Εδώ Πολυτεχνείο

Με το δήθεν «έπος» του Πολυτεχνείου θα ασχοληθούμε σήμερα («λόγω της ημέρας») αγαπητοί αναγνώστες, οπαδοί και φίλοι του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος της Χρυσής Αυγής. Δηλαδή, με την μεγαλύτερη απάτη της νεοελληνικής ιστορίας. Μια απάτη που την φούσκωσαν κάποιοι επιτήδειοι μετά το ’74, ξεφούσκωνε όμως χρόνο με τον χρόνο κι έχει πλέον στις ημέρες μας απαξιωθεί πλήρως. Ήταν επόμενο. Βλέπετε, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια…

Να δούμε ποια ήσαν τα πραγματικά γεγονότα. Την 1η Ιουλίου 1973, κατηργήθη δια λαϊκού δημοψηφίσματος η Βασιλεία και πρώτος πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας ανακηρύχθη ο Γ. Παπαδόπουλος. Την 8η Οκτωβρίου, του ιδίου έτους, διορίσθηκε πρωθυπουργός ο παλαιός πολιτικός Σπύρος Μαρκεζίνης, ο οποίος σχημάτισε προσωρινή πολιτική κυβέρνηση, με σκοπό την διενέργεια εκλογών στο άμεσο μέλλον. Από την 8η Οκτωβρίου, λοιπόν, και μετέπειτα ουδείς στρατιωτικός συμμετέχει πλέον στην κυβέρνηση, ενώ παύει και η ισχύς του στρατιωτικού νόμου. Άρα, λοιπόν, δεν υπήρξε καμία δικτατορία, εναντίον της οποίας εξεγέρθηκαν «τα παιδιά του Πολυτεχνείου». Γιατί, όμως, εξεγέρθηκαν;

Για να καταλάβουμε τους πραγματικούς λόγους της εξεγέρσεως, θα πρέπει να ψάξουμε αλλού, κι όχι στην «καταπίεση» των νέων από την «δικτατορία», που κι αν υπήρξε στο παρελθόν εκείνη την περίοδο είχε χαλαρώσει κατά πολύ. Αφού, λοιπόν, δεν υπήρχε καμιά αιτία προερχομένη από την εσωτερική πολιτική της κυβερνήσεως, θα πρέπει να εξετάσουμε την εξωτερική της πολιτική.

Παρά τα περί του αντιθέτου διαδιδόμενα, οι Αμερικανοί –«προστάτες» και «σύμμαχοι» τότε και τώρα της Ελλάδος- δεν υποστήριξαν ούτε την Επανάσταση της 21ης Απριλίου, ούτε το καθεστώς που προέκυψε απ’ αυτήν. Ο λόγος είναι απλός: οι Αμερικανοί, όπως άλλωστε όλες οι μεγάλες δυνάμεις της σύγχρονης εποχής, προτιμούν να υπάρχει «δημοκρατία» στα κράτη που ελέγχουν, διότι δια της «δημοκρατίας» μπορούν να συνεχίζουν να τα ελέγχουν. Κι αν κάποια στιγμή ο οποιοσδήποτε «δημοκρατικός» κυβερνήτης τους κάνει νερά, μπορούν πανεύκολα να τον «συμμορφώσουν» δια της αντιπολιτεύσεως, των ΜΜΕ, των συνδικάτων, ακόμα δε και των παραγόντων του ιδικού του κόμματος. Ας θυμηθούμε τι έγινε προσφάτως στην περίπτωση του Κ. Καραμανλή (του νεωτέρου) και που κατέληξε το άνοιγμά του προς την Ρωσσία. Αντιθέτως, μ’ έναν «δικτάτορα» στο τιμόνι της χώρας, η «προστάτιδα δύναμη» δεν ξέρει τι θα της ξημερώσει.

Το σίγουρο είναι, πως το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου 1967 βρήκε τους Αμερικανούς («Αμερικανοσιωνιστάς», επί το ακριβέστερον) αιφνιδιασμένους. Πιάστηκαν στον ύπνο! Άλλα περίμεναν κι άλλα τους προέκυψαν. Είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο, ότι με παρέμβαση των Αμερικανών το πολιτικό κατεστημένο της χώρας και ο τότε βασιλεύς είχαν συμφωνήσει στην κήρυξη μιας δικτατορίας από ελεγχομένους ανωτάτους αξιωματικούς (η περιβόητη «χούντα των στρατηγών»), η οποία θα είχε σύντομο βίο, στην διάρκεια του οποίου θα επανέφερε την κατάσταση στην «ομαλότητα» και εν συνεχεία θα παρέδιδε την εξουσία στους «νομίμους κατόχους» της. Εδώ, όμως, αντί για τους ελεγχομένους στρατηγούς τους προέκυψαν οι ανεξέλεγκτοι συνταγματάρχες!
…………………….

