Σήμερα, μας έχουν πει πως ζούμε σε ένα μεταίχμιο, σε μία μεταβατική περίοδο κάποιοι άλλοι και τέλος, πόσοι άλλοι με άλλες τόσες μεταφράσεις επιδεικνύουν καθημερινώς την κατάσταση και τα χαρακτηριστικά της με έναν τόνο βιβλικό και ύφος συνταξιούχων λαοπλάνων, με άκομψο επαναλαμβανόμενο τρόπο…
Πιο πολύ από ποτέ στις μέρες μας νιώθει κανείς πως κλονίζεται η αξιοπιστία του απέναντι σε αυτόν τον ίδιο. Κρίνεται και εν τέλει καταδικάζεται η νοητική του ισορροπία από την επιβλητικώς διαφημιζόμενη νοητική άλλων.
Ανέκαθεν, αναφορικά στη διαχείριση της ζωής του καθενός, θυμάμαι να επενδύει άλλος στις επιθυμίες και ανάγκες των περισσοτέρων και ως εκ τούτου, οι περισσότεροι να αρκούνται στις προσωπικές φιλοδοξίες εν είδει οράματος, υστεροφημίας και επιδειξιομανίας που προβάλλουν οι υπόλοιποι επιχειρώντας να καρπωθούν ψήφους και έμπρακτη αναγνώριση.
Φανταστείτε το εξής απλό στη σύλληψή του και συνάμα όμως άγνωστο στο περιεχόμενό του:
Θα εμπιστευόσασταν κάποιον να διαχειριστεί την υπόστασή σας ως δημότη-πολίτη αυτού του κράτους και χώρας, κάποιον που δεν ξέρει πόσες αισθήσεις έχει; Ως αυθεντική και σταθερή συντριπτική πλειοψηφία θα βιαστούμε να ομονοήσουμε στο «σαφώς και όχι».
Πάμε πάλι την ερώτηση κάπως προβοκατόρικα διαφορετικά: Πόσοι από εμάς ξέρουμε τις αισθήσεις μας πέραν των αριστοτελικών πέντε (αφή, όραση, όσφρηση, ακοή, γεύση);
Δεν είναι τόσο βλαβερό να μην γνωρίζουμε και τις άλλες τέσσερις αισθήσεις μας, ήτοι την θερμοαισθησία, την αλγοαισθησία, την κιναισθησία και την αιθουσαία αίσθηση (αίσθηση της ισορροπίας).
Το παράλογο και επώδυνο αντιθέτως, είναι ότι απαξιώνουμε τις αισθήσεις, καθώς τις λαμβάνουμε ασχολίαστα ως τμήμα της συνήθους αδιάφορης ύπαρξής μας, με αποτέλεσμα να μην τις χρησιμοποιούμε εν-συνειδήτως. Πρακτικά, αυτή η καθορισμένη εν-συνείδητη απαξίωση διατηρεί κάθε ποικιλότροπη σχέση εξουσίας και εξουσιαζόμενου, σε όποια κοινωνία.
Ευθύς, σχεδόν αντανακλαστικά λες και θίγεται κάποιο έμφυτο ανθρώπινο ζωτικό στοιχείο, εσμός επαγγελματιών πολιτικών και άλλων λοιπών πολιτευτών τοπικής και εθνικής ευθύνης, θα σπεύσει να αντικρούσει λέγοντας πως σε μία ευνομούμενη πολιτεία (όπως άλλωστε κομπορεύεται πως είναι το σύνολο χοντρικά των χωρών του κόσμου-προφανώς και η Χώρα που Γελλάς)(1) δεν υπάρχει ανοχή και θέση σε δίπολα του στυλ εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι! Η εξήγηση που δίνεται από επίσημα και αξιωματούχων χείλη είναι σαφής και το ίδιο απροσδιόριστα χαμένη…:
-Γιατί απλά-δημοκρατικά, είμαστε όλοι ισότιμοι πολίτες και λειτουργούμε απέναντι στις ίδιες υποχρεώσεις-χαιρόμαστε τα ίδια δικαιώματα.
Ξαναδιαβάστε τη φράση και θα καταλάβετε το αυτονόητο του ψεύδους και της δημοκρατίας συνακόλούθως.
Κάποια στιγμή ένας αδαής θα βρεθεί μπροστά μας και θα μας ρωτήσει με την ευφυή αφέλεια ενός μωρού και ενός μωρού,
-Ποια είναι τότε η σημασία της εκλογικής διαδικασίας; Εφόσον τίτλοι τιμής και ευγενείας έχουν πάψει να απονέμονται(2) και μέσα από αγώνες, αίμα και κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές ζυμώσεις κυριαρχεί πλέον (κατ’ όνομα στην ουσία) η ισότητα, γιατί καλούμαστε κάθε φορά να κάνουμε χρήση του εκλογικού μας «δικαιώματος»; Άρα, θα σκεφτεί απλοϊκά ο αδαής, καλούμαστε να επιλέξουμε έναν…πρώτο ή τον καλύτερο/καταλληλότερο (3).
