Γράφει ο Αμετανόητος
Ένα από τα πράγματα που «κατηγορώ» τον εαυτό μου, είναι ότι δεν έχω χρόνο να διαβάσω τα βιβλία που επιθυμώ…
Η ζωή είναι ένα περίεργο πράγμα…όταν θέλεις δεν μπορείς και όταν μπορείς δεν σου εμφανίζεται…το «σωστό» βιβλίο εννοώ.
Ένα τέτοιο βιβλίο λοιπόν που δεν είχα χρόνο να διαβάσω, (το είχα παρατημένο στη βιβλιοθήκη μου και το θυμήθηκα συμπτωματικά πριν από κανά μήνα) το ψιλοτέλειωσα μόλις χτές.
Είναι το βιβλίο ενός Γερμανού. Του Γιόργκ Χούφσμιντ. Μιλάει για την «Πολιτική οικονομία των χρηματιστηριακών αγορών» (εκδόσεις Καστανιώτη).Εκδόθηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία το 1999 και εδώ στην Ελλάδα το 2006…!
Η δεύτερη έκδοση στη Γερμανία με κάποιες προσθήκες έγινε τον Ιούλιο του 2002.
Αυτή δημοσιεύει ο Καστανιώτης το 2006.Για την ιστορία, ο καθηγητής Χούφσμιντ πέθανε το 2009.
Το βιβλίο λοιπόν, είναι συναρπαστικό και παντρεύει την κλασσική Πολιτική Οικονομία (την καπιταλιστική) με τα σύγχρονα τερτίπια του χρηματοπιστωτικού-καζινοκαπιταλιστικού συστήματος.
Εξηγεί τα πάντα. Ξεγυμνώνει τον Νεοφιλελευθερισμό και δείχνει με αριθμούς και στοιχεία τα συστημικά αδιέξοδα της «οικονομίας της απάτης».
Μελετά τους πάντες και τα πάντα στο καπιταλιστικό στερέωμα. Το βιβλίο είναι προφητικό.
Αν μπορούσα θα το αντέγραφα όλο και θα σας το έδινα να το διαβάσετε…
Δυστυχώς όμως δεν μπορώ.
Θα αντιγράψω 1-2 σκόρπιες σελίδες σχετικά με τη χώρα που μας «κατσικώνεται» από το 1821, στο σβέρκο μας, την «συμπαθεστάτη και φίλη μας» Γερμανία.
Είναι ένα πρελούδιο παραγράφων, και το κάνω κατ’ εξαίρεσιν, μιάς και εμφανίζεται στα εδάφη μας ένας άλλος Γερμανός, ο «λυκάνθρωπος» (κατά Τράγκα) , του Βερολίνου…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ τα ακόλουθα, πολύ προσεκτικά. Δεν θα χάσετε…
[…] Η νεοφιλελεύθερη οπισθοδρόμηση στην Ευρώπη συντελέστηκε βασικά μέσω της κυβέρνησης Θάτσερ στην Βρετανία και των κυβερνήσεων Σμιτ και κυρίως Κολ μετά το 1982 στην Γερμανία.[…]
[…] Η γερμανική στρατηγική αντιθέτως στηρίχτηκε εξαρχής στην εφαρμογή μίας πολιτικής σταθερότητας σε στενά νεοφιλελεύθερα πλαίσια.(Emminger 1986.)Με τον όρο σταθερότητα εννοούμε προπάντων τη νομισματική σταθερότητα η οποία καθορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού στο σύνολο της οικονομικής πολιτικής. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 η Γερμανική Κεντρική Τράπεζα κατέστη πρακτικά το κέντρο της γερμανικής οικονομικής πολιτικής. Με τη βοήθεια μιάς πολύ περιοριστικής πολιτικής στον τομέα του χρήματος αποδυνάμωσε τη διαδικασία ανάκαμψης της οικονομίας[…]
[…] Η δυναμική της αλληλεγγύης που παρείχε το ΕΝΣ (Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα) συνίστατο στο γεγονός ότι οι χώρες που είχαν το προβάδισμα στην παραγωγικότητα αλλά και χαμηλότερους ρυθμούς αύξησης των τιμών θα σήκωναν ένα μέρος του βάρους της προσαρμογής των ασθενέστερων χωρών. Ετσι όταν σε αυτές εμφανίζονταν λόγω της καλής οικονομικής τους κατάστασης πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και -εξαιτίας της αυξησης της ζήτησης για το ισχυρό τους νόμισμα- τάσεις ανατίμησης, ενώ την ίδια στιγμή στις ασθενείς χώρες υπήρχε πίεση για υποτίμηση οι κεντρικές τράπεζες των εκάστοτε χωρών έπρεπε να ρίξουν στην αγορά το ισχυρό νόμισμα και να αποσύρουν από αυτήν το ασθενές. Αυτή η κίνηση θα εξασθενούσε λίγο το ισχυρό νόμισμα και θα ενίσχυε κάπως το ασθενές νόμισμα. […]
