Κανείς μας δε θα ήθελε οι ευχές για τον νέο χρόνο να συνοδεύονται από δυσάρεστες διαπιστώσεις. Όμως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι στον φετινό προϋπολογισμό οι προβλεπόμενες δαπάνες για την Παιδεία πέφτουν σε ιστορικά χαμηλά ποσοστά.
Αυτό σημαίνει πολύ απλά χειρότερες συνθήκες σπουδών για τους μαθητές και περισσότερα έξοδα για τους γονείς. Σημαίνει πολύ απλά ότι την ώρα της λιτότητας και της ανεργίας, την ώρα που μεγαλώνει η ανάγκη για δημόσια εκπαίδευση, ακριβώς αυτήν την ώρα το Υπουργείο Παιδείας περικόπτει ό τι δεν έχει μέχρι στιγμής περικοπεί. Όχι μόνον οι ανάγκες για Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη, για Ενισχυτική Διδασκαλία, για τμήματα ένταξης και -όνειρο μακρινό- για σύνδεση του κρατικού πιστοποιητικού γλωσσομάθειας με τη σχολική διδασκαλία, δεν ικανοποιούνται αλλά απομακρύνονται από την προοπτική του Δημόσιου Σχολείου. Ταυτόχρονα έρχονται, σε πρώτη προτεραιότητα όπως φαίνεται, οι καταργήσεις σχολείων και συνακόλουθα η αναγκαστική αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, που σε πολλές περιπτώσεις θα ξεπερνά όχι μόνο τους 25 (αυτό άλλωστε ήδη συμβαίνει και στην περιοχή μας ) αλλά και τους 30 μαθητές.
Αλήθεια αναρωτιέται κανείς, εάν καταργηθεί, για παράδειγμα, το Γ/σιο Περαχώρας, σε ποιες αίθουσες θα φιλοξενηθούν οι μαθητές του, την ώρα που το Γ/σιο Λουτρακίου είναι υπερπλήρες, αναγκάζεται να λειτουργεί τμήματα 28 και 29 μαθητών λόγω έλλειψης αιθουσών και ήδη φιλοξενεί το Λύκειο Λουτρακίου σε ακατάλληλες λυόμενες αίθουσες;
Αλήθεια αναρωτιέται κανείς τι σημαίνει κατάργηση σχολείων σε μια περιοχή, όπου ήδη κυριολεκτικά ασφυκτιά ο μαθητικός πληθυσμός της Κορίνθου και του Λουτρακίου στα υπάρχοντα σχολεία και απαιτείται η κατασκευή νέων σχολικών μονάδων;
Αλήθεια θα δεχθεί η εκπαιδευτική κοινότητα και κυρίως οι γονείς, να αυξάνονται αντί να μειώνονται οι μαθητές που παρακολουθούν μαθήματα σε λυόμενα;
Τι είδους εξορθολογισμός και μάλιστα με «παιδαγωγικά κριτήρια» είναι αυτός;
Τις επόμενες μέρες, στη Γενική Συνέλευση των Προέδρων των ΕΛΜΕ όλης της χώρας θα κληθούν οι εκπαιδευτικοί να αποφασίσουν για το πώς θα αντιδράσουν στην επίθεση που δέχονται οι ίδιοι αλλά και το δημόσιο σχολείο.
Υποστηρίξαμε και υποστηρίζουμε την κλιμάκωση των κινητοποιήσεών μας επιδιώκοντας ταυτόχρονα τη συμμαχία με την κοινωνία και πρώτα από όλα με τους γονείς, που είναι και τα κύρια θύματα των περικοπών στο δημόσιο σχολείο.
Υποστηρίξαμε και υποστηρίζουμε την συγκρότηση εκπαιδευτικού μετώπου με τους δασκάλους, ώστε να μπορέσουμε να αναδείξουμε τα ιδιαίτερα προβλήματα της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών και να διεκδικήσουμε μαζί την λύση τους – χωρίς βέβαια να απεμπολούμε κοινά αιτήματα όλων των Δημοσίων Υπαλλήλων (π.χ. ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό κ.λ.π.)
Υποστηρίξαμε και υποστηρίζουμε ότι αυτά όλα δεν είναι υπόθεση μερικών κινήσεων κορυφής των παρατάξεων που κυριαρχούν στο συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι υπόθεση κυρίως της βάσης των απλών εκπαιδευτικών που πρέπει να αφυπνισθεί και να επιβάλει την αναγκαίες συγκλίσεις όλων των δυνάμεων που πιστεύουν στο Δημόσιο Σχολείο, ώστε να επιτευχθεί η ενότητα που είναι απαραίτητη για την επιτυχία οποιουδήποτε αγώνα.
Κόρινθος 11/1/11