ΧΑΣΜΑ ΓΕΝΕΩΝ

Επειδή από μικρός διάβαζα (Μάρξ, Ένγκελς, Τρότσκι, Μπακούνιν, Γκιμπράν, Εξιπερί κ.α) όπως όλοι όσοι το παίζουν διανοούμενοι επειδή πήγαν Πάντειο η Φιλοσοφική, είχα καταλάβει πως η ιστορία του χάσματος των γενεών είναι ένα ακόμα ιδεολογικό παραμύθι όπως πολλά ακόμα του καπιταλιστικού συστήματος, προκειμένου να δημιουργηθούν αντικρουόμενα συμφέροντα μέσα στις ήδη υπάρχουσες κοινωνικές τάξεις και από την άλλη έβλεπα τα αποτελέσματα του χάσματος μεταξύ των γενεών και του πολέμου ανάμεσα σε μικρούς και μεγάλους.

Και επειδή τυχαίνει να είμαι αμόρφωτος και εμπειρικός τύπος με αυτά που ξέρω από πρώτο χέρι, πρώτο μάτι και αυτί ασχολούμαι.(χα! χα! πόσο μου αρέσει το κατά κόσμο αμόρφωτος!)

Η γενιά του πολυτεχνείου ανατράφηκε από γονείς χεσμένους μέχρι τον λαιμό που από τον φόβο τους άκουγαν χαμηλά ραδιόφωνο, είχαν αδέλφια, φίλους που εκτελούνταν με συνοπτικές διαδικασίες, διάβαζαν εφημερίδες στα κρυφά, έβλεπαν κινηματογράφο που πάντα κέρδιζαν οι καλοί καουμπόηδες τους κακούς ερυθρόδερμους (ινδιάνους), η χειρότερη και ασφαλής πλύση εγκεφάλου μέσω της 7^ης τέχνης, εποχή Μακάρθι, στην Αμερική, οι μισοί αστέρες του σινεμά κάρφωναν (μεταξύ των οποίων και ένας Έλληνας ο Καζάν) τους άλλους μισούς για κουμμουνιστικό κίνημα.

Έβλεπαν ότι ήθελαν να τους δείξουν και όποτε ήθελαν, δεν είδαν ποτέ και άκουσαν λίγοι ότι κάποιος Τσε έτρεχε για να φτιάξει ένα, δύο, τρία Βιετνάμ, τον Μάη του 68 στην Γαλλία, την αρχική επανάσταση των παιδιών των λουλουδιών (χίπηδων) εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ, παρά μόνο όταν κατάφεραν να διαλύσουν με ναρκωτικά την πιο ειρηνική επανάσταση που είχε γίνει επικίνδυνη γιατί ήθελαν αγάπη, ισονομία και έλεγαν όχι στον πόλεμο του Βιετνάμ το οποίο εμφάνιζαν (Βιετνάμ) τότε ότι θα καταστρέψει όλο τον κόσμο, μετά από πολλά χρόνια μάθανε ότι ο πόλεμος αυτός ήταν μια τραγωδία.

Έβλεπαν όμως τους ασφαλίτες αγκαζέ με τους εσατζήδες της χούντας να κάνουν βόλτες μέχρι που σάλταραν γιατί έσκασαν, κάποια στιγμή έπρεπε και κλίστηκαν στο Πολυτεχνείο και στην Νομική και έγιναν ήρωες (ποια γενιά μια παρέα ήταν).

Αυτά όταν ήταν νέοι γιατί μετά μεγάλωσαν, σοβάρεψαν, έστρωσαν τις αντιστασιακές τους δάφνες σε βίλες, κότερα, κάμπριο, βελούδινους καναπέδες ( → → ) και πήδηξαν βιάζοντας τις υπόλοιπες γενιές και τους άλλους που δεν εξαργύρωσαν τον αγώνα τους. Άλλωστε όπως ήταν γνωστό στο Πολυτεχνείο ήταν καμιά τρία εκατομμύρια κατόπιν εορτής (εγώ την Τρίτη μέρα που πήγα σκαστός από το σπίτι, το σχολείο και τον τόπο που έμενα παρόλο που ήμουν πολύ μικρός και έβλεπα πάρα πολύ καλά πως τα είδα διαφορετικά και πολύ πιο λίγους δεν είχα καταλάβει, μετά κατάλαβα όμως όταν έβλεπα να βγάζουν αντιστασιακή σύνταξη μέχρι και οι κουκουλοφόροι και οι δοσίλογοι της κατοχής και οι ρουφιάνοι της χούντας).

