Είναι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι. Στην επαρχία ένα παιδί μπορεί να παίζει με τους φίλους του μέχρι αργά, χωρίς να αγχώνονται οι γονείς του, ενώ στην Αθήνα ένα παιδί είναι αναγκαστικά κλεισμένο στο διαμέρισμα. Δεν έχει τη δυνατότητα να παίξει, να χτυπήσει, να ζήσει.
Στην επαρχία τα παιδιά παίζουν μπάλα και πετούν πέτρες, όπως φαντάζομαι έκανες και εσύ μικρός. Με την υποκριτική τέχνη, πως προέκυψε η ενασχόλησή σου;
Η επαφή μου με την υποκριτική τέχνη ήταν εντελώς τυχαία. Μικρός έπαιζα μπάσο και μια ημέρα που έκανα πρόβες με το συγκρότημα μου, σε ένα υπόγειο του δήμου, τσακωθήκαμε. Φεύγοντας, ανέβηκα στον πάνω όροφο, όπου έκανε πρόβα η θεατρική ομάδα και ο σκηνοθέτης Γιώργος Μπινιάρης μου πρότεινε να παίξω. Χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα, δέχθηκα. Έτσι ξεκίνησε για εμένα το ταξίδι στο χώρο της υποκριτικής τέχνης.
Ήταν εύκολο να το δεχθεί η οικογένειά σου;
Ηθοποιός έγινα σε ηλικία 25 ετών, αφού πρώτα σπούδασα στο τμήμα Εμπορίας, Διαφήμισης και Μάρκετινγκ στο ΤΕΙ Αθήνας και εκπλήρωσα τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις. Οπότε και οι γονείς μου δεν μπορούσαν να πάρουν θέση για τις επιλογές μου.
Σήμερα μετά από τόσα χρόνια μετανιώνεις για την επιλογή σου;
Μεταξύ Μάρκετινγκ και υποκριτικής τέχνης; Όχι, γιατί ο τομέας του Μάρκετινγκ δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Στο πρώτο μάθημα μας έμαθαν πως να πουλάμε τα προϊόντα που δεν έχουν χρησιμότητα στους ανθρώπους. Είναι μια δουλειά εντελώς ψεύτικη.
Μετράς συμμετοχές σε πολύ μεγάλες επιτυχίες, αλλά και σε παραγωγές που δημιουργήθηκαν αντιδράσεις. Μία από αυτές ήταν η παράσταση «Ισορροπία του Νας» που κατέβηκε σε σύντομο διάστημα.
Όλα τα έργα που κάνω τελευταία έχουν κάτι να πούνε. Δεν είναι μόνο η «Ισορροπία του Νας», που ανέβηκε στην Πειραματική Σκηνή και κατέβηκε. Τώρα γιατί κατέβηκε η παράσταση και τι σημαίνει το Εθνικό Θέατρο να κατεβάζει μία παράστασή, το αφήνω στον κόσμο να το κρίνει.
Πιστεύεις ότι υπήρξαν πιέσεις; Αν ναι από ποιους;
Δεν ξέρω τι έγινε, και δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω, ποιους πείραξε και γιατί τους πείραξε η παράσταση. Μπορώ όμως με βεβαιότητα να σου πω, ότι εκείνοι που αντέδρασαν, ήταν άνθρωποι που δεν είχαν δει την παράσταση. Απλά έμεναν σε ένα όνομα, χωρίς να γνωρίζουν ποιο ήταν το θέμα της παράστασης.
Με ποιον τρόπο επιλέγεις τις δουλειές σου;
Βασικό στοιχείο είναι να μου αρέσει το κείμενο, να έχει η παράσταση κάτι να πει στο κοινό που θα την παρακολουθήσει. Για παράδειγμα η παράσταση “Lebensraum” του Θανάση Τριαρίδη που ανέβηκε πέρυσι και θα κάνουμε φέτος περιοδεία, ήταν ένα λιθαράκι να καταργηθεί ο νόμος που απαγόρευε στα άτομα με αναπηρίες να γίνουν ηθοποιοί. Φέτος συμμετέχω στην παράσταση «Οργισμένα νιάτα», η οποία επίσης έχει κάτι να πει στον κόσμο.