Προκειμένου, όμως, να αποφύγουν τα χειρότερα –δηλαδή να χάσουν για πάντα την επιρροή τους στην Ελλάδα- οι Αμερικανοσιωνισταί ακολούθησαν την πολιτική του «βλέποντας και κάνοντας». Έτσι, απέρριψαν προτάσεις πολιτικών περί αποκαταστάσεως της «δημοκρατικής νομιμότητος» από τον 6ο Στόλο και άρχισαν να δουλεύουν υπογείως. Η πρώτη απόπειρα ανατροπής Παπαδοπούλου έλαβε χώρα στα τέλη του 1967, με αφορμή την παρουσία της ελληνικής μεραρχίας στην Κύπρο. Η ελληνο-τουρκική κρίση του ’67 παρουσιάζει καταπληκτικές ομοιότητες με αυτήν του ’74! Μόνο που τότε ο Γ. Παπαδόπουλος δεν έπεσε στην παγίδα και με κατάλληλους διπλωματικούς χειρισμούς απέφυγε τον πόλεμο και την εθνική ταπείνωση που μας ετοίμαζαν οι «φίλοι» και «σύμμαχοί» μας, αλλά και την ανατροπή του. Η δεύτερη απόπειρα έγινε με το βασιλικό κίνημα, αλλά απέτυχε κι αυτή. Την ιδία τύχη είχε και η τρίτη απόπειρα, το επόμενο έτος (1968), όταν ο Παναγούλης αποπειράθηκε να σκοτώσει τον Γ. Παπαδόπουλο. Εδώ θα ανοίξω μια παρένθεση. Ο Αλέκος Παναγούλης, παλικάρι πραγματικό, αγνός ιδεολόγος και ίσως ο μόνος αληθινός αντιστασιακός, έγινε πιστεύω άθελά του όργανο των Αμερικανοσιωνιστών, που τον δολοφόνησαν την 1η Μαΐου του ’75 –επισήμως επρόκειτο για «τροχαίο ατύχημα»- γιατί προφανώς είχε αντιληφθεί ποιοι και γιατί τον χρησιμοποίησαν και απειλούσε με αποκαλύψεις. Εδώ κλείνει η παρένθεση. Τρία στα τρία, λοιπόν! Τρεις απόπειρες, τρεις αποτυχίες! Είναι αυτό που ανέφερα προηγουμένως: δύσκολα τα βάζει κανείς μ’ έναν «δικτάτορα»…

Την 15η Ιανουαρίου 1973, ο Γ. Παπαδόπουλος ξεπερνά για πρώτη φορά τα επιτρεπόμενα όρια: Με επιστολή του στον πρόεδρο των ΗΠΑ αρνείται την δωρεάν στρατιωτική βοήθεια, για λόγους εθνικής υπερηφανείας! Άλλωστε, η Ελλάς δεν είχε πλέον κανένα οικονομικό πρόβλημα, καθώς με μια συνετή και έντιμη διαχείριση (κανένας δεν έκλεβε!) η Επανάσταση πέτυχε ένα «οικονομικό θαύμα», όπως το χαρακτήρισαν οι πάντες. Επίσης, ο Γ. Παπαδόπουλος είχε σκοπό να ξεκινήσει σύντομα την άντληση του «μαύρου χρυσού», των πετρελαίων που κρύβει το υπέδαφος της πατρίδος μας. Και βέβαια, η παροχή δωρεάν στρατιωτικής βοηθείας προς τα διάφορα κράτη, ήταν η εγγύηση της υποταγής των. Η ιστορική επιστολή Παπαδοπούλου, με την οποία η Ελλάς έσπασε τα δεσμά της, είναι η ακόλουθη: «Η κυβέρνησις απεφάσισεν όπως δηλώσει εις την κυβέρνησιν των Ηνωμένων Πολιτειών, ότι παραιτείται του λοιπού, αρχής γενομένης από του τρέχοντος έτους, της παρεχομένης υπό των Ηνωμένων Πολιτειών, δωρεάν στρατιωτικής βοηθείας» (πηγή: εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» της 16ης Ιανουαρίου 1973, υπό τον πρωτοσέλιδο κεντρικό τίτλο: «Η ΕΛΛΑΣ ΠΑΡΗΤΗΘΗ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑΣ – Επιστολή του κ. Γ. Παπαδοπούλου προς τον Πρόεδρον Νίξον»).

Τον Οκτώβριο του 1973, ο Γ. Παπαδόπουλος ξεπερνά τα «όρια» κατά πολύ. Αρνείται στους Αμερικανοσιωνιστάς την χρήση της βάσεως της Σούδας προς βοήθεια των Ισραηλινών σιωνιστών στον πόλεμο με τους Άραβες. Δεν πάει άλλο! Οι εβραιοαμερικανοί αποφασίζουν την άμεση ανατροπή του! Όλως «τυχαίως», έναν μήνα αργότερα, ξεσπούν τα γνωστά γεγονότα. Η συνταγή της φοιτητικής εξεγέρσεως είναι δοκιμασμένη και στο παρελθόν. Το 1968, όταν ο Στρατηγός Ντε Γκωλ συγκρούστηκε με τους Αμερικανοσιωνιστές, του έστησαν τον διαβόητο «κόκκινο Μάη του ‘68», με τους Κον (Κοέν) Μπεντίτ και συντροφία να κραυγάζουν εν χορώ «είμαστε όλοι εβραίοι» και να σπέρνουν την καταστροφή και το χάος.
……………………..