[…] Ωστόσο η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας και η εξαγωγική βιομηχανία της χώρας αντιμετώπιζαν εντελώς διαφορετικά την κατάσταση. Απέρριψαν το ΕΝΣ ως εργαλείο για την πρόκληση του φαινομένου του «εισαγόμενου πληθωρισμού» και υπονόμευσαν το μηχανισμό λειτουργίας του. Σε κάθε περίπτωση που καθίσταντο αναγκαίες οι παρεμβάσεις προς όφελος ενός ασθενούς νομίσματος και οι ποσότητες του χρήματος αύξαναν στην Γερμανία εξαιτίας αυτών των παρεμβάσεων η κεντρική τράπεζα εξουδετέρωνε αυτήν την αύξηση με τη λήψη μια σειράς κατάλληλων μέτρων.[…]
[…] και οδήγησε στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 στη δημιουργία έντονων ανισορροπιών στο εσωτερικό της Ευρώπης σε επίπεδο ισοζυγίων τρεχουσών συναλλαγών προς όφελος φυσικά της Γερμανίας και εις βάρος των εταίρων της στο ΕΝΣ. Οι άλλες χώρες λοιπόν αναγκάστηκαν στην πράξη να προσαρμοστούν στη γερμανική «στρατηγική σταθερότητας» και να υιοθετήσουν από την πλευρά τους σκληρή πολιτική λιτότητας.[…]
[…] Η πολιτική της πραγματικής υποτίμησης του γερμανικού μάρκου δεν συνέφερε μόνο την γερμανική εξαγωγική βιομηχανία στην οποία διεσφάλιζε ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα. Ηταν επίσης προς το συμφέρον και των Γερμανών επενδυτών που επεδίωκαν να οικοδομήσουν μία ισχυρή θέση στο διεθνές ανταγωνιστικό σκηνικό. Το θύμα σε αυτήν την περίπτωση δεν ήταν οι επενδυτές αλλά οι εργαζόμενοι: η ανεργία αυξανόταν οι θέσεις εργασίας δεν ήταν πλέον σίγουρες το πραγματικό τους εισόδημα μειωνόταν και τα βάρη από τους φόρους και τις εισφορές γίνονταν δυσβάσταχτα.[…]
[…] Παράλληλα με το στραγγαλισμό της ανάπτυξης στη Γερμανία και σε όλη την Ευρώπη από τη Γερμανική Κεντρική Τράπεζα η τελευταία επέβαλλε το νομισματικό της πιστεύω ως υπέρτατο νόμο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μέσω της συμφωνίας του Μάαστριχτ η οποία καταλήχθηκε το Δεκέμβριο του 1991,υπογράφτηκε τον Φεβρουάριο του 1992 και τέθηκε σε εφαρμογή τον Νοέμβριο του 1993.Η συμφωνία αυτή μετάτρεψε τη φονταμενταλιστική γερμανική φιλοσοφία, σε πρόγραμμα της μελλοντικής νομισματικής ένωσης της Ευρώπης καθώς και της πορείας των χωρών προς αυτήν. Η «Συνθήκη του Μάαστριχτ» καθόρισε την αναπτυξιακή πορεία της Ευρώπης στη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας: Aμετακίνητος και σχεδόν αποκλειστικός προσανατολισμός της οικονομικής πολιτικής στην καταπολέμηση του πληθωρισμού παρόλο που δεν ήταν απειλητικός στη δεκαετία του 1990.[…]
