Οδηγούμαστε σε εκλογές, αν γίνουν τελικά, με ένα σημαντικό μειονέκτημα σε όλο τον αντιμνημονιακό χώρο. Δυο χρόνια δεν μπόρεσε να βρεθεί μια κοινή βάση μεταξύ των δυνάμενων που φωνάζουν για το μνημόνιο και τις επιπτώσεις του και για το τι ακριβώς πρέπει να γίνει την επόμενη μέρα και με ποιο τρόπο.
Όχι αν και πότε θα γίνει επανάσταση (αριστερά) όχι αν και πότε θα πάρουμε τη Πόλη,(λαϊκή δεξιά) όχι αν και πότε η γη θα γυρίσει ανάποδα, αλλά σ΄αυτό που συμβαίνει τώρα ΜΕΡΙΚΕΣ ΚΟΙΝΕΣ ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΕΣ, που είναι επιθυμητές και αναγκαίες για την επιβίωση της χώρας, το σταμάτημα αυτού του απίστευτου κατρακυλίσματος, την ΚΟΙΝΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ μιας άλλης προοπτικής εκτός από το ξεπούλημα και την εξαθλίωση του ελληνικού λαού, για την έξοδο από τη κρίση. Μια προοπτική που θα βασίζεται σε συγκεκριμένες προτάσεις εφικτές (έστω και οδυνηρές) με σχέδια για να υλοποιηθούν και με την αναγκαία συσπείρωση και όχι τον καταστροφικό διχασμό του ελληνικού λαού για να διαφυλαχθούν τα βασικότερα του δικαιώματα που κονιρτοποιούνται χωρίς έλεος.
Από όποια παράταξη ιδεολογικά, κι αν προέρχεται ένας Έλληνας αυτή τη στιγμή υπάρχουν πράγματα που πρέπει να γίνουν ΑΜΕΣΑ, ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ, κυριαρχικά εθνικά δικαιώματα και κοινωνικά δικαιώματα που εκποιούνται χωρίς κανείς να μπορεί να σταματήσει αυτή τη τρέλα. Για να μπορέσει να παλέψει κάποιος για όποια ιδεολογία υπερασπίζεται, για ότι νομίζει ότι πρέπει να γίνει για το τόπο και το λαό του, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟΠΟ, ΠΑΤΡΙΔΑ. Για να μπορέσει να κινηθεί και να δουλέψει μέσα σε δημοκρατικά πλαίσια, μέσα σε νομικά και συνταγματικά πλαίσια και να διορθώσει τα κακώς κείμενα πρέπει να έχει ακόμα σύνταγμα και νόμους.
Υπήρχε μια κοινή αντιμνημονιακή βάση, που θα έβρισε σύμφωνη τη πλειοψηφία των Ελλήνων. Μερικά συγκεκριμένα πράγματα που έπρεπε να είναι η σημαία, η κυρίαρχη επιδίωξη όλων των μη προδοτικών πολιτικών δυνάμεων. Πολλοί άνθρωποι οικονομολόγοι, συνταγματολόγοι, δημοσιογράφοι (όσοι απέμειναν ακόμα απούλητοι…) άνθρωποι κάθε είδους και επιπέδου, φώναξαν για λύσεις, έδωσαν ιδέες, έβαλαν προτεραιότητες οι οποίες περιφρονήθηκαν από το πολιτικό κατεστημένο οποιουδήποτε χρώματος.