Όλα, λοιπόν, άρχισαν στις 14 Νοεμβρίου, με μια εντελώς απροσδόκητη κατάληψη του Πολυτεχνείου από ελαχίστους φοιτητάς, με αφορμή τις αναβολές στρατεύσεως. Δυστυχώς, οι πολιτικάντηδες της κυβερνήσεως Μαρκεζίνη κωλυσιέργησαν και δεν έστειλαν αμέσως την Αστυνομία να πετάξει έξω τους ταραξίες, για να φανούν «δημοκράτες». Έτσι, εκμεταλλευόμενοι την ανοχή που υπήρξε, μπαίνουν μέσα στο Πολυτεχνείο κάθε είδους πράκτορες, αλλά και αριστερίστικα, αναρχικά και κακοποιά στοιχεία. Αυτοί οι τελευταίοι καμία διαφορά δεν έχουν με τα αναρχοκομμουνιστικά στοιχεία του σήμερα, που καίνε κάθε λίγο και λιγάκι την Αθήνα και το εθνικό μας σύμβολο. Αυτοί, οι «γνωστοί-άγνωστοι», είναι τα μόνα γνήσια τέκνα των «παιδιών» της «γενιάς του Πολυτεχνείου» και οι μόνοι που δικαιούνται να εορτάζουν την επέτειο, με τον γνωστό «εκρηκτικό» τους τρόπο. Από εκεί κι έπειτα, η επέμβαση έγινε πολύ καθυστερημένα, με τις γνωστές συνέπειες. Ωστόσο, και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, δεν υπήρξαν νεκροί μέσα εις τον χώρο του Πολυτεχνείου, παρά μόνον κάποιοι ολίγοι εκτός αυτού, φονευθέντες ως επί το πλείστον από αδέσποτες σφαίρες και εξοστρακισμούς, είτε από προβοκάτορες που έδρασαν μέσα στην αναμπουμπούλα. Ο μικρός αριθμός των θυμάτων, αλλά και οι συνθήκες θανάτου των, δεν βόλευαν την μεταπολιτευτική μαρξιστική προπαγάνδα, η οποία ευρισκόμενη σε πτωματολογικό παροξυσμό έκανε λόγο για… εκατοντάδες, ακόμα και… χιλιάδες νεκρούς. Θα μείνουν στην ιστορία οι κωμικοτραγικές… εκσκαφές που έκανε στο νεκροταφείο Ζωγράφου ο τότε δήμαρχος, Δ. Μπέης, προκειμένου να βρει τους… ομαδικούς τάφους των «νεκρών του Πολυτεχνείου». Όμως, άνθρακες ο… θησαυρός!

Είναι γεγονός, ότι αυτοί που σήμερον εμφανίζονται ως «πρωτοπόροι» και «καθοδηγητές» της εξεγέρσεως, δηλαδή οι κομμουνιστές, όχι μόνον απείχαν από το Πολυτεχνείο, αλλά το κατήγγειλαν κιόλας! Έγραφε τότε το υπ’ αριθμόν 8 τεύχος της «Πανσπουδαστικής», οργάνου της φοιτητικής νεολαίας του ΚΚΕ: «Καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου προβοκατόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλλη-Καραγιαννόπουλου, με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας, γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας (και με τη βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας μεμονωμένης εξτρεμιστικής αναρχικής εξέγερσης, να χρησιμοποιήσουν το χιλιοτριμμένο πρόσχημα του “επαπειλούμενου κοινωνικού καθεστώτος”, για να δικαιολογήσουν την επαναφορά του στρατιωτικού νόμου και το δυνάμωμα της αιματηρής τρομοκρατίας. Ενέργειες που οι Αμερικάνοι και η χούντα είχαν από καιρό πάρει την απόφαση να επιβάλλουν ύστερα από την παταγώδη αποτυχία της χουντομαρκεζινικής προσπάθειας καθήλωσης και εκτόνωσης της λαϊκής πάλης». Εμείς εδώ μιλάμε με ντοκουμέντα, κι όχι με… τρίχες. Ας διαψεύσει, αν τολμάει, το παραπάνω δημοσίευμα το ΚΚΕ, κι ας δώσει στη δημοσιότητα το φύλλο της συγκεκριμένης εφημερίδος, που σίγουρα υπάρχει στο αρχείο του. Κουκουέδες, ιδού η Ρόδος!
……………………………..

Την ίδια περίοδο, ο Μπάμπης Δρακόπουλος, στέλεχος του τότε ΚΚΕ εσωτερικού, πολιτικού προγόνου του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωνε για τα γεγονότα: «Η εξέλιξη στον τόπο μας έχει περιέλθει σε λεπτό σημείο. Παράλληλα, στο ευρύτερο δημοκρατικό κίνημα που αξιώνει την είσοδο στη δημοκρατική ομαλότητα, σκοτεινές δυνάμεις εργάζονται για να φράξουν το δρόμο προς την κατεύθυνση αυτή και οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την επιβολή στρατοκρατικών μέτρων» (πηγή: «Ελευθεροτυπία» της 28ης Νοεμβρίου 2004, σελίς 54). «Σκοτεινές δυνάμεις», λοιπόν, εκπροσωπούσαν οι «ήρωες» του Πολυτεχνείου, σύμφωνα με τους «ανανεωτές» της αριστεράς. Συμφωνούμε απολύτως!

