Πρωτοακούσαμε για την Aphty Khea μέσα από τις διθυραμβικές κριτικές που δέχεται για τις πρόσφατες δουλειές της (μεταξύ των οποίων και το παρακάτω) στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού…
Οι πιθανότητες, βέβαια, να φτάσεις να φτιάχνεις τέτοια μουσική έχοντας ξεκινήσει εκπροσωπώντας την Ελλάδα στην Junior Eurovision θα εκτιμούσαμε πως είναι απειροελάχιστες. Κι όμως μέσα από την καλλιτεχνική πορεία της (κατά κόσμον) Κλόη Μπολέτη γεννήθηκε η Aphty Khea.
Όσα περισσότερα μαθαίνουμε για αυτήν, τόσο πιο πολύ μας αρέσει η ιστορία της. Οπότε, πολύ απλά, είπαμε να ζητήσουμε από την ίδια να μας την πει.
– Πού σε βρίσκουμε αυτή τη στιγμή;
Αυτή τη στιγμή με έχετε πετύχει σε περίοδο τρελής ενδοσκόπησης… Αρχές Σεπτεμβρίου ξεκίνησα να κάνω εθελοντική εργασία στη λεγόμενη «Ζούγκλα του Καλαί» στη Βόρεια Γαλλία, όπου δούλεψα με πρόσφυγες. Τέλη Οκτώβρη όμως όσο βρισκόμουν εκεί, η Γαλλική κυβέρνηση κατεδάφισε τη Ζούγκλα. Οι τελευταίοι μήνες έχουν αποδειχθεί προκλητικοί ψυχικά και συναισθηματικά, με πολλά υπαρξιακά ερωτήματα. Με λίγα λόγια, δηλαδή, η κατάλληλη στιγμή για περαιτέρω καλλιτεχνική εξερεύνηση και δημιουργία.
– Να ξεκινήσουμε από το εξαιρετικό βιντεοκλίπ για το Onyx Glitz! Τι ακριβώς συμβολίζει;
Ευχαριστώ πολύ! Το βίντεο, το οποίο είναι δημιούργημα καθαρής συνεργασίας του σκηνοθέτη και φίλου μου, Μπέντζαμιν Μπρουκς και εμού, αντιπροσωπεύει την φανέρωση μιας εσωτερικής μάχης μεταξύ ψυχικής αυτοκαταστροφής και γαλήνης. Αυτή η εσωτερική διαμάχη που βιώνει, οδηγεί την Aphty στη διαφυγή από το γαλαξία της.
– Στο δικό σου σύμπαν τι ρόλο παίζει η μουσική;
Η μουσική παίζει πολλούς ρόλους. Η Aphty, τη χρησιμοποιεί για θεραπευτικούς σκοπούς, οπού στο σύμπαν της αποκαλείται «sonic healer».
– Πότε και πως γεννήθηκε η Khea;
Είναι απόγονος μίας ηχητικής θεότητας και ενός ανθρωποειδές χαμαιλέοντα (εξού και το δέρμα της), και είναι διακοσίων ενός ετών. Άμα το πάμε κυριολεκτικά όμως, «γεννήθηκε» μέσα από την κούρασή μου και βαρεμάρα με τη σημερινή, ως ένα βαθμό ανιαρή, μουσική βιομηχανία. Πραγματικά χρειαζόμουν μια νέα μορφή έκφρασης, μια που θα συνδύαζε τη μουσική με την εικαστική τέχνη, και θα μου άφηνε περιθώριο να εκφράσω της ανησυχίες μου για τον κόσμο (αλλά κυρίως τις σκέψεις και τις εμπειρίες μου γενικά), μέσω μιας καινούργιας ταυτότητας, μία που θα μου χάριζε δημιουργική ελευθερία, καθώς και απόσταση απο τη παλιά μου επαγγελματική μουσική κατεύθηνση (η οποία έχει αλλάξει δραστικά).