Πες μου λίγα λόγια για τα «Οργισμένα νιάτα»;
Η παράσταση «Οργισμένα νιάτα» μιλάει για την οργή των νέων που δεν βρίσκει διέξοδο σε αυτά που γίνονται. Από το 1957 που ξεκινάει το έργο, μέχρι και σήμερα, αν εξαιρέσεις τα διάφορα γεγονότα που σημάδεψαν τις εποχές, οι νέοι είναι πάντα εγκλωβισμένοι. Οι μεγάλοι ποτέ δεν τους ακούν και τους έχουν πάντα σε μία άκρη. Κάτι που θεωρώ πως είναι τεράστιο λάθος, γιατί έχουν πράγματα και να πουν αλλά και να δώσουν. Όπως και η σκηνοθέτης της παράστασης, η Κίρκη Καραλή, η οποία είναι νέος άνθρωπος και έχει φρέσκιες ιδέες.
Νομίζω πως είχες συνεργαστεί και πέρυσι με την Κίρκη Καραλή. Πως είναι να συνεργάζεσαι μαζί της;
Είχαμε συνεργαστεί πέρυσι στην παράσταση «Αυτή η νύχτα μένει». Η συνεργασία με την Κίρκη είναι πραγματικά απόλαυση. Έχει ένα μαγικό τρόπο, που δεν μπορούν να τον καταλάβουν πολλοί. Δίνει ελευθερία στον ηθοποιό να παίξει και με αυτόν τον τρόπο, παίρνει το καλύτερό του και το αναδεικνύει.
Είναι αυστηρή, φωνάζει;
Νομίζω ποτέ. Η Κίρκη, έχει μία απίστευτη ηρεμία και χαλαρότητα και δεν επηρεάζεται από ότι και να γίνεται γύρω της. Την ηρεμία αυτή, τη μεταδίδει και στους συνεργάτες της, με αποτέλεσμα, να βγαίνουν όλα πολύ απαλά και πολύ αβίαστα. Στο κομμάτι της σκηνοθεσίας, η Κίρκη ότι και να κάνει, έχει πάντα άποψη και λόγο.
Το 2011 διάβαζα ότι ήσουν από τους τελευταίους που άφησαν την πλατεία και τους «Αγανακτισμένους». Σήμερα θεωρείς πως λείπει ένα τέτοιο κίνημα;
Δεν πιστεύω ότι λείπουν οι «Αγανακτισμένοι». Σε ένα κυκλώνα, εξωτερικά όλα βράζουν, ενώ στο εσωτερικό του όλα κινούνται ήρεμα μέχρι να ξεσπάσει. Δεν ξέρω αν αυτό θα συμβεί σύντομα, ούτε αν θα γίνει με ένα τυχαίο γεγονός. Πάντως τα πράγματα δεν είναι καλά. Θα έλεγα ότι είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα.
Στην Ελλάδα και πρόσφατα στη Γερμανία, παρατηρείται ακροδεξιά στροφή.
Σε όλο τον κόσμο τείνουν τα πράγματα προς τον φασισμό, δεν υπάρχει δηλαδή, μόνο στην Ελλάδα ακροδεξιά στροφή. Όταν ένας άνθρωπος ζορίζεται και φτάνει στο απροχώρητο, επιστρέφει σε ζωώδη ένστικτα και δεν ξέρουμε πως θα αντιδράσει και που θα οδηγηθεί.
Στον χώρο σου, οι μισθοί κάποτε ήταν διαφορετικοί, σήμερα έχουν πέσει. Σε θυμώνει;
Δεν έχει πέσει μόνο ο μισθός του ηθοποιού και δεν πιστεύω, ότι υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει δει να μειώνεται ο μισθός του. Σίγουρα, ήταν καλοπληρωμένη σαν δουλειά, αλλά ήταν πολλές ακόμα καλοπληρωμένες. Σήμερα οι μόνοι που ζουν καλά και έχουν διατηρήσει ή και αυξήσει το εισόδημά τους είναι οι πολιτικοί.
Πως θα ανατραπεί το χάσμα όταν τους ψηφίζουν;
Ο κόσμος δεν έχει καταλάβει ή μάλλον δεν έχει συνειδητοποιήσει, ότι οι πολιτικοί πληρώνονται από τους φόρους μας. Ωστόσο επειδή καταλαβαίνω που το πας, η επανάσταση δεν έρχεται ούτε με βία, ούτε με αίμα. Αν θες να χτυπήσεις κάτι, από τη ρίζα του, όπως για παράδειγμα μια εταιρεία, σταματάς να αγοράζεις τα προϊόντα της και να την τροφοδοτείς με χρήματα.
