Έλλη Λαμπέτη: Μια σπουδαία ηθοποιός με το πιο όμορφο θλιμμένο χαμόγελο

Σαν σήμερα, το 1926, στο σπίτι του Κώστα Λούκου, ιδιοκτήτη ταβέρνας και της Αναστασίας (Τάσα) Σταμάτη, στα Βίλλια Αττικής, έρχονται στη ζωή δύο δίδυμα αδέρφια: ο Τάκης και η Έλλη. Το κορίτσι θα μεγαλώσει και θα γίνει μία από τις σπουδαιότερες και ομορφότερες Ελληνίδες ηθοποιούς. Το όνομά της θα μείνει στην ιστορία:Έλλη Λαμπέτη.

Η Λαμπέτη υπήρξε μία εξαιρετική ηθοποιός, δυναμική και παθιασμένη γυναίκα, σαγηνευτική και με ευθύτητα.

Το 1941 έχασε τον δίδυμο αδερφό της Τάκη από φυματίωση, ένα γεγονός που την συγκλόνισε και τραυμάτισε για όλη της τη ζωή.

Άλλαξε το όνομα της από Λούκου σε Λαμπέτη, μετά από παρότρυνση του θείου της και εμπνευσμένη από τον «Αστραπόγιαννο» του Βαλαωρίτη.

Η γνωριμία της και ο θυελλώδης έρωτας με τον Δημήτρη Χορν, το 1952, την ώθησε στον χωρισμό από τον τότε σύντροφό της, τον Πλωρίτη, μία πράξη επαναστατική για την εποχή.

Χορν και Λαμπέτη σύναψαν μία ταραχώδη αλλά και βαθιά, φλογερή σχέση, στη διάρκεια της οποίας μεγαλούργησαν στη σκηνή του θεάτρου αλλά και στην οθόνη του κινηματογράφου. Οι δύο αστέρες χάρισαν αριστουργήματα στην ιστορία του κινηματογράφου όπως, η” Κάλπικη Λύρα”, ο “Βροχοποιός”, το “Κυριακάτικο Ξύπνημα¨, το “Κορίτσι με τα Μαύρα” και άλλα πολλά.

Η Λαμπέτη έφυγε, μετά από μια σκληρή μάχη που έδωσε με τον καρκίνο, αφήνοντας την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο «Mount Sinai Hospital» στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983 στις 7:30 το πρωί.

Αποσπάσματα από τους ανθρώπους που τη γνώρισαν και την αγάπησαν

• Το 1948 η Έλλη Λαμπέτη έπαιζε στο θίασο μίας γυναίκας που είχε την κακή συνήθεια στην πρόβα να ξεχνάει τα ονόματα των ηθοποιών και να αναφέρεται σ’ αυτές με βάση το χρώμα του φορέματος που φορούσαν. “Εσύ η μπλε, ξαναπές την ατάκα σου” είπε κάποια στιγμή στην Έλλη. Και αυτή φυσικά δεν δέχτηκε ν’ ακούσει. Η έκκληση επαναλήφθηκε ξανά και ξανά σε υψηλότερους τόνους με την Λαμπέτη εν κατακλείδι να απαντά: “Σ’ εμένα μιλάτε; Ξέρετε πάσχω από αχρωματοψία”.

• Όταν η Έλλη ανακοίνωσε στην οικογένειά της την απόφασή της να γίνει ηθοποιός, ο δίδυμος αδελφός της, ο Τάκης της είπε: “Έλλη, φοβάμαι”. Κι επειδή η αδερφή του τον κοίταζε ξαφνιασμένη: “Μεγάλωσες σε ένα σπίτι γεμάτο από αγάπη. Πώς θ’ αντέξεις τώρα σε ένα επάγγελμα που δεν θα σ’ αγαπάει κανείς;” “Γιατί δεν θα μ’ αγαπάει κανείς;” ρώτησε η Έλλη. Ο Τάκης την κοίταξε ήρεμα: “Γιατί θα ‘σαι η πρώτη”, της είπε.

• Ήταν μια σκηνή στον “Γυάλινο κόσμο” όπου η Λάουρα σβήνει το κερί, δίπλα στον κοιμισμένο αδελφό της: “Μια ποιητική στιγμή!” Πώς να κάνεις όμως ποίηση, όταν πρέπει να φουσκώσεις τα μάγουλά σου για να φυσήξεις; Η Έλλη αποφάσισε να λύσει τον γρίφο, χωρίς να πει τίποτε στον Κάρολο Κουν. Κάθε βράδυ που γύριζε σπίτι της, στην οδό Ασκληπιού, κλεινόταν μόνη της στην κουζίνα, άναβε ένα σπαρματσέτο και προσπαθούσε να το σβήσει ποιητικά: “Τελικά βρήκα τον τρόπο. Έπρεπε το στόμα μου να είναι ακριβώς απέναντι στο σπαρματσέτο – η ανάσα μου να σημαδεύει τη φλόγα. Μου πήρε ένα μήνα, αλλά τα κατάφερα! Έμαθα να σβήνω το κερί με μιαν ανάσα”. Όλα αυτά για μια σκηνή που κρατούσε όλα κι όλα δέκα δευτερόλεπτα. Άξιζε όμως τον κόπο. Ένα βράδυ μπαίνει στο θέατρο ο Άγγελος Σικελιανός – περίπου τυχαία. Ξαναπήγε άλλες δέκα φορές: “Έρχομαι για να καταλάβω πώς σβήνει τα κεριά το κορίτσι αυτό” λέει ο Σικελιανός. “Είναι το πιο ποιητικό πράμα που είδα ποτέ μου”.

• Ο Λυκούργος Καλλέργης γράφει για την Έλλη Λαμπέτη. (“Στο Διάβα του Πολυτάραχου 20ου αιώνα, Εκδ ΛΙΒΑΝΗ): “Αργούσε συχνά στην πρόβα. Όταν έφτανε, καθόταν ανέμελα σε μια καρέκλα, χωρίς να τραβήξει καλά την κοντή φούστα της. Άφηνε -άθελά της, φαντάζομαι- να φαίνονται τα όμορφα πόδια της. Αυτό, βέβαια, δημιουργούσε κάποια προβλήματα στα μάτια των ανδρών του θιάσου. Αλλά αυτό το εξηγεί η ίδια στο βιβλίο της. Ήταν, όπως λέει, και χορεύτρια, και οι χορεύτριες, πάντα συνηθίζουν ν’ αφήνουν τα πόδια τους γυμνά. Πάντως όλοι οι άντρες του θιάσου ήταν βαριά ερωτευμένοι μαζί της. Όλοι κάτω, ψαθί. Με λίγα λόγια η Έλλη ήταν -εκτός απ’ όλα τ’ άλλα- και το ωραιότερο, το σαγηνευτικότερο θηλυκό που υπήρχε σ’ όλο το θέατρο.”

• Το 1981 πραγματοποιεί την τελευταία της εμφάνιση στο θέατρο, παίζοντας την κωφή Σάρα στο έργο «Παιδιά ενός κατώτερου Θεού». Η πολυετής μάχη της με τον καρκίνο της είχε κοστίσει τη φωνή της λόγω της χημειοθεραπείας. Η έλλειψη της όμορφης φωνής της με το ιδιαίτερο ψεύδισμα δεν εμποδίζουν τον σπουδαίο Μάνο Χατζιδάκι από το να της πει: «Είσαι η πιο ερωτική κωφάλαλη που έχει περάσει από το ελληνικό θέατρο – ίσως και από κάθε θέατρο».