Κόσμος και κοσμάκης πέρασε εκείνες τις ημέρες από το Πολυτεχνείο. Ήταν μοναδική ευκαιρία για λίγες στιγμές ξεγνοιασιάς και ασυδοσίας, για… καμάκι και… χαβαλέ. Τυχεροί, όμως, στάθηκαν όσοι εγκλωβίστηκαν στον χώρο την τελευταία ημέρα. Τυχεροί, γιατί εκμεταλλευόμενοι τον εγκλωβισμό τους έφτιαξαν μετά λαμπρή πολιτική καριέρα. Είναι κάποιοι που εμφανίζονται στα φιλμ αρχείου με γένια και μαλλιά, και με υψωμένες τις γροθιές, αυτοί που κυβέρνησαν εν συνεχεία την Ελλάδα και την κυβερνούν ακόμα. Μερικά τρανταχτά παραδείγματα: Δαμανάκη, Λαλιώτης, Ανδρουλάκης, Παπουτσής, Τζουμάκας, Λαζαρίδης (σήμερα εξ’ απορρήτων σύμβουλος του Α. Σαμαρά) κ.λπ., ενώ πάμπολλοι εισχώρησαν στα ΜΜΕ και σήμερα είναι πρωτοκλασάτα στελέχη της καθυποτάξεως των Ελλήνων. Τα αποτελέσματά τους, τα είδαμε όλοι. Παρέλαβαν το 1974 μηδενικό εξωτερικό χρέος και μια οικονομία σε έναν πρωτοφανή στα ελληνικά χρονικά ανοδικό καλπασμό αναπτύξεως. Μια χώρα νοικοκυρεμένη, με ευημερούντες πολίτες. Και πως την κατήντησαν; Αφού διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας και την καταχρέωσαν στους διεθνείς τοκογλύφους, κι αφού προηγουμένως είχαν φάει ότι μπορούσε να φαγωθεί, μας παρέδωσαν σιδηροδέσμιους στο ΔΝΤ και στους διεθνείς τοκογλύφους. Κι έχουν και το θράσος να ομιλούν για τους «αγώνες» και τα «οράματά» τους, αυτοί ακριβώς που είναι οι μόνοι υπεύθυνοι της δυστυχίας μας!

Ποια, λοιπόν, σκοπιμότητα εξυπηρετεί ο μύθος του Πολυτεχνείου και τα ψεύτικα δάκρυα στην μνήμη ανύπαρκτων «ηρωικών» νεκρών; Η απάντηση είναι απλή: με τον μύθο του Πολυτεχνείου η αριστερά στέριωσε την ιδεολογική της κυριαρχία στην ελληνική κοινωνία. Επειδή δε η αριστερά στερείται αληθινών ηρώων, προβάλει τους ψεύτικους! Ωστόσο, 39 χρόνια μετά, ο μύθος καταρρέει. Η προσέλευση γίνεται χρόνο με τον χρόνο ολοένα και μικρότερη. Κι αν δεν ήταν η υποχρεωτική προσέλευση των μαθητών, ακόμα και των δημοτικών σχολείων, θα φαινόταν η γύμνια του πανηγυριού σε όλο της το θλιβερό μεγαλείο. Και εφέτος, λοιπόν, το αυθόρμητο συναίσθημα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού στην θέα του πανηγυριού, είναι είτε πλήρης αδιαφορία, είτε οργή και αηδία. Επιπλέον, τα πράγματα άλλαξαν. Τώρα υπάρχει μέσα στη βουλή και στο λαό ένα κόμμα που περιφρονεί το μύθο τους, δεν τους φοβάται και αμφισβητεί ευθέως τις κατεστημένες αλήθειες που μέχρι προσφάτως εθεωρούντο δεδομένες. Κι όσο η Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού δυναμώνει, τόσο οι μύθοι της αριστεράς θα ξεθωριάζουν, μέχρι που να έρθει η στιγμή –κι αυτό θα γίνει πιο σύντομα απ’ ότι περιμένουμε- που θα ξεθεμελιωθούν εκ βάθρων και θα λάμψει η ελληνική αλήθεια!………..Χ.Α.

Χ.Α. Τωρα διαβασα το αρθρο σου. Λιγα εχω να προσθεσω:

Μια που αναφερεις τον Τζουμακα, που κατα δηλωση του βασανιστηκε φρικτα κατα την επταετια, και ο Αριστερος χωρος τον τιμα απεριοριστα, σημερα το πρωι ακουσα την εξης δηλωση του ζωντανα στον Real Fm στην εκπομπη της Μακρη: "Το συνθημα ψωμι – παιδια ηταν τοτε μεταφορικο. Σημερα ομως ειναι κυριολεκτικο, γιατι πραγματικα σημερα δεν εχει ο κοσμος ψωμι να φαει!!!"

Ουδεν σχολιο.

Επισης θα ηθελα να πουμε, μερα που ειναι, και την αληθηνη ιστορια της Δαμανακη. Μου την ειπε ο πατερας μου που τοτε υπηρετουσε στην Αστυνομια. Απο μικρη μου ελεγε, η Δαμανακη ερχοταν στην Γενικη Ασφαλεια και της χαιδευαμε ολοι τα μαλια και την κερναγαμε σοκολατες. Οταν πηγε στο Πολυτεχνειο, ειχαμε στειλει μαζι της μυστικους αστυνομικους να την φυλανε απο τους Οικοδομους που ηταν μεσα. Εκ του ασφαλους λοιπον η Μαρια μεσα στο Πολυτεχνειο. Ουδεις κινδυνος. Ατσαλακωτη μπηκε, ατσαλακωτη βγηκε. Μονο που μπηκε αγνωστη και βγηκε αρχηγος κομματος, βουλευτης, ευρωβουλευτης, με λεφτα, επαυλη στην Εκαλη, τα παιδια στο Κολλεγιο, κλπ, οπως και ολα τα υπολοιπα λαμογια που ηταν μαζι της, μετεπειτα Υπουργοι, κλπ.