– Υπάρχει μέλλον για τη μουσική στη Γη ή θα πρέπει να το αναζητήσουμε σε άλλα μέρη του Γαλαξία;
Μέλλον υπάρχει… αν είναι όμως να εξαπλωθούμε δημιουργικά και να ανακαλύψουμε νέα μουσικά και καλλιτεχνικά εδάφη, θα πρέπει να παίρνουμε περισσότερα ρίσκα. Ως καλλιτέχνες από πειραματικής απόψεως, και ως ακροατές από απόψεως του πόσο ανοιχτόμυαλοι είμαστε. Καιρό τώρα τα (mainstream) media μας δείχνουν τι πρέπει να ακούμε, τι να βλέπουμε, τι να φοράμε, τι να τρώμε. Ας ψαχτούμε και λίγο μόνοι μας… αποδεικνύεται διασκεδαστικό, το υπόσχομαι!
Photo: Charles Fouco
– Σε πετυχαίνουμε, λοιπόν, στο προσφυγικό camp του Calais στη Γαλλία. Θα θέλαμε να μας μιλήσεις για την εμπειρία σου εκεί (όσο επαρκούν οι λέξεις για να περιγράψουν κάτι τέτοιο). Τι σε έστειλε εκεί;
Όπως γνωρίζουμε, φέτος μέσω του ίντερνετ γίναμε μάρτυρες πολλών φρικιαστικών εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Ο πόλεμος που επικρατεί και όλο χειροτερεύει στη Συρία, είναι το αποτέλεσμα δεκαετιών φτωχών πολιτικών ελιγμών, μεγαλομανίας, πολιτιστικής αναταραχής, και φυσικά, δυτικού ενδιαφέροντος, γεγονός που έχει αφήσει χιλιάδες ανθρώπους άστεγους, δίχως οικογένεια και φίλους, με καμία επιλογή παρά να δραπετεύσουν από εκείνη τη κόλαση… αυτοί που επέζησαν, τουλάχιστον. Με κάθε βίντεο που έβλεπα, ένιωθα όλο και περισσότερο ταραγμένη, προβληματισμένη και αδύναμη. Είναι απαραίτητο να ανοίγουμε συζητήσεις περί αυτών των θεμάτων, αλλά μετά από ένα σημείο, ειδικά αν κατακρίνεις αυστηρά αυτά τα γεγονότα και σε επηρεάζουν ψυχικά, τα λόγια γίνονται περιττά και κάτι πρέπει να κάνεις.
Photo: Herve Guyonvarch
Οπότε, μετά από πολλή σκέψη και έρευνα αποφάσισα να πάω ως εθελόντρια σε ένα προσφυγικό camp, συγκεκριμένα όπως ανέφερα πριν, στη λεγόμενη «Ζούγκλα του Καλαί». Όταν έφτασα στο Καλαί πολλά πράγματα με άφησαν άφωνη. Η συνθήκες διαβίωσης ήταν τόσο άθλιες, που κάθε λίγο έβρισκα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν όντως βρισκόμουν στην Ευρώπη. Δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο απάνθρωπες ήταν οι συνθήκες… Στην αρχή, παρατήρησα πρόσφυγες πολλών διαφορετικών εθνικοτήτων, πράγμα το οποίο μου έκανε εντύπωση. Δε βρήκα μόνο Σύριους, και έτσι γνώρισα και έμαθα πόσες άλλες χώρες ακολουθούν σε κοντινή απόσταση τη μοίρα της Συρίας. Βασανιστήρια και εκβιασμοί στο Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν, εθνική κάθαρση και γενοκτονία στο Σουδάν, εμφύλιος πόλεμος και σύντομος λιμός στη Υεμένη, διεφθαρμένη κυβέρνηση και ανήλικη μαχητική μεταρρύθμιση στην Ερυθραία και Αιθιοπία.
