Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες ή στους δανειστές της;

Η βολική μετεμφυλιακή αντιπαλότητα που βλέπουμε να αναζωογονείται τον τελευταίο καιρό ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ…
και την αριστερά, πέραν του ότι αφήνει παντελώς αδιάφορους τους κυνηγημένους Έλληνες πολίτες, ενεργοποιεί πολιτικά ανακλαστικά μόνο στα νεκροταφεία της.. χώρας και την κομματίλα των μηχανισμών τους. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται όμως να αποδέχονται ούτε οι ‘πρόθυμοι’ αλλά ούτε και οι ‘αγωνιστές’ που παλεύουν ο καθένας από το δικό του μετερίζι για την συντήρηση της δικής του παρέας. Η μεν αριστερά του κρατισμού και των ουτοπικών ιδεοληψιών, μάχεται να πετύχει την ισοπέδωση από την οποία θα προκύψει η αναγέννηση ενός συστήματος που έχει καταδικαστεί ιστορικά μεν, συντηρείται όμως με τις μεθόδους κατά της ‘πλουτοκρατίας’ και του ‘νεοφιλελευθερισμού’ από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς μιας ‘αντιδραστικής’ και ‘αντιδημοκρατικής’ μειοψηφίας στην αριστερά.
Αυτό που στην χώρα μας βιώνουμε ως κρίση οικονομική, πέραν της διάστασης στην πραγματική οικονομία και στην καθημερινότητα των Ελλήνων, έχει δημιουργήσει δυναμικές οι οποίες οδηγούν σε αγανάκτηση χωρίς ‘καθοδήγηση’ και συνεπακόλουθα χωρίς στόχο και αποστολή.
Η σφοδρότητα των δράσεων της αριστεράς στους εργασιακούς χώρους και στην κοινωνία, που προκαλεί την αντίδραση του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ τροφοδοτεί μεν τις δυναμικές αυτές, θολώνει όμως ταυτόχρονα περισσότερο την κοινωνική συνείδηση της αγανάκτησης, παγιδεύοντας τους πολίτες στην διεκδίκηση επιστροφής σε ένα κακό παρελθόν αντί στην αναζήτηση νέων δρόμων ανάπτυξης.
Ο όρος ‘συμβόλαιο με το λαό’, που τόσο πολύ έχει ευτελιστεί από το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 80 και οδήγησε στις ορδές νεόπλουτων αφανών πολιτικών ταγών του συνδικαλισμού, αποτελεί σε επίπεδο ουσίας μια σύγχρονη αναγκαιότητα. Η υπνωμένη Ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη να πιστέψει σε ένα ‘συμβόλαιο’ που θα την βοηθήσει να βγει από το λήθαργο στο οποίο την οδήγησε το ιδεολογικό αυτό ‘όπιο’ που χτίστηκε γύρω από τον κρατισμό και την αποδυνάμωση όλων των εννοιών ήθους και αξιών που δημιουργούν την αναγκαία συνεκτικότητα στις κοινωνίες.
Η αποστολή αυτή όμως είναι από δύσκολη έως ανέφικτη στο σημερινό δημόσιο διάλογο των ‘προθύμων’ με τους ‘αγωνιστές’ οι οποίοι χτίζουν μια νέα συνεκτικότητα με διχαστικούς όρους τους οποίους γνωρίζουν να διαχειρίζονται μέσω της προπαγάνδας των μηχανισμών ‘αγώνα’ και ‘λαϊκής πάλης’. Η κρίση που αποτελεί εφαλτήριο για νέα εκκίνηση σε όλα τα επίπεδα, και όχι μόνο στο οικονομικό, δεν έχει προσεγγιστεί ακόμα ολιστικά από κανένα πολιτικό χώρο, ούτε και αυτό της κεντροδεξιάς η οποία δείχνει απούσα.
Κρίνοντας από την στάση της κυβέρνησης απέναντι στις υποχρεώσεις που προκύπτουν από το ‘συμβόλαιο’ με την Ευρώπη για την έξοδο από την κρίση, γίνεται προφανές ότι σε κεντρικό πολικό επίπεδο έχει αποφασιστεί να ‘διδαχθεί’ η κοινωνία μας ότι ο ραγιαδισμός, η ανηθικότητα, η οθωμανική πονηριά, και το ατέρμονο παζάρι χωρίς στρατηγική και σχεδιασμό αποτελούν τον κοινωνικό αλγόριθμο που θα ‘παιδεύσει’ τους πολίτες στην μετά την κρίση περίοδο ανάπτυξης.
Η έλλειψη λοιπόν πολιτικής διαλεκτικής διαφοροποιημένης, καινοτόμας και ‘νοικοκυρεμένης’ φανερώνει ένα πολύ κακό μέλλον ανεξάρτητα με την οικονομίστικη αντιμετώπιση της κρίσης. Ένα κακό μέλλον από ένα κακομαθημένο λαό τον οποίο εκπαιδεύει μια πολιτική παρέα, να μετατραπεί σε εγκληματικό λαό. Πόσο στα αλήθεια λείπει μια εύρωστη στρατηγική εθνική τοποθέτηση που να περικλείεται σε ένα νέο ‘Ανήκουμε στην Δύση’.

apotso.wordpress.com