Φωνή απ’ την Θάλασσα…
Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,
όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη
σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.
Φέρνει μηνύματα εις ταις ψυχαίς δροσάτα
η μελωδία της. Τα περασμένα νειάτα
θυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καϋμό.
Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε,
αισθήματα λησμονημένα ξαναζούνε
μες στων κυμάτων τον γλυκόν ανασασμό.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Και σαν κυττάζεις την υγρή της πεδιάδα,
σαν βλέπεις την απέραντή της πρασινάδα,
τον κάμπο της πούναι κοντά και τόσο μακρυνός,
γεμάτος με λουλούδια κίτρινα που σπέρνει
το φως σαν κηπουρός, χαρά σε παίρνει
και σε μεθά, και σε υψώνει την καρδιά.
Κι αν ήσαι νέος, μες σταις φλέβες σου θα τρέξη
της θάλασσας ο πόθος· θα σε ’πη μια λέξι
το κύμα απ’ τον έρωτά του, και θα βρέξη
με μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά.
Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.
Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων; —
το τραγικό παράπονο των πεθαμένων,
που σάβανό των έχουν τον ψυχρόν αφρό,
και κλαίν για ταις γυναίκες των, για τα παιδιά των,
και τους γονείς των, για την έρημη φωλιά των,
ενώ τους παραδέρνει πέλαγο πικρό,
σε βράχους και σε πέτραις κοφτεραίς τους σπρώχνει,
τους μπλέκει μες στα φύκια, τους τραβά, τους διώχνει,
κ’ εκείνοι τρέχουνε σαν νάσαν ζωντανοί
με ολάνοιχτα τα μάτια τρομαγμένα,
και με τα χέρια των άγρια, τεντωμένα,
από την αγωνία των την υστερνή.
Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων;—
το τραγικό παράπονο των πεθαμένων
που κοιμητήριο ποθούν χριστιανικό.
Τάφο, που συγγενείς με δάκρυα ραντίζουν,
και με λουλούδια χέρια προσφιλή στολίζουν,
και που ο ήλιος χύνει φως ζεστό κ’ ευσπλαγχνικό.
Τάφο, που ο πανάχραντος Σταυρός φυλάει,
που κάποτε κανένας ιερεύς θα παή
θυμίαμα να κάψη και να ‘πη ευχή.
Χήρα τον φέρνει που τον άνδρα της θυμάται
ή υιός, ή κάποτε και φίλος που λυπάται.
Τον πεθαμένο μνημονεύουν· και κοιμάται
πιο ήσυχα, συγχωρεμένη η ψυχή.
K.Π.Καβάφης
(Από τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος 1983)
Με φουρτουνιασμένη θάλασσα, με χιόνι, με βροχή, με χαλάζι, με κρύο με ζέστη, το Λουτράκι μας είναι πάντοτε πανέμορφο και ωραίο. Κώστας Αγγελίδης.
Που είσαι εσύ με τις τσούχτρες
Προς loutrakiblog σας είχα ρωτήσει τι έγινε με το αρχείο του μπλοκ και είπατε θα το κοιτάξετε. Απαντήστε άμα έχετε νεότερα. Να είστε καλά και πρώτη στην ενημέρωση
Φίλε Αντρέα αν κοιταξεις δεξια κάτω πάνω από τις δημοφιλέστερες αναρτήσεις,έχει την αρχειοθήκη του ιστολογίου. Εκεί μπορείς να βρεις ότι θέλεις.
Ευχαριστούμε πολύ για την επικοινωνία! Να είσαι καλά εκεί στα ξένα !!
Βγήκαν οι τσούχτρες στο δρόμο να μας φάνε , που είναι ο δήμαρχος που είναι η πολιτεία
Εντάξει αυτό το είχα ξαναδεί το παλιό ήταν ποιο εύκολο ειδικά για κινητό.ευχαριστώ καμιά φορά κοιτάζω κάνα παλιό άρθρο να δω τι παπαριες έγραψα χαχαχα Καλή συνέχεια κάντε ένα άρθρο για πόσο κοστίζει έξοδο στα μπουζούκια να γίνει βαβούρα
Η φουρτούνα μου θυμίζει τον κατεπάν Φώτη, το θαλασσοδαρμένο, που μου τα'λεγε κιόλας για τον ατατονόμαστο εδώ που διατρανώνει ότι έχει κάνει και ηλεκτρολόγος στα πλοία, τρομάρα του….
Θαλασσα φουρτουνιασμενη,
το Λουτρακι ομορφαινει!