Έχω κατηγορηθεί κατά καιρούς από πολλούς, εξαιτίας της στάσης που κρατάω απέναντι σε μια… γυναίκα που εκτιμώ βαθιά. Απέναντι στη Νανά Καραγιάννη….
Πολλοί από εσάς μπορεί και να έχετε δίκιο. Λειτουργώ συναισθηματικά-ενώ δε θα έπρεπε-απέναντι σε μια συνάδελφο που όχι απλά σέβομαι αλλά την έχω συνδέσει με πολύ δημιουργικά χρόνια στη δουλειά.
Με τη Νανά είχαμε τη χαρά να συνεργαστούμε στα καλά χρόνια του Πρωινού καφέ. Τόσο οι πλάκες μας αλλά κυρίως το δημιουργικό στοιχείο της συνεργασίας μας ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά της κοινής επαγγελματικής στέγης μας.
Την παρακολούθησα και συνεχίζω να την παρακολουθώ από την πρώτη στιγμή που διαγνώστηκε η ασθένεια της. Δεν είμαι ψυχολόγος, δεν είμαι ειδικός δε διεκδικώ δάφνες επαϊοντα.
Όμως μετά από τόσες προσπάθειες, θεραπείες, γιατρούς νοσοκομεία, βλέπω χθες αυτή την εικόνα. Κι όμως είναι το πόδι της παρουσιάστριας που μοιάζει με ξυλαράκι λεπτό έτοιμο να σπάσει. Τόσο εύθραυστο όπως ενδεχομένως και η ψυχή της.
Τρόμαξα. Στεναχωρήθηκα… τσαντίστηκα… φοβήθηκα!
Δε γνωρίζω ποιός ή πότε αλλά κάποιος οφείλει πλέον να την ξυπνήσει!