Και ξερετε γιατι ολα αυτα με την Δαμανακη; Γιατι απλουστατα ο πατερας της ηταν ανωτατος αξιωματικος στην Γενικη Ασφαλεια!!!…

Μ.Π.

κορίτσια,αφιερωμένο :
http://www.youtube.com/watch?v=wJFW7-hyWpE&feature=related

και στο δικό σας στυλ (πιο βαρβατίλα):
http://www.youtube.com/watch?v=abLBbLPHIA4&feature=share

Διάβασε φίλε ποια είναι η ελληνική αλήθεια της χρυσής Αυγής… Ο Μιχαλολιάκος θα σε βοηθήσει:

http://www.pinnokio.gr/arthro/diabaste-ti-exei-grapsei-gia-to-thanato-toy-xitler-o-mixaloliakos

Το κείμενο καταλήγει: «Χίλια εννεακόσια ογδόντα επτά, σαράντα δύο χρόνια μετά, μετά, με την σκέψη και την ψυχή μας δοσμένη στην Μνήμη του Μεγάλου μας Αρχηγού, υψώνουμε το δεξί χέρι ψηλά, χαιρετούμε τον Ήλιο και με το θάρρος, που μας επιβάλλει η Στρατιωτική μας Τιμή και το Εθνικοσοσιαλιστικό μας καθήκον κραυγάζουμε γεμάτοι πάθος, πίστη στο μέλλον και στα οράματά μας: HEIL HITLER!»

κοίτα να δεις ένα περίεργο πράγμα…κι εμένα ο παππούς μου ήταν αστυνομικός,αλλά δεν χά'ι'δευε κανενός τα μαλλιά στην Ασφάλεια…και τον ξήλωσε η Χούντα,χωρίς να είναι αριστερός…με βάση τα δεδομένα ,λοιπόν,αυτά που γράφουμε στο Loutrakiblog,τα διαβάζουν ένας νοσταλγός του Χίτλερ (που έκοψα το σχόλιο του και ξέρει ποιός είναι,επειδή χρησιμοποιούσε λόγια του Φύρερ του) κι ένας λάτρης της "ασφάλειας" ή κολλητός,τέλος πάντων…γιατί οι μόνοι που ήταν ενάντια στην εξέγερση του Πολυτεχνείου,ήταν οι γνωστοί κύριοι…και τώρα οι απόγονοι τους…μια χαρά…να ξέρουμε και που απευθυνόμαστε….

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ: Ο γνωστικός άνθρωπος αναγνωρίζει τον αμαθή, γιατί υπήρξε και ο ιδιος αμαθής. Αντίθετα ο αμαθής δεν αναγνωρίζει τον γνωστικό γιατί αυτός δεν υπήρξε ποτέ γνωστικος.

A.v Μερα που ειναι, σε κερασαμε για τα Χρονια Πολλα, με πολλες αληθιες. Βαλε οσες σαλτσες θελεις, πετα μας οσα κοσμητικα επιθετα θελεις, αλλα η αληθεια δεν αλλαζει.

Εγω σε κερασα τουλαχιστον δυο βροντερες αληθειες, μεσα απο τα διαφορα σχολια μου:

1. Ο πατερας της τοτε Αρχηγου σας, της Μαριας Δαμανακη, ηταν επι Χουντας Ανωτατος Αξιωματικος στην Γενικη Ασφαλεια.

2. Ο πατερας του τωρινου Αρχηγου σας, του Αλεξη Τσιπρα, ηταν ο μεγαλυτερος Μεγαλο-Εργολαβος Δημοσιων Εργων της Χουντας.

Ψαξε οσο θες, θα διαπιστωσεις οτι και τα δυο ειναι αληθειες.

Μ.Π.

Υ.Γ. Με επερνε και μενα ο πατερας μου στην Υπηρεσια, μερικες φορες. Μην νομιζεις οτι βαραγανε μονο τους Αριστερους. Και αυτο παραμυθι της Αριστερας ειναι. Γενικα τοτε βαραγε τους παντες η Αστυνομια. Μια φορα θυμαμαι εφεραν εναν κακομοιρη νεαρο που ειχε κλεψει ενα μοποδηλατο. Μεχρι να φτασει στο γραφειο που τον πηγαιναν, ειχε περασει απο πεντε – εξι αλλα γραφεια, οπου ρωτουσαν τον Αστυνομικο που τον συνοδευε τί ειχε κανει, και μολις τους ελεγε, αμεσως σηκωνοταν ο Αστυνομικος απο το γραφειο του και του εριχνε χαστουκια μεχρι να πεσει κατω. Και αυτο συνεχιζοταν σε ολα τα γραφεια. Και αυτα εκανε και ο πατερας σου A.V. … Ισως για αυτο δεν κλεβανε τοτε πολλα μηχανακια…

