Ο Κωνσταντίνος είναι ένα παιδί το οποίο ασχολείται με το γκράφιτι, το skate και διάφορες άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες. «Θέλω να γίνω γραφίστας και θα φύγω στην Αγγλία το 2017, επειδή έχω καταλήξει πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει μέλλον για κανέναν – τουλάχιστον για τους νέους. Δυστυχώς, οι πολιτικοί και όλες οι προηγούμενες γενιές μάς καταδίκασαν, αλλά καλύτερα να μην ανοίξω αυτό το θέμα. Θα μείνω απλώς στην άποψή μου πως για όλα αυτά φταίει η παιδεία του Έλληνα, η οποία ξεκινάει από το σχολείο. Θέτονται εξαρχής λάθος βάσεις. Αν ο άνθρωπος δεν κάτσει να ψαχτεί από μόνος του και λειτουργεί με παρωπίδες, αποκλείεται να υπάρξει πρόοδος. Ακόμα και τώρα, που έχουμε για πρωθυπουργό έναν νέο άνθρωπο, σκατά τα έκανε και αυτός».
Η κουβέντα μας ξεκίνησε δυναμικά. Η αναφορά του στα πολιτικά, δημιούργησε την εξής απορία. Άραγε θα ψήφιζε αν είχε τη δυνατότητα ή είναι απογοητευμένος από όλους; «Είναι περίεργο αυτό. Το να μην ψηφίζεις είναι σαν να σε ρωτάει η μάνα σου τι θες να φας και να της λες να κάνει ότι θέλει. Αν φτιάξει ρεβίθια, τα οποία σιχαίνεσαι, δεν έχεις δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς. Από την άλλη, αν πάω να ψηφίσω, είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Εδώ κάποιοι πήγαν και ψήφισαν Χρυσή Αυγή από αντίδραση και πριν από έναν χρόνο η Χρυσή Αυγή έβγαινε στο Κερατσίνι και δολοφονούσε κόσμο».
Μεγάλη εντύπωση κάνει η τόσο καλά δομημένη απάντηση στην ερώτησή, όπως επίσης η συμμετοχή του σε κάποια προγράμματα της Βουλής των Εφήβων. Πέραν της πολιτικής, όμως, πώς βλέπει άραγε το εκπαιδευτικό σύστημα και συγκεκριμένα τη δημόσια εκπαίδευση όντας μαθητής δημόσιου λυκείου; «Το μόνο σταθερό στην παιδεία είναι πως δεν υπάρχει παιδεία. Οι καθηγητές λειτουργούν σαν δημόσιοι υπάλληλοι. Εντάξει, είναι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ, μου θυμίζουν αυτούς που δουλεύουν στο ΙΚΑ. Υπάρχουν φυσικά και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις. Δεν τίθεται θέμα να σε βοηθήσουν σε κάποιο πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίζεις, σχεδόν κανένας καθηγητής δεν νοιάζεται».
Άραγε πως βιώνει ένας 16χρονος την προσφυγική κρίση; «Τη ζω καθημερινά επειδή περνάω από τη Βικτώρια για να πάω στο εργαστήριο που κάνω μαθήματα και η κατάσταση εκεί είναι πολύ περίεργη. Ως άνθρωπος και καλλιτέχνης προβληματίζομαι πολύ έντονα που βλέπω κυρίους να είναι χαρούμενοι επειδή έχουν ένα γάλα στη σακούλα την ίδια στιγμή που ο μέσος Έλληνας κλαίει επειδή τα 500 ευρώ του μισθού του πρέπει να τα δώσει στη ΔΕΗ και όχι για να πάει να πάρει ένα i-phone». Συνεχίσαμε σχολιάζοντας την αρνητική στάση της εκκλησίας απέναντι –σχεδόν– στους πάντες, για να καταλήξει πως «θα πρέπει να τους σέβεσαι όλους, άσχετα με τα πιστεύω τους. Προσπαθώ πάντως να μην μπαίνω σε συζητήσεις περί θρησκείας».
Η ώρα είχε περάσει και ο Κωνσταντίνος έπρεπε να φύγει για να προλάβει να πάει για μάθημα. H τελευταία και πιο σημαντική ερώτηση ρωτήθηκε στο τέλος. Υπάρχει ελπίδα; «Αν συνεχίσουν τα παιδιά της ηλικίας μου να είναι τόσο μαλακισμένα, βάζω και τον εαυτό μου μέσα, δεν υπάρχει ελπίδα».
Ποσο κοιμισμενα πσο χειραγωγημενα και ποσο πλση εγκεφαλου εχουν φαει τα σημερινα παιδια
και αληθεια θελει να μας πει οτι εκεινος δεν εχει ι φον και τι δουλεια κανουν οι γονεις του δεν μας ειπε