετικά δυσμενείς επιπτώσεις και στους ξένους μας απ τις γειτονικές μας χώρες, που έχουν έλθει στην Ελλάδα χρόνια τώρα, για να ζωντανέψουν την επαρχία μας. Για να καλύψουν εργατικές ανάγκες και χέρια εργατικά. Για να δουλέψουν στη γη, στην οικοδομή, στην εργατιά. Μέσα στα τρομερά δεινά της φτώχειας, και μπρος στις αμέτρητες οικογενειακές ανάγκες του σήμερα, πόσο όμορφες άραγε μπορεί να είναι οι ηλιόλουστες μέρες του τόπου μας ; Πότε άραγε θα συνέλθει, θα ξυπνήσει απ τις βαθειές του ονειροπολήσεις ο μεροκαματιάρης οικογενειάρχης ;
του Στέλιου Μάρκελλου
υπ.Βουλευτή της Ν.Δ.Κορινθίας