Η γενιά της μεταπολίτευσης ανατράφηκε από γονείς καχύποπτους που είχαν ξαναδεί το έργο με την κατά το όνομα Δημοκρατία, Ελευθερία, άνθρωποι που δεν είχαν καμία όρεξη να τσιμπήσουν το δόλωμα, γιατί γνώριζαν ότι το επόμενο πρωινό θα χτύπαγαν την πόρτα τους και δε θα ήταν ούτε ο ζητιάνος ούτε ο γαλατάς.

Άκουγαν αδιέξοδους στοίχους έβλεπαν ηλεκτρικές κιθάρες να λιώνουν από τα σόλα.

Ο κόσμος όμως επέστρεφε, οι στρατιώτες από το Βιετνάμ, οι αριστεροί εξόριστοι από τα ξερονήσια και τις ανατολικές χώρες, οι σαλονάτοι αντιστασιακοί από το εξωτερικό (Παρίσι, Αμερική, Γερμανία), μόνο ο ΤΣΕ δεν επέστρεφε και ούτε επέστρεψε και δεν λέει να επιστρέψει, θαμμένος σένα λασποχώραφο της Βολιβίας.

Επέστρεψαν όμως οι ασφαλίτες (οι μεταλλαγμένοι ΕΣΑτζίδες γιατί αυτούς τους μάντρωσαν για να τους δικάσουν ‘όταν εννοούμε ισόβια το εννοούμε’) και έκοβαν βόλτες μαζί με τα νεοσύστατα ΜΑΤ.

Στις πρώτες όμως δολοφονίες διαδηλωτών στις μαχητικές πορείες του Πολυτεχνείου (τα 4 πρώτα χρόνια, γιατί μετά έγινε πανηγύρι μπιχλιμπίδια, σουβλάκια, μαλλί γριάς και ποπ κορν) κάνανε πίσω, η επαναστατικότητα, η αγάπη για το δίκιο διοχετεύτηκε στο κοινοβούλιο και έβγαλαν πολιτικούς καιροσκόπους που ξεπούλησαν ότι ιδανικά και αξίες βρήκαν στο διάβα τους.

Ήταν νέοι μετά μεγάλωσαν, σοβάρεψαν και καταχράστηκαν τα πάντα.

Η γενιά των σοσιαλιστών μεγάλωσαν, ανατράφηκαν από γονείς πονηρούς που έβλεπαν τη θάλασσα να γίνεται γιαούρτι και έψαχναν κουταλάκια, κουτάλια, κουτάλες για να φάνε. Άνθρωποι που ήταν πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα προκειμένου να τα οικονομήσουν και να βολευτούν, αλλάζουν πολιτικές παρατάξεις και ιδεολογία κάθε μέρα μέχρι να πέσουν διάνα στον στόχο.

Γύρω – γύρω ο κόσμος βολευόταν άλλοι επαναστάτες γινόταν πράσινοι, οικολόγοι, τα ΜΑΤ είχαν πλέον παρέα τα ΜΕΑ και τα λαμπερά Μ.Μ.Ε (Μέσα Μαζικής Επιβολής) και έτσι ο χλευασμός και η αντίδραση των διανοούμενων και φτασμένων επαναστατών διοχετεύθηκε και στρογγυλοκάθησε στα ιλουστρασιόν πολιτικά γραφεία.

Η οργή των «αγανακτισμένων» πολιτών βρήκε την ευκαιρία να ξεσπάσει και να βγάλει τα απωθημένα της ρίχνοντας ξύλο τζάμπα παρέα με τα ΜΑΤ, προσπάθησαν να σωθούν και ακόμα κρύβονται και το βάζουν στα πόδια και το κρύβουν ότι κρύβονται.

