Η αβάσταχτη βαρύτητα της πράσινης φανέλας

Η αμφισβήτηση και η κριτική που δέχτηκε ο Παναθηναϊκός από οικείους και αλλότριους μετά τις διαδοχικές ήττες από τη Μακάμπι ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να κάνουν στους «πράσινους» οι αντίπαλοί τους…

Επιβεβαιώνοντας τη μοναδική του ικανότητα να ξεφεύγει από το Χάρο, όταν εκείνος έχει πάρει το δρεπάνι του κι ετοιμάζεται να του κόψει το κεφάλι, ο πρωταθλητής Ευρώπης πήρε μία νίκη με καρδιά και… «καρύδια». Έξι αστέρια είναι αυτά που βαραίνουν τη φανέλα του άλλωστε… 

Γιατί καλά τα αγωνιστικά πλάνα, οι τακτικές και τα συστήματα, αλλά η ψυχολογία πάντα θα έρχεται πρώτη στον αθλητισμό όσο ο ανθρώπινος παράγοντας παραμένει το κυρίαρχο στοιχείο. Και τη στιγμή που η μπάλα ζύγιζε 200 κιλά, οι παίκτες της Μακάμπι λιγοψύχησαν, ενώ εκείνοι του Παναθηναϊκού τη σήκωναν σαν πούπουλο. «Υπεύθυνος» γι’ αυτό και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος παραμονή του «τελικού» της Πέμπτης ύψωσε ασπίδα προστασίας στους παίκτες του, εξέφρασε την απόλυτη εμπιστοσύνη του σε αυτούς και την περηφάνια για όσα έχουν πετύχει μαζί κι αυτό αρκούσε για να απομακρύνει την παραμικρή υποψία άγχους που μπορεί να είχαν οι «πράσινοι».

Φυσικά ο χαρακτήρας μόνο δεν αρκούσε κι αν ο Παναθηναϊκός επαναπαυόταν στο ένδοξο παρελθόν του δεν θα είχε μέλλον στη φετινή Ευρωλίγκα. Η περιφέρεια του Παναθηναϊκού ήταν που έκανε την ειδοποιό διαφορά. Ο Νικ Καλάθης, θαρρείς και πεισμωμένος για απαντήσεις μετά το τελευταίο χαμένο σουτ της Τρίτης, έδειξε το δρόμο σε άμυνα κι επίθεση, θυμίζοντας τον άνθρωπο που από πέρυσι έδειξε έτοιμος να αναλάβει ηγετικό ρόλο απέναντι στην Μπαρτσελόνα, στο Final 4, αλλά και στους τελικούς του πρωταθλήματος. Από δίπλα του ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, που έβαλε στην άκρη το συναίσθημα απέναντι στην παλιά του ομάδα και την όποια γκρίνια για την απουσία του από το παρκέ στα τελευταία λεπτά του προηγούμενου ματς, αλλά και η σταθερή αξία του Δημήτρη Διαμαντίδη. Οι πρωταθλητές δεν πήραν σκορ από τους ψηλούς, με εξαίρεση τη δεύτερη περίοδο, αλλά πήραν βοήθειες από όσους κλήθηκαν να βοηθήσουν. Από τον υπερπολύτιμο πλέον Καϊμακόγλου, τον ξεχασμένο Σμιθ και τον αναβαπτισμένο Περπέρογλου μέχρι τον Μάριτς που μπήκε απλώς για να κάνει ένα φάουλ. Μόνο ο Ρομέιν Σάτο αποτέλεσε παραφωνία, αλλά έχει ως ελαφρυντικό την… απορρύθμιση που του έφεραν τα δύο γρήγορα φάουλ.

Κι ασφαλώς το έργο του Παναθηναϊκού διευκόλυνε η ίδια η Μακάμπι. Απέναντι στη μεθοδική ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που είχε ως αφετηρία την καλή άμυνα και ως επί το πλείστον αναζητούσε τις ορθολογικές επιλογές στην επίθεση, ο Ντέιβιντ Μπλατ είχε να αντιπαρατάξει το ατομικό ταλέντο των παικτών του. Αναζητώντας μονίμως τις καταστάσεις ένας εναντίον ενός, όπου αναδεικνύονται παίκτες που βλέπουν μόνο το καλάθι κι όχι τον συμπαίκτη τους όπως οι Λάνγκφορντ, Οχαγιόν και Ελιάχου, η Μακάμπι των μόλις πέντε ασίστ δεν ήταν δυνατό να κερδίσει μία ομάδα με πλάνο και οργάνωση. Παράλληλα ο Μπλατ ξέχασε στον πάγκο τον Οχαγιόν, αγνόησε τον πολύπειρο Παπαλουκά και θυμήθηκε τον ξεχασμένο Μάλετ στο τέλος του αγώνα… Αν έλειπε και ο βραχνάς των χαμένων ριμπάουντ (16 τον αριθμό), όπως και κάποια μικρά διαστήματα όπου ο Παναθηναϊκός έχανε τον προσανατολισμό του και μαζί τις διαφορές που έχτιζε, η νίκη θα ερχόταν πολύ πιο εύκολα.

Τώρα ο Παναθηναϊκός μπορεί να βροντοφωνάξει στη Μακάμπι «Μολών Λαβέ». Την περιμένει την επόμενη εβδομάδα, φρέσκος μετά τις απαραίτητες ανάσες που θα πάρει έπειτα από την υπερπροσπάθεια που έκανε, ατσαλωμένος ψυχολογικά απέναντι σε έναν μάλλον απογοητευμένο αντίπαλο και με 20.000 κόσμο στο πλευρό του. Μπορεί η ομάδα του λαού να αλώσει ξανά το κολασμένο ΟΑΚΑ και να νικήσει για δεύτερη φορά στο σπίτι του τον υποψιασμένο πλέον Παναθηναϊκό; Μοιάζει δύσκολο, αλλά όχι απίθανο. Ο μόνος κίνδυνος για τους «πράσινους» μοιάζει να είναι ο δικός τους κακός εαυτός. Αυτός που έδωσε στη Μακάμπι δικαίωμα να πιστέψει στην πρόκριση. Και ο καλός Παναθηναϊκός είναι αυτός που μπορεί να της κόψει οριστικά την όρεξη.

* Μαζί με τους φίλους του Παναθηναϊκού, θα πρέπει να χαίρονται και οι φίλοι του Ολυμπιακού. Δεν περιμένω να αγαπήσουν ξαφνικά οι μεν τους δε και αντίστροφα, αλλά αν οι «πράσινοι» είχαν αποκλειστεί, θα επικεντρώνονταν από τώρα στους τελικούς της Α1, τη στιγμή που οι «αιώνιοι» αντίπαλοι θα είχαν να σκεφτούν το Final 4 (αν με το καλό τελειώσουν τη δουλειά με τη Σιένα την Παρασκευή). Σημειώστε ότι φέτος οι τελικοί σχεδόν… συμπίπτουν με το Final 4 (11-13 Μαΐου), λόγω της προετοιμασίας της Εθνικής για το Προολυμπιακό Τουρνουά.

sport-fm.gr
Χρήστος Ρομπόλης