Ας αναλογιστούμε, εμείς τώρα με τη σειρά μας, ως κατά τ’ άλλα σώφρονες και ισορροπημένοι άνθρωποι, γιατί μέσα σε οκτώ χρόνια (2004-2012) είτε για εθνικό σκοπό, είτε για ευρωπαϊκό ή για την τοπική αυτοδιοίκηση έχουμε προσέλθει στις κάλπες εννιά (9) φορές; Παραθέτω κάποια από τα ενδεχόμενα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν απάντηση στο προκείμενο ερώτημα:
*Ο Νεοέλληνας αποζητά απεγνωσμένα τρόπους να κατοχυρώσει ως χόμπυ του το αυθόρμητο χάδι με τη σχισμή της κάλπης…;
*Αντανακλάται η υποσυνείδητη έλξη του Νεοέλληνα προς τον τζόγο και το παιχνίδι των πολλαπλών ερωτήσεων/απαντήσεων με αντικείμενο την αξιοπρέπειά του …;
*Χαίρεται τυχοδιωκτικά κάθε τόσο ο Νεοέλληνας προβάλλοντας το αναφαίρετό του δικαίωμα στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι επιζητώντας τη λούφα και το άραγμα…; (4)
*Επιδιώκει ο Νεοέλληνας εναγωνίως τις επενδύσεις στο πολιτικό γίγνεσθαι και τα λαμπρά του αστέρια, ώστε να δίνει το παράδειγμα ενός φύσει δημοκρατικού κράτους…με τους πολίτες μπροστά και όλους μαζί (τηρουμένων των χρηματικών αναγκών και αναλογιών);
*Ψάχνει ο Νεοέλληνας, επί ματαίω να βρει, τον κατάλληλο ηγέτη και μπροστάρη, που θα τον βγάλει από το πολιτικό αδιέξοδο δίχως να πάρει ο ίδιος την ευθύνη…;
*Εξακολουθεί ο Νεοέλληνας να κινείται αγελέως και για μία ακόμη φορά έχοντας πλάνεμένη και ανέστια τη συνείδησή του θα ψηφίσει κάποια από τις προσφερόμενες επιλογές που διαιωνίζουν το κατά τ’ άλλα πολιτικό σύστημα που τον έχουν φέρει σε αυτό το τέλμα…;
*Κυνηγάει ο Νεοέλληνας ψηφοφόρος, απαλλαγμένος από τον τετριμμένο ρεαλισμό της ανέχειας, το παραμύθι της αλλαγής ψευδαίσθησης (εφόσον μιλάμε για τις ίδιες διαδικασίες τόσα χρόνια)…;
Θαρρώ πως υπάρχουν πλείστες ακόμη εναλλακτικές απαντήσεις επί του ερωτήματος. Άλλωστε, σε αυτήν τη νεοελληνική πραγματικότητα που βιώνουμε είμαστε υποχρεωμένοι να συνηγορήσουμε σε κάτι: Μέχρι τώρα είχαμε την πρωτοκαθεδρία της Ε.Μ.Υ. στις προβλέψεις, ενώ εδώ και κάμποσα χρόνια είμαστε μάρτυρες της εμφάνισης των ευκαιριακών ειδημόνων επί παντός επιστητού. Εύλογο, καθώς πληθώρα πληροφοριών και εικόνων μας κατακλύζουν εν ώρα εργασίας, ελεύθερου χρόνου ακόμη και προσωπικών στιγμών. Ως εκ τούτου, ο κάθε εγκέφαλος λογαριάζεται ως μία αλληγορική αντανάκλαση Άτλαντα! Καθένας από εμάς φέρει φορτίο πληροφοριών δυσανάλογα βαρύ για τα ισχνά ποδαράκια της αξιοπρέπειάς μας.
Όμως στην ηλεκτρονική εποχή που έχουμε υπεισέλθει, οι πληροφορίες διαχέονται προς κάθε κατεύθυνση καθιστώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον κόσμο συλλήβδην -από μικρό μέχρι και μαθουσάλα- σε ανθρώπινους σκληρούς δίσκους, που χαίρουν ποσότητας μα υπολείπονται σε ποιότητα. Ταυτόχρονα -και εδώ εδράζεται το αντιφατικό της ανθρώπινης παρουσίας συνοδεία της σκέψης της- δεν αποτελεί αξίωμα ό,τι σε αυτή τη ζωή κάποιοι αιθεροβατούν συνειδητά και κάποιοι άλλοι επιβιώνουν. Δεν αναφέρομαι στις κοινωνικές τάξεις και τις αντίστοιχες που κατηγοριοποιούνται με βάση την οικονομική επιφάνεια. Αφής στιγμής ένα μοντέλο αυτοκινήτου μεγεθύνει τον ανδρικό εγωισμό, μία σαπουνόπερα της υψηλής τάξης εξωθεί τα δάκρυα στα μάγουλα των καταδικασμένων νοικοκυρών/συζύγων/μητέρων και ένα δηλητηριώδες αθώο παιχνίδι ωριμάζει βίαια και στημένα ένα παιδί, τα πράγματα είναι τραγικώς επικίνδυνα.