Ήταν νέοι τώρα μεγάλωσαν και οι πορείες του Πολυτεχνείου βαφτίστηκαν επαναστατικές διαδικασίες! Άσε που θεοποιήθηκε η Μολότοφ και το Ουίσκι και άραξαν. Τώρα αλλάζουν επίπλωση κάθε δύο χρόνια όπως αυτοκίνητο έχουν Φιλιππινέζα για τα παιδιά Αλβανίδα για καθάρισμα στο σπίτι και Ρωσίδα η Ουκρανέζα να γαμάνε είναι και τα απωθημένα της εφηβείας, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ μόνο δεν αλλάζουν ούτε θα αλλάξουν βολεύει. Όταν μόνο βλέπουν κάποιους «φίλους» από τα παλιά που παραμένουν απλοί με τα ίδια ιδανικά και αξίες ψιλοκουνιούνται για λίγο αλλά μετά πάλι τα ίδια όπως στις κηδείες τι καλός-η που ήταν και όταν ζούσε ασελγούσαν πάνω του-της και πάντα πίσω από την πλάτη γιατί ήταν το σπόρ που είχαν μάθει καλά και κάνανε και ρεκόρ!, αλλά ρε παιδί μου όλοι τους κατά κακή τους σύμπτωση πάσχουν από δισκοπάθεια λόγω των τακτικών αναδιπλώσεων της μέσης τους.

Η γενιά η τωρινή της αποιδεολογικοποίησης ανατράφηκαν από «προοδευτικούς» τους πιο πάνω, μεγαλώνουν χωρίς να τους κουβεντιάζουν ούτε καν να ανταλλάξουν μια αντίρρηση σε όλα ναι για να μη τους χαλάσουν τη λάρα, τους κοιτούν στο σπίτι , άλλα στο σχολείο, άλλα στις παρέες ένας μύλος, κοιτούν όμως πολύ τηλεόραση αφού κοιτά όλος ο κόσμος, κάθε βράδυ κοιμούνται με το τελευταίο μοντέλο κινητού παρέα αλλά αγκαλιά με την ανεργία και την αβεβαιότητα.

Προσπαθούν να βρούν εργασία, κάθε πρωί τρέχουν για να βρούν εργασία, σχέσεις, αγάπη και μια πόρτα που θα τους προφυλάξει από τον έξω κόσμο αλλά οι παλιοί τους έχουν πάρει μέχρι και τις κατουρημένες ποδιές, τίποτε δεν έχει απομείνει για να φιλήσουν και να φυλάξουν, εκτός από ιστοριούλες και παραμύθια για το παλικάρι που σκοτώνει τον κακό δράκο και ο δράκος είναι ο κακός εκμεταλλευτής ενώ το παλικάρι είναι χοντρός καραφλός και μεσήλικας που θέλει να πηδήξει και χωρίς προφυλακτικά

Αυτά όσο είναι νέοι, φορτωμένοι από ανεύθυνες ευθύνες από την εποχή του παιδικού σταθμού, κουβαλώντας ενοχές εκείνων που δεν τα κατάφεραν και αδιέξοδα που άλλοι έφτιαξαν στο κόσμο που άλλοι γλέντησαν και αυτοί πρέπει να κάνουν φασίνα και σου μιλάνε για ισονομία, αγάπη και συντροφικότητα οι κερατάδες.

Θεωρώ πως το χάσμα των γενεών υπάρχει στη λογική της εξέλιξης (όχι προόδου) μέσω διαφοροποίησης παιδιών από γονείς.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να πέσουμε ανάσκελα με τα πόδια ανοιχτά, δεν νομίζω ότι το χάσμα των γενεών από μόνο του ευθυνόταν για κάποια σημαντική αλλαγή.

Η επανάσταση είναι ορισμένη κοινωνική διαδικασία που αποσκοπεί στην ανατροπή του status quo και την αντικατάστασή του με ένα καινούργιο κανονιστικό πλαίσιο, αυτό όμως προϋποθέτει μεταβατικά στάδια και αλλαγές στην κοινωνική συνείδηση.