M.Π.,πρώτον έχεις τσακωθεί με την αλήθεια τόσο,που ούτε να γράψεις μπορείς σωστά την λέξη…Α-Λ-Η-Θ-Ε-Ι-Α,γράφεται…δεύτερον,τόση καψούρα για αναρτήσεις και η γραφή,μου θυμίζει κάποιον που εξαφανίστηκε από εδώ μέσα…τρίτον,όλοι οι Χρυσαυγίτες,με τεστ ορθογραφίας γίνεστε μέλη ;;;…έτσι από περιέργεια,γιατί για να μιλήσει σοβαρά κανείς μαζί σου,αδύνατο…και μάθε ότι δεν έχω κανέναν αρχηγό πάνω από το κεφάλι μου…φύρερ,άλλοι έχουν και κάθονται σούζα…και ακριβώς,επειδή ξύλο επί χούντας έφαγαν και μη αριστεροί (κλασσική περίπτωση γνωστός Λουτρακιώτης συμβολαιογράφος) και το παραδέχεται όλος ο κόσμος,απομονώνεσαι στα σκοτάδια της ιστορίας…πρέπει να κάνει πολύ κρύο εκεί και πολύ μοναξιά…

όσο για τον πατέρα μου,Μ.Π.,θα σε δυσαρεστήσω,αλλά ήταν ναυτικός και έλειπε το μεγαλύτερο διάστημα από το σπίτι…και παρ'ότι δεξιός (αν και δεν ψήφιζε μια και ήταν εκτός Ελλάδας τον περισσοτερο καιρό),θυμάμαι να μου έχει ρίξει μια σφαλιάρα στην ζωή μου…και δεν έγινα ούτε πρεζάκιας,ούτε έκλεψα ποτέ μηχανάκια…αν θέλεις εσύ τα παιδιά σου να τα μεγαλώνεις με φάπες,επειδή πιθανόν έτρωγες κι εσύ,δικαίωμα σου…το σίγουρο είναι ότι δεν θα μας αναγκάσεις να ρίξουμε φάπες….

Λαθος στην πληκτρολογηση, αντι για "πατερας σου", ενοουσα "πατερας μου". Φυσικα θα μπορουσα να γραψω και "παπους σου", μιας και ηταν οπως λες Χωροφυλακας.

Μ.Π.

Υ.Γ. Δεν παιζει καμια μοναξια και σκοταδια και τι αλλο λες, εδω περα. Ειμαστε πολλοι και κανουμε και καλες παρεες. Σημερα φερειπειν μας εχει καλεσει στο σπιτι του φιλικο ζευγαρι (και αυτοι πρωην Αριστεροι που τωρα ψηφιζουν Χρυση Αυγη, Καθηγητρια Γυμνασιου η συζυγος, Εμπορας με καταστημα παιδικων ρουχων ο συζυγος). Ειναι και πιο ευκαταστατοι, οποτε περα απο την καλη παρεα, παιζει και καλο φαγητο, γιατι οι φακες που εφαγα σπιτι μου το μεσημερι, μου εκατσαν.

καλή χώνεψη,λοιπόν,εσείς οι πολλοί εύχομαι να έχετε…εμείς θα βολευτούμε με χαβιάρι,όπως λέει ο φωστήρας σας…

Χ.Α. Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΣΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΑΛΛΙΩΣΗ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΛΑΔΙ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΗΡΩΕΣ ΤΑ ΠΡΩΤΟΠΑΛΗΚΑΡΑ ΤΗΣ ……ΔΕΝ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΤΑ ΛΕΝΕ ΑΥΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΧΟΥΝΤΙΚΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ……ΟΤΙ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΦΗΓΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΒΟΚΑΡΙΣΤΕΙ ,ΝΑ ΑΛΛΙΩΘΕΙ , ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ ….. ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ …..ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΧΑΛΑΣΕ ΤΟ 1973 ΤΗΝ ΣΟΥΠΑ ΣΤΟ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ,ΤΟ ΞΕΣΚΕΠΑΣΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΒΡΕΙ 'ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΦΑΝΗ' ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΟΜΑ , ΤΟ ΞΕΓΥΜΝΩΣΕ …..ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ ' ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ' ΟΠΩΣ ΗΞΕΡΕ ΜΕ ΤΗΝ ΒΙΑ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΡΥΜΑΤΙΣΤΗΚΕ Ο ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΤΟΥ ΔΗΘΕΝ ΕΚΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ …..ΤΟ ΤΙ ΣΥΝΕΒΕΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΓΝΩΣΤΑ …..ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΣΑΣ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΗΤΕ ΟΤΙ ΥΠΗΡΞΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ,ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΤΕ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΨΕΤΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΣΑΣ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ,ΟΜΩΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΛΑΜΠΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ …..ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΔΑΞΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ? ΤΟΝ ΔΩΣΙΛΟΓΙΣΜΟ ? ΤΟΝ ΤΑΓΜΑΤΑΣΦΑΛΙΣΜΟ ? ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΟΡΑΦΙΕΣ ? ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ? ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ? ΤΟΝ ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟ ? ΑΝ ΕΙΧΑΤΕ ΛΙΓΟΙ ΤΣΙΠΑ ΕΠΡΕΠΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΣΩΠΑΙΝΕΤΕ ΟΜΩΣ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ' ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ' ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΔΙΝΕΙ ΣΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΑΠΟΘΡΑΣΥΝΕΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΤΕ ΟΤΙ ΣΑΣ ΚΑΤΕΒΕΙ …..ΤΩΡΑ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΥΘΑ ΣΟΥ , ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΔΟΞΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ (ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ) ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΗΞΙΜΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΟΥΣ , ΣΗΜΑΙΝΕ ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΞΥΛΟ ,ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ……Ο ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΜΝΗΜΗ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΙΣ ΘΑ ΜΗΝΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΕΝΑ , ΕΝΑΝ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΟ ΦΑΣΙΣΤΑ ……