[…] Τα «κριτήρια σύγκλισης» συνέβαλαν –ως φράγμα που έπρεπε μία χώρα να υπερβεί προκειμένου μία χώς να γίνει μέλος της ΟΝΕ-στο να αιτιολογηθεί η ριζική αποδόμηση των προγραμμάτων δημόσιων δαπανών πρωτίστως σε κοινωνικό επίπεδο.[…]
[…] η γερμανική κυβέρνηση επέβαλε στους εταίρους της στο σύνοδο που έγινε στο Αμστερνταμ του Ιούνιο του 1997,ένα «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Οι όροι του ήταν ακόμα σκληρότεροι από εκείνους της συνθήκης του Μάαστριχτ.[…]
[…] Οι συσχετισμοί στο πλαίσιο της Ε.Ε. καθώς και οι αναπτυξιακές προοπτικές της στην οικονομία και στην κοινωνία καθορίζονταν από τέσσερεις παράγοντες στις αρχές της δεκαετίας του 2000:
[…] Πρώτον, η Ενωση μέσω της ακραίας σταθεροποιητικής πολιτικής που εφήρμοσε αυτοεγκλωβίστηκε σε μακροοικονομικό επίπεδο. Συγκεκριμένα αποφάσισε στη σύνοδο της Λισαβώνας να επιδιώξει την πλήρη απασχόληση στην Ε.Ε. μέχρι το 2010.Τα εργαλεία της νομισματικής και οικονομικής πολιτικής που έχει στη διάθεσή της όμως δεν μπορούν να αξιοποιηθούν στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της ανάπτυξης και της απασχόλησης αλλά υπηρετούν μία παθολογική αντιπληθωριστική πολιτική καθώς και τη διατήρηση μηδενικών ισοζυγίων πάση θυσία. Για την απασχόληση μεριμνούν σε συνολικό οικονομικό επίπεδο οι χαμηλές μεταβολές –αυξήσεις ή μειώσεις- στους μισθούς. Αυτός όμως ο μηχανισμός όμως, δεν λειτούργησε στο παρελθόν και δεν πρόκειται να αποδώσει καρπούς ούτε στο μέλλον.
Δεύτερον, ο προσανατολισμός στην απασχόληση που σφράγισε τη συνθήκη του Αμστερνταμ τον Ιούνιο του 1997,μπορεί να υπηρετηθεί εξαιτίας του προαναφερθέντος μακροοικονομικού αποκλεισμού μόνο από συγκεκριμένα προγράμματα που θα αφορούν την αγορά εργασίας. Για το σκοπό αυτό όμως, απαιτούνται επίσης πρόσθετα μέσα τα οποία δεν είναι διαθέσιμα. Υπό αυτές λοιπόν τις συνθήκες η πολιτική που αφορά την αγορά εργασίας μετασχηματίζεται σε ακόμη εντονότερες πιέσεις για την πειθάρχηση και την κατάργηση του κοινωνικού κράτους εις βάρος τόσο των ανέργων όσο και των εργαζομένων.
Τρίτον, η Ε.Ε. έθεσε ως στόχο της μέσω του «Σχεδίου Δράσης για τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες» που υϊοθέτησε τον Μάιο του 1999 τη δημιουργία μέχρι το 2005 μίας ενιαίας εσωτερικής χρηματοπιστωτικής αγοράς. Η εκπόνηση αυτού του σχεδίου ακολουθεί κατά πόδας το αμερικάνικο πρότυπο λαμβάνοντας τη μορφή του ανοίγματος της αγοράς στο εσωτερικό της Ευρώπης δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τις ρυθμίσεις που είναι αναγκαίες για την προστασία των καταναλωτών και των εργαζομένων (Grahl/Huffshmid/Plihon 2002). H υϊοθέτηση της αμερικάνικης κουλτούρας όπου στο επίκεντρο της πολιτικής βρίσκεται ο μέτοχος προκαλεί και στην Ευρώπη έντονες πιέσεις απέναντι στις επιχειρήσεις τόσο στις διοικήσεις όσο και στους εργαζόμενους σε αυτές. Ακόμα και στην Ευρώπη παρατηρούνται φαινόμενα αδιαφανών επιχειρηματικών πρακτικών αλλοίωσης των ισολογισμών, παραποίησης στοιχείων και εξαπάτησης- όπως έγινε στις περιπτώσεις της Flowtex,της Εlf Aquitaine,της Deutsche Telekom,της Vivendi Universal και άλλων ομίλων.