Το Μάρκετινγκ όμως έχει ήδη οπλιστεί απέναντι σε τέτοιες αντιδράσεις, έτσι δεν είναι;
Είναι αλήθεια ότι έχουν δημιουργήσει στον κόσμο την ανάγκη για περιττά πράγματα. Μέσα σε αυτούς είμαι και εγώ. Νομίζουμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι αγοράζοντας τα προϊόντα τους, ενώ η ευτυχία σε πιο απλά πράγματα. Μια αγκαλιά και μία βόλτα με φίλους. Με αυτά περνάς καλά, όλα τα υπόλοιπα μας κάνουν «πρεζάκια» της κατανάλωσης.
Πολλοί συνάδελφοί σου κάνουν διαφημίσεις. Εσύ θα έκανες ή είναι ταμπού;
Διαφήμιση δεν έχω κάνει και δεν θα έκανα. Μου το είχαν ζητήσει στο παρελθόν και αρνήθηκα. Δεν είναι ταμπού για εμένα αλλά άποψη ζωής. Γιατί να κάνω διαφήμιση, ποιος ο λόγος;
Για να ζεις με μεγαλύτερη άνεση και να επιλέγεις θεατρικές δουλειές.
Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ανάγκες και δεν κάνουμε τις ίδιες επιλογές. Βέβαια υπάρχει και η φράση, «δεν πρέπει να λες μεγάλα λόγια», γιατί καμιά φορά διαψεύδεσαι και δεν κάνει, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται οι τηλεοπτικές σειρές και έχουν δώσει τη σκυτάλη στα παιχνίδια επιβίωσης. Πως το βλέπεις αυτό;
H στροφή αυτή είναι όπως στις αρχές του 2000, που είχε εμφανιστεί το Big Brother. Πήγε την πρώτη χρονιά σαν πρόγραμμα, αρκετοί το αντέγραψαν και μετά πάτωσαν. Έτσι θα γίνει και τώρα. Πέρυσι πήγε καλά το survivor, και φέτος θα επιλέξουν όλα τα κανάλια να κάνουν παρόμοιες παραγωγές. Έτσι θα φάνε την «καρπαζιά» τους και του χρόνου θα τα κόψουν.
Ωστόσο σε αυτά συμμετέχουν και ηθοποιοί. Εσύ θα πήγαινες;
Αυτά τα παιχνίδια, προσφέρουν διασκέδαση σε αυτόν που τα βλέπει και διέξοδο σε όσους συμμετέχουν. Είναι μία δουλειά, για την οποία πληρώνονται, όπως θα συνέβαινε και αν δούλευαν σε μία παράσταση. Σε τέτοια προγράμματα, εγώ προσωπικά, όχι δεν θα πήγαινα.
Αυτές τις μέρες έγινε ιδιαίτερη αναφορά στο δικαίωμα νομικής αναγνώρισης αλλαγής φύλου και υπήρξαν αντιδράσεις από την εκκλησία. Ποια είναι η δική σου θέση;
Η αντίδραση της εκκλησίας είναι πάντα δεδομένη. Σέβομαι όλους τους ανθρώπους που πιστεύουν, ωστόσο η εκκλησία δεν ακολουθεί πιστά τα λόγια του Χριστού. Ο Χριστός δίδαξε την αγάπη και η εκκλησία στην σημερινή της μορφή διδάσκει τον φόβο. Κατέστρεψε τα παζάρια και σήμερα έξω από τις εκκλησίες που γιορτάζουν στήνονται παζάρια.
Πως περνάς τον ελεύθερό σου χρόνο;
Αυτή την περίοδο κάνω δύο παραστάσεις και δεν έχω ελεύθερο χρόνο. Γενικά όμως, μου αρέσει να κάνω βόλτες, ταξίδια και να διαβάζω. Η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά, πρέπει να είμαστε καλά και να γελάμε.
Συνέντευξη: Αδάμ Αλεξόπουλος
Φωτογραφίες: Νίκος Σερτ