Αυτές τις ημέρες, οι «αντιστασιακοί» της «γενιάς του Πολυτεχνείου» (που κατέστρεψαν την Ελλάδα κι είναι υπεύθυνοι για τη σημερινή δυστυχία μας), θα μιλήσουν -όπως πάντα- για το «Έπος» του Πολυτεχνείου, που «έριξε τη χούντα» και άλλα γνωστά και χιλιοειπωμένα.

Ειδικά φέτος, που είναι και η Χρυσή Αυγή μέσα στο πολιτικό παιχνίδι, οι μαρξιστές (και οι… λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις) έχουν ξεσαλώσει.

Επειδή εμείς είμαστε «φασίστες», «νοσταλγοί της χούντας και των τανκς» κ.τ.λ., και «δεν δικαιούμαστε να αμφισβητούμε…» (όπως έγραψε στα σοβαρά μια κακιασμένη βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ), ας παραθέσουμε παρακάτω την ψύχραιμη άποψη για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ενός γνωστού (αλλά μη εμπαθούς) αριστερού, του (μακαρίτη πλέον) δημοσιογράφου και πολυγραφότατου συγγραφέα Βασίλη Ραφαηλίδη, όπως αυτή είναι καταγεγραμμένη στο βιβλίο του με τον τίτλο «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974», των εκδόσεων του «Εικοστού Πρώτου»:

«Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας. Το πράγμα περιορίστηκε σε μια τουριστικού τύπου αντίσταση από το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το ’παιζε Πασιονάρια…

Στην πραγματικότητα, κανένας δεν έριξε τη χούντα, ούτε «τα παιδιά του Πολυτεχνείου», που τα κάναμε μπαντιέρα για να απαλύνουμε τις ενοχές μας για τη δειλία μας… Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Η σημαντικότερη συνέπεια του «έπους» του Πολυτεχνείου, είναι το γεγονός πως η ημέρα της πτώσης του, η 17 του Νοέμβρη, χάρισε το όνομά της στην οργάνωση «17 Νοέμβρη». Επίσης, το «έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίαςο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση από το ραδιόφωνο των φοιτητών των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της Συντονιστικής Επιτροπής. Πάντως, πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα ξεκινάει από κει. Όπως και να’ ναι, το «έπος του Πολυτεχνείου» έγινε ένα ισχυρό αντιστασιακό άλλοθι για κείνους που για εφτά χρόνια λούφαζαν, και ξαφνικά έγιναν αντιστασιακοί εν μία νυκτί, καλά προφυλαγμένοι οι περισσότεροι απ’ την πολυκέφαλη μάζα που τους περιέβαλλε πανταχόθεν. Ευτυχώς που η οίηση και ο κομπασμός για ένα έπος ελάχιστα επικό, άρχισε να ξεφουσκώνει σιγά-σιγά».

Αυτά και… σκασμός, «σύντροφοι» παραμυθάδες! Όχι άλλο «κάρβουνο»!…………Χ.Α.

ΡΕ ΣΕΙΣ ΑΠΑΝΤΑΤΕ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑ ΠΟΥ ΣΤΟΧΟ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΝΑΖΙ

ΧΑ,βρε ΓΕΛΟΙΕ (τους σκασμούς να τους λες στους συναγωνιστές σου),η γενιά του Πολυτεχνείου δεν είναι μόνο ο Λαλιώτης και οι γιαλαντζί αγωνιστές…άντε δώσε καμιά σακούλα από τα LIDL σε κανέναν από τους ίδιους και τους ίδιους που μαζεύονται και εκμεταλλεύεστε τον πόνο τους κι άσε τον Ραφαηλίδη ήσυχο…μου έμαθες και τον Ραφαηλίδη,νεογκαιμπελίσκο …

