Οι Κυριακές είναι γεμάτες εφημερίδες, ζεστό καφέ και μουσικές. Ψαλίδια, κόκκινα στυλό, σημειωματάρια και λέξεις…
Αφηρημένοι υπαινιγμοί, άστατες ειδήσεις, ενοχλήσεις κάτω από το στήθος και θαυμαστικά. Και η ώρα περνά και κοντεύει μεσημέρι. Τα μεσημέρια τα τραπέζια γεμίζουν σελιδοδείκτες και χάρτινα καράβια. Ξεχνάς να φας, ακόμα σκέφτεσαι το Σάββατο, τα εκκρεμή σώματα πάνω στα μπαρ, τα γλυκά ποτά, τους άνδρες που σου ζητούν να χορέψεις μαζί τους και τα κορίτσια με τα κόκκινα ασθενικά κραγιόν. Οι Κυριακές πρέπει να είναι γεμάτες έρωτα και φίλους. Βίαια αγγίγματα, ανάσες βαθιές, τριγμούς στην καρδιά και πυρετός έξω από το σώμα. Και δεν υπάρχει πια αυτή η ατονία της αναμονής, η Κρίση άσθματος, οι παραλογισμοί, οι υποψίες, η τρέλα μέσα στο σώμα. Τι όμορφες που είναι πια οι Κυριακές…