Τέταρτον, καθώς η διαδικασία ιδιωτικοποίησης των δημοσίων υπηρεσιών πρόνοιας, τηλεπικοινωνιών και μεταφορών δεν έχει ολοκληρωθεί αλλά συνεχίζεται, η Ε.Ε. προσφέρει στους μεγάλους θεσμικούς επενδυτές ένα νέο πεδίο δράσης μέσω του «εκσυγχρονισμού» του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Ειδικά η ιδιωτικοποίηση του συνταξιοδοτικού συστήματος το οποίο στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. ήταν οργανωμένο στη βάση του Αναδιανεμητικού μοντέλου ή χρηματοδοτείται μέσω της φορολογίας, προσφέρει στα αμοιβαία ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά και επενδυτικά κεφάλαια ποσά που ανέρχονται σε τριψήφιο ύψος δισεκατομμυρίων ευρώ. Αυτή η διαδικασία θα τους επιτρέψει να πάψουν να μοιάζουν σαν νάνοι μπροστά στους Αμερικανούς θεσμικούς επενδυτές και να συμμετέχουν ως πραγματικοί «παίκτες διεθνούς εμβέλειας» στις παγκόσμιες χρηματιστηριακές αγορές. Για τους ασφαλισμένους ωστόσο αυτό σημαίνει υψηλότερες εισφορές στο παρόν και απουσία διασφάλισης των συνταξιοδοτικών τους αποδοχών στο μέλλον. […]
Εδώ σταματάμε. Και πολλά είπαμε.
Το βιβλίο είναι πυκνογραμμένο, αλλά αξίζουν μία προς μία όλες οι σελίδες του. Ενα βιβλίο «ευαγγέλιο» για αυτούς που ψάχνονται ακόμα, και δεν καταλαβαίνουν ακόμα και τώρα ΠΩΣ φτάσαμε, εδώ στην Ελλάδα, στο γκρεμό. Απίθανα πράγματα γράφτηκαν και ειπώθηκαν βέβαια για την περίπτωσή μας τα τελευταία τέσσερα χρόνια…Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς…μία γεύση πάντως από το βιβλίο πήρατε.
Οπως είπα, το βιβλίο είναι και προφητικό και κάνει και προβλέψεις, που τώρα εν έτει 2013, επιβεβαιώνονται απολύτως… για όλη την Διεθνή σκηνή μιλάμε, βέβαια.
Επειδή όπως έχετε καταλάβει, πλέον, η Ελλάδα αποτέλεσε το τέλειο ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ του γερμανικού εργαστηρίου παραγωγής οικονομικών και κοινωνικών τερατογενέσεων, θα έπρεπε να φτιάξουνε και μία τουρκογερμανική παραγωγή, στα κανάλια μαζικής προπαγάνδας, με έναν Ελληνικού τύπου Φρανκεστάϊν ηθοποιό (άντε και πολιτικό…) για να γιορτάσουν την έλευση του πατήρ Φρανκεστάϊν, στα Ιερά μας χώματα.
Μία ανασκόπηση τουλάχιστον μπορεί να κάνουν για το «Γερμανικό οικονομικό θαύμα»…Εκεί στην ΥΕΝΕΔ…Και πρωταγωνιστές έχουμε και κομπάρσους για την παραγωγή. Είμασταν άλλωστε, και διαχρονικά, γεμάτοι από «νενέκους», «ταγματασφαλίτες», «χίτες», «εφιάλτες» κλπ και μάλιστα οι τωρινοί «ταλαντούχοι », μετεξελίσονται σε κάτι και από «ντόκτορ Μένγκελε»…το ‘χουν, το ‘χουν…
Εμένα πάντως, περνάνε από το μυαλό μου πολλοί ηθοποιοί (και πολιτικοί…) που μπορεί να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο μακάβριο αυτό σίκουελ. Γιατί σίκουελ κατάντησε στο τέλος… ξαναπαίχθηκε το φιλμάκι, πολλές φορές στο παρελθόν.
Καλώς να τα δεχθούν λοιπόν και κακό ψόφο να έχουν.
Ολοι τους.
*Η Μαίρη Σέλλευ, πνευματική δημιουργός του «Φρανκεστάϊν», μιλούσε Ελληνικά και έκανε παρέα και με τον Λόρδο Μπάϋρον, που βέβαια ήταν Φιλέλληνας και δεν είχε καμία απολύτως σχέση με «νενέκους» και παρεμφερή είδη.Αυτό το βιβλίο δεν πρόκειται ποτέ να το διαβάσω όμως, γιατί δεν είναι του ενδιαφέροντός μου.