Μία από τις πάμπολλες εμμονές που χαρακτηρίζουν τον τυπικό Νεοέλληνα πολίτη-ψηφοφόρο είναι η φοβερή του ικανότητα να επιρρίπτει σε όποιον, πλην αυτού, τις ευθύνες και από την άλλη να απορρίπτει και να διαψεύδει τη νωπή του μνήμη! Σκοπίμως ακόμη να ξεχνάει εκούσια τι πολιτική έφαγε εχθές ή πριν δύο χρόνια, τέσσερα, εφτά και πάει μακριά η βαλίτσα με τα λησμονημένα ρούχα του πολιτικού επαγγέλματος (βλ. στριπτίζ, αλλά εμείς μάθαμε στην ψευδεπίφανη ηθική και τον καθωσπρεπισμό).
Αν επιχειρούσαμε μία παρομοίωση χάριν ευθυμίας;…ο γυμνιστής Νεοέλληνας βασιλιάς υποδύεται τον γυμνό βασιλιά, σε ένα βασίλειο από Σαλώμες χορεύτριες…
Έχει βρεθεί ποτέ στο εδώλιο της λαϊκής ετυμηγορίας ο νομοθέτης, που όλα τα λογάριασε και την ευκαιρία άδραξε να διατηρήσει την ανωνυμία του; ΟΧΙ
Πώς λογαριάζεται ως δημοκρατικό και ευνομούμενο ένα κράτος που πολιτικώς διοικείται από διορισμένη κυβέρνηση εδώ και περίπου 5 μήνες; Προφανώς δεν λογαριάζεται ως τούτο, μονάχα κατ’ επίφαση και προς υλοποίηση αντιδημοκρατικών και πραξικοπηματικών αποφάσεων, ρόλω καταδικών. Πώς γίνεται το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο παρεπιπτόντως αδιαμεσολάβητα μας παρουσιάζει τις προθέσεις και τις εναλλακτικές του επιλογές, να αποκτήσει έστω κάποιο ψήγμα ειλικρίνειας και κοινωνικότητας τη στιγμή που λέξεις σας και τις παραπάνω αποφεύγονται επιμελλώς χάρην της αδιασάλευτης καταστροφικής πορείας στην οποία και έχει συναινέσει το ντόποιο πολιτικό κατεστημένο. Πώς προτίθενται όσοι μιλούν για αλλαγή και ανάπτυξη να αλλάξουν και να αναπτυχθούν οι ίδιοι; (Δήμας φεύγει-Δήμας έρχεται, Κεφαλογιάννης έφυγε-Κεφαλογιάννη μένει, Μητσοτάκης μένει-Μπακογιάννη μένει-Μητσοτάκης εξίσου μένει…..δίχως να έχω εμμονή στη Ν.Δ.!)
Κάποιοι ισχυρίζονται πως στις εκλογές αναδεικνύονται οι νομοθέτες και όχι οι πολιτικές (sic!)
Εγώ θα λογαριάσω αυτό που είχε πει η Ρόζα Λούξεμπουργκ…«Αν οι εκλογές προσέφεραν κάτι καλό θα ήταν παράνομες»
Εγώ πάλι θα λογαριάσω αυτό που είχε υποσημειώσει ο Μπρεχτ…«Σύμφωνοι ότι όλα θα αλλάξουν/ ο κόσμος κι η ανθρωπότητα/ και προπαντώς η αταξία των ανθρώπινων τάξεων…/ Κι όταν θα έχετε καλυτερέψει τον κόσμο/ να συνεχίσετε να τον καλυτερεύετε/ αυτόν τον καλύτερο κόσμο/ Συμπληρώστε κι άλλο την συμπληρωμένη αλήθεια/…Κι αν συμπληρώνοντας την αλήθεια/ αλλάξατε την ανθρωπότητα, λοιπόν/ αλλάξτε κι άλλο την αλλαγμένη ανθρωπότητα»
(1) Όπου Χώρα που Γελλάς, βλ. Ελλάς
(2) Ο τελευταίος τίτλος ευγενείας που απονεμήθη από τη Βουλή των Ελλήνων, ήταν αυτός του δούκα της Σπάρτης στον γιο του βασιλιά Γεώργιου του Α’, Κωνσταντίνο το 1868.
(3) Ας μην γελιόμαστε τα κόμματα και οι παρατάξεις είναι εν γένει προσωποπαγή.
(4) Αποτελεί γεγονός παγκόσμιας πρωτιάς ό,τι στις αργίες κατέχουμε τη δεύτερη θέση ακολουθώντας την Κυπριακή Δημοκρατία, με διαφορά μίας ή δύο αργιών!!!
Γιώργος Παγωνάκης
(Την φωτογραφία επέλεξε το loutrakiblog)