Photo: Charles Fouco
Η Ζούγκλα είχε σύνολο 10,000-11,000 πρόσφυγες και ένας από τους λόγους που έφτασε ο αριθμός σε τέτοια ύψη, ήταν η πολύχρονη αμέλεια από τη μεριά της Γαλλικής και Βρετανικής κυβέρνησης, λόγω άρνησης της αναγνώρισης αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης. Η Γαλλική κυβέρνηση δεν πήρε καμία σχεδόν ευθύνη, αφήνοντας την διατήρηση του camp και τη μοίρα όλων των ανθρώπων στα χέρια των ΜΚΟ. Υπήρχαν πολλές οργανώσεις, και η κάθε μία αναλάμβανε διαφορετικούς ρόλους ώστε να διατηρηθεί εκείνο το μέρος. Η οργάνωση με την οποία εντάχθηκα (Utopia 56), είχε κυρίως την ευθύνη καθαρισμού του camp. Οπότε, κάθε πρωί χωριζόμασταν σε ομάδες και ξεκινούσαμε να καθαρίζουμε από τις 9 και το μεσημέρι συνεχίζαμε τη μέρα μας μέχρι και τις 6 το απόγευμα είτε μαγειρεύοντας είτε διδάσκοντας γαλλικά και αγγλικά. Προσωπικά, συνήθως δίδασκα αγγλικά και μουσική σε νεαρούς ενήλικες καθώς και σε μικρά παιδιά. Περιττό να πω πως η ψυχική διέγερση ήταν σχεδόν ανύπαρκτη σε αυτό το μέρος. Πολλοί πρόσφυγες έμεναν εκεί, διότι ήθελαν είτε να γυρίσουν στη Βρετανία επειδή τους είχε δοθεί άσυλο εκεί από πολύ μικρή ηλικία (οι ανήλικοι αιτούντες ασύλου αφού ενηλικιώνονται, απελάσονται πίσω στις ακόμα εμπόλεμες χώρες τους), είτε γιατί έχουν οικογένεια στη Βρετανία, δίνοντάς τους το νόμιμο δικαίωμα να ζητήσουν άσυλο εκεί.
Photo: Charles Fouco
– Ποια ήταν η σκέψη που δημιουργείτο συχνότερα στο μυαλό σου;
Πώς γίνεται να θεωρούνται αυτοί οι άνθρωποι κατώτεροί μας μόνο και μόνο λόγω της εθνικότητάς, θρησκείας ή κουλτούρας τους; Γιατί αν ήμασταν Ευρωπαίοι ή άλλοι δυτικοί πρόσφυγες η αντιμετώπιση θα ήταν διαφορετική; Γιατί τόσοι άνθρωποι πιστεύουν πως οι περισσότεροι πρόσφυγες είναι εγκληματίες και αγριάνθρωποι, επομένως ασήμαντοι; Γιατί τόση αυταπάτη ανωτερότητας στη Δύση; Γιατί εγώ κι όχι αυτοί; Γιατί τόσο μίσος; Γιατί τόσος ρατσισμός; Γιατί αργεί τόσο η γραφειοκρατία; Γιατί τόσες φασιστικές επιθέσεις; Γιατί τόση αστυνομική βία και κατάχρηση εξουσίας; Γιατί τόσα δακρυγόνα; Γιατί δεν αναλαμβάνουν οι ισχυρότερες Ευρωπαϊκές χώρες περισσότερη ευθύνη; Η λίστα συνεχίζει, αλλά όλα αυτά τα ερωτήματα είχαν περίπου την ίδια συχνότητα.
Photo: Charles Fouco
– Μουσική ακουγόταν;
Ω, ναι.. μουσική ακουγόταν. Και από πρόσφυγες και από εθελοντές. Αυτή ήταν μία από τις όμορφες πτυχές της Ζούγκλας… παρά την έντονη μιζέρια και τραγικότητα που επικρατούσε, εξακολουθούσαν οι πρόσφυγες να τραγουδάνε, εξακολουθούσαν να γελάνε, να χορεύουν, να έχουν ελπίδα.. μέσα στην απελπισία τους. Δεν υπάρχει άνθρωπος που θα ήθελε να μείνει σε αυτό το μέρος, κανείς τους δεν ήθελε, αλλά όπως έχει εκφράσει μία σύντροφος εθελόντρια, είχαμε ο ένας τον άλλον σε περιόδους ακραίας ταλαιπωρίας, και αυτό επέτρεψε την χάρη της ενότητας να ανθίσει σε ένα τόσο βλοσυρό μέρος. Δημιουργήθηκε μία μικρή πολυπολιτισμική κοινότητα. Βεβαίως, υπήρχαν συγκρούσεις και περιστάσεις εγκληματικότητας, αλλά αυτά είναι στοιχεία που βρίσκονται σε κάθε μικρή πόλη, γιατί όπως ανέφερα πριν, αυτό ήταν η Ζούγκλα – μια μικρή κοινότητα. Άπειρες φορές όταν κάναμε διαλείμματα από τον καθαρισμό, μας καλούσαν στις τέντες τους και μας πρσφέραν τσάι και καφέ, επέμεναν να μοιραστούν το λιγοστό τους φαγητό μαζί μας, μας τραγουδούσαν στις γλώσσες τους και κάποιες φορές μας έλεγαν τις επώδυνες ιστορίες τους, αν είχαν το κουράγιο… και πάνω απ’όλα, ήταν εξαιρετικά ευγνώμονες για τη βοήθειά μας.
