Μήνυμα από αγανακτισμένο Λουτρακιώτη

Σε αυτή την πορεία, έπρεπε να ήμασταν όλοι παρόντες. Οι πορείες έγιναν και για μας. Και εμείς είμαστε θύματα της κρίσης. Και εμείς φοβόμαστε μην χάσουμε τις δουλειές μας. Και εμάς μας τρομάζει το ενδεχόμενο να πτωχεύσει η χώρα. Και εμάς μας νοιάζει σαν γονείς, πού θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας. Εκτός αν όλα αυτά δεν μας ενδιαφέρουν.
Πριν από λίγο γύρισα από την πορεία. Ανατρίχιασα με όλη αυτή την κατάσταση. Έβλεπα γύρω μου ίσως για πρώτη φορά, αποφασιμένους ανθρώπους να διαδηλώνουν ειρηνικά για τα δικαιώματά τους. Μας βγάλατε από τον καναπέ μας κύριοι της κυβέρνησης. Και πλέον δεν θα είμαστε όπως ήμασταν. ΌΧΙ. Δεν θα βλέπουμε πιά τα αποχαυνωτικά προγράμματα της τηλεόρασης που μας σερβίρετε. Δεν θα διαβάζουμε πιά εφημερίδες που κατευθύνουν τον κόσμο. ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ. Δεν θα ακούμε και δεν θα διαβάζουμε πιά με τον ίδιο τρόπο. Εσείς είσαστε οι στημένοι. Είναι πιά γνωστό ποιοί κάνουν τα επεισόδια και ποιοί είναι οι λόγοι που τα κάνουν. Όμως, όλοι αυτοί που διαδήλωσαν ΕΙΡΗΝΙΚΑ, δεν είναι στημένοι, ούτε έχουν προσωπικά με τους αστυνομικούς. Διαδήλωσαν, όπως έπρεπε όλοι μας να κάνουμε, για να μην νομίζουν κάποιοι ότι διοικούν ανδρείκελα. Για να μην νομίζουν ότι διοικούν κοιμισμένους. Για να ξέρουν ότι τους περιμένουμε στη γωνία για να αντιδράσουμε. Για να είναι σίγουροι ότι όλοι αυτοί οι αριθμοί (π.χ. 40% μείωση σε 40.000 ασφαλισμένους), μπορούν να μετατραπούν σε οργισμένους ανθρώπους. Δεν είμαστε νούμερα κύριε Παπανδρέου. Ούτε με την καλή, ούτε με την κακή την έννοια. Είμαστε άνθρωποι και πλέον έχουμε ξυπνήσει, παρά τις όποιες προσπάθειες αποχαύνωσής μας.