Είπε συγκεκριμένα : ”Δεν θα ήθελα να είχα ένα σύντροφο που να μοιάζει στον πατέρα μου. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα, και ο λόγος δεν ήταν το διαζύγιο των γονιών μου αλλά όσα έχω ζήσει μέχρι τα 16 μου που πήραν διαζύγιο κι ένιωσα λύτρωση. Δεν είναι εύκολο για κάποιον να αντιληφθεί τι έχω ζήσει, γιατί φροντίζω να το καλύπτω και έχω μάθει από άμυνα να βγάζω ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο και να δείχνω χαρούμενη και ανέμελη.
Έχω ζήσει βία που προερχόταν από τον πατέρα, μέσα στο σπίτι μου. Υπάρχουν ακόμα εικόνες χαραγμένες μέσα μου από τα παιδικά μου χρόνια. Εγώ όλα αυτά τα έχω υποστεί στο ψυχολογικό κομμάτι ,ενώ η μητέρα μου γενικότερα.” Αυτό που την έχει πληγώσει περισσότερο είναι ότι δεν μπόρεσε να ζήσει την παιδική της ηλικία χαρούμενα και ανέμελα:
”Το χειρότερο λάθος στην ιστορία είναι ότι δεν ήμουν αμέτοχη. Είχα αναλάβει το ρόλο του γονιού. Δεν ήμουν ποτέ παιδί, αφού από 7 χρονών είχα αναλάβει ρόλο ενήλικα. Και εκεί οφείλεται και ο τωρινός παλιμπαιδισμός μου.
Δεν αντιλαμβάνεσαι ποτέ ότι σου κλέβουν την παιδικότητα όταν συμβαίνει. Υπήρχε πολύ μεγάλο διάστημα της ζωής μου που με μισούσα. Και το χειρότερο ήταν ότι δεν ήξερα τον λόγο”.
Αυτές οι παραστάσεις την έχουν κάνει να μην σκέφτεται τον γάμο.
”Τρέμω στην ιδέα ενός αποτυχημένου γάμου. Πάντα φρόντιζα να έχω στο μυαλό μια περίεργη ασφάλεια που εκφραζόταν με το: αυτός ο άνθρωπος δεν κάνει για σένα άρα κάνε σχέση μαζί του.
Επέλεγα το λάθος άνθρωπο γιατί δεν ήθελα να καταλήξει κάπου η σχέση που έκανα. Με έχει χτυπήσει σύντροφός μου αλλά όχι σε σημείο να ματώσω. Είδα γρήγορα τη συνέχεια και αποφάσισα αστραπιαία να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να βιώσει κάτι τέτοιο ξανά. Έφυγα’‘, λέει χαρακτηριστικά.