Ο έλεγχος αυτού του περιβόητου χρέους με επιτροπές και η κήρυξή του σαν απεχθές εφόσον θα αποδεικνυόταν κάτι τέτοιο, πριν δεσμευτεί η χώρα για τις επόμενες τρεις γενιές τουλάχιστον ήταν κάτι που όλοι οι Έλληνες ήθελαν. Ο έλεγχος του τι έγινε τις τελευταίες δεκαετίες στα ταμεία του κράτους, ποιος έκλεψε και με ποιους τα φάγανε τελικά και η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων ήταν ακόμα μια κοινή συνισταμένη αποδεκτή από όλους τους Έλληνες. Η σκληρή διαπραγμάτευση με τους ωφελιμότερους για τον ελληνικό λαό και τη χώρα όρους με τους δανειστές μας και όχι η άνευ όρων παράδοση όλης της κρατικής περιουσίας και όλων των Ελλήνων εργαζομένων σε ένα οικονομικό Ράιχ ήταν κάτι που επίσης ποθούσε η πλειοψηφία των Ελλήνων. Γιατί αν δεν κάνεις αυτά τα πράγματα πριν δεν μπορείς να απαιτήσεις συμμόρφωση από το πολίτη στα θέματα που αφορούν τον ίδιο. Δεν μπορείς να απαιτήσεις να πληρώσει ο ελληνικός λαός για όλους τους κλέφτες, να φορολογηθεί στη θέση όλων των μεγάλων φοροφυγάδων, να γίνει έντιμος και συνεπής σε ένα κράτος που κυριαρχούν συμμορίες κάθε είδους. Ο Έλληνας έμαθε να επιβιώνει όπως επιβιώνουν οι φυλακισμένοι. Δεν έζησε ποτέ κυβερνώμενος από υγιείς πολιτικούς με ήθος και αρχές. Αν λοιπόν ήρθε η ώρα να αναμορφωθεί και να μάθει να ζει με όρους δικαιοσύνης και συνέπειας ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΙΝ ΝΑ ΔΕΘΟΥΝ ΧΕΙΡΟΠΟΔΑΡΑ οι συμμορίες που στην φυλακή των ανάγκαζαν να συμπράττει και να τους καλοπιάνει για να επιβιώσει. Πρέπει να εκτεθούν οι ξεπουλημένοι δεσμοφύλακες, οι ξεπουλημένοι διευθυντές , οι μεγαλομαφιόζοι και μετά θα έρθει η ώρα να διδαχτούν εκ νέου συνέπεια και αξίες οι ανώνυμοι, ανασφαλείς και φοβισμένοι πολιτες-κρατούμενοι.
Υπήρχε λοιπόν μια ανάγκη όσο ποτέ στη νεώτερη ιστορία μας όλος ο υγιής αντιμνημονιακός χώρος να αφήσει τα κομματικά του μαγαζάκια, τα κηρύγματα μίσους και διχασμού, τις ουτοπικές φαντασιώσεις , τα στείρα κηρύγματα, ή τα φτηνιάρικα ψηφοθηρικά κόλπα, και να ενωθεί και να δουλέψει οργανωμένα πάνω σε αυτές τις ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του τόπου συνισταμένες. Αλλά….
Με ρωτούν φίλοι όλο αυτό το καιρό τι πρεσβεύω. Τι θα ψηφίσω. Τι καπνό φουμάρω. Είναι κολλημένοι ο καθένας στα (ψεύτικα όπως αποδεικνύονται τελικά) παλαιολιθικά του ινδάλματα και δεν μπορούν καν να πλησιάσουν τον άλλο να δεν αποδείξει ότι ανήκει στην ίδια ομάδα. Λες και η εξαθλίωση που οδηγούμαστε έχει θα είναι λιγότερο οδυνηρή αν είσαι μαύρος, κόκκινος, πράσινος ή μπλε… Όταν όλα θα έχουν ξεπουληθεί, όταν οι μισθοί θα είναι 150 ευρώ, όταν οι άνεργοι θα είναι δυο εκατομμύρια, όταν τα συσσίτια θα είναι σε κάθε γειτονιά και τα απλωμένα χέρια θα ζητιανεύουν μεταφέροντας εικόνες ντροπής και αίσχους στον υπόλοιπο πλανήτη από τη «περήφανη» Ελλάδα, να πάρετε τις σημαίες σας και να τις βάλετε εκεί που ξέρετε. Όλοι. Να βγείτε στους εξαθλιωμένους πολίτες και να τους μοιράζεται φυλλάδια και προκηρύξεις για να φάνε. Να μιλάτε στους μακροχρόνια άνεργους, στους ασθενείς χωρίς περίθαλψη, στα υποστιτισμένα παιδιά για μακρινά όνειρα που θα γίνουν όταν και όταν και όταν…
Το πιο άθλιο όμως είναι πως όλοι αυτοί οι κηφήνες που θα συνεχίσουν να παπαγαλίζουν το μάθημά τους δεν θα τρώνε σε συσσίτια, ούτε θα φοβούνται για το αν θα πεινάσουν τα παιδιά τους, Με τους παχυλούς μισθούς τους σαν βουλευτές, με το κουμάντο τους που έκαναν τόσα χρόνια, με τις ωραίες φωλίτσες που έχουν χτίσει για να κάθονται, με τα παιδάκια τους που θα σπουδάζουν και θα περιφέρονται στα εξευγενισμένα μέρη εκτός Ελλάδας, με τους μπράβους γύρω τους να τους προσέχουν και τα ασφαλή κτίρια όπου θα κλειδώνονται να οργανώνουν την αντίσταση της πολυτελείας, δεν θα έχουν αντιληφθεί τίποτα άλλο εκτός από τα κουκιά που συνηθίζουν να μετράνε για να δούνε αν είναι ακόμα εξασφαλισμένο το πολιτικό πιάτο που τους χορταίνει…
Οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα και τις άλλες πόλλες γελοιοποιήθηκαν από τους τάχα πολιτικά ώριμους χαρτογιακάδες. Κάθε προσπάθεια κινήματος ή συσπείρωσης ανεξάρτητων πολιτών γελοιοποιήθηκε επίσης ή γέμισε με λάσπη. Η πολιτική σνομπαρία που κρατάει αποχαυνωμένο τον έλληνα εδώ και τόσα χρόνια σε σύμπραξη με την πολιτική αλητεία, έχουν ήσυχη τη συνείδηση γιατί ο καθρέφτης δεν έχει μιλήσει ακόμα.