Όλα αυτά δεν τα έχω δει ποτέ στην γειτονιά μου, στην εργασία μου, στην χώρα μου, απλά έχω δει σπασμωδικές ενέργειες που σκοπό έχουν την εκτόνωση και σε τελική ανάλυση την αποκατάσταση της ισορροπίας του συστήματος. Γιαυτό φορτώνω άσχημα όταν ακούω για επανάσταση, ισονομία και αλλαγή, γιατί είναι μια καραμέλα που την πιπιλάνε για να περάσει ο πονόλαιμος της συμμετοχής σέναν απάνθρωπο κόσμο.

Σκέφτηκε ποτέ κανείς γιατί όλα πάνε κατά διαόλου και ποιος είναι ο λόγος, είναι όλοι τόσο ευχαριστημένοι από την ζωή που περνούν αν ναι τότε πάω πάσο, ας το απολαμβάνουν αλλά μη κάνετε κριτική για την κριτική.

Αν όχι τότε μη γκρινιάζεις.

Είναι φυσικό όταν κάποιες μορφές κινητοποίησης οι οποίες προέρχονται από τους επαναστάτες του καναπέ (απεργίες-καταλείψεις) να κουράζουν και να χάνουν το νόημά τους αλλά αυτό δεν σημάνει ότι πρέπει να κοιμόμαστε τον ύπνο το βαθύ και να κλείνουμε τα μάτια.

Με πειράζει που βλέπω όταν στέλνουν χρήματα τηλεφωνικώς στα θύματα του τζουνάμι αλλά να μην αντιδρούν που τα παιδιά θα δουλεύουν σαν δούλοι μια ζωή και μετά δύο χερούλια στα πλαϊνά και χώσιμο ένα μέτρο κάτω από τη γη.

Με πειράζει που επιλέγουν τον εύκολο τρόπο αντίδρασης για να δείξουν την ευαισθησία τους και να ξεφορτωθούν τις τύψεις για τον ψυχικό βιασμό εναντίον των συνανθρώπων ανάβοντας ένα κεράκι στην εκκλησία η για τα μπουκάλι σαμπάνιας που ανοίγουν στις πίστες ενώ κάποιος άλλος ψάχνει να βρει να φάει στα σκουπίδια και τα πεταμένα των λαϊκών αγορών.

Πολλοί μου έχουν πει ότι ζω μέσα μου σε μία ουτοπία αλλά τελικά έχω πεισθεί πως αυτή η λέξη είναι μία εφεύρεση για να μη προσπαθώ και να σκέπτομαι.

Αυτό που με ταράζει ψυχικά είναι που μερικοί άνθρωποι πίστεψαν, πάλεψαν και που μερικοί ακόμη το κάνουν και θα το κάνουν, για να πατήσουν στις πλάτες τους οι άλλοι και τελικά να βρεθούμε πίσω.

Δεν είναι φαντάσματα τους βλέπω γιατί έχω μάθει να μην κοιτάω αλλά να βλέπω αυτούς τους άρρωστους που αναπνοή τους μυρίζει φορμόλη, που πιπιλίζουν τον εγκέφαλο του κόσμου ότι όλα είναι καλά και περνάμε υπέροχα.

Να τους ρίξω μια κλωτσιά γιατί δεν θέλω κάποιος να με παίζει δεν το ήθελα από μικρό παιδί να προσπαθούν να μου δώσουν τα μάτια τους για να κοιτάω και να προσπαθούν να μου κάνουν μεταμόσχευση εγκεφάλου.

Δεν φιλοδοξώ να δώσω λύση στα μεγάλα προβλήματα απλά πολλές φορές μα πάρα πολλές φορές ξυπνάω και εγώ όπως πιστεύω και πολλοί άλλοι αλλά δυστυχώς είμαστε λίγοι; δεν νομίζω βολεμένοι ναι αλλά το χειρότερο υπνωτισμένοι. 

3-1-2004 Σας χαιρετώ Ο Αναρχικός Μικρός Πρίγκιπας