Η Μαρία Δαμανάκη είναι θυγατέρα αστυνομικού, του Θεόδωρου Δαμανάκη του Εμμανουήλ, γεννημένου το 1912, στην Καρωτή Ρεθύμνης στον οποίο καταχρηστικώς, και κατ' εξαίρεση, μαζί με άλλους εν όπλοις συναδέλφους του, υπαξιωματικούς της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής (συμμοριτοφτιαγμένους τους ονόμαζαν, δηκτικά, οι κανονικώς εισαχθέντες στην σχολή ανθυπομοιράρχων), δόθηκε η δυνατότητα να φοιτήσει στην σχολή ανθυπομοιράρχων λόγω της δράσης του κατά των κομμουνιστών, αν και είχε προ πολλού υπερβεί το ηλικιακό όριο. Έτσι, ονομάστηκε ανθυπομοίραρχος με το Βασιλικό Διάταγμα της 20ης Απριλίου 1949, που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 11 Γ' της 21ης Απριλίου 1949, σε ηλικία τριάντα επτά ετών. Ο ομοταξίτης και συμμαθητής του Θεόδωρου Δαμανάκη Κωνσταντίνος Καραμπάτσος, από την Χωματάδα Πυλίας Μεσσηνίας, έγινε αρχηγός της Χωροφυλακής από τον δικτάτορα Ιωαννίδη, την 25η Νοεμβρίου 1973, και ο επίσης ομοταξίτης και συμμαθητής του και εν ζωή σήμερα ευρισκόμενος, Νικόλαος Κουτσιανάς, από την Κρανιά Καρδίτσας έγινε αρχηγός της Χωροφυλακής από τον Καραμανλή, την 9η Σεπτεμβρίου 1974. Η τάξη του Θεοδώρου Δαμανάκη ήταν η 1949 Α' της σχολής ανθυπομοιράρχων και έδωσε στην Χωροφυλακή είκοσι τρεις ανώτατους αξιωματικούς, δυο αρχηγούς, εννιά υποστρατήγους και δώδεκα ταξιάρχους. Ο ίδιος ο Θεόδωρος Δαμανάκης έφθασε μέχρι τον βαθμό του εν ενεργεία αντισυνταγματάρχη λόγω της προχωρημένης του ηλικίας κατά την είσοδό του στην σχολή ανθυπομοιράρχων.Του απονεμήθηκε, όμως, ο βαθμός του συνταγματάρχη χωροφυλακής, εν αποστρατεία και με αυτό τον βαθμό προσήλθε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ την 17η Νοεμβρίου 1973, μισή ώρα μετά την προσαγωγή της θυγατέρας του Μαρίας και αφού επέδειξε στους εκεί υπηρετούντες αξιωματικούς τα τραύματά του από την περίοδο του εμφυλίου πολέμου (για την ακρίβεια της αφηγήσεως πρέπει να λεχθεί ότι δεν τον αποκάλεσε εμφύλιο αλλά συμμοριτοπόλεμο) παρέλαβε την θυγατέρα του και απεχώρησε μαζί της.

@Ανώνυμος

Η Μαρία Δαμανάκη είναι θυγατέρα αστυνομικού, του Θεόδωρου Δαμανάκη του Εμμανουήλ, γεννημένου το 1912, στην Καρωτή Ρεθύμνης στον οποίο καταχρηστικώς, και κατ' εξαίρεση, μαζί με άλλους εν όπλοις συναδέλφους του, υπαξιωματικούς της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής (συμμοριτοφτιαγμένους τους ονόμαζαν, δηκτικά, οι κανονικώς εισαχθέντες στην σχολή ανθυπομοιράρχων), δόθηκε η δυνατότητα να φοιτήσει στην σχολή ανθυπομοιράρχων λόγω της δράσης του κατά των κομμουνιστών, αν και είχε προ πολλού υπερβεί το ηλικιακό όριο. Έτσι, ονομάστηκε ανθυπομοίραρχος με το Βασιλικό Διάταγμα της 20ης Απριλίου 1949, που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 11 Γ' της 21ης Απριλίου 1949, σε ηλικία τριάντα επτά ετών. Ο ομοταξίτης και συμμαθητής του Θεόδωρου Δαμανάκη Κωνσταντίνος Καραμπάτσος, από την Χωματάδα Πυλίας Μεσσηνίας, έγινε αρχηγός της Χωροφυλακής από τον δικτάτορα Ιωαννίδη, την 25η Νοεμβρίου 1973, και ο επίσης ομοταξίτης και συμμαθητής του και εν ζωή σήμερα ευρισκόμενος, Νικόλαος Κουτσιανάς, από την Κρανιά Καρδίτσας έγινε αρχηγός της Χωροφυλακής από τον Καραμανλή, την 9η Σεπτεμβρίου 1974. Η τάξη του Θεοδώρου Δαμανάκη ήταν η 1949 Α' της σχολής ανθυπομοιράρχων και έδωσε στην Χωροφυλακή είκοσι τρεις ανώτατους αξιωματικούς, δυο αρχηγούς, εννιά υποστρατήγους και δώδεκα ταξιάρχους. Ο ίδιος ο Θεόδωρος Δαμανάκης έφθασε μέχρι τον βαθμό του εν ενεργεία αντισυνταγματάρχη λόγω της προχωρημένης του ηλικίας κατά την είσοδό του στην σχολή ανθυπομοιράρχων.Του απονεμήθηκε, όμως, ο βαθμός του συνταγματάρχη χωροφυλακής, εν αποστρατεία και με αυτό τον βαθμό προσήλθε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ την 17η Νοεμβρίου 1973, μισή ώρα μετά την προσαγωγή της θυγατέρας του Μαρίας και αφού επέδειξε στους εκεί υπηρετούντες αξιωματικούς τα τραύματά του από την περίοδο του εμφυλίου πολέμου (για την ακρίβεια της αφηγήσεως πρέπει να λεχθεί ότι δεν τον αποκάλεσε εμφύλιο αλλά συμμοριτοπόλεμο) παρέλαβε την θυγατέρα του και απεχώρησε μαζί της.