Γιάννης Πανούσης : Το «αριστερό» αντιπολιτευτικό παράδοξο

“Γύρω μου ζαλισμένοι εχθροί και φίλοι σαν να επιστρέψαν από καρναβάλι” Νάσος Βαγενάς, Ruit Hora..

Ένα από τα “παράδοξα” της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι “η όλη Αριστερά” δεν [φαίνεται να] στηρίζει το εγχείρημα. Το ΚΚΕ ακολουθεί το δικό του δογματικό μοναχικό δρόμο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΛΑΕ, η Πλεύση Ελευθερίας μάλλον τον καταγγέλουν παρά τον σιγοντάρουν [τουλάχιστον όπου κι όταν συμφωνούν], ενώ τα διάφορα αριστερίστικα μορφώματα θεωρούν την Κυβέρνηση περίπου “προδοτική”.

Χωρίς ν’αμφισβητώ τις μικρο-αναλύσεις και τις ‘ταξικές’ προθέσεις των παραπάνω, μου μοιάζει πολιτικά ιδιαίτερα περίεργο το φαινόμενο να βάλλεται η [όποια] αριστερή εκδοχή της κυβερνησιμότητας από τους φυσικούς συμμάχους της. Θα μπορούσε κάποιος να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι πολιτικές αυτές δυνάμεις [ή έστω οι περισσότερες από αυτές] αισθάνονται πιο άνετα με μία Κεντροδεξιά ή Σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση παρά με μία[έστω κολοβή] Αριστερή.

Με την έννοια αυτή τους βολεύει ν’ανατραπεί η Κυβερνώσα[με φανερές ή υπόγειες κινήσεις] για να διεκδικήσουν και πάλι την πρωτοκαθεδρία ή την αποκλειστικότητα της ‘καθαρότητας’της αριστερής ιδεολογίας και πρακτικής,ως γνήσιοι εκφραστές των λαϊκών πόθων.

Το λαό όμως τον ρώτησαν; Ή μήπως δεν τους ενδιαφέρει τόσο όσο η “δικαίωση” των τσιτάτων της “επαναστατικότητας”;

ΥΓ. Τα αυτά ισχύουν και για όσους τώρα [και έτσι] αποφάσισαν ,όχι να κριτικάρουν αυστηρά τα αρνητικά φαινόμενα της διακυβέρνησης, αλλά να προβάλλουν  και να ευαγγελίζονται ένα πρότυπο σωτηρίας της χώρας δίχως την Αριστερά, όπως αυτή ψηφίστηκε από τους έλληνες πολίτες [και η οποία είναι η μόνη που έχει το τεκμήριο της δημοκρατικής νομιμοποίησης].