Αλλά θα μιλήσει καλή μου, (το καλή απευθύνεται σε όλο τον αντιμνημονιακό χώρο που τελικά δεν θα αφήσει τίποτα στη μνήμη μας εκτος από παπαρολογίες και άχρηστη βουή, αυτόν που πιθανότατα μετά τις εκλογές ή θα γίνει τσιράκι ή θα συνεχίσει να κάνει τη πάπια…) κι όταν ρωτήσεις «αν είσαι η επαναστατικότερη, η σωστότερη και η πιο αγαπημένη στο κόσμο» θα σου απαντήσει «πως όχι, υπάρχει ο τάδε χώρος που είναι τώρα πιο αγαπημένος» και μη κλάψεις μην οργιστείς… όποιος κι αν είναι. Γιατί όταν επιμένεις να αγνοείς τα μηνύματα των καιρών όλο και κάποιος πρόθυμος και ξύπνιος περαστικός θα τα αρπάξει και τότε στ΄αλήθεια το κακό σου το καιρό και τον μαύρο.
Κι επειδή δεν πιστεύω σε αφελείς, αθώες ή παρασυρόμενες πολιτικές δυνάμεις τίποτα από ότι βλέπω γύρω μου δεν το θεωρώ φυσικά τυχαίο. Δεν υπάρχουν λάθη. Υπάρχουν σχέδια που ο καθένας έχει καταστρώσει για να ωφελήσει περισσότερο το μαγαζί του. Κι αυτό ακριβώς σιχαίνομαι. Πως ενώ το συνολικό οικοδόμημα καίγεται, κάποιοι φυλάνε τα μαγαζάκια τους στο ισόγειο με κουβαδάκια από νερό.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι άλλοι πρόθυμοι να το ξανασκεφτούν το θέμα μήπως υπήρξαν πολύ σκληροί με τους κυβερνώντες. Λες και θέλει πολύ σκέψη να δει κανείς τι έχει συμβεί γύρω μας. Ο ελληνικός λαός δεν στάθηκε σκληρός. Ίσα ίσα που κουβαλάει επάνω του τις ενοχές για όλες τις συμμορίες που πέρασαν από αυτό το τόπο. Εχει υποστεί σοκ. Σοκ για τη ζωή του που μετατρέπεται σε κάτι το εφιαλτικό και σοκ γιατί νοιώθει μέσα του πως φταίει. Οι λέξεις λαμόγιο, κλέφτης, τεμπέλης, χτυπάνε συνέχεια στο μυαλό μας καθώς μας διαχωρίζουν από τις ρίζες του περήφανου παππού μας που πολεμούσε ξυπόλητος στα βουνά, ή των ένδοξων προγόνων μας που έχουν γίνει παράδειγμα αρετής στους υπόλοιπους λαούς.
Ο ελληνικός λαός κυκλοφορεί με το συναίσθημα του ραγιαδισμού ανάμικτο με μα οργή που σκάβει μέσα του και τον πληγώνει. Ο ελληνικός λαός αυτή τη στιγμή έχει μετατραπεί , από ειδήμονες κάθε είδους που αμόλησαν το κατηγορητήριό τους σαν αθώες περιστερές, σε πουτάνα με ενοχές. Και δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση από το να κουβαλάς ενοχές κι όχι αντιστάσεις. Να σε βαράνε και να θεωρείς πως καλά σου κάνουν. Να σου έχουν πιει το αίμα και να έχεις τύψεις για τις σταγονίτσες που έγλυψες από το πάτωμα…
Η αυριανή μέρα θα δείξει τι αξίζουμε. Γιατί ένα είναι σίγουρο. Αυτό που θα μας ξημερώσει θα είναι εκείνο που θα στρώσουμε το βράδυ