Photo: Charles Fouco
– Έφυγες αισιόδοξη ή περισσότερο απογοητευμένη από εκεί;
Ο μεγαλύτερος προβληματισμός είναι πως, ως απλοί πολίτες, δε γίνεται να σταματήσουμε αυτούς τους πολέμους. Δυστυχώς, δεν έχουμε απευθείας επιρροή πάνω σε τόσο περίπλοκες πολιτικές περιστάσεις. Οπότε, πολλές φορές πολλοί εθελοντές νιώθαμε απελπισία, διότι ξέραμε πολύ καλά και είχαμε μια συνεχόμενη υπενθύμιση, πως δε μπορούσαμε να αλλάξουμε τίποτα. Δε μπορούσαμε να τους βοηθήσουμε όσο πραγματικά θέλαμε. Αλλά αυτό που όντως μπορούσαμε να κάνουμε, ήταν να προσπαθήσουμε να καλυτερέψουμε έστω και λίγο τις συνθήκες αυτών των ανθρώπων προσφέροντας τους τη βοήθειά μας, καθώς και μία αίσθηση ανθρωπότητας και φροντίδας.
Photo: Charles Fouco
Η αλήθεια είναι πως έχασα όση αφέλεια είχε παραμείνει μέσα μου. Κατά πολλούς τρόπους έγινα πιο κυνική απ’ό,τι ήμουν πριν ξεκινήσω αυτό το είδος εθελοντική εργασία, όσων αφορά την πολιτική και τα ανθρώπινα ήθη.. Αλλά την ίδια στιγμή γνώρισα τόσες όμορφες ψυχές, τόσο εθελοντών όσο και προσφύγων, που ενώ έχανα την πίστη μου στην ανθρωπότητα, οι εθελοντές μου ανακαίνιζαν εκείνη τη πίστη, αλλά και λίγο αισιοδοξία. Το να βοηθάς τον συνάνθρωπό σου, ειδικά αν έχει περάσει μαρτύρια, είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που υπάρχουν σε αυτό τον χαοτικό κόσμο.
Δεν ήταν εύκολη εμπειρία. Όπως ανέφερα πριν, υπήρξαν πολλές ψυχικές, υπαρξιακές και συναισθηματικές προκλήσεις. Αλλά έτσι δόθηκε σε όλους μας τρελή προοπτική, και βαθύτερη κατανόηση προς τους συνανθρώπους μας, καθώς και προοπτική όσων αφορά το διεφθαρμένο σύστημά μας. Γι’αυτό το λόγο, προτρέπω και ενθαρρύνω όσους επηρεάζονται αρνητικά έστω και λίγο από τα σημερινά μας πολιτικά και ανθρωπιστικά γεγονότα, όσους έχουν κουράγιο, και όσους ψάχνουν λίγη προοπτική στη ζωή τους, να δωρίσουν λίγο από το χρόνο τους και να προσφέρουν λίγη αγάπη και βοήθεια σε αυτούς τους πονεμένους και διωγμένους από την χώρα τους συνανθρώπους μας. Όσον αφορά εμένα, εγώ θα συνεχίσω την εθελοντική εργασία όσο συνεχίζουν να υπάρχουν πρόσφυγες (επόμενος προορισμός η Θεσσαλονίκη), αλλά και θα συνεχίσω τη διάδοση συνειδητοποίησης μέσω διαλόγου, και κυρίως μέσω της μουσικής.
Photo: Charles Fouco
– Τι καινούργιο ετοιμάζεις το προσεχές διάστημα;
Ετοιμάζουμε ένα νέο βίντεο κλιπ με τον Μπεν και άλλο έναν φίλο μας, τον Τσάρλι Χάουλη, για το «Peacebloom», δεύτερο κομμάτι από το EP μου που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες και συνέχεια του «Onyx Glitz». Μέχρι στιγμής έχουμε κάνει συναρπαστική δουλειά και είμαι πολύ ανυπόμονη να κυκλοφορήσει, που με το καλό θα γίνει σύντομα!